Το θέμα της εδαφικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας του Θιβέτ αποτελεί ένα μακροχρόνιο ζήτημα, αφότου η Κίνα έστειλε στρατεύματα για να καταλάβουν την περιοχή των Ιμαλαΐων στις αρχές της δεκαετίας του '50. Η κυβέρνηση του Θιβέτ, γνωστή ως Κεντρική Διοίκηση του Θιβέτ, λειτουργεί από την εξορία. Καθιερώθηκε στην Ινδία από τον Δαλάι Λάμα, το Βουδιστή πνευματικό ηγέτη των Θιβετιανών, αφότου αναγκάστηκε να φύγει το 1959.

Μέλη της θιβετιανής κοινότητας σε όλο τον κόσμο προχώρησαν στην επιλογή του επικεφαλής της κυβέρνησης και των μελών του 16ου Θιβετιανού κοινοβουλίου στις 20 Mαρτίου 2016. Οι εκλογές εξαπλώθηκαν σε 30 χώρες και ακολούθησαν έναν προκριματικό γύρο, που είχε πραγματοποιηθεί τον Oκτώβριο του 2015 (με παρουσία στις κάλπες 53%). Τα αποτελέσματα θα βγουν στις 24 Απριλίου.

Voters have turned out in large numbers for voting today in Dharamsala. #Sikyong2016 #Tibet pic.twitter.com/mXJep4mvXR

— CanadaTibetCommittee (@CanadaTibet) March 20, 2016

Ψηφοφόροι εμφανίζονται μαζικά για ψηφοφορία σήμερα στην Νταραμσάλα.

Η εκλεγμένη κυβέρνηση θα αναλάβει την εξουσία σε μια μεγάλη κοινότητα Θιβετιανών διασκορπισμένων σε αρκετές χώρες, μεταξύ των οποίων το Νεπάλ, η Ινδία, το Μπουτάν, ο Καναδάς και οι ΗΠΑ, από τα κεντρικά της γραφεία στην McLeod Ganj στη Χιμασάλ Πραντές στη βόρεια Ινδία.

“Ψήφισα για το Θιβέτ”

Ήταν οι δεύτερες εκλογές, από τότε που ο Δαλάι Λάμα παραιτήθηκε από την πολιτική του εξουσία για την εισαγωγή ενός δημοκρατικού συστήματος το 2011.

Ο τωρινός Δαλάι Λάμα, συνέχεια της γραμμής πνευματικών ηγετών του λαού του Θιβέτ από τον 14ο αιώνα, έχει υπάρξει υπέρμαχος της δημοκρατίας για το λαό του, από τότε που εγκατέλειψε τη χώρα και έφυγε στην Ινδία το 1959, αφότου η Κίνα διεκδίκησε το Θιβέτ και ξεκίνησε εκστρατεία καταστολής της θρησκείας και του πολιτισμού του.

Οι υποψήφιοι ήταν ο νυν sikyong (όπως αποκαλείται ο πρωθυπουργός), Lobsang Sangay, ένας νομικός με σπουδές στο Χάρβαρντ, και ο Penpa Tsering, αντιπρόεδρος της θιβετιανής Βουλής.

Η θιβετιανή Βουλή έχει σύνολο 45 έδρες. Καθεμιά από τις τρεις περιφέρειες του Θιβέτ, οι Τsang, Kham και Amdo, έχουν 10 έδρες, ενώ οι πέντε Θιβετιανές Βουδιστικές σχολές έχουν δυο έδρες η καθεμία.

Οι Θιβετιανοί στην Ευρώπη και στη Νότια Αμερική έχουν δυο έδρες, ενώ οι Θιβετιανοί στην Αυστραλία και στην υπόλοιπη Ασία έχουν μια έδρα στο σύνολο.

Δικαίωμα ψήφου έχουν οι Θιβετιανοί άνω των 25 ετών, οι οποίοι κατέχουν Πράσινο Βιβλίο (έγγραφο έκδοσης της Θιβετιανής εξόριστης κυβέρνησης). Tο βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τεκμήρια ταυτοποίησης, καθώς και στοιχεία φορολόγησης, που διατηρούνται από την εκλογική επιτροπή.

Ο χρήστης του Twitter Tenzin έδειξε το Πράσινο Βιβλίο του:

I voted for Tibet.. I think china should learn from to adopt democracy in China and TAR #Tibetelectionpic.twitter.com/cmd75cSGQ7

— tenzin tashi (@ten_tash22) March 21, 2016

Ψήφισα για το Θιβέτ…Θα έπρεπε η Κίνα να μαθαίνει για να υιοθετήσει δημοκρατία στην Κίνα και την Αυτόνομη Περιοχή του Θιβέτ

Η Κίνα παραμονεύει

Αν και η αγάπη για την πατρίδα ένωσε τους εξόριστους Θιβετιανούς στις κάλπες, ο προεκλογικός αγώνας ήταν γεμάτος πολιτικούς καβγάδες. Οι υποψήφιοι επιτίθεντο ο ένας στον άλλο λόγω “τάσης για αλκοολισμό” και “ναρκισιστικής συμπεριφοράς” και μουρμούριζαν για μικροπράγματα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Ο Lobsang Sangay, ο οποίος αποζητά την επανεκλογή του, καταδικάστηκε, επειδή είχε το πορτρέτο του κρεμασμένο στο γραφείο του στην Ουάσινγκτον, ενώ τέθηκαν υπό εξέταση οι τάσεις προς το αλκοόλ του αντιπάλου του, Penpa Tsering, Πρόεδρου της εξόριστης Βουλής.

Ο 44χρονος συγγραφέας Lukar Jam Atsok, ο οποίος φυλακίστηκε στην Κίνα, προτού το σκάσει για την Ινδία πριν από λίγα χρόνια, ήταν υποψήφιος στον προκριματικό γύρο για την πολιτική ηγεσία. Το κύριο επιχείρημά του βασίστηκε στην υπόνοια ότι ο Δαλάι Λάμα ίσως θεωρούνταν προδότης, επειδή σταμάτησε τη μάχη για πλήρη ανεξαρτησία του Θιβέτ κατά τις διαπραγματεύσεις του με την κινέζικη κυβέρνηση. Ο Δαλάι Λάμα πρεσβεύει μια “μέση προσέγγιση”, η οποία προβλέπει τη διακυβέρνηση του Θιβέτ από την Κίνα, αλλά με μεγάλο βαθμό αυτονομίας, περίπου σαν το σύστημα διακυβέρνησης στο Χονγκ Κονγκ και το Μακάο.

Παρατηρητές από αρκετές χώρες κλήθηκαν για να διασφαλίσουν ότι οι εκλογές πραγματοποιούνταν με ακριβοδίκαιο τρόπο. Η κυβέρνηση του Πεκίνου δεν ήταν χαρούμενη που τρίτες χώρες έδωσαν χείρα βοηθείας στο Θιβέτ κατά την εκλογική διαδικασία.

#China asks nations to deny ‘stage’ to exile Tibetans ahead of their general election https://t.co/YdjIPmGPdW#Tibetpic.twitter.com/Zvhhy1OuRY

— TibetanReview (@TibetanReview) March 19, 2016

Η Κίνα ζητά από τρίτες χώρες να αρνηθούν το βήμα σε εξόριστους Θιβετιανούς ενόψει των γενικών τους εκλογών

Περίπου 6 εκατομμύρια Θιβετιανοί ζουν στην Κίνα, η οποία θεωρεί αυτόνομη περιφέρεια την περιοχή του Θιβέτ. Οι αρχές της χώρας αναφέρουν ότι η περιφέρεια αποτελεί ιστορικά κινέζικο έδαφος και συνεπώς δικαιολογείται η ενσωμάτωση του Θιβέτ. Οι Θιβετιανοί το αμφισβητούν αυτό, λέγοντας ότι αποτελούσαν ανεξάρτητη χώρα, προτού προελάσουν τα κινεζικά στρατεύματα πριν από έξι δεκαετίες.

Το Πεκίνο έχει κατηγορηθεί ότι υποβάλλει τους Θιβετιανούς σε αυθαίρετες κρατήσεις, άδικες δίκες, καταστολή της θρησκευτικής ελευθερίας και ελευθερίας της έκφρασης, ενώ έχει προβεί και σε παραβιάσεις κι άλλων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η πλειοψηφία των προσπαθειών να μπει η Κίνα σε διάλογο για την εύρεση λύσης έχει βρει είτε κωλυσιεργία είτε αποτυχία, όπως σημειώνεται από πολυάριθμους πολιτικούς επιστήμονες.

Μια βαθιά ριζωμένη αγανάκτηση

Λίγες εβδομάδες πριν την εξάσκηση δημοκρατίας στο Θιβέτ, ένας 16χρονος αυτοπυρπολήθηκε στην Ντεχραντούν της Ινδίας. Το γεγονός αποτέλεσε ζοφερή υπενθύμιση της βαθιάς αγανάκτησης της εξόριστης κοινότητας όσον αφορά την έλλειψη προόδου στην απόκτηση κάποιας ελευθερίας στην πατρίδα τους.

Τουλάχιστον 144 Θιβετιανοί έχουν αυτοκτονήσει με αυτό τον τρόπο τα τελευταία 20 χρόνια, σύμφωνα με την Διεθνή Εκστρατεία για το Θιβέτ.

Ο Gelek Bhotay, ένας Νεπαλο-Καναδός, προειδοποίησε για τον κίνδυνο της εξύμνησης της αυτοπυρπόλησης και κάλεσε σε περισυλλογή:

Το να αποκαλείς την αυτοπυρπόληση “θυσία” είναι κάτι το ποιητικό και το θετικό, αλλά κατά κάποιο τρόπο, είναι εγωιστικό. Αφαιρεί από το άτομο την ατομικότητά του και την εμπειρία που έχει βιώσει. Κατηγοριοποιεί τη ζωή του βάσει του πώς μας επηρέασε. Η επιμονή μας στο να το βλέπουμε καθαρά υπό το πρίσμα της Κίνας και του Θιβέτ του αφαιρεί την ανθρωπιά του. Όταν μιλάμε για τη “θυσία” κάποιου (για τι πράγμα, για ποιον;), στην πραγματικότητα απλά περιαυτολογούμε.

Το να αποκαλούμε την αυτοπυρπόληση του Dorje Tsering αυτοκτονία μπορεί να ακούγεται αναίσθητο, ψυχρό και ίσως να έρχεται σε αντίθεση με το τι αποσκοπούσε ο ίδιος. Ήταν όμως αυτοκτονία. Ήταν προϊόν πολλών διαφορετικών προοπτικών, χαμένων ευκαιριών, εμποδίων και πόθων. Κι είμαστε όλοι συνένοχοι. Μέσω των πράξεών μας, σημαντικών ή μικρών, ενσυνείδητα ή αθέλητα, γνωρίζοντας ή μη, τον απογοητεύσαμε.

[…] Είτε στην εξορία είτε εντός Θιβέτ, δεν μπορούμε απλά να ανάβουμε φανάρια, να περιορίζουμε τους αυτοπυρπολούμενους στο βωμό του μάρτυρα, και να το αφήνουμε απλά έτσι.