Οι ζωές μεταναστών εργατών στη “Μικρή Βιρμανία” της Ταϊλάνδης

Το άρθρο αυτό ^[1] του Nyein Nyein προέρχεται από το The Irrawaddy, μια ανεξάρτητη ειδησεογραφική ιστοσελίδα στη Μιανμάρ, και αναδημοσιεύεται στο Global Voices βάσει συμφωνίας ανταλλαγής περιεχομένου.

Περιπλανώμενοι στη Samut Sakhon, μόλις νοτιοδυτικά της Μπανγκόκ, η εικόνα ανθρώπων που φορούν τα παραδοσιακά σαρόνγκ Longyi ή tamein, ενώ μιλούν βιρμανικά, θα μπορούσαν να κάνουν ένα ξένο να αισθανθεί σαν να βρίσκεται στη μεγαλύτερη πόλη της Μιανμάρ, Γιανγκόν, παρά σε μια πόλη της Ταϊλάνδης.

Για πολλούς Βιρμανούς μετανάστες στην Ταϊλάνδη, η Κυριακή είναι η μόνη μέρα χωρίς δουλειά κάθε εβδομάδα: μέρα ξεκούρασης και σύντομης ανάπαυλας από τη σκληρή εργασία. Για χιλιάδες όμως άλλους εργαζόμενους καθημερινά, δεν υπάρχει τέτοια ημέρα ανάπαυσης.

Εκείνοι που μεταναστεύουν στην περιοχή συχνά έχουν ως κίνητρο την ελπίδα να κερδίσουν καλύτερους μισθούς. Η Samut Sakhon γίνεται αντιληπτή μακρόθεν ως ένα ασφαλές καταφύγιο, καθώς οι αμοιβές εδώ είναι γνωστό ότι είναι υψηλότερες από την Μπανγκόκ, όμως η αλιευτική βιομηχανία που βρίσκεται στην επαρχία παραμένει διαβόητη για τους χαμηλούς μισθούς τους και τις συνθήκες εκμετάλλευσης.

Γνωστό στους ντόπιους ως Mahachai, αλλά ευρέως αναφερόμενη μεταξύ των αλλοδαπών ως «Μικρή Βιρμανία» (ΣτΜ: η Μιανμάρ ήταν παλαιότερα γνωστή ως Βιρμανία), η πόλη-λιμάνι της Samut Sakhon φιλοξενεί περίπου 300.000-400.000 Βιρμανούς μετανάστες, που εργάζονται σε περίπου 6.000 εργοστάσια και ιχθυαγορές.

Η Μa Thein Win προέρχεται από την επαρχία Tenasserim της Μιανμάρ, αλλά είναι στην Ταϊλάνδη εδώ και πέντε χρόνια. Είχε εργαστεί στο παρελθόν στην Μπανγκόκ, αλλά τον Απρίλιο μετακόμισε στη Samut Sakhon ελπίζοντας να αυξήσει το εισόδημά της ως οικοδόμος.

Η 45χρονη μητέρα τεσσάρων παιδιών λαχταρά να επιστρέψει στο χωριό της στην επαρχία Dawei.

“Δεν έχουμε όμως χρήματα ούτε σπίτι. Πώς θα μπορούσαμε να πάμε πίσω και να επιβιώσουμε;” ρώτησε απαλά η Thein Win, ενόσω τακτοποιούσε ένα σωρό από ξύλα δίπλα στο εργοτάξιο, όπου οι άνδρες εργάζονταν πάνω στα ημιτελή κτίρια.

Αν υπήρχε μισθωτή εργασία διαθέσιμη στην πατρίδα τους, πολλοί στην κοινότητα μεταναστών της Ταϊλάνδης είπαν στο The Irrawaddy ότι θα πήγαιναν πίσω στη Μιανμάρ, αντί να αναζητούν εργασία σε μια ξένη χώρα, προκειμένου να επιβιώσουν.

“Διατηρούμε την υπομονή μας”

Το 2012, η τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης της Μιανμάρ Αούνγκ Σαν Σου Κι επισκέφθηκε την Ταϊλάνδη—και το Mahachai—για πρώτη φορά ^[2]. Επισκέφθηκε ^[3] για δεύτερη φορά τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, αυτή τη φορά ως κρατική σύμβουλος, αφότου το κόμμα της κέρδισε συντριπτικά τις εκλογές το Νοέμβριο του 2015. Κατά τη διάρκεια αυτής της πιο πρόσφατης επίσκεψης ^[3], η Σου Κι συναντήθηκε μόνο με έναν μικρό αριθμό μεταναστών του Mahachai, αφότου οι ταϊλανδικές αρχές εμπόδισαν την πρόσβαση στη ντε φάκτο ηγέτη της Μιανμάρ για τις ομάδες εργασιακών δικαιωμάτων και σε ένα μεγάλο πλήθος Βιρμανών υπηκόων που περίμεναν.

Η Thein Win ήταν μια από τους πολλούς μετανάστες που δεν μπόρεσαν να είναι παρόντες στις συνομιλίες της Σου Κι με Βιρμανούς εργαζομένους στην Ταϊλάνδη. Σκεπτόμενη την επίσκεψη της Κυρίας, δάκρυσε, κάτι που απέδωσε σε «ανάμικτα συναισθήματα». Η Σου Κι, εξακολουθεί να ελπίζει η Thein Win, θα αγωνιζόταν για να «φέρει καλό» στη ζωή τους.

Βιρμανοί εργαζόμενοι στην Talaat Kung, ή γαριδαγορά, επίσης έγιναν συναισθηματικοί, όταν συζητήσαμε για την επίσκεψη της κρατικής συμβούλου και τις ελπίδες τους για καλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης, τις οποίες αναγνώρισε ^[4]η Σου Κι κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στην Ταϊλάνδη. Οι μισθοί τους είναι συχνά άνισοι, καθώς κυμαίνονται από 200 ταϊλανδέζικα μπατ (5,72 δολάρια) έως 300 μπατ (8,58 δολάρια). Το τελευταίο ποσό είναι το επίσημο κατώτατο ημερομίσθιο στην Ταϊλάνδη, αλλά συχνά δεν παρέχεται στους ξένους μετανάστες εργάτες.

Στη διαλογή γαρίδων σε ένα τραπέζι, η Aye Myat Mon δήλωσε στο Irrawaddy ότι κερδίζει το ταϊλανδικό ελάχιστο ημερομίσθιο για οκτώ ώρες εργασίας, αλλά ότι τα ωράρια εργασίας ποικίλουν ανάλογα με τη διαθεσιμότητα σε γαρίδες ή άλλα θαλασσινά. Ισχυριζόμενη ότι είναι 18 ετών, αλλά με εμφάνιση αρκετά νεότερης, η Aye Myat Mon έφτασε στην Ταϊλάνδη πριν από τέσσερα χρόνια από το Moulmein της πολιτείας Mon, και ζει μαζί με την αδελφή της. Είπε ότι μόνο οι γονείς της παραμένουν στο σπίτι της οικογένειας στη νοτιοανατολική Μιανμάρ.

Το να εξασφαλίσεις πηγές για να μιλήσουν επίσημα για τις συνθήκες εργασίας στο Mahachai ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Πολλά από τα άτομα που εργάζονται στον κλάδο των θαλασσινών δεν τόλμησαν να κάνουν παράπονα στον Τύπο.

Οι Ταϊλανδοί εργοδότες είναι απρόθυμοι να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ όσον αφορά αποβάθρες της περιοχής, αγορές ή εργοτάξια. Εργαζόμενοι είπαν στο Irrawaddy ότι αν τους ανακάλυπταν ότι έχουν συμβάλει σε άρθρο για τη Μικρή Βιρμανία, φοβούνταν ότι θα απολυθούν αργότερα.

“Καθώς εργαζόμαστε σε άλλη χώρα, κάνουμε υπομονή, όπως είπε η Amay [Μητέρα] Σου”, είπε ο Ye Min, εργαζόμενος στην Talaat Kung, προτού διακοπεί από έναν ανώτερό του, προτού τελειώσει η συνέντευξή του.

“Κυνηγημένοι”

Οι εργαζόμενοι μοιράστηκαν επίσης ιστορίες του φόβου τους για την Αστυνομία της Ταϊλάνδης, που ελέγχει εξονυχιστικά τα έγγραφα ταυτότητας εργασίας τους, εξετάζοντας αν έχουν άδεια να εργάζονται νόμιμα στη χώρα.

“Η αστυνομία ζητά χρήματα για να βγάλει επιπλέον εισόδημα, όταν υπάρχει υποψία ότι τα έγγραφά μας [είναι ελλιπή]”, είπε ένας άνδρας που εργάζεται στη γαριδαγορά και χαμηλόφωνα και ανώνυμα.

Ο αριθμός των μεταναστών εργατών στην Ταϊλάνδη εκτιμάται μεταξύ 3 και 4 εκατομμυρίων, αλλά λιγότεροι από τους μισούς έχουν καταγραφεί επισήμως. Διαφορετικές πολιτικές έχουν εφαρμοστεί για να βοηθήσουν τους εργαζόμενους από την Μιανμάρ στη λήψη νομικών εγγράφων, ιδίως όταν λήξουν τα χαρτιά τους. Αυτό περιλαμβάνει την αίτηση εγγραφής για “ροζ κάρτα” ή άδεια εργασίας, η οποία μπορεί να ζητηθεί μετά τη λήξη της τετραετούς βίζας.

“Ακόμα κι αν είναι νόμιμοι μετανάστες εργάτες, συχνά τους κυνηγάνε”, είπε ο Sai Sai, μέλος προσωπικού του Δικτύου Δικαιωμάτων Μεταναστών Εργατών, οργανισμού που βοηθά τους μετανάστες από τη Μιανμάρ στην Ταϊλάνδη.

Ο Sai Sai εξήγησε ότι οι υποψίες των Αρχών αυξάνονται λόγω της ελλιπούς γνώσης της ταϊλανδέζικης γλώσσας από τους εργάτες και μπορεί να οδηγήσει σε σύλληψη για υποψία χρήσης ναρκωτικών ή για μετακίνηση μεταξύ επαρχιών στην Ταϊλάνδη: η “ροζ κάρτα” δεν επιτρέπει ελευθερία κίνησης και επιτρέπει στους μετανάστες εργάτες να παραμείνουν στο τμήμα της χώρας, όπου είναι καταχωρημένα τα έγγραφά τους.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Bangkok Post, η προθεσμία αιτήσεων για άδεια εργασίας μεταναστών έχει επεκταθεί μέχρι τις 29 Ιουλίου. Μετά από την ημερομηνία αυτή, οι Αρχές λένε ότι δε θα υπάρξει καμιά χαριστική κίνηση. Μεγαλύτερη καταστολή ωστόσο αναμένεται για όσους οι προϋποθέσεις εγγραφής παραμένουν δύσκολες, και γι’ αυτούς στη Samut Sakhon και σε ολόκληρη την Ταϊλάνδη.