[1]Σκηνές των Παιδιών του Δον Κιχώτη στις όχθες του καναλιού Saint-Martin, Παρίσι CC-BY-2.0
Οι προκαταλήψεις σχετικά με την καθημερινή ζωή των αστέγων αφθονούν. Μεταξύ αυτών, οι πιο διαδεδομένες είναι οι εξής:
- “Είναι ένα φαινόμενο σε ύφεση στη Γαλλία”: ο συνολικός αριθμός των Γάλλων αστέγων (εξαιρουμένων των προσφύγων στο Καλαί) είναι δύσκολο να εκτιμηθεί, αλλά το FNARS [2] εκτιμά αυτό τον αριθμό από 150.000 έως 240.000 άτομα και το Ίδρυμα Abbé Pierre εκτιμά ότι υπάρχουν 50% περισσότεροι άστεγοι στη Γαλλία μέσα σε 3 χρόνια, εκ των οποίων 30.000 είναι παιδιά.
- “Το να είσαι άστεγος είναι μέρος μιας εθελοντικής προσέγγισης”: μια μελέτη δείχνει ότι μόνο το 6% των αστέγων επιλέγουν να ζουν στο δρόμο.
- “Ο άστεγος δεν εργάζεται”: Πολλοί άστεγοι είναι με σύμβαση ορισμένου χρόνου ή με προσωρινή σύμβαση.
Για να προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν την πραγματικότητα της φύσης της καθημερινότητας τους, τρεις άστεγοι διηγούνται τις ιστορίες τους στα κοινωνικά δίκτυα, με δικά τους λόγια. Παρακάτω, ένα παράθυρο στη ζωή των Stéphane, Francis και SDF75 μέσω των αντίστοιχων blogs τους.
Ένα blog ενάντια των συμβατικών ιδεών από τον SDF75
Ο SDF75 [3] εξηγεί έτσι το γιατί θέλησε να δημιουργήσει ένα blog [4] διαφορετικό:
Γιατί μια ιστοσελίδα τέτοια όπως άστεγοι; Θα μπορούσα απλά να απαντήσω: Γιατί όχι; Αλλά για να είναι λογικό, θα έλεγα ότι, πριν καν να είμαι άστεγος, εγώ καταρχήν είμαι καθηγητής πληροφορικής και ήδη θα επιθυμούσα να έχω τη δική μου ιστοσελίδα.
Όταν συνεχώς κολλάμε σε ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων μια εντελώς εξωπραγματική και συκοφαντική ετικέτα, ιδιαίτερα για τους άστεγους, μην εκπλαγείτε γι ‘αυτό με τη χρήση μιας εντελώς αντίθετης όψης για να την αποδομήσουμε …
Ο SDF75 δεν διστάζει να πάει ενάντια στην προκατάληψη, δημοσιεύοντας φωτογραφίες του “που κάνει φιγούρα” (σύμφωνα με τα λόγια του) και να παρέχει τακτικές ενημερώσεις [5] της εργασίας του ως πληροφορικός και των αθλητικών δραστηριοτήτων του:
Εργάστηκα για πάνω από 13 χρόνια. Σταθερή απασχόληση, αλλά και προσωρινή, η οποία μου επέτρεψε να εργαστώ σε πολύ διαφορετικές θέσεις και έτσι να προοδεύσω γρηγορότερα στην απόκτηση δεξιοτήτων. Προσθέτοντας ότι έκανα ως προσωπικές εξυπηρετήσεις σε ιδιώτες (επισκευές, αναβαθμίσεις, εγκαταστάσεις Windows, εγκατάσταση προσαρμοσμένων διαμορφώσεων, καθώς και εκπαίδευση στο Internet), έχω περίπου 16 χρόνια εμπειρίας. Επί του παρόντος, λαβαίνω το επίδομα αλληλεγγύης, και φυσικά, επιπλέον ζητώ ελεημοσύνη. Ναι, γιατί αν θέλουμε να παραμείνουμε καθαροί και να ζήσουμε αξιοπρεπώς, δεν ζούμε με ήθος, αλλά με μετρητά …
Και αυτό είναι που μου επιτρέπει να διατηρώ τις γνώσεις μου.
[6]Ο SDF75 στην αίθουσα γυμναστικής- λήψη από ένα βίντεο στο blog του
Πως έγινα άστεγος – από τον Stéphane
Ο Stéphane [7] επιθυμεί να μοιραστεί τη μαρτυρία του για αυτό το οποίο τον έσπρωξε στο δρόμο: [7]
Έχοντας εργαστεί ως μηχανοδηγός και μετά από μία απόλυση, δημιούργησα μία μικρή επιχείρηση καθαριστήριο κατ’ οίκον στο Παρίσι. Έβαλα εκεί όλες τις οικονομίες μου και την ενέργειά μου. Όταν τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται, υπήρξε ένα γεγονός που αναποδογύρισε τη ζωή μου. Η γυναίκα μου (ήμουν παντρεμένος για 7 χρόνια με δύο παιδιά) αποφάσισε να χωρίσει, γιατί επιθυμούσε μια σταθερή κατάσταση. Αφού μίλησα μαζί της για αρκετές ημέρες και προσπαθώντας να την πείσω να με υποστηρίξει, αυτή αποφάσισε να φύγει. Ένα απόγευμα, γύρισα σπίτι, και εκεί, κανείς, ούτε ρούχα, μόνο ένα σημείωμα για να μου εξηγήσει την αποχώρησή της. Βρέθηκα μόνος σε αυτό το άδειο διαμέρισμα, ήταν φρικτό. Για ώρες παρέμεινα στο δωμάτιο των παιδιών μου με την κατάθλιψή μου. Αποτέλεσμα: παραιτήθηκα, για εβδομάδες δεν έκανα πια τίποτα. Ούτε χρήματα, ούτε ενοίκιο και μια μέρα, βρέθηκα στο δρόμο.
Άστεγος βεβαίως, αλλά πολίτης πρώτα απ όλα – από τον Francis
Ο Francis είναι 60 ετών, είναι άστεγος εδώ και 15 χρόνια. Ο ίδιος ελπίζει να λάβει την σύνταξη του σύντομα για να αλλάξει τη ζωή του. Ο Francis θα ήθελε να διορθώσει κάποιες προκαταλήψεις σχετικά με τις ζωές των αστέγων. Μια τέτοια προκατάληψη είναι ότι οι άστεγοι δεν αισθάνονται ανησυχία για την εξέλιξη της σύγχρονης κοινωνίας. Ο Francis εξήγησε ότι οι άστεγοι συζητούν τόσο για την πολιτική [8] όσο και οι άλλοι σε άλλους κύκλους:
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι δεν μας νοιάζει, αλλά στην ουρά για τα συσσίτια στο δρόμο, μιλάμε παντού για τις εκλογές! Το 1998, ένας νόμος [9] σχετικός για την καταπολέμηση του αποκλεισμού ανοίγει την εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους για τους άστεγους. Η ψηφοφορία περιορίζεται σε Γάλλους υπηκόους, που απολαμβάνουν τα πολιτικά τους δικαιώματα και είναι σε θέση να παρέχουν μια απόδειξη της κατοικίας. Για τους περισσότερους από τους άστεγους, γίνεται κατοικία τους ένα κέντρο εγκεκριμένο από τις νομαρχίες – το Emmaüs, για παράδειγμα, διαχειρίζεται 400 διευθύνσεις. Αλλά η πολυπλοκότητα των διοικητικών καταστάσεων και οι ακραίες συνθήκες διαβίωσης καθιστούν ικανούς λίγους από τους άστεγους να ψηφίζουν.
Αυτός προσθέτει [10]:
Το 2002, ψήφισα τον Ζοσπέν στον πρώτο γύρο. Τον Σιράκ στον δεύτερο. Όχι με την καρδιά μου, αλλά τον Λε Πεν δεν τον μπορώ. Θα μπορούσα να έχω ψηφίσει Σαρκοζί το 2007. Σήμερα, δεν τίθεται ζήτημα: γνωρίζουμε πλέον ότι δεν αυτός που θα βοηθήσει τους φτωχούς. Δεν θα μειώσει τις κοινωνικές ανισότητες. Όπως και ο Ολάντ εξάλλου. Κοινωνικά, θα κάνει περίπου την ίδια πολιτική: θα ευνοήσει το καταφύγιο έκτακτης ανάγκης το χειμώνα και αυτό είναι όλο. Δεν είναι αρκετό για το δρόμο.
Στη Γαλλία, 3,6 εκατομμύρια άνθρωποι στερούνται είτε προσωπική κατοικία (895 000 άτομα), είτε ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες (στέρηση της άνεσης ή συνωστισμός) (2.880.000 άτομα) είτε είναι σε καθεστώς προσωρινής κατάληψης (ξενοδοχείο, τροχόσπιτο …) σύμφωνα με το Ίδρυμα Abbé Pierre. [11] Τρεις άστεγοι στους δέκα απασχολούνται σε επισφαλείς γενικά θέσεις (σύμβαση ορισμένου χρόνου, προσωρινή). Το κόστος της στέγασης και η έλλειψη κοινωνικών κατοικιών σε πολύ προσιτές τιμές τους κρατάει στο δρόμο.