Η Sita Adhikari στο διαμετακομιστικό κέντρο του Διεθνούς Οργανισμού για την Μετανάστευση στο Κατμαντού. Εύσημα: Danielle Preiss
Αυτή η ιστορία από την Danielle Preiss, [1] εμφανίστηκε [2] αρχικά στο PRI.org [3] στις 8 Φεβρουαρίου 2017. Επαναδημοσιεύεται εδώ ως μέρος συνεργασίας μεταξύ του PRI και του Global Voices.
Η Sita Adhikari έφυγε από ένα στρατόπεδο προσφύγων στο ανατολικό Νεπάλ, στο τέλος του Ιανουαρίου. Ήταν έτοιμη να συναντήσει τους συγγενείς της, που βρίσκονταν ήδη στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης στις 31 Ιανουαρίου, λιγότερο από μία εβδομάδα αφότου ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ διέταξε αναμονή τεσσάρων μηνών για την επανεγκατάσταση των προσφύγων.
Καθώς στην Αμερική διεξάγεται μία τεταμένη μάχη για την μετανάστευση, η Adhikari παρακολουθούσε εισαγωγικά μαθήματα σχετικά με την πραγματικότητα της μελλοντικής ζωής της.
“Την πρώτη μέρα διδαχτήκαμε για την πάνα, πώς να χρησιμοποιούμε πάνες στα παιδιά, στους άλλους, στους αρρώστους, κλπ. Και την χρήση των πανών και τη σημασία τους. Επειδή εμείς δεν χρησιμοποιούμε πάνες στο στρατόπεδο, διότι έχουμε οικονομικό πρόβλημα. Έχουμε μεγαλώσει τα παιδιά χωρίς πάνα, έτσι διδαχτήκαμε για τις πάνες,” διαβάζει η Adhikari από τις σημειώσεις που πήρε κατά τη διάρκεια των μαθημάτων της για τη ζωή στις ΗΠΑ.
Ήταν σε ένα μεταβατικό κέντρο κατοικιών στο Κατμαντού που διοικείται από τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (ΔΟΜ) μέχρι την πτήση της. Σε έναν τοίχο πίσω της ήταν μία αφίσα των Ιμαλαΐων, σε ένα άλλο, μία αφίσα με σκηνές από τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Αγάλματος της Ελευθερίας.
Η Adhikhari, η οποία είναι από το Μπουτάν, λέει ότι τα εισαγωγικά μαθήματα καλύπτουν επίσης το καθεστώς του πρόσφυγα και την πορεία προς την ιθαγένεια, και της διδάσκουν σχετικά με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των Αμερικανών νόμιμων κατοίκων. “Το δικαίωμα λόγου, το δικαίωμα στην εργασία, όλα τα είδη των δικαιωμάτων και των ευθυνών μας”, εξηγεί.
Οι άνθρωποι που περιμένουν να ταξιδέψουν σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Αυστραλία μένουν σε αυτούς τους κοιτώνες στο Νεπάλ, ενώ τελειώνουν τα εισαγωγικά μαθήματά τους και τους υγειονομικούς ελέγχους. Οι κανόνες επισκεπτηρίου είναι αυστηροί: Οι επισκέπτες μπορούν να συναντηθούν μόνο με τους πρόσφυγες για 10 λεπτά και πρέπει να παραμείνουν στο σταθμό της φρουράς.
Η Adhikari έχει ήδη υιοθετήσει περισσότερα από ένα αμερικανικά λουκ: Έχει ανταλλάξει τα χαλαρά και πολύχρωμα ρούχα της για ένα καρό πουκάμισο, και έκοψε τα μακριά μαλλιά της σε ένα λαμπερό καρέ. Η κουβέντα μας γυρίζει στην απαγόρευση της μετανάστευσης. Ρωτώ την Adhikari αν ξέρει γιατί έχουν πει στους πρόσφυγες ότι η επανεγκατάσταση θα μπει σε αναμονή.
“Επειδή ο νέος πρόεδρος που ήρθε στις ΗΠΑ, νομίζω ότι θα κάνει έλεγχο, θα ελέγξει τα παράνομα μέρη νομίζω, οπότε ναι, σταμάτησε για κάποιο χρονικό διάστημα”, λέει. “Είναι καλό, γιατί θα πρέπει να δεχθούν τους γνήσιους [πρόσφυγες], δεν πρέπει να δεχθούν τους απατεώνες, νομίζω ότι πρέπει να τιμωρηθούν.”
Αλλά ενώ η Adhikari ετοιμάζεται να πετάξει, η οικογένειά της στο Ρότσεστερ βρίσκεται σε κατάσταση πανικού αναρωτώμενη αν θα μπορέσει να εισέλθει στην Αμερική.
“Από την Παρασκευή το βράδυ όταν υπογράφτηκε το διάταγμα από τον Τραμπ, δεν… μπόρεσα να κοιμηθώ,” λέει ο αδερφός της Adhikari, ο Yogesh Adhikari. “Έστειλα ηλεκτρονικό μήνυμα σε όλους: στον ΔOM (Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης), στην UNHCR [Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες], στον Λευκό Οίκο, απλώς έκανα ό,τι μπορούσα. Κάλεσα μέχρι και την ACLU [Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών]!”
Ο Yogesh Adhikari μετακόμισε στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης το 2008 και είναι σήμερα πολίτης των ΗΠΑ. Ο ίδιος λέει ότι ποτέ δεν πήρε καμία απάντηση μετά την εφαρμογή της απαγόρευσης του Τραμπ σχετικά με το αν η αδερφή του θα μπορούσε ακόμα να έρθει, έτσι ετοίμασε ένα δωμάτιο στο σπίτι του για εκείνη και τα δύο παιδιά της και ελπίζει.
“Είναι πραγματικά σπαρακτικές ερωτήσεις να μην έχουν μία απάντηση,” λέει ο Jen Smyers, ο διευθυντής συνηγορίας της Church World Service (CWS). Το CWS συνεργάζεται με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για να τοποθετήσει τους πρόσφυγες στις Αμερικανικές πόλεις. Ο Smyers λέει οι περισσότεροι άνθρωποι — ακόμα και οι ίδιοι οι πρόσφυγες — δεν συνειδητοποιούν πόσο λεπτομερή εξέταση και επαλήθευση χρειάζεται πραγματικά προτού δοθεί έγκριση στους πρόσφυγες να ταξιδέψουν στις ΗΠΑ.
“Σου ελέγχουν το όνομα και το βιογραφικό και αυτά ισχύουν μόνο για 15 μήνες, τις ιατρικές εξετάσεις κι αυτές ισχύουν, ανάλογα με τη χώρα, από τρεις έως έξι μήνες. Ένας έλεγχος ασφαλείας ισχύει για 15 μήνες. Μία συνέντευξη DHS ισχύει μόνο για 24 μήνες, οι διαβεβαιώσεις σου ισχύουν για 12 μήνες, τα δακτυλικά αποτυπώματα ισχύουν μόνο για 15 μήνες,” εξηγεί ο Smyers.
Αυτές οι άδειες ισχύουν ταυτόχρονα για περίπου δύο συνεχόμενους μήνες μόνο. Έτσι, η απαγόρευση των 120 ημερών θα σήμαινε ότι περισσότεροι πρόσφυγες στα πρόθυρα της επανεγκατάστασης θα πρέπει να ξεκινήσουν την όλη διαδικασία ξανά στο μέλλον. (Το εκτελεστικό διάταγμα απαγορεύει τους πρόσφυγες από τη Συρία επ’ αόριστον.)
Αλλά η οικογένεια Adhikari ήταν πολύ τυχερή.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ επιτρέπει σε πρόσφυγες που δεν είναι από επτά Μουσουλμανικές χώρες που κατονομάζονται στο διάταγμα του Τραμπ να πετάξουν προς τη χώρα μέσα στις 2 Φεβρουαρίου. Ο Smyers λέει ότι 875 πρόσφυγες τα κατάφεραν κατά τη διάρκεια της αυτού του χρονικού περιθωρίου.
Η Sita Adhikari ήταν μία από αυτούς.
Ο αδελφός της, Yogesh, πήγε να την υποδεχθεί στο αεροδρόμιο του Ρότσεστερ. Από εκεί, μέσω τηλεφώνου, λέει ότι είναι ακόμα λίγο σοκαρισμένος που εκείνη είχε φτάσει.
“Δεν ξέραμε ότι ερχόταν, καθώς δεν είχαμε καμία επαφή μαζί της, δεν είχε κανένα τηλέφωνο και εμείς απλά ελπίζαμε ότι θα ήταν εδώ σήμερα, όταν ήρθαμε εδώ,” λέει γελώντας.
Ο οργανισμός επανεγκατάστασης που καλωσόρισε την Adhikari και τα παιδιά της στο Ρότσεστερ, το Κέντρο Καθολικής Οικογένειας, πίστευε ότι η ομάδα της θα είναι η τελευταία για λίγο. Αλλά την επόμενη κιόλας μέρα, ομοσπονδιακός δικαστής στο Σιάτλ αποφάνθηκε [4] υπέρ της προσωρινής πανεθνικής στάσης στην ταξιδιωτική απαγόρευση.
Το Εφετείο των ΗΠΑ έχει μέχρι στιγμής κολλήσει με την απόφαση αυτή και το Κέντρο Καθολικής Οικογένειας προγραμματίζει τώρα και πάλι αφίξεις στις 17 Φεβρουαρίου. Υπηρεσίες προσφύγων στο εξωτερικό αγωνίζονται για να κλείσουν θέσεις σε πτήσεις προτού λήξουν τα ταξιδιωτικά έγγραφα ή βγει μία νέα απόφαση.