Ποιος “Χριστός γεννάται σήμερον” ανάμεσά μας;

Rest on the Flight into Egypt by Luc-Olivier Merson, 1879, Museum of Fine Arts, Boston. IMAGE: Public Domain via Wikimedia Commons

Ξεκούραση από τη φυγή στην Αίγυπτο, Luc-Olivier Merson, 1879, Μουσείο Καλών Τεχνών, Βοστώνη. Φωτογραφία άνευ πνευματικών δικαιωμάτων, Wikimedia Commons

Αυτή η δημοσίευση είναι μέρος μιας ειδικής σειράς άρθρων της blogger και ακτιβίστριας Marcell Shehwaro, που περιγράφουν τις πραγματικότητες της ζωής στη Συρία κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ των δυνάμεων που παραμένουν πιστές στο ισχύον καθεστώς και εκείνους που επιδιώκουν να το εκδιώξουν.

Υποτίθεται ότι αυτές είναι μέρες δόξας, η ημέρα γέννησης του Ιησού Χριστού — του Θεού της αγάπης, της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Τι είδους όμως “Χριστός γεννάται σήμερον” στον κόσμο μας;

Αν ο Ιησούς ερχόταν ανάμεσά μας τη σήμερον ημέρα, θα ξοδεύαμε πολύ χρόνο ασχολούμενοι με τη μαντίλα στο κεφάλι της Μαρίας. Θα κλείναμε τις πόρτες μας κατάμουτρα στο φτωχό άνδρα και την έγκυο γυναίκα του. Από τα δικά μας σπίτια θα διώκονταν ο Ιησούς, εμείς θα ήμαστε η αιτία που θα γεννιόταν σε μια σπηλιά.

Αν ο Ιησούς Χριστός ερχόταν ανάμεσά μας τη σήμερον ημέρα, θα ξοδεύαμε πολύ χρόνο ασχολούμενοι με το επάγγελμά του. Ένας απλός ξυλουργός από τη Μέση Ανατολή! Ένα τίποτα, ούτε μια ξένη γλώσσα δεν μπορεί να μιλήσει. Αυτός θέλει να αλλάξει τον κόσμο; Πόσο αφελής.

Αν ο Ιησούς ερχόταν ανάμεσά μας τη σήμερον ημέρα, θα κατηγορούσαμε τους Τρεις Μάγους για μεροληψία κι οι βοσκοί θα συλλαμβάνονταν, προτού καταφέρουν να διαδώσουν τα χαρμόσυνα νέα. Ίσως δήλωνες αλληλεγγύη στους συλληφθέντες, ίσως και όχι.

Αν ο Ιησούς ερχόταν ανάμεσά μας τη σήμερον ημέρα, έχοντας γλιτώσει από την Ηρώδη, θα πιστεύαμε την εκδοχή του Ηρώδη ή θα μπαίναμε σε δημόσια συζήτηση και θα γράφαμε άρθρα, διερωτώμενοι: “Κι αν ο Ηρώδης είχε δίκιο που ήθελε να σκοτώσει το Θείο Βρέφος; Κι αν ο Ιησούς κάποια μέρα γίνει απειλή;”. Ή απλά θα μιλούσαμε με γενικότητες και θα καταφεύγαμε σε γνώριμες φράσεις όπως “είναι μπερδεμένα τα πράγματα εκεί πέρα”.

Κι όμως, ακόμα γιορτάζουμε. Σήμερα, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα μας είναι μεγαλύτερα κι ακόμα μεγαλύτερα τα αγάλματα της Παρθένου Μαρίας, ενώπιον της οποίας προσευχόμαστε, κλαίγοντας και ικετεύοντάς την να μας συγχωρήσει που ξεχάσαμε εκείνη τη Μαρία, κουλουριασμένη σε κάποιο στρατόπεδο προσφύγων λίγα μέτρα παράμερα.

Κι όμως, ακόμα γιορτάζουμε. Οι δρόμοι μας είναι γεμάτοι με λαμπερά φωτάκια, μας βοηθούν να ξεχάσουμε ότι ο σημερινός Καλός Σαμαρείτης είναι μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, με εμμονή να γράψει το success story του πληγωμένου άνδρα που μόλις έσωσε, με σκοπό να εξαργυρώσει την επιτυχία αυτή αυξάνοντας τους ευεργέτες της. Κι όμως, δεν έχουμε χρόνο για ένα χαμόγελο.

Ναι, είμαστε Χριστιανοί, αλλά δε θέλουμε ένα Χριστό που να μη μας μοιάζει. Ο Χριστός που θέλουμε εμείς έχει στυλ. Δεν κουβαλά τα ρούχα του σε σάκο ούτε τριγυρνά με σχισμένα σανδάλια. Μιλά πολύ καλά αγγλικά και, προτού διακηρύξει την αγάπη, θα ήταν καλό να παρέχει εγγυήσεις για την υπεράσπισή του ενάντια στην κατηγορία της τρομοκρατίας.

Ναι, είμαστε Χριστιανοί, αλλά φοβόμαστε Εβραίους, Μουσουλμάνους, Άραβες, Αφγανούς και όλους όσοι δεν είμαστε “εμείς”. Βλέπεις, η αγάπη είναι επιλεκτική, βασίζεται στην τάξη και στις κοινωνικές σχέσεις. Για κάποιο λόγο, όμως, ο Ιησούς Χριστός αμέλησε να αναφέρει τέτοια πράγματα και μίλησε περί αγάπης για όλους.

Ναι, είμαστε Χριστιανοί, αλλά αν οι προφήτες ταξίδευαν τη σήμερον ημέρα στον κόσμο για να σπείρουν το μήνυμά τους σε εμάς, θα πνίγονταν στη θάλασσα ή θα τους πυροβολούσαν στα σύνορα, γιατί ήταν ύποπτοι, φυσικά.

Τι είδους Χριστός γεννάται σήμερον ανάμεσά μας, όταν όλα του τα “αδέλφια”, για τα οποία θα μας ρωτήσει την Ημέρα της Κρίσης, πολιορκούνται, είναι παγιδευμένα ή χάνουν τη ζωή τους σε στρατόπεδα;

Συσσωρεύουμε τα τάλαντά μας στην τράπεζα, ώστε μια μέρα να μπορούμε να πάμε διακοπές και να βγάλουμε πολλές φωτογραφίες, που θα τις δημοσιεύσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να πούμε πόσο ευτυχισμένοι είμαστε σε φίλους, που συνήθως δεν έχουμε αρκετό χρόνο να αγαπήσουμε.

Τι είδους Χριστός γεννάται σήμερον ανάμεσά μας, όταν θέλουμε να “ακολουθήσουμε” τα πάντα εκτός από το Άστρο που οδηγεί στη φάτνη; Αν το χριστουγεννιάτικο δέντρο που στολίζουμε κάθε χρόνο στα σπίτια μας είναι το σύμβολο της νέας ζωής, τι ζωή έχουμε εμείς, θρηνώντας, ελπίζοντας για έναν καθημερινό θάνατο;

Σήμερα, είμαι μια πρόσφυγας που δεν έχει ένα μέρος που να θεωρεί αρκετά σπίτι για να γιορτάσω, για να στολίσω δέντρο και να περιμένω δώρα. Και σε λίγες ημέρες η γενέτειρά μου, το Χαλέπι, θα χαθεί για πάντα.

Μια φορά, έφερα λαθραία ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Ανατολικό Χαλέπι. Ήταν ένα σύμβολο για να υπερασπιστώ την ταυτότητά μου ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Ο φίλος που με βοήθησε να το περάσω λαθραία ήταν Μουσουλμάνος. Σήμερα, ζει υπό τους ήχους των βομβαρδισμών. Όλοι Μουσουλμάνοι ήταν οι φίλοι μου, που με βοήθησαν να στολίσω το δέντρο. Σήμερα, είναι όλοι υπό πολιορκία και απειλούνται με συνοπτικές εκτελέσεις.

Είχα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, που μου άρεσε να σκέφτομαι ότι ήταν σύμβολο του Ευαγγελισμού στην καρδιά της καταστροφής. Σήμερα, όπως τα πάντα πίσω στη Συρία, έγινε σύμβολο ενός τάφου.

Είναι οδυνηρό ακόμα και να προσπαθήσω να ελπίζω και να γράψω ευχές για το νέο έτος. Είναι οδυνηρό η μεγαλύτερη από τις χριστουγεννιάτικες ευχές σου να είναι ο αναγκαστικός εκτοπισμός όσων θεωρείς ότι έχουν δίκαιο σκοπό. Όσοι βρίσκονται στο Χαλέπι τώρα, πολεμώντας για ελευθερία και αξιοπρέπεια, αυτοί είναι το “άλας της γης”. Αν πολιορκούνται, βομβαρδίζονται και δολοφονούνται, “αν το αλάτι χάσει τη δύναμή του, πώς θα αποκατασταθεί η αλμύρα του;

 

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.