Ήρθε το τέλος της Πέμπτης Δημοκρατίας στην Βενεζουέλα;

Γελοιογραφία του Eduardo Sanabria (Edo). Χρήση με άδεια.

Μετά από ένα μήνα συνεχών διαμαρτυριών εναντίον της κυβέρνησης του Προέδρου Νικολάς Μαδούρο, το αίτημά του την 1η Μαΐου 2017 για μια “λαϊκή συνταγματική συνέλευση”, που θα αντικαταστήσει το ισχύον Σύνταγμα της χώρας – το οποίο εγκρίθηκε το 1999 ως θεμέλιος λίθος της εντολής διακυβέρνησης του Ούγο Τσάβες – δεν έχει γίνει ευπρόσδεκτο από διάφορους τομείς της κοινωνίας της Βενεζουέλας.

Ο Moisés González, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του Τσαβιστή, έγραψε για τον διαδικτυακό ιστότοπο ειδήσεων Aporrea, επιβεβαιώνοντας ότι η πρόσκληση ανοίγει δύο δρόμους: την εξάλειψη του λεγόμενου “Μπολιβαριανού Συντάγματος” ή την αναζήτηση “τύπων, που παραβιάζουν τις δημοκρατικές αρχές, που τηρούν την Επανάσταση νόμιμη”. Ο González επεσήμανε ότι:

Ambas opciones colocan entre la espada y la pared la continuidad del proceso democrático iniciado por Chávez en 1999. Ambas opciones limitan la posibilidad de la izquierda de reorganizarse y purgar sus filas para una recuperación verdadera de la Revolución Bolivariana. Ambas opciones colocan el país en bandeja de plata a la política reaccionaria. Ambas opciones pudieron evitarse con la publicación de un cronograma electoral y la aceptación de elecciones y demás posibilidades democráticas presentes en la mejor Constitución del continente.

Και οι δύο επιλογές θέτουν τη συνέχεια της δημοκρατικής διαδικασίας, που ξεκίνησε ο Τσάβες το 1999. Αλλά οι επιλογές περιορίζουν τη δυνατότητα για την Αριστερά να αναδιοργανώσει και να καθαρίσει τα μέλη της για μια πραγματική ανάκαμψη της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Και οι δύο επιλογές εκθέτουν τη χώρα σε αντιδραστική πολιτική. Και οι δύο επιλογές θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με τη δημοσίευση χρονοδιαγράμματος εκλογών και την αποδοχή εκλογών, καθώς και με όλες τις άλλες δημοκρατικές δυνατότητες, που προσφέρει το καλύτερο Σύνταγμα στην ήπειρο.

Από την άλλη πλευρά, ο ερευνητής Eduardo Febres υποστήριξε την απόφαση της κυβέρνησης στον λογαριασμό του στο Twitter:

Δεν εμπιστεύομαι αρκετά την ηγεσία του Μαδούρο. Αλλά συμφωνώ απολύτως με την πρόταση εξόδου από την κρίση, που υπέβαλε σήμερα.

Οι αρχικές δηλώσεις από τον Μαδούρο δεν ήταν σαφείς ως προς την προσέγγιση και τις μεθόδους της πρόσκλησης, οι οποίες οδήγησαν σε διάφορες ερμηνείες από πολιτικούς, δικηγόρους και απλούς πολίτες.

Στον ιστότοπο Prodavinci, ο José Ignacio Hernández αξιολόγησε τις νομικές πτυχές του μέτρου ως προς τη συνταγματική τους προσαρμογή:

Tomando en cuenta todo esto, podemos entonces valorar el riesgo de esa propuesta: la ilegítima designación de una “asamblea nacional constituyente popular”, en violación al derecho al sufragio directo, secreto y universal, permitiría afectar el funcionamiento de todos los Poderes Públicos y aprobar una nueva Constitución, todo ello, al margen de la democracia.

Por ello, en el fondo, el anuncio de convocar a una “asamblea nacional constituyente popular” no es más que la continuación del golpe de Estado permanente, ahora, en un nivel incluso superior.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, μπορούμε στη συνέχεια να εκτιμήσουμε τον κίνδυνο αυτής της πρότασης: ο παράνομος ορισμός μιας “λαϊκής εθνοσυνέλευσης”, κατά παράβαση του δικαιώματος άμεσης, μυστικής και καθολικής ψηφοφορίας, θα επέτρεπε να επηρεαστεί η λειτουργία όλων των δημοσίων εξουσιών και να εγκριθεί ένα νέο Σύνταγμα, όλα αυτά εκτός της δημοκρατίας.Για το λόγο αυτό, σε βάθος, η ανακοίνωση για τη σύγκληση μιας “λαϊκής εθνοσυνέλευσης” δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη συνέχιση του μόνιμου πραξικοπήματος, τώρα σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.

Το μέτρο χαρακτηρίστηκε αυθαίρετο. Μια ριζοσπαστική απάντηση στην πίεση, που υπάρχει στον Μαδούρο μετά τις σχεδόν καθημερινές διαμαρτυρίες, που πλήττουν τη χώρα από τις 30 Μαρτίου 2017, όταν διαλύθηκε η Εθνοσυνέλευση, και ένα είδος “εμπρόσθιας διαφυγής“, που προσποιείται ότι αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού, που επιτρέπει να παραμείνει στην εξουσία για περισσότερο.

Εάν κληθεί πράγματι, η Συνταγματική Συνέλευση αναβάλλει κάθε είδους εκλογές και θέτει υπό τις εντολές της τις υπόλοιπες συνταγματικές εξουσίες.

Ο Eugenio Martínez, διάσημος δημοσιογράφος, δήλωσε:

Ο Τσαβισμός ζητά τη μόνη εκλογή, που μπορεί να κερδίσει: μια εκλογή του ANC (Εθνική Συνταγματική Συνέλευση), που χειρίζεται τις εκλογικές βάσεις και το σύστημα.

Ο γελοιογράφος Robert Weil αντικατοπτρίζει αυτό το σενάριο σχεδιάζοντας έναν Νικολάς Μαδούρο, υπό έλεγχο, ο οποίος “διατάζει να αλλάξουν οι κανόνες”:

Ο Weil χτύπησε διάνα.

Ένα πολύπλοκο μέτρο ενάντια στον χρόνο

Ο δικηγόρος και συγγραφέας Gonzalo Himiob Santomé δημοσίευσε στο προφίλ του στο Facebook την ερμηνεία του για το νόημα του μέτρου:

En mi criterio, la intención de Maduro detrás de la maniobra, indiscutiblemente inconstitucional, es la de simular apego a los mecanismos democráticos y supuesto “respeto” a la soberanía popular para, en primer lugar, ganar tiempo, y en segundo lugar, para tener a la mano y bajo control una instancia que estará por encima de todos los poderes constituidos (Fiscalía, y Asamblea Nacional, entre otros) para entonces poder gobernar sin la incomodidad y obstáculos que le impone nuestro modelo de Estado.

Κατά την άποψή μου, η πρόθεση του Μαδούρο πίσω από αυτήν την κίνηση, αναμφισβήτητα αντισυνταγματική, είναι να προσομοιώσει ότι ακολουθεί τους δημοκρατικούς μηχανισμούς και έναν υποτιθέμενο “σεβασμό” της λαϊκής κυριαρχίας. Έτσι, πρώτον, μπορεί να κερδίσει χρόνο και στη δεύτερη θέση, μπορεί να έχει ένα στενό και ελεγχόμενο εργαλείο, που θα ήταν πάνω από όλες τις συνταγματικές εξουσίες (Εισαγγελία, Εθνοσυνέλευση, μεταξύ άλλων), ώστε να μπορεί να κυβερνά χωρίς την ταλαιπωρία και τα εμπόδια, που του επιβάλλει το κρατικό μας μοντέλο.

Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Μαδούρο τη Δευτέρα, η διαδικασία σχηματισμού της Εθνοσυνέλευσης θα συνεπαγόταν την εκλογή τουλάχιστον 500 εκπροσώπων, οι μισοί από τους οποίους θα επιλέγονταν από τομεακή εκπροσώπηση. Δηλαδή, από κοινωνικές κατηγορίες που πιθανότατα θα προέρχονται από οργανισμούς όπως κοινοτικά συμβούλια, που δεν προβλέπονται στο Σύνταγμα, και είναι αποτέλεσμα κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου από την κυβέρνηση. Ο δημοσιογράφος και ακτιβιστής Jeanfreddy Gutiérrez έγραψε:

Así que el disfraz de elegir 200 o 250 constituyentistas de los 500 propuestos por Nikolav para la Constituyente “popular, obrera y comunal” busca ahorrarse el referendo consultivo necesario (si la gente quiere o no ir a este proceso) y disfrazar de “democracia popular” una elección en segundo grado que viola la universalidad del voto y de la elegibilidad: es decir, que cualquiera pueda votar o ser elegido.

Έτσι, η μεταμφίεση της εκλογής 200 ή 250 συνταγματιστών των 500, που πρότεινε ο Νικολάβ [Νικολάς] για τη “δημοφιλή, εργατική και κοινοτική” Συνταγματική Συνέλευση, προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του από το απαραίτητο δημοψήφισμα, που απαιτείται (για να ρωτήσει τους πολίτες εάν το θέλουν ή όχι) διαδικασία καθόλου), και να φορέσει ένα προσωπείο “λαϊκής δημοκρατίας” σε εκλογές δευτέρου βαθμού, που παραβιάζουν την καθολικότητα και την επιλεξιμότητα της ψηφοφορίας: δηλαδή ότι οποιοσδήποτε μπορεί να ψηφίσει ή να εκλεγεί.

Την Τρίτη 2 Μαΐου 2017, οι καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου του Κεντρικού Πανεπιστημίου της Βενεζουέλας εκφράστηκαν κατά της πρωτοβουλίας υπογραμμίζοντας ότι η ψηφοφορία πρέπει να είναι καθολική, ελεύθερη, άμεση και μυστική. Και ότι ακόμη και αν ο πρόεδρος έχει το δικαίωμα να προτείνει μια συνταγματική πρωτοβουλία, δεν μπορεί να ζητήσει άμεσες εκλογές χωρίς προηγούμενο δημοψήφισμα.

Την επόμενη μέρα, σε μια κλειστή συνεδρίαση, ο Πρόεδρος Μαδούρο διάβασε και υπέγραψε το Διάταγμα 2.830, το οποίο προσποιείται ότι “ενεργοποιεί” την πρόσκληση για μια διαδικασία ονόματι “Συνταγματική Εθνοσυνέλευση του Πολίτη”. Όπως αναμενόταν, το διάταγμα επιβεβαιώνει ότι τα μέλη της εν λόγω συνέλευσης θα εκλεγούν:

[…] en los ámbitos sectoriales y territoriales bajo la rectoría del Consejo Nacional Electoral, mediante el voto universal, directo y secreto […].

[…] εντός του τομέα και της εδαφικής σφαίρας, σύμφωνα με τον κανόνα του Εθνικού Εκλογικού Συμβουλίου, με καθολική, άμεση και μυστική ψηφοφορία […].

Αυτό επιβεβαιώνει, όπως επεσήμανε ο José Ignacio Hernández, ότι οι εκλογές δεν θα είναι καθολικές, αλλά:

[…] un sistema de elección por ‘sectores’, permitiendo a cada sector definido por el Gobierno (la clase obrera, por ejemplo), designar, dentro de su seno, a los representantes ante la asamblea constituyente. Al menos, como se dijo el 1° de mayo, para la mitad de los constituyentes, lo que garantiza al Gobierno controlar a esta fraudulenta asamblea nacional constituyente.

[…] ένα εκλογικό σύστημα ανά “τομείς”, που επιτρέπει σε κάθε τομέα, που ορίζεται από την κυβέρνηση (για παράδειγμα, την εργατική τάξη), να ορίσει, εντός του εσωτερικού του κύκλου, τους εκπροσώπους της συνταγματικής συνέλευσης. Τουλάχιστον, όπως ειπώθηκε την 1η Μαΐου, για τα μισά εκλογικά μέλη, που εγγυάται τον κυβερνητικό έλεγχο επί αυτής της δόλιας συνταγματικής εθνοσυνέλευσης.

Δείτε το ειδικό μας αφιέρωμα για την Βενεζουέλα με περισσότερα άρθρα για τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.