- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Ένας διωκόμενος συγγραφέας από το Μπαγκλαντές αποκτά νέα ζωή στις ΗΠΑ. Αλλά η εξορία δεν είναι εύκολη

Κατηγορίες: Βόρεια Αμερική, Νότια Ασία, Η.Π.Α., Μπανγκλαντές, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Λογοκρισία, Λογοτεχνία, Μέσα των πολιτών, Μετανάστευση
Tuhin Das, exiled from Bangladesh, now lives in Pittsburgh and is the current writer-in-residence with the City of Asylum program. Credit: Ashley Cleek

Ο Tuhin Das, εξορισμένος από το Μπανγκλαντές, ζει τώρα στο Πίτσμπουργκ και είναι ο τωρινός φιλοξενούμενος συγγραφέας με το πρόγραμμα ασύλου της πόλης. Εύσημα: Ashley Cleek. Χρησιμοποιείται με άδεια.

Αυτή η ιστορία από την Ashley Cleek [1] αρχικώς εμφανίστηκε στο PRI.org [2] στις 9 Ιανουαρίου 2017. Αναδημοσιεύεται εδώ ωε μέρος συμφωνίας μεταξύ του PRI και του Global Voices.

Ο Tuhin Das ήταν μόλις 16, ζούσε στο Μπανγκλαντές, όταν άρχισε να γράφει ποιήματα και να ασχολείται με την επιμέλεια ενός περιοδικούκαι τον πρόσεξαν.

Τα κείμενά του μιλούσαν για τη δίωξη των Ινδουιστών και των άθεων, των θρησκευτικών μειονοτήτων στο Μπανγκλαντές. Αλλά εξόργισε κάποιους φονταμενταλιστές που θεώρησαν τον Das αντι-Ισλαμιστή. Ήταν μόλις στην εφηβεία, όταν μία ομάδα φονταμενταλιστών τον μαχαίρωσε στο δρόμο. Στη συνέχεια, το 2015, το όνομα του Das εμφανίστηκε σε μία λίστα πιθανών στόχων.

“Το όνομά μου, μαζί με πέντε άλλα εμφανίστηκε στο Facebook μία νύχτα,” εξηγεί ο Das στα βεγγαλέζικα, μέσω διερμηνέα. Ο Das μιλάει αγγλικά, αλλά είναι πιο άνετος όταν χρησιμοποιεί τη μητρική του γλώσσα. “Η δημοσίευση έλεγε, ‘Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνται εχθροί του Ισλάμ.’

Ο Das λέει ότι μία ομάδα που συνδέεται με την αλ-Κάιντα ήταν πίσω από την απειλή. Τρομοκρατημένος, πήγε στην αστυνομία. Του είπαν: “Μπορεί να βρεθείς σε κίνδυνο οποιαδήποτε στιγμή και δεν θα είμαστε σε θέση να σε προστατεύσουμε, αν μείνεις εδώ”.

Έτσι ο Das κρύφτηκε.

Δεν ήταν ο μόνος. Οι συγγραφείς έχουν στοχοποιηθεί και δολοφονούνται στο Μπανγκλαντές [3] τα τελευταία χρόνια από Ισλαμιστές εξτρεμιστές, οι οποίοι τους βαφτίζουν άπιστους. Ο Das, ο οποίος γεννήθηκε σε μία οικογένεια Ινδουιστών, αλλά θεωρεί τον εαυτό του άθεο, λέει ότι δεν έγραψε κατά του Ισλάμ. “Έγραψα ενάντια σε οτιδήποτε είναι ακραίο”, εξηγεί ο ίδιος.

Αφότου κρυβόταν για μήνες, ο Das είδε μία είδηση σχετικά με έναν άλλο Μπανγκλαντεσιανό συγγραφέα που ήταν επίσης σε κίνδυνο, αλλά είχε βρει ασφάλεια στο εξωτερικό. Είχε χορηγηθεί στον συγγραφέα άσυλο μέσα από το Διεθνές Δίκτυο Πόλεων για Καταφύγιο [4], έναν οργανισμό που περιλαμβάνει περισσότερες από 50 πόλεις σε όλο τον κόσμο. Το πρόγραμμα του Πίτσμπουργκ, που ονομάζεται Πόλη του Ασύλου [5], δέχτηκε τον Das.

Ποτέ πριν δεν είχε φύγει από το Μπανγκλαντές, ποτέ δεν είχε ανέβει σε αεροπλάνο. Πριν από εννέα μήνες, ο Das έφτασε στο Πίτσμπουργκ. Μου δείχνει γύρω από το παλιό σπίτι όπου ζει τώρα. Είναι σε ένα ήσυχο δρομάκι. Είναι ωραίο, αλλά ακόμα δεν μπορούσε να κοιμηθεί αρχικάεφιάλτες. Σιγά-σιγά, όμως, τακτοποιήθηκε. Δεν αισθάνομαι ανασφαλής εδώ όπως αισθανόμουν πίσω στο Μπανγκλαντές”, λέει ο Das, ο οποίος είναι τώρα 32. “Μπορώ να γράψω ελεύθερα. Μπορώ να εκφράσω τις απόψεις και τις σκέψεις μου ελεύθερα στα γραπτά μου.

The City of Asylum's office is in this house on Sampsonia Way in Pittsburgh. Exiled writer Tuhin Das lives nearby. Credit: Ashley Cleek

Το γραφείο της Πόλης του Ασύλου είναι σ’ αυτό το σπίτι στην οδό Sampsonia Way στο Πίτσμπουργκ. Ο εξόριστος συγγραφέας Tuhin Das ζει εκεί κοντά. Εύσημα: Ashley Cleek. Χρησιμοποιείται με άδεια.

Ο Das είναι πολυγραφότατος. Δουλεύει σε μία βιογραφία ενός διάσημου ποιητή του Μπανγκλαντές, ένα ημερολόγιο για τον χρόνο που ζει στο Πίτσμπουργκ, μία νουβέλα, και τόνους άρθρων. Τα στέλνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στο Μπανγκλαντές για δημοσίευση. Επίσης διατηρεί το blog του [6], γραμμένο στα βεγγαλέζικα.

Η παραμονή στην Πόλη του Ασύλου διαρκεί περίπου δύο χρόνια και ο Das είναι ο έκτος συγγραφέας του προγράμματος. Έχει στέγαση, ασφάλιση υγείας και ένα μισθό που του παρέχει αρκετά για να ζήσει, ώστε να μπορεί να γράψει σε πλήρη απασχόληση. Αλλά όντας εξόριστος έχει αφαιρεθεί από τον Das οτιδήποτε άλλο: οι φίλοι του, η οικογένειά του, η γλώσσα του, η χώρα του. Ο τόπος και ο πολιτισμός που είναι το κεντρικό θέμα της γραφής του είναι τόσο μακριά. Ξοδεύει περισσότερο χρόνο στο διαδίκτυο στέλνοντας μηνύματα στους φίλους του πίσω στην πατρίδα από οποιονδήποτε άλλον εδώ, λέει. Είναι μοναχικά.

“Δεν νομίζω ότι η αίσθηση του να είσαι σε εξορία είναι θετική για μένα. Νιώθω ότι είμαι εξόριστος όχι μόνο σωματικά, το μυαλό μου είναι, επίσης, σε εξορία,” εξηγεί ο Das.

Έχει συντονιστεί σε βάθος σ’ αυτό που συμβαίνει πίσω στο Μπανγκλαντέςπαρατηρώντας καθώς οι φονταμενταλιστές χωρίζουν τον βεγγαλέζικο πολιτισμό και επιτίθενται στις κοινοτικές κοινότητες. Ο Das λέει ότι το συναίσθημα της δίωξης, το να εκλαμβάνουν ως “ξεχωριστό” απλώς και μόνο λόγω της θρησκείας στην οποία γεννιέται κάποιος, δεν φεύγει.

“Είμαι Μπενγκάλι κατ’ αρχήν. Θα πρέπει να είμαι γνωστός από τη γλώσσα που μιλώ, από τον πολιτισμό που ακολουθώ, από τη λογοτεχνία μου, τη μουσική μου, την τέχνη μου, την κληρονομιά μου, “λέει ο Das. “Αυτό είναι πιο σημαντικό για ‘μένα από την θρησκεία.”

Ως ξένος και Μπανγκλαντεσιανός στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Das λέει ότι μερικές φορές αισθάνεται ότι οι άνθρωποι στο Πίτσμπουργκ τον κοιτάζουν ανήσυχα, ακόμη και ύποπτα. Είναι γνώστης του σκούρου δέρματός του και της βαριάς προφοράς του.

Προς το τέλος της συνέντευξης μας, κάνει ένα σχόλιο στα αγγλικά. “Όλοι και όλα είναι διαφορετικά. Όλοι είναι διαφορετικοί,” λέει ο Das για τις Ηνωμένες Πολιτείες. “Όταν πρωτοήρθα εδώ σκέφτηκα ότι ίσως περπατούσα στο φεγγάρι.” Αλλά σήμερα, ο Das περπατούσε σε ένα πάρκο κοντά στο σπίτι του. Έχει ένα αγαπημένο σημείο, ένα αγαπημένο παγκάκι. Καθισμένος σε αυτό, λέει, βρίσκει την ειρήνη κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό, γνωρίζοντας ότι είναι ο ίδιος με τον ουρανό στο Μπαγκλαντές.

Ορίστε ένα ποίημα του Das.

Ξυπνήστε!
Από τονTuhin Das
Μεταφρασμένο από την Nandini Mandal

Έχω κάτι να πω.
Έχω έρθει από τα πεδία του πολέμου, των φυλακών και των σφαγών.
Έχω δει τη γέννηση του μίσους και της διαίρεσης στη θέση της αγάπης και της ενότητας.

Πως μπορούν να λένε “σκοτώστε τους απίστους”; Πως μπορώ να παραμείνω σιωπηλός;
Φταίω εγώ που είμαι Σιίτης; Που είμαι Ινδουιστής; Που είμαι ξένος;

Είμαι ομοφυλόφιλος; Θα θαφτούν οι Μπανγκλαντεσιανοί κάτω από μαζικούς τάφους
όπως έγινε στο Ιράκ, στη Συρία και στο Αφγανιστάν;
Γιατί οι άνθρωποι ζουν με το φόβο της δολοφονίας & του φόνου στην πατρίδα τους;

Ο πόλεμός μου είναι ενάντια σε εκείνους που χωρίζουν τους ανθρώπους
στο όνομα της θρησκείας, που δολοφονούν στο όνομα του Θεού ώστε να διαταραχθεί η ειρήνη.

Γιατί σαβανώνουν την ανθρωπότητα με μία ματωμένη κουβέρτα;
Γιατί οι δολοφόνοι στοχεύουν τους συγγραφείς, τις μειονότητες και τους άθεους στο Μπανγκλαντές;

Παρά το γεγονός ότι έχουμε προσφέρει τα δάκρυά μας ως αντάλλαγμα μετά από κάθε δολοφονία, δεν φοβόμαστε.
Δεν φοβάμαι. Ακόμα κι αν θέλουν να με δολοφονήσουν και πάλι θα πω:
“Εσείς φοβάστε, εσείς είστε τρομαγμένοι και έτσι γυρεύετε να με δολοφονήσετε”.