Φωτογραφία: Χωρίς πνευματικά δικαιώματα, Pixabay

Ιδού το τελευταίο μέρος από το “Ύπνος ή Θάνατος”, μια σειρά έξι δημοσιεύσεων από τον ακτιβιστή Sarmad Al Jilane σχετικά με την εμπειρία του σε φυλακή της Συρίας. Διαβάστε εδώ το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο και το πέμπτο μέρος.

Πλησιάζει η επέτειος της Επανάστασης. Πρέπει να ετοιμάσουμε κάτι για να το γιορτάσουμε. Τίποτα δε θα ‘ταν πιο απολαυστικό από το τσιγάρο Hamra, που ονειρευόμαστε τόσους μήνες τώρα. Τώρα θα ήταν η τέλεια στιγμή, γιατί είναι μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα και δεν μπορεί να περάσει όπως όλες οι υπόλοιπες.

Με το που έφτασα εκεί, το είχα βγάλει από το παπούτσι μου και το είχα δώσει στον Belal να το κρατάει σε μια μικρή θήκη, που είχε ράψει μέσα από την κουβέρτα. Το τσεκάρει κάθε βράδυ αν είναι εκεί. “Ανασαίνω ελευθερία από αυτό”, εξηγεί, καθώς το φιλά καθημερινά.

“Ησυχία, μπάσταρδοι”. Η φωνή έρχεται απ’ έξω. Όπως σε καθετί μεγαλόπνοο, η αδρεναλίνη χτυπά κόκκινο.  “Το έχω κρυμμένο αυτό από όταν ήμουν στην Στρατιωτική Αστυνομία στο Χαλέπι. Σήμερα πρέπει να το καπνίσουμε όλοι, να γιορτάσουμε την επέτειο της Επανάστασης”.

“86 άνδρες ‘κρεμάστηκαν’ για ένα τσιγάρο”. Αυτό συνήθιζε να λέει ο Uday, όταν μας έπιασαν όλους και μας τιμώρησαν, μόλις ο φύλακας μπήκε μέσα, τη στιγμή που με σήκωνε ο Uday και προσπαθούσα να ανάψω το τσιγάρο από τη λάμπα στο ταβάνι.

Γιορτάσαμε την επέτειο της Επανάστασης με τις καρδιές μας ενωμένες σαν ένα. Ο φρουρός ποτέ δεν έμαθε ποιος είχε φέρει το τσιγάρο. Οι μέρες περνούσαν κι ο Uday κρατούσε το μυστικό του, μέχρι που πέθανε από τα βασανιστήρια. Κι ο Belal σκοτώθηκε αργότερα, όταν αποφυλακίστηκε και μπήκε στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό στο Αλ-Μπουκαμάλ.

Η κατάρα του αίματός μας θα τους στοιχειώνει για πάντα. Τα όνειρά μας θα συνεχίζουν να μεγαλώνουν ακόμα και χωρίς φαγητό. Μας βασανίζουν και ουρλιάζουμε. Ανοίγουμε, γεμίζουμε το κενό. Σκοτώνουν, πνίγουν, σφαγιάζουν, μας κόβουν σε χίλια κομμάτια. Η ελευθερία όμως θαρραλέα εξαπλώνεται.

Στη φυλακή, βλέπουμε πώς ο αποκαλούμενος “Ανακριτής” λαμβάνει την εξουσία του μονάχα από τη στρατιωτική του στολή. Με το που μπαίνει στο τμήμα, μετατρέπεται σε τέρας, γίνεται ένας θεός, του οποίου αποστολή είναι να τιμωρήσει όλους όσοι διαφωνούν μαζί του. Η εξουσία του πηγάζει από το μαστίγιό του. Σαν μια πυρωμένη σφαίρα μίσους, εξαπολύει τον τρόμο από την καρδιά του πάνω σε ένα τσούρμο αβοήθητων ανθρώπων. Ξεχύνει όλη του την τυραννία στους άθλιους, που δεν έχουν τρόπο να αμυνθούν. Είναι ένας ανακριτής, ίσος πολίτης με εμάς στην ίδια χώρα. Σκοτώνει τους ίδιους του τους συμπολίτες χωρίς να τρεμοπαίξει ούτε βλέφαρο. Παγιδεύει, βασανίζει και αρνείται τα πιο απλά δικαιώματα. Τι είδους πατρίδα, τότε, θα χτίσουμε μαζί; Ξέρουμε πλέον ότι ο θάνατος δεν κάνει για κανέναν εξαιρέσεις. Στις χώρες μας, την ανθρωπιά τη σιχαίνονται. Είναι πολύ μεγάλο παιχνίδι για να παίξουμε.

Οι μέρες περνάνε. Από θαύμα και μόνο, με μεταφέρουν στο τμήμα 291, σε κελί απομόνωσης, απ’ όπου με αφήνουν ελεύθερο μόλις μια μέρα αργότερα χάρη στις προσπάθειες ενός συγγενή.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, γράφω για πρώτη φορά την ιστορία μου λεπτομερώς. Δεν είμαι περήφανος για ό,τι έγινε. Για μένα, προσωπικά, όσοι δεν φυλακίστηκαν μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα οι κρατούμενοι, αν και κανείς δεν φυλακίζεται με τη θέλησή του.

Γράφω τώρα την ιστορία μου για να ξεκαθαρίσω τι έγινε. Σήμερα βρίσκομαι σε μια ευρωπαϊκή χώρα, ζω μια κανονική ζωή, υπάρχουν όμως ακόμα κι άλλοι, που μένουν πίσω από τα κάγκελα μες στη σιωπή, γίνονται χλωμοί, ξεθωριάζουν, φεύγουν σαν φύλλα στον άνεμο και δεν περιμένουν τίποτα από μας.

Φυλακισμένε μου φίλε, είμαι σίγουρος ότι δεν ακούς τα κούφια λόγια μας. Ούτε που σε νοιάζει που είμαστε αλληλέγγυοι μαζί σου. Δε δίνεις σημασία στην υποκρισία, τις απατηλές χειρονομίες ή τις ομάδες υποστήριξης που οργανώνουμε. Εσύ, που κάθεσαι στις σκοτεινές φυλακές, υπομένοντας ανακρίσεις και καταστολή. Εσύ μόνος σου, πεινώντας, είσαι ο πιο δυνατός, ο πιο αυθόρμητος κι ο πιο επαναστάτης ανάμεσά μας.

Γράφω τώρα για μένα, όταν ήμουν ένας από εσάς, οπότε γράφω για σας. Δεν έχω κανέναν άλλο τρόπο εξιλέωσης. Γράφω μες στην ντροπή, καθήμενος σπίτι μου, ανίκανος ακόμα και να σταματήσω να τρώω ή να πίνω, παγιδευμένος στις αναμνήσεις μου.

Τίποτα δεν μπορεί να μεσολαβήσει εκ μέρους μου. Εσείς, τα σύμβολα, σας αξίζει περισσότερο να ζήσετε, μέχρι τη μέρα που θα γευτείτε την ελευθερία. Η ελευθερία μας σας τιμά, καθώς μαζί περηφανευόμαστε για το παρελθόν μας.

Εν τέλει, δεν μπορούσα παρά να προσευχηθώ για τον Abdul Rahman, όταν έμαθα για το θάνατό του, μαχόμενο υπέρ του Ισλαμικού Κράτους. Ο Abdul Rahman, ο νεαρός διανοούμενος, ορκίστηκε πίστη στο Ισλαμικό Κράτος από την πρώτη ημέρα ύπαρξής του. Το συριακό καθεστώς κατάφερε να τον κάνει στρατιώτη του, μιας που δεν μπορούσε να βρει άλλο τρόπο εκδίκησης.

Ανακάλυψα επίσης ότι o πατέρας μου είχε αφεθεί ελεύθερος αμέσως από την πρώτη μέρα. Ωστόσο, είχαν φυτέψει σπόρους τύψεων μέσα μου για πολλούς μήνες. Tο γαλάζιο μπουφάν τελικώς επεστράφη στον Aghyad και δε μου είχε θυμώσει. Ήταν ένα από τα πλεονεκτήματα της μακράς μου φυλάκισης. Συγχώρεσα και τη Δαμασκό, την αγωνία που πέρασα όσο ήμουν εκεί, αφότου άκουσα τη φωνή της μητέρας μου στο τηλέφωνο για πρώτη φορά μετά την αποφυλάκισή μου, μπροστά από το εμπορικό κέντρο Sham Center.

Συγγνώμη σε όσους έχουν περάσει αυτή την εμπειρία και μπορεί να ξανάζησαν έντονα τις στιγμές αυτές, όταν διάβαζαν αυτές τις γραμμές. Τούτη εδώ δεν είναι απλά η δική μου ιστορία—είναι μια εμπειρία που έχουν περάσει δεκάδες χιλιάδες. Προσπάθησα να παραλείψω πολλές αχρείαστες λεπτομέρειες. Αυτό είναι το εύρος της δικής μου εμπειρίας και είχα πολύ καλύτερη κατάληξη από πολλούς άλλους: μια κατάληξη που με έφερε στο σημείο αυτό, όπου μπορώ να γράφω και να ολοκληρώνω τούτο εδώ.

Ήταν καλύτερο τέλος, παρά το ότι χρειάστηκα μήνες θεραπείας για μια μόλυνση των πνευμόνων, νευρικούς σπασμούς και χρόνια υπέρταση. Υπάρχουν κι άλλοι που δεν είχαν την ευκαιρία να δουν ένα τέλος στις ιστορίες τους, αλλά βρίσκονται ακόμα παγιδευμένοι μέσα σε αυτές. Μην τους ξεχνάτε.