Ο Miguel Savage είναι Αργεντίνος βετεράνος του Πολέμου των Φώκλαντ, της σύγκρουσης διάρκειας δέκα εβδομάδων μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Αργεντινής για την κυριαρχία στο αρχιπέλαγος πέρα από τις ακτές της Αργεντινής, γνωστό στην Αργεντινή ως Μαλβίνες Νήσοι και στη Βρετανία ως Νήσοι Φώκλαντ. Το 2000, έπειτα από σχεδόν είκοσι χρόνια σιωπής, ο Savage αποφάσισε να επιστρέψει στα νησιά για να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος του και να θεραπεύσει τις πληγές του.

Γνωστή και ως Πόλεμος του Νότιου Ατλαντικού, η σύρραξη του 1982 είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο περίπου 1.000 ανθρώπων, κυρίως από την πλευρά της Αργεντινής.

Στο βιβλίο του, Malvinas, viaje al pasado (Μαλβίνες, Ταξίδι στο Παρελθόν), το οποίο κυκλοφόρησε το 2011, ο Savage εξιστορεί λεπτομερώς την αλγεινή του εμπειρία, περιγράφοντας ζοφερά τον “παράλογο πόλεμο”. Μόλις 19 ετών, ο Savage και οι συμπατριώτες του Αργεντίνοι αντιμετώπισαν τρεις μεγάλους εχθρούς: το κρύο, τους Βρετανούς και τους ίδιους τους αρχηγούς τους.

Τα απομνημονεύματά του επίσης περιλαμβάνουν μια συγκινητική ιστορία για τη γνωριμία και τη φιλία με ένα Βρετανό βετεράνο, για την οποία ο Savage αναφέρει ότι διεύρυνε την οπτική του γωνία για τη διαμάχη.

Σε αυτή τη συνέντευξη με το Cadena 3 (ραδιοφωνικό σταθμό στην Κόρντομπα της Αργεντινής), ο Savage αφηγήθηκε την απίστευτη “ιστορία του μπλε πουλόβερ”, που βρήκε σε ένα νησιωτικό αγροτόσπιτο. Λέει ότι αυτό του έσωσε τη ζωή.

To 2006, o Savage τελικά κατάφερε να πραγματοποιήσει άλλη μια επίσκεψη στα νησιά και να επιστρέψει το πουλόβερ στη Sharon, την κόρη του αρχικού του ιδιοκτήτη.

El pulóver era de su papá quien había fallecido a causa del estrés luego de la guerra. Tomé unos mates con ella, lloramos juntos.

Το πουλόβερ ανήκε στον πατέρα της, ο οποίος πέθανε, υποφέροντας από Μετατραυματική Αγχώδη Διαταραχή (PTSD) μετά τον πόλεμο. Ήπιαμε καμπόσα μάτε και κλάψαμε παρέα.

Παρακάτω, μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία που έδωσε ο Savage στο συνέδριο TEDx Río de la Plata τον Ιανουάριο του 2013 (με αγγλικούς υπότιτλους):

Creo que hay tres formas de enfrentar situaciones de gran sufrimiento: tapar todo, victimizarse o abrazar la herida y transformarla en algo positivo. Es por eso que narro con alegría mi historia de vida, compartiendo los aprendizajes y la resiliencia.

Lo dedico con emoción a la memoria de los que murieron en el 82, y los que luego se quitaron la vida. Argentinos y británicos.

Πιστεύω πως υπάρχουν τρεις τρόποι να ανταπεξέλθουμε σε καταστάσεις όπου υποφέρουμε πολύ: μπλοκάροντας τα πάντα μακριά μας, παίζοντας το θύμα ή ενστερνιζόμενοι τον πόνο μας και μετατρέποντάς τον σε κάτι θετικό. Γι’ αυτό αφηγούμαι με χαρά την ιστορία μου, κοινοποιώντας την αντοχή μου και τα πράγματα που έμαθα.

Με όλη μου την καρδιά, αφιερώνω τούτο εδώ εις μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους το '82 και όσων αυτοκτόνησαν, Αργεντίνων και Βρετανών.