Πανόραμα της Άγκυρας. Creative commons.
Η δολοφονία στις 19 Δεκέμβρη του πρέσβη της Ρωσίας στην Τουρκία Andrei Karlov, όπως αποτυπώθηκε σε φωτογραφίες από το εσωτερικό του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Άγκυρας, είχε μια στοιχειωμένη αισθητική.
Turkish and Russian envoys will meet today to discuss Syria, day after killing of Russia's ambassador to Turkey. https://t.co/3io0oRfPiy [1]pic.twitter.com/gG4ZNjkufy [2]
— CNN Breaking News (@cnnbrk) December 20, 2016 [3]
Τούρκοι και Ρώσοι απεσταλμένοι θα συναντηθούν σήμερα για να συζητήσουν για τη Συρία, μία ημέρα μετά τη δολοφονία του πρέσβη της Ρωσίας στην Τουρκία. https://t.co/3io0oRfPiy [1] pic.twitter.com/gG4ZNjkufy [2]
Με φόντο τους λευκούς τοίχους του μουσείου κατάσπαρτους με φωτεινά έργα ζωγραφικής, η δολοφονία φαινόταν σαν να μπορούσε η ίδια να είναι κάποιο έργο τέχνης. Αυτή η ιδέα γρήγορα διαλύεται όταν παρακολουθήσεις το βίντεο, από το ίδιο γεγονός όπου ο πυροβολισμός και οι κραυγές στο παρασκήνιο είναι σαφώς πολύ έντονες.
Μετά τους πυροβολισμούς, ο καλοντυμένος 22χρονος δολοφόνος αστυνομικός Mevlut Mert Atlintas φώναξε “Ο Θεός είναι μεγάλος” μπροστά στους φοβισμένους θεατές, που εκλιπαρούσαν για να μην “ξεχάσουν” τη συμμετοχή της Ρωσίας στο βομβαρδισμό του Χαλεπιού και σε άλλα μέρη της Συρίας.
Παιχνίδι κατηγοριών
Λίγο μετά τη δολοφονία, τόσο η Τουρκία όσο και η Ρωσία κινήθηκαν προς την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων. Ενώ οι τουρκικές αρχές έχουν προβλέψιμα συνδέσει το γεγονός με τον ντροπιασμένο, αυτοεξόριστο, πνευματικό ηγέτη και αντίπαλο του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον Φετουλάχ Γκιουλέν, τουλάχιστον ένας Ρώσος βουλευτής ισχυρίστηκε ο πυροβολισμός μπορεί να ήταν ένα σχέδιο του ΝΑΤΟ.
Η μαχητική ομάδα Jeish al-Fath στη Συρία, έχει εμφανιστεί για να διεκδικήσει την ευθύνη για τη δολοφονία, αλλά υπάρχουν αμφιβολίες ως προς το αν ο ισχυρισμός τους είναι αξιόπιστος.
Ο Ρώσος πολιτικός της αντιπολίτευσης Dmitri Gudkov, εξέφρασε την δική του άποψη σχετικά με το περιστατικό σε ένα ευρέως κοινοποιημένο άρθρο στην εφημερίδα Gazeta.ru, που τόνιζε την αυτοκαταστροφική φύση της συμμετοχής της Ρωσίας στον πόλεμο:
Зачем эта война? На ней практически каждый день секретно гибнут россияне. Не стоит ли сделать инвестицию в собственное будущее и попытаться остановить мясорубку? Хотя бы остановить в ней участие России?
Напомню еще об одной вещи: о дороге, которая привела к убийству в Анкаре. Извилистый, неочевидный путь, события в котором кажутся совершенно случайными, никак не связанными друг с другом и в то же время выстраивающимися в неумолимую в своем безумии логику.
Начать здесь (надо же откуда-то начать, хотя корни всегда уходят глубже) стоит с убийства в СИЗО Сергея Магнитского, повлекшего за собой первые западные санкции. Ответом на них стал «закон подлецов», четырехлетие которого наступает 21 декабря. Вслед за санкциями российская власть пошла в пике: началось обострение с США.
Еще можно было остановиться, не продолжать этот конфликт, но нет. Терять оказалось нечего, и на волне «возрождения страны» в пику «западным партнерам» появились Крым и Донбасс. Новые санкции. Все большая изоляция. «Бук». Попытка огрызнуться — контрсанкции. Удар по власти изнутри — антикоррупционные расследования о прогнившей верхушке, от прокуратуры до правительства. Снова ответ: во всем виноват Браудер.
Осажденная крепость, кругом враги и при этом попытка с позиции силы доказать, что без России никак.
Сирия. Обменять все санкции скопом на нее. Попытка не удалась, безнадежная война, еще глубже в болото. Все новые трупы, конфликт с Турцией, помидоры, ТрампНаш…
Каждым этим намерением (далеко не благим) была вымощена дорога к убийству в Анкаре. Не случись когда-то дела Магнитского — не было бы первых санкций. Не было бы их — не было бы охлаждения, без него не случилась бы Украина…
Еще не поздно остановиться. Никогда не поздно. Нам хватает и внутренних проблем, чтобы самим создавать себе все новые и новые внешние.
Γιατί αυτός ο πόλεμος; Σχεδόν κάθε μέρα Ρώσοι πεθαίνουν στα κρυφά. Δεν θα έπρεπε να κάνουμε μία επένδυση στο δικό τους μέλλον και να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε τη σφαγή; Ή τουλάχιστον να σταματήσει η συμμετοχή της Ρωσίας σ’ αυτό;
Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ένα πράγμα: τον δρόμο που οδήγησε σ’ αυτή την δολοφονία στην Άγκυρα. Ένα στρίψιμο, ένας σκιερός δρόμος κατά μήκος του οποίου συμβαίνουν γεγονότα που φαίνονται να είναι εντελώς τυχαία και ασύνδετα μεταξύ τους στο ίδιο χρονικό σημείο προς μία αδυσώπητη λογική μέσα στην τρέλα.
Ξεκινήστε εδώ (πρέπει κανείς να ξεκινήσει από κάπου, αν και οι ρίζες πάνε σχεδόν πάντα βαθύτερα): η δολοφονία στη φυλακή του [δικηγόρου δικαιωμάτων] Sergei Magnitsky που είχε ως αποτέλεσμα τις πρώτες δυτικές κυρώσεις [κατά της Ρωσίας]. Η [Ρωσική] απάντηση σε αυτές ήταν ο “νόμος των αχρείων”, ο οποίος θα σηματοδοτήσει την επέτειο των τεσσάρων χρόνων στις 21 Δεκεμβρίου. Μετά τις κυρώσεις, οι σχέσεις Ρωσίας-ΗΠΑ πήραν την κατιούσα.
Η σύγκρουση θα μπορούσε να συγκρατηθεί, αλλά όχι. Δεν υπήρχε φαινομενικά τίποτα να χάσει σε αυτό το σημείο, και “η αναβίωση της χώρας” σε αντίθεση με τους “δυτικούς εταίρους μας” ήρθε με [τις εισβολές] στην Κριμαίας και στην [Ανατολική Ουκρανία]. Στη συνέχεια, υπήρξαν νέες κυρώσεις. Στη συνέχεια, αυξανόμενη απομόνωση. Ο “Buk” [πύραυλος που έριξε το MH-17]. Αναρίθμητες-κυρώσεις. […]
Ένα φρούριο πολιορκήθηκε, περιβαλλόμενο από εχθρούς, και ταυτόχρονα μία προσπάθεια να βρουν μία θέση ισχύος από την οποία να αποδεικνύουν ότι ο κόσμος εξακολουθεί να χρειάζεται τη Ρωσία.
Συρία. [Απαιτείται] για να απωθήσουν τις κυρώσεις. Αλλά η προσπάθεια απέτυχε, και ένας απελπιστικός πόλεμος βύθισε όλο και βαθύτερα στο τέλμα. Φρέσκα πτώματα, η σύγκρουση με την Τουρκία, [απαγορεύσεις σχετικά με την εισαγωγή των τουρκικών] ντομάτων, [στήριξη] στον Τραμπ.
Όλες αυτές οι προθέσεις (και δεν ήταν ευγενικές) άνοιξαν το δρόμο για τη δολοφονία στην Άγκυρα. Χωρίς την υπόθεση Magnitsky, οι πρώτες κυρώσεις δεν θα είχαν γίνει. Χωρίς αυτά, οι σχέσεις δεν θα είχαν ψυχρανθεί και τα περιστατικά στην Ουκρανία δεν θα είχαν συμβεί.
Ακόμα κι έτσι, δεν είναι πολύ αργά για να σταματήσει. Ποτέ δεν είναι αργά. Έχουμε αρκετά εσωτερικά προβλήματα χωρίς να προσθέσουμε σ’ αυτά και τα εξωτερικά προβλήματα.