- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Οι ελλείψεις των εκπαιδευτικών δεν είναι πάντα απελπιστικές, αποδεικνύει ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ινδία

Κατηγορίες: Νότια Ασία, Ινδία, Ανάπτυξη, Εκπαίδευση, Καλά Νέα, Μέσα & δημοσιογραφία, Μέσα των πολιτών
A Primary Education In Chennai, India. Image from Flickr by GlobalPartnership for Education. CC BY-NC-ND 2.0 [1]

Δημοτικό σχολείο στο κρατίδιο Τσενάι, στην Ινδία. Εικόνα από το Flickr από την Παγκόσμια Σύμπραξη για την Εκπαίδευση. CC BY-NC-ND 2.0

Η έλλειψη εκπαιδευτικών και εγκαταστάσεων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι ένα πρόβλημα σε όλη την Ινδία. Σύμφωνα με μία έκθεση του 2015 [2], υπήρχε έλλειψη 1,2 εκατομμυρίων δασκάλων και σχεδόν μισό εκατομμύριο θέσεις διδασκαλίας ήταν απλά κενές. Πρόσφατα, ένα βίντεο πολίτη που απεικονίζει την έλλειψη δασκάλων σε ένα δημοτικό σχολείο στη Δυτική Βεγγάλη της Ινδίας ώθησε τις αρχές να εγκαταστήσουν τους απαιτούμενους δασκάλους.

Ο νόμος για το δικαίωμα των παιδιών στην Ελεύθερη και Υποχρεωτική Εκπαίδευση, ένας νόμος [3] που ψηφίστηκε το 2009, περιγράφει τις λεπτομέρειες σχετικά με τη σημασία της δωρεάν και υποχρεωτικής εκπαίδευσης για παιδιά ηλικίας μεταξύ έξι και 14 στην Ινδία και θέτει μια αναλογία μαθητή-δασκάλου (PTR) 30:1. Μια πρόσφατη έκθεση της Oxfam [4] διαπίστωσε ότι το 37% των δημοτικών σχολείων της ινδικής κυβέρνησης δεν διαθέτουν επαρκείς δασκάλους λόγω της ανεπαρκούς χρηματοδότησης, το οποίο με τη σειρά του ενθαρρύνει τους μαθητές να εγκαταλείψουν το σχολείο. Περισσότεροι από 600.000 εκπαιδευτικοί εν ενεργεία είναι ανεκπαίδευτοι, ανακάλυψε η Oxfam και—ακόμα χειρότερα—6.404 σχολεία από τα περίπου 760.000 δημοτικά σχολεία στην Ινδία δεν έχουν καθόλου δάσκαλο [5].

Πριν από λίγους μήνες, η Soriya Banu (ένα μέλος της κοινότητας της οργάνωσης των διεθνών μέσων ενημέρωσης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Video Volunteers [6]) αποκάλυψε ότι τρεις καθηγητές (συμπεριλαμβανομένων του προσωρινού εκπαιδευτικού και του διευθυντή) σε ένα σχολείο στη Δυτική Βεγγάλη θα πρέπει ο καθένας να επιβλέπει περίπου 200 παιδιά, που ποικίλουν από την ηλικία των 6 έως 12. Σύμφωνα με την αναλογία που αναφέρεται στο νόμο για το Δικαίωμα στην Εκπαίδευση του 2009, το σχολείο χρειάζεται τουλάχιστον πέντε καθηγητές. Γράφει η Soriya:

Θα μπορούσε η απάθεια προς το σχολείο να είναι γιατί παρακολουθούν μόνο τα παιδιά των ανέγγιχτων “Νταλίτ” και τα μουσουλμανάκια; Κάποιος σίγουρα ελπίζει πως όχι. Ωστόσο, η απάντηση από τον Υπο-Επιθεωρητή των Σχολείων ακούγεται μάλλον περιστασιακή. “Αν ο Διευθυντής, μας ζητά περισσότερους καθηγητές θα του στείλουμε μερικούς από άλλα σχολεία.” Σίγουρα ο Διευθυντής έχει ήδη κάνει πολλά τέτοια αιτήματα. Και αυτό σημαίνει ότι τα άλλα σχολεία στην περιοχή είναι επαρκώς στελεχωμένα;

Παρακάτω μπορείτε να βρείτε την ταινία μικρού μήκους [7] του Video Volunteers που αναφέρεται παραπάνω.

Η Soriya πήγε σε αρκετούς τοπικούς διοικητικούς αξιωματικούς και τους έδειξε το βίντεο. Οι προσπάθειές της έφτασαν ακόμα και στον Manas Chowbay, τον σχολικό επιθεωρητή από το Kaliachak. Εκείνος απάντησε στέλνοντας ένα αίτημα στον πρόεδρο του Επαρχιακού Συμβουλίου Πρωτοβάθμιων Σχολείων της περιοχής, αναγκάζοντας [8] τις αρχές να στείλουν ένα δάσκαλο στο Uttar Dariyapur να γεμίσει το κενό. Εντός έξι μηνών από την αναφορά, το σχολείο απέκτησε έναν μόνιμο δάσκαλο [9] και έναν Διευθυντή, ανεβάζοντας το συνολικό διδακτικό προσωπικό του σχολείου σε τέσσερις.

Ο Akashi Tripathi γράφει [10] για το λόγο της έλλειψης εκπαιδευτικών στην Ινδία:

Τα κυβερνητικά σχολεία είναι απρόθυμα να καλύψουν τις κενές μόνιμες θέσεις εκπαιδευτικών για τον διαμοιρασμό των δαπανών. Το κάνουν αυτό με το διορισμό δασκάλων προσωρινά σε μια προχειροφτιαγμένη βάση’. [..] Μέχρι τη στιγμή που οι προσωρινοί εκπαιδευτικοί να κατανοήσουν τις ανάγκες των μαθητών, θα πρέπει να εγκαταλείψουν την εργασία τους στο ίδιο σχολείο ή να προχωρήσουν στο επόμενο σχολείο. Σε μια κατάσταση όπως αυτή, οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί κοιτούν  επίσης και για άλλες ευκαιρίες που είναι περισσότερο μόνιμου χαρακτήρακαι όταν δεν μπορούν να βρουν, κινούνται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Η δυνατότητα προσέγγισης κρατικών αξιωματούχων και η κατάκτηση κάποιων παραχωρήσεων για την εκπαίδευση φαίνεται να έχουν γίνει πηγή έμπνευσης για πολλούς σε όλη τη χώρα.