Μια ημέρα από τη ζωή στο Καθαρτήριο των μεταναστών στις ΗΠΑ

The US-Mexico border. Photo by Flickr user Brooke Binkowski. CC BY 2.0

Σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού. Φωτογραφία: Flickr, Brooke Binkowski. CC BY 2.0

Tο άρθρο αυτό από την Heidi Shin αρχικά δημοσιεύτηκε στο PRI.org στις 18 Οκτωβρίου 2016. Αναδημοσιεύεται εδώ βάσει συμφωνίας διαμοιρασμού περιεχομένου.

Η Estela δουλεύει βραδινή βάρδια σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας ψαριών στη Βοστώνη. Διαχωρίζει φρέσκα λευκά ψάρια, ξεχωρίζοντας πιθανόν παράσιτα ή σκουλήκια. Με το που γυρίζει σπίτι, στις 8 το πρωί, τα δυο μεγαλύτερα αγόρια της, 12 και 15 ετών, έχουν ήδη φύγει για το σχολείο. Τυπικά, η Estela κοιμάται για λίγο, προτού πάρει το μικρότερο από τα παιδιά από το βρεφονηπιακό σταθμό.

Σήμερα είναι μια διαφορετική ημέρα. Είναι Τρίτη και υποτίθεται ένας υπάλληλος του Τμήματος Μετανάστευσης έρχεται για έλεγχο. Ο υπάλληλος έρχεται τις περισσότερες Τρίτες, αλλά όχι όλες. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ώρα επίσκεψης, μονάχα το ότι θα είναι πριν τις 4 το απόγευμα.

Δεν τολμά να κοιμηθεί, ωστόσο. Αν δεν ακούσει το κουδούνι, θα υπάρξουν συνέπειες.

Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, η Estela ήρθε στις ΗΠΑ από το Ελ Σαλβαδόρ μέσω λαθρέμπορου. Το ‘σκασε μέσα στη νύχτα με δυο από τα τρία παιδιά της, όταν οπλισμένα μέλη συμμορίας χτύπησαν την πόρτα της, απειλώντας ότι θα στρατολογήσουν τον έφηβο γιο της. Ήξερε τι συνέβαινε σε άλλους νεαρούς, που είχαν επιχειρήσει να το σκάσουν από τις συμμορίες: σοβαροί τραυματισμοί, νοσοκομεία και θανατικές απειλές. Παρά τρίχα κατάφεραν να γλιτώσουν από τα μέλη της συμμορίας.

Με το που έφτασαν στο Τέξας η Estela και τα παιδιά της, παραδόθηκαν στην Περίπολο των Αμερικανικών Συνόρων και παρέμειναν σε κέντρο κράτησης. Βάσει της αίτησής τους για άσυλο, η οικογένεια αφέθηκε ελεύθερη. Προτού να φύγουν ωστόσο, οι αξιωματούχοι έβαλαν ένα βραχιολάκι στον αστράγαλο της Estela για να ελέγχουν το πού πηγαινοέρχεται, καθώς προχωρούσε η αίτησή της για άσυλο. Tα βραχιολάκια αυτά αποτελούν σύνηθες εργαλείο για την παρακολούθηση των αιτούντων άσυλο.

Η Estela, που ζήτησε να μη χρησιμοποιήσουμε το πλήρες ονοματεπώνυμό της, καθώς εκκρεμεί ακόμα η αίτηση ασύλου της, φόρεσε το βραχιολάκι της για τους 4 πρώτους μήνες που πέρασε στις ΗΠΑ, ενόσω κοιμόταν, εργαζόταν και έκανε μπάνιο. Είναι μαύρο και βαρύ και πρέπει να φορτίζεται αρκετές φορές την ημέρα. Κάνει δυο ώρες να φορτίσει και για το διάστημα αυτό παρέμενε “δεμένη” στον τοίχο.

Πάνε αρκετοί μήνες που της αφαίρεσαν τη συσκευή, αλλά φοβάται πως θα το ξαναβάλουν, αν χάσει τη σημερινή επίσκεψη του υπαλλήλου από το γραφείο μετανάστευσης.

Νωρίς το απόγευμα, όσο η Estela περιμένει ένα χτύπημα στην πόρτα, χτυπάει το τηλέφωνο, το μωρό κλαίει, γιατί έχει χάσει ύπνο. Πρώτα, καλεί ο πατέρας του μωρού από ένα κέντρο κράτησης στο Τέξας. Ναι, θα στείλει λεφτά, του λέει. Και ναι, βρήκε δικηγόρο, θα ορίσουν δικάσιμο.

Στην πραγματικότητα, οι υποθέσεις ασύλου είναι δύσκολο να κερδηθούν, ειδικά για κόσμο από την Κεντρική Αμερική, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη βία στις πατρίδες τους. Πολλά άτομα, που έχουν περάσει από κέντρα κράτησης, δεν έχουν επαρκή νομική εκπροσώπηση. Οι υποθέσεις τους περιλαμβάνουν πολλαπλές ερωτήσεις και οι λεπτομέρειες και η χρονολογική σειρά της μαρτυρίας του αιτούντα πρέπει να ταιριάζει επακριβώς μεταξύ των αφηγήσεων από τον ένα αξιωματούχο στον άλλο — κάτι που δεν επιτυγχάνεται εύκολα μέσω μεταφραστών και αναμνήσεων, στιγματισμένων από ψυχικά τραύματα.

Μέχρι τις 3 το μεσημέρι, η Estela έχει βάλει ένα επιπλέον μπολ παραδοσιακής σούπας του Σαλβαδόρ στο φούρνο. Τα παιδιά της έχουν γυρίσει από το σχολείο. Ο έφηβος γιος της αποσύρεται στο υπνοδωμάτιο, ενώ ο νεότερος, πλέον 12 ετών, κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας και παίζει με το κινητό του. Βρισκόταν στο σπίτι της γιαγιάς του, τη νύχτα που το έσκασε η Estela από το Ελ Σαλβαδόρ με τα άλλα δυο της παιδιά. Έστειλε να έρθει κι αυτός τρεις μήνες αργότερα.

Θα προτιμούσε να πήγαινε στο σχολείο της γειτονιάς με το μεγαλύτερο αδερφό του, αλλά στο σχολείο δεν υπήρχαν άλλες θέσεις για μαθήματα αγγλικών αρχαρίων. Έτσι, στις 6 η ώρα κάθε πρωί, παίρνει το λεωφορείο και πάει σε ένα γυμνάσιο λίγες κωμοπόλεις πιο μακριά. Έχει δυο φίλους στο σχολείο, δυο αγόρια που κι αυτά μετανάστευσαν από το Ελ Σαλβαδόρ. Η Εstela λέει πως ο γιος της δε μιλά σχεδόν ποτέ για το ταξίδι που έκανε μόνος του διασχίζοντας τα σύνορα μόλις πριν λίγους μήνες.

Στις 3:55 μ.μ., χτυπάει το κουδούνι. Η Estela απομακρύνει το μωρό από τα πόδια της και τρέχει να δει ποιος είναι. Είναι όμως απλά ο ταχυδρόμος. Δε λέει λέξη – ούτε σε μένα ούτε στον άνθρωπο στην πόρτα. Απλά κλείνει την πόρτα και πάει κατευθείαν στο δωμάτιό της. Αν ο υπάλληλος από το Γραφείο Μετανάστευσης δεν έχει έρθει μέχρι τις 4, τότε σήμερα δεν πρόκειται να έρθει. Η Estela κάθεται χάμω, αγκαλιάζοντας το μικρότερό της παιδί. Θα κοιμηθούν δυο ώρες, μέχρι που να προλάβει να ξυπνήσει για να γυρίσει στο εργοστάσιο για δουλειά.

Το άρθρο αυτό έγινε πραγματικότητα με την υποστήριξη της Αφηγηματικής Συντροφιάς Images of Voices and Hope.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.