[1]Χαμένη Παιδική Ηλικία (2016) από τον εικονογράφο Leonardo González εκ Βενεζουέλας. Αναφέρεται στη νεολαία, που πολιορκείται από τη βία των συμμοριών στις αστικές περιοχές της Βενεζουέλας. Η φωτογραφία χρησιμοποιείται με άδεια.
Ο Leonadro González είναι εικονογράφος από τη Βενεζουέλα, ο οποίος ζει στο Βερολίνο της Γερμανίας. Το έργο του είναι σημαντικό, έτσι όπως απεικονίζει τα βάσανα της πατρίδας του, Βενεζουέλας, και από μια ξένη οπτική γωνία και από τα δικά του βιώματα, έτσι όπως τα βλέπει από τη νέα του πατρίδα στην Ευρώπη.
Ο παραγωγός και συγγραφέας César Elster [2] περιέγραψε τη δουλειά του ως:
[…] ένα πανκ-τροπικό, ρεαλιστικό σύμπαν, όπου προσεκτικά γραμμένοι, όμορφα σχεδιασμένοι, αλλά κατεστραμμένοι χαρακτήρες συνεχώς βιώνουν ένα μεγάλο εύρος ζοφερών συναισθημάτων.
[1]“Ονειρευτήκαμε μαζί υπό το φως των κοιλάδων. Ήταν λαμπρά. Φτάσαμε σπίτι για να συνεχίσουμε να παίζουμε…ενώ σκεφτόμουν για την επόμενή μας βόλτα. Είναι 1993, είμαι 12 ετών, βλέπω τις κοιλάδες να περνάνε μπροστά μου πάλι και πάλι”. Εικονογράφηση: Leonardo González, παρουσιάζει το δρόμο “Cota Mil”, που διασχίζει ένα σημαντικό κομμάτι της πόλης του Καράκας.
Για τον González, το να σχεδιάζει χαρακτήρες εμπνεόμενος από την πραγματικότητα είναι ευκολότερο από το να εξηγεί κάτι χρησιμοποιώντας μονάχα λόγια. Όπως πολύς κόσμος που έχει φύγει από τις χώρες του, ζει σε έναν ενδιάμεσο κόσμο μεταξύ της γης όπου μετανάστευσε και του παρελθόντος που έχει αφήσει πίσω: φίλους, οικογένειες, μέρη που του λείπουν. Όταν έχει να κάνει με τη Βενεζουέλα, ο συναισθηματισμός αυτός δίνει τη θέση του στην ανησυχία για την κρίση που αντιμετωπίζει τον καιρό αυτό η χώρα.
Οι εικόνες του González είναι δυνατές και προκαλούν, είναι γεμάτες κόσμο που ζει μες στην αστάθεια, νοσταλγία και μια εύθραυστη ευτυχία που μένει ζωντανή πάνω στο χαρτί με μελάνι. Ο González ανέφερε στο Global Voices μέσω email:
Ahora estoy creando sobre mi país porque me afecta personalmente y me duele que mi familia y amigos estén mas flacos que antes, literalmente [Dibujar] es lo mínimo que puedo hacer para darles ánimo. Mucha gente ha encontrado su voz en mis imágenes y [eso] me incita a seguir hablando por ellos.
Σχεδιάζω τη χώρα μου τώρα, επειδή με επηρεάζει προσωπικά και με πονά που η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι πιο αδύναμοι απ’ ό,τι ήτανε. Το να σχεδιάζω είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να τους δώσω δύναμη.. Πολύς κόσμος ανακάλυψε ότι οι φωνές του αντιπροσωπεύονταν από τα σχέδιά μου και αυτό με παρακινεί να συνεχίσω να μιλάω εκ μέρους τους.
[1]Εικονογράφηση: Leonardo González, σχετικά με την διατροφική κρίση στη Βενεζουέλα και την προτεινόμενη αναδιανομή από το κράτος.
Αν και το καθένα από τα σκίτσα του González αντικατοπτρίζει μια σύνθετη κατάσταση, που περιγράφεται μόνο με μια εικόνα από τον καλλιτέχνη, αν τα συγκεντρώσουμε όλα μαζί σε μια συλλογή, βλέπουμε τι το παραπάνω έχουν να αφηγηθούν. Αυτό παρουσιάζεται στο Night Out [3] (2015), το οποίο απεικονίζει τον αντίκτυπο που έχουν οι επιθέσεις της 13ης Nοεμβρίου 2015 στο Παρίσι [4] σε δυο νεαρά άτομα στη Βαρκελώνη της Ισπανίας.
Όταν μιλούν οι χαρακτήρες του González, μιλούν με τον ίδιο τρόπο στα ισπανικά, όπως και στα αγγλικά, σαν να μην έχουν καμιά διαφορά για εκείνον οι δυο γλώσσες. Όλες μαζί, οι ιστορίες κι οι εικονογραφήσεις του για τη Βενεζουέλα και τις χώρες της Ευρώπης ανοίγουν ένα παράθυρο στον κόσμο, όπως τον βλέπει με τα δικά του μάτια.