[1]Μια μητέρα και το παιδί της στο Μπουτάν. Φωτογραφία: Steve Evans / Flickr. CC 2.0. Μορφοποίηση από τον Kevin Rothrock.
Το έθνος του Μπουτάν [2] στα Ιμαλάια, με πληθυσμό περίπου 750.000 κατοίκων, είναι γνωστό για τη φράση “ακαθάριστη εθνική ευτυχία”, ένα σλόγκαν που επινοήθηκε το 1972 για να αντιπροσωπεύσει την αφοσίωση της χώρας στις βουδιστικές πνευματικές αξίες αντί για την Δυτική υλιστική ανάπτυξη. Ωστόσο, η αυστηρή νομοθεσία του Μπουτάν περί ιθαγένειας δεν κάνει και πολλά για να ευνοήσει την ευτυχία τον τελευταίο καιρό, καθώς χιλιάδες παιδιά στο Μπουτάν, τα οποία έχουν εγκαταλειφθεί από τους πατεράδες τους, έχουν μείνει δίχως πατρίδα, σύμφωνα με τη νομοθεσία της χώρας.
Το σύνταγμα της χώρας αναφέρει [3]:
Άτομο, του οποίου και οι δυο γονείς είναι πολίτες του Μπουτάν, αποτελεί πολίτη του Μπουτάν βάσει ιθαγένειας μέσω γέννησης.
Καθιστώντας τα πράγματα ιδιαίτερα δύσκολα, τα παιδιά, των οποίων οι πατεράδες είναι άγνωστοι ή παιδιά με έναν γονέα, ο οποίος δεν είναι πολίτης της χώρας, δεν μπορούν να καταγραφούν στο Εθνικό Μητρώο. [4] Στο Μπουτάν, δεν μπορείς να κάνεις αίτηση σε κυβερνητικές υπηρεσίες, να κατέχεις ιδιοκτησία ή να αποκτήσεις διαβατήριο για ταξίδι στο εξωτερικό, αν δεν έχεις χαρτιά υπηκοότητας.
Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και κινηματογραφιστής Vishal Arora, ο οποίος ζει στο Νέο Δελχί, δημοσίευσε ένα ντοκιμαντέρ για το ζήτημα, ως μέρος μιας εκστρατείας με τίτλο Media Project:
Εγκαταλελειμμένα από τους πατεράδες τους, αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν με τις μητέρες τους, οι οποίες υπόκεινται σε οικονομικές δυσκολίες για να τα μεγαλώσουν και παρόλ’ αυτά αποτυγχάνουν να διασφαλίσουν γι’ αυτά ένα καλό μέλλον.
Καθώς το Μπουτάν απαιτεί την νομική ταυτότητα του πατέρα ενός παιδιού προτού του/της δώσει υπηκοότητα.
Οι μητέρες αυτές και τα παιδιά τους χωρίς πατέρα πληρώνουν το τίμημα του αυξανόμενου αλκοολισμού και της κατάχρησης των πατροπαράδοτων νυχτερινών ραντεβού ονόματι “Nυχτερινό Κυνήγι [5]” του Μπουτάν, δυο κύριων λόγων πίσω από τα υψηλά ποσοστά περιστατικών προγαμιαίου σεξ χωρίς προφυλάξεις.
Η μοίρα [6] αυτών των παιδιών χωρίς πατέρα είναι αβέβαιη, λόγω αργοποριών στην διαδικασία καταγραφής στο Μπουτάν, όταν η μητέρα δε δύναται να δηλώσει τον πατέρα του παιδιού της. Οι εκτρώσεις είναι παράνομες στο Μπουτάν [7] εκτός από περιπτώσεις βιασμού, αιμομιξίας, κινδύνων ψυχικής υγείας ή απειλών για τη ζωή της μητέρας. Κατά συνέπεια, πολλές γυναίκες καταφεύγουν σε παράνομες εκτρώσεις ή διασχίζουν τα σύνορα με Ινδία για να τερματίσουν μια εγκυμοσύνη.
Ο Blogger [8] Passu λέει:
I find more compassion in abortion; killing a cell for the sake of a woman’s life, and liberating both the mother and the child from depth of mistake. Abortion is not an ice cream that everybody would enjoy if made free, it is but the only option left when everything seems wrong. No woman will go for abortion for pleasure.
Θεωρώ πως υπάρχει μεγαλύτερη συμπόνοια στην έκτρωση. Σκοτώνεις ένα κύτταρο για χάρη της ζωής μιας γυναίκας, απελευθερώνοντας τόσο τη μητέρα και το παιδί από το βάθος του λάθους. Η έκτρωση δεν είναι ένα παγωτό που όλοι θα απολαύσουν αν γίνει δωρεάν, είναι όμως η μόνη επιλογή που απομένει όταν όλα φαίνονται λάθος. Καμία γυναίκα δεν θα πάει για άμβλωση για ευχαρίστηση.
Ο Yeshey Dorji [9] γράφει στο ιστολόγιό του:
Centuries of societal indoctrination has numbed our mind into believing that a child born out of the wedlock is, without contest, fathered by the husband of the woman bearing the child. This belief is so deep rooted in our consciousness that to suggest otherwise is anathema. But if you were to contemplate this matter a little deeper, you will realize that this is a fallacy of gargantuan proportions. The truth is that no one, but a mother alone may testify to the veracity of the fact. For all you know, the child could have been secretly fathered by someone from Timbuktu.
This brings us to the realization that where the Bhutaneseness of a child is needed to be established, nothing can be as authoritative and genuine and genetically pure as that of the Bhutanese mother who bore the child. Since there is room for duplicity, I think it is erroneous to set the criteria that the father of the child ought to be a Bhutanese for the child to qualify as a Bhutanese.
Αιώνες κοινωνικής πολιτικής κατήχησης έχουν μουδιάσει το μυαλό μας και πιστεύει ότι ένα παιδί που γεννήθηκε εκτός γάμου είναι αδιαμφισβήτητα παιδί από το σύζυγο της γυναίκας που το γέννησε. Αυτή η πεποίθηση είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στη συνείδησή μας, που να εκφράζεις κάτι αντίθετο είναι ανάθεμα. Αλλά αν εξετάσουμε το θέμα λίγο βαθύτερα, θα διαπιστώσετε ότι πρόκειται για πλάνη γιγάντιων διαστάσεων. Η αλήθεια είναι ότι κανείς πέρα από την ίδια τη μητέρα δεν μπορεί να μαρτυρήσει την ακρίβεια του γεγονότος. Το παιδί θα μπορούσε να έχει κρυφά πατέρα κάποιον από το Τιμπουκτού.
Αυτό μας φέρνει στην συνειδητοποίηση ότι όταν η υπηκοότητα ενός παιδιού πρέπει να οριστεί, τίποτα δεν μπορεί να είναι τόσο έγκυρο και γνήσιο και γενετικά καθαρό όπως η Μπουτανέζα μητέρα που γέννησε το παιδί. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει χώρος για διπροσωπία, νομίζω ότι είναι εσφαλμένο να καθοριστεί ως κριτήριο ότι ο πατέρας του παιδιού θα πρέπει να είναι Μπουτανέζος, προκειμένου το παιδί να χαρακτηριστεί ως υπήκοος Μπουτάν.
Η Sonam Ongmo [10] γράφει στο ιστολόγιό της:
Apart from having to deal with the cowardly men who have made them pregnant, and leave both woman and child in limbo, the least she should have to deal with is the government doing this too. Why should a woman have to prove who the father is in oder to avail citizenship for her child? What if the woman was raped? And even if she wasn't, what prevents her or her child from being a citizen? It is inhumane to put a woman through this!
It is the Nation's responsibility; the government's responsibility to ensure citizens, especially women, this right and to make it as easy as they can for them to avail this right.
Εκτός από το να έχουν να αντιμετωπίσουν τους άνανδρους άνδρες που τις έχουν καταστήσει έγκυες και αφήνουν γυναίκα και παιδί στο κενό, το λιγότερο που θα πρέπει να έχει να αντιμετωπίσει είναι αυτό που κάνει τώρα η κυβέρνηση. Γιατί θα πρέπει μια γυναίκα να αποδείξει ποιος είναι ο πατέρας ώστε να κερδίσει υπηκοότητα το παιδί της; Τι θα συμβεί αν η γυναίκα υπήρξε θύμα βιασμού; Και ακόμα κι αν δεν ήταν, τι εμποδίζει αυτήν ή το παιδί της από το να είναι κανονικοί πολίτες; Είναι απάνθρωπο να υφίσταται κάτι τέτοιο μια γυναίκα!
Είναι ευθύνη του Έθνους, ευθύνη της κυβέρνησης να εξασφαλίσει στους πολίτες, ιδίως στις γυναίκες, το δικαίωμα αυτό και να είναι εύκολο να κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος.
Το Yeshey Dorji [9] γράφει:
A benevolent law should not encourage gender bias and unequal treatment. We have always been a matriarchal society and thus, it is not in our character to treat our women as if they were second class citizens. Our laws should give them the same dignity, right and freedom as those that are accorded our men.
Ένας καλοπροαίρετος νόμος δεν θα πρέπει να ενθαρρύνει διακρίσεις λόγω φύλου και άνιση μεταχείριση. Αποτελούμε ανέκαθεν μητριαρχική κοινωνία και ως εκ τούτου, δεν είναι στο χαρακτήρα μας να μεταχειριζόμαστε τις γυναίκες μας σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Οι νόμοι μας πρέπει να τους δώσουν την ίδια αξιοπρέπεια, το ίδιο δικαίωμα και ελευθερία, όπως εκείνα που απολαμβάνουν οι άνδρες.
Αναμένουμε να δούμε αν η κυβέρνηση του Μπουτάν θα κάνει μεταρρυθμίσεις στους κανόνες και τη νομοθεσία της ή αν οι γυναίκες θα αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες όπως και τώρα.