Ο ιστοτόπος Indian Memory Project περιγράφει τον εαυτό του ως “μια οπτική και προφορική ιστορία της Ινδικής υποηπείρου μέσα από οικογενειακά αρχεία”. Ξεκίνησε το 2010 από την φωτογράφο και σχεδιάστρια Anusha Yadav, είναι μία διαδικτυακή, επιμελημένη συλλογή φωτογραφιών που συνέλεξαν από μέλη του κοινού. Οι συνεισφέροντες λένε επίσης την ιστορία πίσω από κάθε εικόνα.

Το Global Voices μίλησε με την Anusha Yadav σχετικά με το τι την ενέπνευσε ώστε να στήσει αυτόν τον ιστότοπο, και πώς αυτός λειτουργεί.

Global Voices (GV): Τι σας έδωσε την ιδέα να ξεκινήσετε το Indian Memory Project;

Anusha Yadav (AY): Οι φωτογραφίες πάντα προσέλκυαν την προσοχή μου σε ένα μουσείο, σε βιβλία ή στο σπίτι κάποιου. Γεννήθηκα στην Τζαϊπούρ, τη βασιλική πρωτεύουσα του Ρατζαστάν, αν και κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας όλα όσα έμειναν πίσω ήταν καλά διατηρημένα και φυλασσόμενα κτίρια και παλάτια πολιστικής κληρονομιάς. Το δικό μου σχολείο, η σχολή Maharani Gayatri Devi, είχε το δικό του μουσείο προσωπικών φωτογραφιών και αξεσουάρ της βασίλισσας. Όταν επισκεπτόμουν τα σπίτια των φίλων μου, κοιτούσα με έκπληξη τις τραπεζαρίες και τους τοίχους των σπιτιών που διακοσμούνταν με εικόνες βασιλικών, ελίτ ή απλώς απλών παραδοσιακών οικογενειών.

Στο σπίτι μου, περνούσαμε τις διακοπές μου προβάλλοντας επανειλημμένα τις εικόνες του μακαρίτη του πατέρα μου στον τοίχο, που είχαμε τραβήξει όταν κατοικούσαμε στο Λονδίνο, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στο Πόρτλαντ των Η.Π.Α. Ξαναζούσα αυτό που θεωρούσα το πιο ευτυχισμένο από τις αναμνήσεις μου, επιμένοντας ότι η μητέρα μου επαναλάμβανε όλες τις περιπέτειες της ζωής μας εκεί. Οι πίνακες ζωγραφικής δεν με εμπνέουν τόσο όσο οι φωτογραφίες. Οι πίνακες ζωγραφίστηκαν φανταστικά, αλλά οι φωτογραφίες ήταν πραγματικές και πολύ πιο συναρπαστικές γιατί ήταν πιο κοντά στην αλήθεια. Με κάθε εικόνα που με έκανε να σταματήσω, έβρισκα τον εαυτό μου να ταξιδεύει στον χρόνο, αναρωτόμενη για τα θέματα και τις ζωές και τις εμπειρίες τους.

Εικόνα που συνέβαλε στο Indian Memory Project από την Laxmi Murthy, στην Μπανγκαλόρ: “Οι προ-παππούδες μου (δεξιά) με την οικογένεια Chennagiri, Tumkur, πολιτεία Μυσόρη (τώρα Καρνάτακα), περίπου το 1901.” Χρησιμοποιείται με άδεια.

Από το 1992 έως το 2006 παρακολούθησα το Εθνικό Ινστιτούτο Σχεδίου στο Αχμενταμπάντ, συνεργαζόμουν με αρκετούς γραφικούς σχεδιαστές και διαφημιστικές εταιρείες και ταξίδευα και έζησα σε διάφορα μέρη του κόσμου και της Ινδίας. Η φωτογραφία και οι εικόνες μέχρι τότε έγιναν εξαιρετικά σημαντικές για ‘μένα. Ένιωσα ότι με τις φωτογραφίες κατανοούσα καλύτερα τον κόσμο.

Το 2006, παρακολούθησα το Πανεπιστήμιο του Μπράιτον για να σπουδάσω για πτυχίο μάστερ στη φωτογραφία, αλλά η έλλειψη χρηματοδότησης με έκανε να το εγκαταλείψω μετά από ένα εξάμηνο και να επιστρέψω στην Ινδία. Το 2007 συνέχισα να εργάζομαι ως φωτογράφος και σχεδιαστής βιβλίων και άρχισα επίσης να προτείνω ιδέες για φωτογραφικά βιβλία τραπεζιών καφέ στους εκδότες. Μία από τις ιδέες προήλθε από μία παρατήρηση που είχα κάνει πολλά χρόνια πριν, ότι σχεδόν όλοι σε αυτόν τον κόσμο κατέχουν τουλάχιστον μία προσωπική φωτογραφία. Στην Ινδία οι συνηθέστερες οικογενειακές φωτογραφίες είναι από γάμους, ένα γεγονός που πάντα φωτογραφίζεται. Εάν οι άνθρωποι δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, οι νεόνυμφοι φωτογραφίζονται αμέσως μετά το γάμο. Και οι δύο τύποι φωτογραφιών λειτουργούν ως απόδειξη του γάμου. Για να εξερευνήσω και να τεκμηριώσω την εξαιρετικά διαφορετική κουλτούρα και την ταυτότητα της Ινδίας μέσα από αυτές τις πολύ προσωπικές εικόνες γάμων, ενδυμάτων, παραδόσεων και ξεχασμένων τελετών έδειχνε ένα φανταστικό βιβλίο καθώς το έφτιαχνα.

Παρόμοια με το θεϊκό σχεδιασμό, το Facebook είχε μόλις εισαγάγει μία πλατφόρμα κοινής χρήσης φωτογραφιών και σηματοδότησε την αρχή του crowdsourcing εικόνων και ιστοριών. Ξεκίνησα μία ομάδα και ζήτησα εικόνες από την οικογένεια, τους φίλους και το κοινό και ζήτησα μαζί με αυτές τις εικόνες να δώσουν κάποιες λεπτομέρειες. Οι συνεισφέροντες οι ίδιοι ήταν ένα βήμα μπροστά και έγραψαν κάτι περισσότερο από τις ιστορίες του γάμου. Ανέφεραν γεγονότα που δημιούργησαν αμέσως στο μυαλό μου κατηγορίες, όπως η διαίρεση Ινδίας / Πακιστάν / Μπαγκλαντές, η βρετανική αυτοκρατορία, η μετανάστευση, η αγάπη, ο γάμος και οι φιλίες, οι μάχες και οι παγκόσμιοι πόλεμοι, τα επαγγέλματα και οι επιχειρήσεις και η συνηθισμένη και αναπάντεχη οικογενειακή ζωή. Κάθε φωτογραφία συνοδεύτηκε με μία καθηλωτική αστεία ιστορία για τις ζωές, τις οικογένειες, τα παράπονα και τα επιτεύγματα, αναδύθηκε ως μία συλλογική ιστορία ενός έθνους και μίας υποηπείρου. Η ιδέα πίσω από το Indian Memory Project είχε μόλις κλειδώσει.

Εικόνα που συνέβαλε στο Indian Memory Project από τον Sawant Singh, Βομβάη: “Η γιαγιά μου Kanwarani Danesh Kumari, Πατιάλα, Παντζάμπ, περίπου το 1933.” Χρησιμοποιείται με άδεια.

GV: Υπάρχουν περιορισμοί στο υλικό που δέχεστε;

AY: Όλες οι εικόνες και οι ιστορίες πρέπει να είναι πριν από το 1991. Αυτό συμβαίνει όταν οι εικόνες – λόγω φωτογραφικών θαλάμων μίας ώρας, ή αργότερα ως ψηφιακές – άρχισαν να γίνονται λιγότερο προσεγμένες. Δεν σημαίνει ότι οι εικόνες του 21ου αιώνα δεν πρέπει να τεκμηριώνονται, αλλά έχουμε δύο αιώνες για να καλύψουμε πριν από αυτόν. Επίσης, ενδιαφέρομαι περισσότερο για προσεγμένες εικόνες, καθώς φτιάχνουν καλύτερες και πολύ πιο ακριβείς ιστορίες.

GV: Λαμβάνετε εισφορές εκτός Ινδίας;

AY: Ναι. Μέχρι στιγμής έχω λάβει περίπου 20 εικόνες και ιστορίες από ανθρώπους στο εξωτερικό, από μέρη όπως η Νότια Αφρική, η Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές και οι ΗΠΑ. Το έργο καλωσορίζει εικόνες και ιστορίες όσο υπάρχει Ινδικό περιεχόμενο.

Εικόνα που συνέβαλε στο Indian Memory Project από τον Nate Rabe, από την Μελβούρνη της Αυστραλίας: “Οι φίλοι μου, ο Jeff Rumph, ο Martyn Nicholls και εγώ (στο κέντρο), ένα άγνωστο αγόρι και ο πατέρας μου Rudolph Rabe (στα δεξιά), Dehradun, Ούταρ Πραντές (τώρα Ουταράχαντ), Ιούνιος 1975. “Χρησιμοποιείται με άδεια.

GV: Ποια είναι η αγαπημένη σου φωτογραφία και ιστορία επί του παρόντος στον ιστότοπο;

AY: Η τελευταία δημοσίευση είναι συνήθως η αγαπημένη μου μέχρι να έρθει μία άλλη! Κάθε δημοσίευση είναι αγαπημένη επειδή είναι μία άλλη ένδειξη στην προσπάθειά μας να εντοπίσουμε την ιστορία της Ινδίας.

Η ευκολία με την οποία οι άνθρωποι αποκαλύπτουν οικογενειακά μυστικά ή παλιότερα αναφερόμενες ή καταπιεσμένες αφηγήσεις είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσα για ‘μένα. Το πόσοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να μιλήσουν, αντανακλά τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η κοινωνία μας.

Αυτό το βίντεο παρουσιάζει το Indian Memory Project: