Ομιλητές από το κίνημα Ισραηλινών-Παλαιστινίων “Μαχητές για την ειρήνη” (CFP) στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Φωτογραφία: Rim Hayat Chaif.

“Να μπορείς να βλέπεις το φως μες στο σκοτάδι”. Αυτή ήταν η πρόταση που ξεκίνησε το διήμερο συνέδριο “Ιστορίες Ελπίδας“, το οποίο διοργανώθηκε από το Ίδρυμα Livia στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Στο συνέδριο συμμετείχε η Rim Hayat Chaif για το Global Voices.

Ανάμεσα στους συμμετέχοντες βρίσκονταν ακτιβιστές αφοσιωμένοι στη διάλυση συγκρούσεων. Η Orit Dekel, Ισραηλινή ακτιβίστρια και μέλος της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Machsom Watch (Παρατηρητήριο Σημείων Ελέγχου), οργάνωση μέλος των “Γυναικών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ενάντια στην Κατοχή”, μίλησε στο Global Voices και μοιράστηκε τους λόγους για τους οποίους μπήκε στην οργάνωση:

Ασχολούμουν με την πολιτική και αναγνώριζα πόσο στενάχωρη κάνει τη ζωή των Παλαιστινίων η κατοχή. Μια μέρα, αποφάσισα να πάω να δω πώς δουλεύει ένα σημείο ελέγχου, είναι προφανές ότι προσέχεις πόσο διαφορετικά αντιμετωπιζόμαστε. Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να περάσουν εύκολα, ταπεινώνονται, κρατούνται για ώρες μέχρι να περάσουν τελικά ή να τους γυρίσουν πίσω. Μπόρεσα μια μέρα να βοηθήσω μια γυναίκα να περάσει, αλλά δεν μπορώ να βρίσκομαι εκεί κάθε μέρα. Ελπίδα μου είναι ότι η Κατοχή θα τελειώσει και θα ζούμε κάποια μέρα ειρηνικά.

Δυο νεαροί ακτιβιστές, οι Yigal Elhanan και Arab Aramin, από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη αντίστοιχα, είναι μέλη της ΜΚΟ “Ο Κύκλος των Γονέων”. Κι οι δυο είχαν αδέλφια που σκοτώθηκαν. Η αδερφή του Aramin σκοτώθηκε από Ισραηλινό στρατιώτη, ενώ η αδερφή του Elhanan σκοτώθηκε από Παλαιστίνιο. Είπε ο Aramin:

Η μικρή μου αδερφή σκοτώθηκε από Ισραηλινό στρατιώτη, όταν πήγαινε σχολείο. Θύμωσα τόσο πολύ που ήθελα εκδίκηση, να εκδικηθώ το θάνατο της αδερφής μου με τον ίδιο τρόπο. Έπειτα όμως συνειδητοποίησα ότι δεν είναι ο σωστός τρόπος. Δολοφονώντας, θα έχουμε περισσότερους νεκρούς και δε θα τελειώσει ποτέ. Έτσι κατέληξα σε αυτή την οργάνωση: θέλω να κάνω ειρήνη και η ελπίδα για μένα είμαστε εμείς. Πρέπει να εργαστούμε για να φτάσει να γίνει κάποια μέρα.

Όσο για τον Elhanan:

Η αδερφή μου σκοτώθηκε από έναν νεαρό Παλαιστίνιο στο δρόμο. Σκεφτόμουν πάντα ότι η άλλη πλευρά είναι ο εχθρός κι ότι πρέπει να εκδικηθώ το θάνατο της αδερφής μου. Ο χρόνος πέρασε και συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο δε θα έφερνε πίσω την αδερφή μου. Και η καλύτερη λύση είναι να διατηρείς την ελπίδα σου και να εργάζεσαι για την ειρήνη. Αυτό με οδηγεί σε αυτή την ΜΚΟ και να ξεκινήσω να εργάζομαι χέρι-χέρι με τους Παλαιστίνιους. Ο διάλογος είναι σημαντικός και πρέπει να βλέπουμε την άλλη πλευρά ως ανθρώπους, όπως εμείς, και όχι σαν εχθρό.

Μπορείτε να τους δείτε και τους δυο να μιλάνε στην 11η Τελετή μνήμης Ισραηλινών-Παλαιστινίων στις 17 Μαΐου 2016:

Το Global Voices μίλησε με την Carol Mann, διευθύντρια της δεξαμενής σκέψης “Women in War” [Γυναίκες στον Πόλεμο]. Μοιράστηκε μια ενδιαφέρουσα ιστορία για τον ακτιβισμό της κατά τον Πόλεμο της Βοσνίας:

Όταν ήμουν εκεί, συνειδητοποίησα ότι οι ιστορίες των γυναικών δεν λέγονταν. Κυρίως ακούμε για άνδρες που κάνουν σπουδαία πράγματα, αλλά πολύ σπάνια για μια γυναίκα, ειδικά σε μια τέτοια εποχή. Επίσης παρατήρησα ότι το μακιγιάζ ήταν τρόπος αντίστασης, που χρησιμοποιούσαν οι Βόσνιες για να φαίνονται ομορφότερες και πιο σημαντικές, ώστε να αποφεύγουν οι στρατιώτες να τις σκοτώσουν.

Ο Steinar Bryn, συντονιστής του συνεδρίου, θεωρεί τον διάλογο ένα παραμελημένο εργαλείο στη διεθνή επίλυση συγκρούσεων. Σύμφωνα με τον Bryn, αποτελεί ουσιώδες στοιχείο κατά τη διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων για να αλλάξει η αντίληψη της κάθε πλευράς για την άλλη.

Όταν ξεκινάς να επενδύεις χρόνο, θα δεις τα αποτελέσματα. Όλοι εξαρτόμαστε από την ύπαρξη του άλλου.

Εξηγεί με ποιο τρόπο Σέρβοι και Αλβανοί στο Κόσοβο έχτισαν μια κατανόηση και αποδοχή μεταξύ τους, αφότου πέρασαν κάποιες μέρες μαζί στο Κέντρο Διαλόγου στο Lillehammer. Αρχίζουν να βλέπουν ο ένας τον άλλο σαν ανθρώπινα πλάσματα, που μοιράζονται και κάνουν τα ίδια πράγματα.

Εν τέλει, ο Garba Diallo, διευθυντής της ΜΚΟ ‘Crossing Borders‘ [Διασχίζοντας σύνορα], είπε:

Όταν έφερα στην εκπαίδευση τους συμμετέχοντες, έβαλα τον καθένα τους στο ίδιο δωμάτιο επίτηδες. Την ίδια μέρα, ένας Ισραηλινός ήρθε και ζήτησε να αλλάξει δωμάτιο, λέγοντας ότι δεν μπορεί να μοιράζεται την αίθουσα με έναν Παλαιστίνιο. Φοβόταν και είχε συγχυστεί, ακριβώς λόγω του τι ήταν. Του εξήγησα ότι σκοπός του μαθήματος εκείνου ήταν να βγει από αυτό τον τρόπο σκέψης και να αλλάξει οπτική γωνία. Στο τέλος της ημέρας, ο ίδιος τύπος ήρθε και με ευχαρίστησε και τώρα είναι στενοί φίλοι με τον Παλαιστίνιο.