- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Αυτή η γυναίκα έχει κολλήσει στην Κορέα εδώ και τρία χρόνια προσπαθώντας να γυρίσει στις ΗΠΑ

Κατηγορίες: Ανατολική Ασία, Βόρεια Αμερική, Η.Π.Α., Νότια Κορέα, Μέσα των πολιτών, Μετανάστευση
Kim Craig has spent the past three years in Korea, hoping to get home to the US. Credit: Kaomi Goetz

Η Kim Craig πέρασε τα τρία τελευταία χρόνια στην Κορέα, ελπίζοντας να γυρίσει στην πατρίδα της, στις ΗΠΑ. Πηγή: Kaomi Goetz

Το άρθρο αυτό από την Kaomi Goetz [1] αρχικά δημοσιεύτηκε στο PRI.org [2] στις 17 Νοεμβρίου 2016. Αναδημοσιεύεται εδώ βάσει συμφωνίας ανταλλαγής περιεχομένου.

Η Kim Craig υιοθετήθηκε σε ηλικία πέντε ετών από μια οικογένεια στο New Hope της Μινεσότα. Μια πρόσφατη φθινοπωρινή ημέρα σε μια καφετέρια στη Σεούλ, έμοιαζε με τυπική Αμερικανίδα σε διακοπές: καθόλου ίχνος μέικαπ, καθημερινά ρούχα. Παρήγγειλε τον καφέ της στα αγγλικά. Τεχνικά όμως, η Craig δεν είναι Αμερικανίδα. Δεν έλαβε ποτέ την αμερικανική υπηκοότητα.

Περισσότερα από 160.000 παιδιά από τη Νότια Κορέα υιοθετήθηκαν διεθνώς από τη δεκαετία του '50 και μετά. Οι περισσότερες χώρες αποδοχής παραχωρούσαν αυτόματα υπηκοότητα εκτός από μια: τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η διαδικασία εκεί δημιούργησε ένα νομικό κενό, το οποίο άφησε κάποια υιοθετημένα άτομα δίχως τα δικαιώματα που θα έπρεπε να λάβουν. Τον Οκτώβριο, ο Adam Crapser [3], έχασε το δικαίωμά του να παραμείνει στις ΗΠΑ και αναμένεται να απελαθεί στην Νότια Κορέα, μια χώρα που εγκατέλειψε περίπου πριν από 40 χρόνια σε ηλικία τριών ετών, επειδή κι αυτός δεν έλαβε ποτέ υπηκοότητα.

Οι μπελάδες για την Kim Craig ξεκίνησαν με την ασταθή οικογενειακή της ζωή στις ΗΠΑ.

Αναφέρει ότι η θετή της μητέρα την κακομεταχειριζόταν και την παράτησε μετά από ένα χρόνο. Η Craig τότε πήγε να ζήσει σε μια άλλη ανάδοχη οικογένεια στη Μινεσότα, όπου ούτε εκεί πήγαν καλά τα πράγματα. Θυμάται πως προσπαθούσε να προβάλλει μια κάποια οικογενειακή εικόνα στο μυαλό της, αλλά όλα ήταν ψέματα.

“Δεν έχω πολλές αναμνήσεις, ίσως [οι περισσότερες είναι γεγονότα που έγιναν] έξω από το σπίτι”, λέει. “Μες στο σπίτι, λίγα πράγματα εκτός από ξύλο”.

Στα 13 της, η Craig προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Το έσκασε από το σπίτι και άρχισε να πίνει. Όταν οι Αρχές προσπάθησαν να την ξαναστείλουν σπίτι, η Craig αρνήθηκε να πάει. Η απάντηση της θετής της μητέρας ήταν: “Καλά”.

Kim Craig, before her adoption to the US. Credit: Courtesy of Kim Craig

Η Kim Craig πριν την υιοθεσία της στις ΗΠΑ. Πηγή: Ευγενική παραχώρηση της Kim Craig

“Είχε πει: ‘Εντάξει, θα γίνει αυτό που θέλεις. Θα απαρνηθούμε οποιοδήποτε δικαίωμά μας και, παρεμπιπτόντως, δεν θα θεωρείσαι κανονικός πολίτης’. Και σε εκείνη τη φάση, δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό”, θυμάται η ίδια.

Αν και μεγάλωσε ως Αμερικανίδα, μπήκε ακόμη και στο Στρατό αργότερα, δεν ήταν Αμερικανίδα πολίτης. Ένα νομικό κενό στην αμερικανική νομοθεσία περί μετανάστευσης απαιτούσε από τους θετούς γονείς να περάσουν από πολυετή περίοδο αναμονής έπειτα από διεθνή υιοθεσία, προτού ολοκληρωθεί η πολιτογράφηση του νέου μέλους. Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση της Κορέας βάσει ρουτίνας ακύρωνε την υπηκοότητα του παιδιού εκεί. Ορισμένοι γονείς όμως, όπως της Craig, δεν ολοκλήρωσαν ποτέ τα χαρτιά που απαιτούνταν. Δεν είναι γνωστό πόσα άτομα προερχόμενα από διεθνή υιοθεσία στις ΗΠΑ δεν έχουν υπηκοότητα αυτή τη στιγμή. Ορισμένοι συνήγοροι υπολογίζουν ότι είναι δεκάδες χιλιάδες. Η κυβέρνηση της Κορέας αναφέρει ότι η υπηκοότητα σχεδόν 18.000 υιοθετημένων στις ΗΠΑ είναι άγνωστη, αν και παραδέχεται ότι ιστορικά δεν διατηρούσε και σωστά δεδομένα.

Η Craig λέει ότι κατάφερε μια φορά σχεδόν να αποκτήσει υπηκοότητα από μόνη της ως ενήλικας. Αφότου στρατολογήθηκε, ο Στρατός τη βοήθησε με τα έγγραφα της γραφειοκρατίας. Έχασε όμως την τελετή ορκομωσίας, γιατί είχε ήδη σταλεί στη Γερμανία προτού λάβει την ειδοποίηση να εμφανιστεί. Υπήρχε κι άλλο ένα εμπόδιο: η Craig αναφέρει ότι έκανε ένα λάθος και απολύθηκε ατιμωτικά.

“Έχω μια τάση να τα κάνω σκατά”, λέει.

Επέστρεψε στις ΗΠΑ, έπιασε δουλειά κι έκανε πέντε παιδιά. Παντρεύτηκε μια φορά, αλλά αργότερα χώρισε. Ως μόνη μητέρα, ήταν πολύ απασχολημένη για να σκεφτεί καν να επιστρέψει να επισκεφτεί την Κορέα.

Πριν από λίγα χρόνια, όμως, μια από τις έφηβες κόρες της, φανατική λάτρης της μουσικής K-pop, κατάφερε να την πείσει.

“Έπαιζα συνέχεια μουσική και εγώ της έλεγα: ‘Τι ακούς;!’. Πλέον λατρεύω αυτή τη μουσική τώρα [το συγκρότημα Κ-pop SHINee], είναι η αγαπημένη μου”, λέει, χαμογελώντας ελαφρά στην ανάμνηση. Της άρεσε ένα τραγούδι συγκεκριμένα, το “Please Don’t Go”, επειδή έλεγε μια ιστορία μιας χαμένης αγάπης ή χωρισμού. Της θύμιζε τη Νότια Κορέα.

Οι κόρες της ήθελαν να μάθουν περισσότερο για το κορεατικό τους υπόβαθρο κι έτσι έπεισαν την Craig να της πάει στην Νότια Κορέα. Δεν μπορούσε να πάρει αμερικανικό διαβατήριο, αλλά ανακάλυψε ότι με 35 δολάρια μπορούσε να αποκτήσει κορεατικό. Έτσι, πήγαν στην Κορέα με άδεια παραμονής τριών μηνών.

Η Craig δηλώνει ότι από την αρχή ένιωσε μια αίσθηση αναγνώρισης — οικείες μυρωδιές, οικείες εικόνες. Είδε τα βουνά στη Σεούλ και συνειδητοποίησε ότι τα βουνά που ζωγράφιζε παιδί στις ΗΠΑ ήταν στην πραγματικότητα οι αναμνήσεις της από τη Νότια Κορέα.

Κι έπειτα ήταν κι αυτό: “Ήταν η  πρώτη φορά στη ζωή μου που θυμάμαι να περπατάω κι όλοι γύρω μου να μου μοιάζουν”, λέει.

Έτσι όπως ετοιμάζονταν να επιστρέψουν σπίτι, ωστόσο, η Craig έχασε το πορτοφόλι της. Είχε μέσα την κάρτα άδειας παραμονής στις ΗΠΑ, την οποία της είχαν πει ότι έπρεπε να επιστρέψει. Δηλώνει ότι πήγε στην Αμερικανική Πρεσβεία στη Σεούλ για βοήθεια, αλλά την έδιωξαν, επειδή δεν ήταν Αμερικανίδα πολίτης. Μια εβδομάδα αργότερα, πήγε ξανά.

“Προσπάθησαν να μου πουν το ίδιο πράγμα. Είπα ‘όχι, συγγνώμη, δεν είναι δικό μου λάθος. Δεν το ζήτησα κάτι τέτοιο, είμαι μόνιμη κάτοικος, εσείς με πήρατε από εδώ, τη Νότια Κορέα, και με φέρατε στις ΗΠΑ. Μιλάω μονάχα αγγλικά, δεν ξέρω να μιλήσω κορεάτικα, πρέπει να με βοηθήσετε'”.

Εν τέλει κάποιος άκουσε και συμφώνησε να βοηθήσει και τότε ακριβώς η Craig άρχισε να μαθαίνει πόσο μπλεγμένη είναι η κατάστασή της. Η κάρτα της άδειας παραμονής της δεν μπορούσε να αντικατασταθεί, όσο βρισκόταν εκτός ΗΠΑ. Και χωρίς την κάρτα, της είπαν ότι δεν μπορούσαν να εγγυηθούν ότι θα την άφηναν να περάσει τα σύνορα.

Το τρίμηνο ταξίδι της Craig στην Κορέα διαρκεί τρία χρόνια ως τώρα. Λέει πως είναι δύσκολο να βρει δουλειά. Δυο από τα παιδιά της είναι ακόμα εδώ και βοηθούν οικονομικά, αλλά η Craig χρωστά. Και ούσα σχεδόν 50 ετών και μόνη, τα βρίσκει σκούρα να ταιριάξει στην κορεατική κοινωνία.

“Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι σε καθημερινή βάση, αλλά θέλω απλά να πάω σπίτι. Αλλά δεν μπορώ”, λέει, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της. “Οπότε απλά δεν το σκέφτομαι”.

Η Karen Christensen, η οποία επιτηρεί υπηρεσίες πολιτών για το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ σε προξενεία ανά τον κόσμο, δήλωσε ότι δεν μπορούσε να μιλήσει για την υπόθεση της Craig, αλλά επιβεβαίωσε ότι οι αξιωματούχοι της υπηρεσίας μετανάστευσης έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην είσοδο στα σύνορα. “Είναι πράγματι τεχνικά σωστό, αν και δε γνωρίζω πόσο συχνά συμβαίνει”, είπε. Ακόμα κι αν η Craig έμπαινε ως επισκέπτης, μπορεί να έθετε σε κίνδυνο την πρότερή της θέση. Η αίτηση για αντικατάσταση χαμένης κάρτας άδειας παραμονής, όταν έχεις εισέλθει στις ΗΠΑ ως επισκέπτης, μπορεί να θεωρηθεί απάτη.

H Christensen λέει ότι δείχνει συμπόνοια προς παρόμοιες καταστάσεις που έχουν αντιμετωπίσει θετά άτομα.

“Τους έφεραν στις ΗΠΑ, όταν ήταν παιδιά. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολη κατάσταση”, είπε σε πρόσφατο ταξίδι στη Σεούλ. “Τα άτομα αυτά…δεν ήταν αποτυχία από μέρους τους το να μην κάνουν κάτι. Προτείνω, αν είναι τώρα ενήλικες, να αποτανθούν στο Τμήμα Εσωτερικής Ασφάλειας, στις Υπηρεσίες Αμερικανικής Υπηκοότητας και Μετανάστευσης και να εξετάσουν την πολιτογράφηση επί δικού τους δικαιώματος”.

Κι όμως, δεν είναι τόσο εύκολο. Συνήγοροι δηλώνουν ότι τα ενήλικα θετά άτομα δεν έχουν σύντομη οδό. Πρέπει να κάνουν αίτηση όπως κάθε άλλος μετανάστη που θέλει να αποκτήσει υπηκοότητα και μπορεί να κοστίσει χιλιάδες δολάρια σε δικηγορικά έξοδα και γραφειοκρατία, θέτοντας παράμερα το ψυχολογικό κόστος και το πιθανό τραύμα του να περάσεις μια τέτοια διαδικασία, που θα έπρεπε να είχε γίνει από τους γονείς τους.

Το 2001, η νομοθεσία άλλαξε, ώστε τα υιοθετημένα άτομα από το εξωτερικό να γίνονται αυτόματα πολίτες. Αυτό όμως δεν κάλυψε όσους ήταν άνω των 18 ετών εκείνη την περίοδο, όπως η Kim Craig, ο Adam Crapser και πολλοί άλλοι. Υπάρχει μια πρόταση [4] επιδιόρθωσης αυτού του κενού στην νομοθεσία.

Για την ώρα, η Craig συνεχίζει να ελπίζει ότι θα γυρίσει σπίτι μια μέρα και θα επανενωθεί με τα άλλα τρία της παιδιά, τα οποία δεν έχει δει καθόλου όλο αυτό το διάστημα. Θα χρειαστούν όμως χρήματα και πιθανόν βοήθεια από Αμερικανούς αξιωματούχους.

Δηλώνει ότι τα παιδιά κι ο θυμός της είναι αυτά που την ωθούν να συνεχίσει.