Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο 2016 σύντομα τελειώνουν και η ώρα των απολογισμών φθάνει. Μια εικόνα που θα μπορούσε να χαραχτεί για καιρό στη μνήμη δεν συνέβη σε κανένα στάδιο και δεν έχει σχέση με κανένα σωματικό κατόρθωμα. Πρόκειται για μία τοιχογραφία προς τιμήν των αθλητών από την ομάδα των προσφύγων στους δρόμους του Ρίο:
What awesome artwork! Street art honoring the #RefugeeOlympicTeam is on display in Rio right now. ? (C)Gettyimages pic.twitter.com/ju1vZvnst3
— Refugee Olympic Team (@RefugeesOlympic) August 19, 2016
Μια υπέροχη τοιχογραφία! Η τέχνη του δρόμου αποδίδει φόρο τιμής στην ομάδα των προσφύγων στο Ρίο
Αυτοί οι αθλητές είχαν ο καθένας τους μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία, μια ιδιαίτερα δύσκολη πρόκληση να ξεπεράσουν για να φτάσουν στο Ρίο. Είναι αυτός ο δρόμος που διέσχισαν που συμβολίζει το Ολυμπιακό πνεύμα, τις αξίες που μερικές φορές καταπατούνται από διάφορα σκάνδαλα διαφθοράς και διαμάχες.
Η ομάδα των προσφύγων κατάφερε να ξαναδώσει μια ανάσα φρέσκου αέρα σε ένα διαγωνισμό που είχε ξεκινήσει άσχημα καθώς η προετοιμασία γνώρισε καθυστερήσεις και οι διαμαρτυρίες έφεραν αμφιβολία στο μυαλό των πολιτών. Μια εκκωφαντική μόνιμη επευφημία συνόδευσε την είσοδο αυτής της ομάδας που «έρχεται από μακρυά» και ξεκίνησε αυτή την Ολυμπιάδα. Γι ‘αυτό αυτή η ομάδα είναι αναμφίβολα το σύμβολο αυτών των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016:
RIO 2016 REFUGEE OLYMPIC TEAM https://t.co/CLN2RqAdfa #Olympics #RefugeeOlympicTeam #OlympicAthletes #Rio2016 pic.twitter.com/S04MFccVtY
— The Morgan Group ™ (@supermorgy) August 18, 2016
“Ένας πόνος που αρχίζει να ξεθωριάζει”
Η Yolande Mabika είναι από το Bukavu στο ανατολικό Κονγκό. Όπως ο συμπατριώτης της Popole Misenga η Yolande είναι τζουντόκα. Οι αντάρτες επιτέθηκαν στο χωριό της, όταν ήταν 8 χρονών και δεν έχει δει την οικογένειά της από τότε. Η Yolande φιλοξενήθηκε σε ένα σπίτι για ορφανά στην Kinshasa. Κουρασμένη από συνεχείς κακοποιήσεις από την ομοσπονδία του Κονγκό, η Yolande ζητάει άσυλο στη Βραζιλία. Λέει την ιστορία και τις ελπίδες της για το τι περιμένει μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες:
“I hope the Olympics help me find my family” – My piece on refugee athlete #YolandeMabika is in @StylistMagazine. pic.twitter.com/Q71hdhBpgP
— Corinne Redfern (@CorinneRedfern) July 26, 2016
Ελπίζω να ξαναβρώ την οικογένεια μου μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες
Σκέφτομαι ακόμα το Κονγκό, αλλά όλο και λιγότερο – είναι τώρα μέρος του παρελθόντος για μένα και εγώ δεν σκέφτομαι την οικογένειά μου όλη την ώρα. Οι μνήμες είναι εκεί, αλλά ο πόνος εξαφανίστηκε. Αποδέχτηκα το γεγονός ότι (ίσως) δεν θα τους δω ξανά. Η Βραζιλία είναι η χώρα μου τώρα και θέλω να μείνω εδώ και να χτίσω μια νέα ζωή … Θα ήθελα να συνεργαστώ με νεαρά κορίτσια σαν κι εμένα που ήταν άτυχες και να τα βοηθήσω να ξεπεράσουν τα ίδια προβλήματα με εκείνα που γνώρισα. Εγώ δεν θα σταματήσω. Τώρα όλος ο κόσμος ξέρει ότι είμαι μία αθλήτρια Ολυμπιακών Αγώνων και θα συνεχίσω να προπονούμαι να είμαι όλο και πιο δυνατή στις αναμετρήσεις σε κάθε συναγωνισμό.
“Μην εγκαταλείπεις ποτέ”
Pic of the day #Rio2016 #Malagasy swimmers Estellah Fils & Syrian #refugee Yusra #Mardini after 100m freestyle. pic.twitter.com/zaM3IMpn0R
— Donny (@Randydonny) August 10, 2016
Η Yusra Mardini γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1998 στη Δαμασκό της Συρίας. Η ιστορία της είναι γνωστή, αλλά αξίζει να ειπωθεί ξανά και ξανά. Το 2015, με την αδελφή της, Sarah, πιο μεγάλη κατά δύο χρόνια, έφυγε από τη Συρία κατά τη διάρκεια του πολέμου, περνώντας από τη Βηρυτό, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη, πριν να αποβιβαστεί στη Λέσβο. Το σκάφος που έπρεπε να τους οδηγήσει σε αυτό το νησί έπαθε βλάβη, οι δύο αδελφές και μια τρίτη γυναίκα, τα μόνα πρόσωπα επάνω στο σκάφος που ήξεραν να κολυμπούν ανάμεσα στους δεκαοκτώ επιβάτες πέφτουν στο νερό για να σπρώχνουν και να τραβούν το σκάφος για τρεις ώρες μέχρι την ακτή.
Κέρδισε στην κατηγορία της στα 100 m στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ο χρόνος της είναι ανεπαρκής για να της επιτρέψει την πρόσβαση στους ημιτελικούς. Η Yusra ξεχωρίζει για την αδιάλειπτη αποφασιστικότητά της που αποδείχθηκε όταν εκείνη κολυμπούσε στη θάλασσα για ώρες για να φέρει το σκάφος στην ακτή με ασφάλεια. Ο Γερμανός προπονητής της εξηγεί αυτή την ασυνήθιστη δύναμη χαρακτήρα:
Η Yusra είναι πολύ συγκεντρωμένη. Έχει ένα σαφή σκοπό και οργανώνει γύρω από αυτό τη ζωή της. Έτσι, η νεαρή γυναίκα προπονείται δύο με τρεις ώρες κάθε πρωί πριν πάει για μάθημα και επιστρέφει το απόγευμα για ακόμα μια άλλη προπόνηση.
Η Yusra το δηλώνει ξεκάθαρα. Δεν περιμένει κανένα δώρο και δε θα αφήσει τίποτα να την εμποδίσει να προχωρήσει:
Θέλω όλοι οι άνθρωποι να αγωνίζονται για τους στόχους τους, γιατί αν κάποιος παραμείνει συγκεντρωμένος σε αυτό, μπορεί να κάνει ότι μπορεί για να τα καταφέρει, και νομίζω ότι ακόμη και αν αποτύχω, θα προσπαθήσω ξανά. Ίσως θα είμαι λυπημένη, αλλά εγώ δεν θα το δείξω και θα προσπαθήσω ξανά και ξανά μέχρι να τα καταφέρω.Θέλω να δείξω σε όλους ότι μπορεί να είναι δύσκολο να πραγματοποιήσει κανείς τα όνειρά του, όμως δεν είναι αδύνατο.
Kakuma refugee camp proud of their athletes’ exploits in Rio https://t.co/cBVt230Whc #RefugeeOlympicTeam pic.twitter.com/uUY44WASBt
— IOC MEDIA (@iocmedia) August 19, 2016
Το στρατόπεδο προσφύγων Kakuma είναι υπερήφανο για τα επιτεύγματα των αθλητών της
Είναι αυτή η αποφασιστικότητα που βγαίνει προς τα έξω που ο Thomas Bach, πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής προέβαλε όταν εξηγεί τον ενθουσιασμό για αυτήν την ομάδα που κατάφερε να ξεπεράσει τα πατριωτικά συναισθήματα των οπαδών στους Αγώνες:
It is also a signal to the international community that refugees are our fellow human beings and are an enrichment to society. These refugee athletes will show the world that despite the unimaginable tragedies that they have faced, anyone can contribute to society through their talent, skills and strength of the human spirit
Αυτό είναι ένα μήνυμα προς τη διεθνή κοινότητα: οι πρόσφυγες είναι αδέλφια μας και είναι πηγή πλούτου για την κοινωνία. Αυτοί οι πρόσφυγες αθλητές δείχνουν στον κόσμο ότι παρά τις αφάνταστες τραγωδίες που έχουν αντιμετωπίσει, ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει στην κοινωνία με το ταλέντο του, τις ικανότητες και την αποφασιστικότητά του.
Ο Tegla Loroupe, ο Κενιάτης δρομέας και χορηγός της ομάδας λέει ότι υπάρχει επίσης ένα ενοποιητικό στοιχείο που προέρχεται από αυτή την ομάδα:
Είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση για τους φτωχούς, όχι μόνο για τους πρόσφυγες του κόσμου. Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι έχουν τόσο αναγνωριστεί. Είναι αυτός ο αγώνας ενάντια σε τεράστιες προκλήσεις. Τους αθλητές αυτής της ομάδας, τους αγαπώ σαν να ήταν δικά μου παιδιά.