- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

H διαμαρτυρία της Irom Sharmila τελείωσε, αλλά η στρατιωτική ατιμωρησία στη βορειοανατολική Ινδία συνεχίζεται

· Σύνταξη Ajin K Thomas Μετάφραση Maria Soulis

Κατηγορίες: Νότια Ασία, Ινδία, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διαδηλώσεις, Διακυβέρνηση, Ελευθερία του Λόγου, Μέσα των πολιτών, Νομικά, Πολιτική, Φύλο & ισότητα
Image from Flickr by American Centre Mumbai. CC BY-ND 2.0 [1]

Εικόνα από το Flickr από το Αμερικάνικο Κέντρο της Βομβάης. CC BY-ND 2.0

Στα τέλη Ιουλίου, υπήρχε μία είδηση που έφερε ανακούφιση σε πολλούς Ινδούς.

Η Irom Chanu Sharmila [2], γνωστή επίσης ως η “Σιδηρά Κυρία” του Ινδικού κρατιδίου Μανιπούρ, αποφάσισε να τερματίσει την παγκοσμίου ρεκόρ 16ετή απεργία πείνας της [3]. ‪

Η Sharmila ξεκίνησε τη μη βίαιη διαμαρτυρία τον Νοέμβριο του 2000 και το κύριο αίτημά της ήταν η κατάργηση της νομοθεσίας περί Ενόπλων Δυνάμεων Δράσης (Ειδικές Δυνάμεις) [4] (AFSPA) που είχαν χορηγήσει στις κυβερνητικές δυνάμεις ουσιαστική ατιμωρησία στην προσπάθειά τους να χαλιναγωγήσουν τους μαχητές και τους αυτονομιστές που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.

Όλα αυτά τα χρόνια βρίσκονταν υπό κράτηση σε νοσοκομείο του Ιμπχάλ, της πρωτεύουσας του Μανιπούρ, και τρεφόταν εξαναγκαστικά μέσω [5] ενός σωλήνα στη μύτη της, βάσει ενός νόμου που απαγορεύει την αυτοκτονία.

Σε δήλωσή της, δήλωσε ότι δε νιώθει πλέον ότι μπορεί να κερδίσει τη μάχη κατά της AFSPA μέσω της νηστείας και μόνο.

Έχει επίσης καταστήσει σαφή την επιθυμία της [6] να παντρευτεί και να δράσει ως υποψήφια στις μελλοντικές εκλογές για το κρατικό νομοθετικό σώμα, όπου σχεδιάζει να συνεχίσει την παρεμπόδιση του νόμου.

Η Sharmila ξεκίνησε τη διαμαρτυρία της τον Νοέμβριο του 2000 αφότου 10 άτομα μεταξύ των οποίων δύο παιδιά σκοτώθηκαν από στρατιώτες [9] του Assam Rifles (μια παραστρατιωτική δύναμη) σε μια στάση λεωφορείου κοντά στο Ιμπχάλ.

Η Sharmila συνελήφθη, αφότου κατηγορήθηκε σύμφωνα με το άρθρο 309 του Ινδικού Ποινικού Κώδικα για  απόπειρα αυτοκτονίας από την έναρξη μιας επ’ αόριστον απεργίας πείνας.

Είχε απελευθερωθεί και συνελήφθη εκ νέου κάθε χρόνο από την αρχή της απεργίας πείνας της και χαιρετίστηκε ως “εικόνα δημόσιας αντίστασης” στην περιοχή όπου η κεντρική κυβέρνηση παραμένει μη δημοφιλής.

Νωρίτερα φέτος ένα δικαστήριο είχε διατάξει [10] την απελευθέρωσή της από τη δικαστική επιμέλεια.

Ενώ οι δράσεις της πυροδότησαν αντιπαράθεση, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δυνάμεις πιστές στην κεντρική κυβέρνηση συνεχίζουν να απολαμβάνουν εκτεταμένη ατιμωρησία ενώ επιχειρούν στην μαστιζόμενη από συγκρούσεις Βορειοανατολική Ινδία (συμπεριλαμβανομένου του Μανιπούρ και του Κασμίρ) υπό του νομοσεχδίου Ειδικών Εξουσιών των Ενόπλων Δυνάμεων (AFSPA) [4].

Το AFSPA νομιμοποιήθηκε στο Μανιπούρ το 1958.

Έχοντας σημαδέψει μισό αιώνα του νόμου του 2008, ο Mukul Sharma έγραψε στο Kafila.org [11]:

Είναι ένας νόμος σε ισχύ σε μεγάλα τμήματα της βορειοανατολικής περιοχής που δίνει στις ένοπλες δυνάμεις ειδικές εξουσίες σε μια τοποθεσία που δηλώθηκε ως ‘περιοχή ταραχών’. Ωστόσο, ενώ το AFSPA θεωρείται απαραίτητο από το κράτος και τους αξιωματικούς του στρατού για την προστασία του κράτους έναντι των εσωτερικών ταραχών, για την διατήρηση της ακεραιότητας του έθνους, για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και της αντίστασης, και την προστασία των ευαίσθητων παραμεθόριων περιοχών,  αποκρούεται σθεναρά και απορρίπτεται από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γυναικείες οργανώσεις και πολιτικές ομάδες, καθώς θεωρείται ότι διευκολύνει σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ατιμωρησία, τους βιασμούς και τα βασανιστήρια, και την αποσιώπηση της δημοκρατικής διαφωνίας.

Οι παραβιάσεις από τις δυνάμεις ασφαλείας που επιχειρούν στην περιοχή είναι καλά τεκμηριωμένες, παρά την έλλειψη ενδιαφέροντος εκ μέρους του εθνικού Τύπου.

Γράφοντας στην εναλλακτική ιστοσελίδα Raiot [12]τον περασμένο χρόνο η Lalit Shukla σημειώνει:

Το AFSPA παραβιάζει τα θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα [13]του δικαιώματος στη ζωή, την ελευθερία, την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, του συνέρχεσθαι ειρηνικώς, της ελεύθερης κυκλοφορίας, της άσκησης του κάθε επαγγέλματος, και της προστασίας από αυθαίρετες συλλήψεις και της ελευθερίας της θρησκείας, όπως προβλέπεται στα άρθρα 21, 14, 19, 22 και 25 του Συντάγματος.

Τον Νοέμβριο του 2010 η Anjuman Ara Begum έγραψε μία σειρά τριών επεισοδίων [16] στο Twocircles.net αναφέροντας με λεπτομέρειες την διαμαρτυρία της Sharmila.

Το δεύτερο μέρος της σειράς, δίνει έμφαση στις “άλυτες” σφαγές στο Μανιπούρ [17], που εκτείνονται από το 1984 έως το 2000, όταν άρχισε η διαμαρτυρία της Sharmila.

Πρόσφατα, σε μία απόφαση ορόσημο [18] το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας συμφώνησε σε μία επιμελή εξέταση σε ορισμένες από τις 1.528 καταγγελλόμενες υποθέσεις εξωδικαστικών δολοφονιών από τις δυνάμεις ασφαλείας στο Μανιπούρ από το 2000 έως το 2012.

Το δικαστήριο αποφάνθηκε [19] επίσης ότι δεν υπάρχει δικαίωμα στην ατιμωρησία για τις ένοπλες δυνάμεις που λειτουργούν υπό το AFSPA.

Η Ankita Mukhopadhyay [20] στην ιστοσελίδα Being Indian αμφισβητεί την γενική άγνοια της Ινδίας σχετικά με τους αγώνες της Sharmila:

Νομίζω ότι είναι καιρός να χειροκροτήσουμε αυτήν και τον αγώνα των κατοίκων του Μανιπούρ αντί να αγνοούμε αυτή την είδηση σαν να είναι μια καθημερινή δραστηριότητα. Επειδή, δεν είναι.

Ο Vishnu Pillai [21] στην ιστοσελίδα Youth Ki Awaaz γράφει:

Τα εθνικά μέσα ενημέρωσης την αγνοούν. Όπως και σε μία εορτασμό επετείου, δείχνουν τη νηστεία της, χρόνο με το χρόνο, ένα, δύο, τρία μέχρι δεκαπέντε. Στη συνέχεια, το ξεχνάνε. Ποτέ δεν πίεσαν για αυτό που εκείνη ήθελε — να καταργηθεί το AFSPA. Έκαναν την ιστορία για τη νηστεία, αλλά όχι για τον λόγο που νηστεύει. Αποφάσισαν να αναδείξουν τον αγγελιοφόρο, αντί του μηνύματός της. Ίσως αυτό να τους έδωσε περισσότερη τηλεθέαση.

Καλωσορίζοντας την απόφαση Sharmila να σταματήσει τη νηστεία, αλλά να παραμείνει πολιτικά ενεργή, η Εκστρατείας Αλληλεγγύης Σώστε την Sharmila (SSSC) σημείωσε την μεγάλη αναμονή για τα θεμελειώδη δικαιώματα [28] στο Μανιπούρ, μαζί με άλλα βορειοανατολικά κράτη και το Κασμίρ, όπου οι ζωές των ανθρώπων εξακολουθούν να τρομοκρατούνται από τον στρατό.

Η παντοδυναμία του AFSPA, η παρουσία άλλων απάνθρωπων νομικών διατάξεων (όπως η Πράξη για τις ταρασσόμενες περιοχές, η οποία τέθηκε σε εφαρμογή στο Μανιπούρ το 1980) και η απουσία ενός συστήματος για τη συγκράτηση του ανεξέλεγκτου στρατιωτικού προσωπικού ώστε να λογοδοτήσει έχουν συγχωνευτεί για να σχηματίσουν μία χιονοστοιβάδα αδικιών.

Στη δημοσίευση συνέβαλε και η συντάκτρια Aparna Ray [29].