Μια ιστορία της διαφυγής ενός ανθρώπου μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ που δεν θα την ξεχάσει ποτέ

Vietnamese refugees wait to be taken aboard an amphibious command ship. Photo by PH2 Phil Eggman, via Wikimedia Commons

Πρόσφυγες από το Βιετνάμ ενώ αναμένουν να επιβιβασθούν σε πολεμικό πλοίο. Φωτογραφία από PH2 Phil Eggman, μέσω Wikimedia Commons

Αυτό το επεξεργασμένο άρθρο από τον Chris Lê είναι από την Loa, μια ανεξάρτητη ιστοσελίδα ειδήσεων και podcast, που μεταδίδει ιστορίες για το Βιετνάμ, και αναδημοσιεύεται από το Global Voices, ως μέρος συμφωνίας διαμοιρασμού περιεχομένου.

Πολλοί πιστεύουν ότι οι χώρες που σπαράσσονται από συγκρούσεις κατοικούνται από τα πνεύματα εκείνων των οποίων οι ζωές χάθηκαν. Στην περίπτωση του Βιετνάμ, ο πόλεμος εξαπλώθηκε πέρα από τη γη και στη θάλασσα, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εγκατέλειψαν τη χώρα με πλοία μετά τον πόλεμο.

Για την ιστορία μας σήμερα, ακούμε μια απόκοσμη ιστορία απώλειας κατά τη διάρκεια μιας προσπάθειας να vượt biên – να ξεφύγεις από τη χώρα με βάρκα. Αυτή είναι μια ιστορία που είπε σε μένα ένας άνδρας που ονομάζεται Dũng Hoàng, σχετικά με την εμπειρία του στα δεκαπέντε του. Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού από το Huế για να ξεφύγουν από το Βιετνάμ μετά τον πόλεμο.

Ο Dũng Hoàng ήταν μόλις 15 ετών, όταν ο ίδιος και η μεγαλύτερη αδερφή του Lý αποφάσισαν να ξεκινήσουν για το πιο ριψοκίνδυνο ταξίδι της ζωής τους.

Το έτος είναι 1983. Ο Dũng και η αδελφή προσπαθούν να ξεφύγουν από το Βιετνάμ με πλοίο. Αργά ένα βράδυ, βαθιά μέσα στη μέση της νύχτας, περπατούν προς την παραλία Thuan An, περνώντας κρυφά το ένα φυλάκιο ελέγχου ασφαλείας μετά το άλλο. Τέλος, μια μικρή, ετοιμόρροπη βάρκα αναδύεται στο μαύρο νερό – και ξεκινούν.

Νωρίς στο ταξίδι τους, το πλοίο αντιμετωπίζει επικίνδυνες συνθήκες. Έντονες βροχοπτώσεις και δυνατοί άνεμοι θα το τιμωρήσουν βίαια. Η κατάσταση χειροτερεύει όσο προχωράνε. Καταιγίδες ταρακουνούν την βάρκα μέρα με την μέρα, αρρωσταίνοντας όλους μέσα στο σκάφος. Κόσμος αρχίζει να πεθαίνει, μόλις λίγες μέρες στο ταξίδι.

Και τότε, η ίδια ασθένεια χτυπά την Lý. Είναι βαριά άρρωστη: κάνει εμετούς, παραπονιέται για πόνους που την ταρακουνούν μέσα στην σπονδυλική στήλη, με εξάψεις πυρετού.

Χωρίς την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και επαρκή τροφή, σύντομα γίνεται εμφανές στον Dũng ότι η αδελφή του δεν θα επιβιώσει το ταξίδι.

Και έτσι αυτός την προετοιμάζει για το θάνατό της. Ο Dũng ντύνει την Lý με καθαρά ρούχα: κόκκινες πιτζάμες με ροζ ρίγες. Του δίνει το μενταγιόν της από νεφρίτη και του ζητά να το φυλάξει. Ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που έχει φέρει από το σπίτι και το πιο πολύτιμο στην κατοχή της. Ο Dũng το αποθηκεύει σε ένα άδειο κουτί από χάπια. Κάθεται με την αδελφή του, μέχρι που παίρνει ήσυχα την τελευταία της πνοή.

Όποιος πέθαινε στη βάρκα γινόταν θάλασσα ταφή. Δεν είχαν πραγματικά άλλες επιλογές. Από τα 28 άτομα επί του σκάφους, οκτώ απεβίωσαν. Οι επιζώντες έριχναν τα σώματα των νεκρών μέσα στο νερό.

Όταν ήρθε η σειρά της Lý, ο Dũng και οι συνεπιβάτες του άφησαν την αδελφή του στον ωκεανό. Έβλεπε με απόγνωση, καθώς το σώμα της αδελφής του επέπλεε μακριά.

Την επόμενη μέρα, εντόπισαν ένα μεγάλο σκάφος στο βάθος. Έπλευσαν προς το σκάφος και τελικά ήταν ένα αλιευτικό σκάφος από το Quang Ngai. Τους πήρε τρεις ώρες για να φτάσουν το σκάφος. Όταν ανέβηκαν σε αυτό, νόμισαν ότι είχαν βρει επιτέλους την ελευθερία.

Ο Dũng αποφασίζει να δώσει το κολιέ της αδελφής του στον καπετάνιο του σκάφους ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Δεν ήταν πολύ, αλλά ήθελε να ευχαριστήσει τον καπετάνιο για τη διάσωσή τους.

Αλλά όταν το σκάφος φέρνει την ομάδα πίσω στις ακτές του Βιετνάμ, πιάνονται από τις δυνάμεις ασφαλείας που ήταν σε επιφυλακή για δραπέτες. Ο Dũng και οι σύντροφοι του στην βάρκα φυλακίζονται σε ένα στρατόπεδο στο Quang Ngai για εννέα ημέρες πριν μεταφερθούν στο Huế, κοντά στο σπίτι της οικογένειάς του. Επειδή είναι κάτω των 18 ετών, ο Dũng απελευθερώνεται σύντομα.

Συντετριμμένος από την απώλεια της αδελφής του και το επίπονο, αποτυχημένο ταξίδι, ο Dũng φθάνει στο σπίτι του και ετοιμάζεται για να φέρει την είδηση στην οικογένειά του. Ακριβώς μόλις φτάνει στο σπίτι, η ξαδέλφη του ανοίγει την πόρτα. Τον βλέπει, ουρλιάζοντας και περιχαρής για την επιστροφή του. Πριν ο Dũng μπορέσει να πει ακόμη και μια λέξη, εκείνη του λέει ότι είχε ένα όνειρο για την Lý το προηγούμενο βράδυ.

Η Lý της παρουσιάστηκε κατακόκκινη, λέει, φορώντας μια στολή ριγέ.

Σε αυτό το όνειρο, η Lý της είχε ζητήσει να πει στον dì Hương, στον Dũng και στην μητέρα της Lý, να της φέρουν το περιδέραιο. Η Lý στη συνέχεια έφυγε μακριά, αλλά πριν από αυτό, λέει στην ξαδέλφη του Dũng να αποστείλει στην οικογένειά τα χαιρετίσματά της.

Και όπως η ξαδέλφη του Dũng του έλεγε για το ζωντανό όνειρό της, ξαφνικά σταματάει. «Πού είναι η Lý;» ρωτάει αργά. Βλέπει τώρα ότι είναι ο Dũng μόνο στην πόρτα – και χωρίς την Lý.

Ο Dũng δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να πει σε κανέναν για τον θάνατο της Lý: ούτε σχετικά με τις λεπτομέρειες των ρούχων που της είχε φορέσει ούτε για τις ριγέ πιτζάμες.

Ούτε και για το κολιέ που είχε δώσει.

Καθ ‘όλη την ημέρα, η οικογενειακά έμαθε σιγά-σιγά ό, τι συνέβη και αποφάσισε να τιμήσει το αίτημα της Ly. Το επόμενο πρωί, ο Dũng πήγε στην κεντρική αγορά για να αγοράσει ένα συμβολικό κόσμημα ως αντικατάσταση. Το φέρνει στο σπίτι και το παρουσιάζει ως προσφορά στο βωμό της αδελφής του, έτσι ώστε το πνεύμα της να μπορέσει να συνεχίσει ειρηνικά.

Ο Dũng Hoàng είναι σήμερα 49 ετών και ζει στο Σαν Χοσέ στην Καλιφόρνια με τη σύζυγό και τα τέσσερα παιδιά τους. Μετά από περισσότερα από 30 χρόνια, το περιδέραιο κάθεται ακόμα στο βωμό της Lý στο σπίτι της οικογένειας στο Huế.

«Αυτή η ιστορία ήταν κάτι πέρα από τη φαντασία μου, οπότε πιστεύω ότι ήταν αληθινή» λέει ο Dũng, «Μέχρι αυτήν την ημέρα, μέσα στην καρδιά μου, νιώθω σαν η αδελφή μου εξακολουθεί να είναι δίπλα μου.»

Ακούστε περισσότερα για αυτή την απόκοσμη ιστορία απώλειας μέσω αυτού του podcast:

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.