Φωτογραφία [1] από παράσταση του Φάουστ, CC BY 2.0. [2]
Κάποιες φορές, είναι περίπλοκο να αντιληφθεί κανείς ή να συζητήσει για όρους όπως ο Κλασικισμός [3]ή ο Ρομαντισμός [4], ειδικά για κάποιον που δεν έχει σχέση με τη λογοτεχνία. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για την Gemma Romero Perea [5], η οποία πιστεύει ότι ο Γκαίτε μέσω του “Φάουστ” του, παρουσιάζει μια σπάνια σύνθεση ρομαντισμού και κλασικισμού. Εξηγεί [6]:
Fausto es la obra más importante del autor; el ambiente en el que se desarrolla es el de la lejanía y el del misterio, y el pacto que Fausto hace con el diablo recoge el tétrico estilo romántico a la perfección. La historia arranca de una leyenda medieval, el protagonista, dedicado a la ciencia, pacta con el diablo para recuperar de nuevo la juventud y lograr de ese modo el amor de Margarita. Con un profundo estilo filosófico, Fausto lucha contra las leyes de la naturaleza y contra todo lo sagrado para convertirse en un rebelde romántico. Lo más significativo es el halo de misterio que rodea al protagonista y su terrible trato con el diablo para retomar la juventud. Pero además de los caracteres románticos del personaje, hay algo que destaca sobre todas las cosas, y es que Fausto se convertirá en un verdadero ídolo para todos los tiempos junto al Quijote y a Don Juan, un personaje lleno de matices que convertirá a su creador Goethe en un verdadero maestro de la literatura que influirá en su tiempo y en los posteriores de forma decisiva.
Ο Φάουστ είναι το πιο σημαντικό έργο του συγγραφέα. Το περιβάλλον όπου είναι τοποθετημένο είναι μακρινό και μυστήριο και η συμφωνία που κάνει ο Φάουστ με το Διάβολο αποκτά τέλεια το ζοφερό ρομαντικό στυλ. Η ιστορία ξεκινάει από έναν μεσαιωνικό μύθο: ο κύριος χαρακτήρας, αφιερωμένος στην επιστήμη, συμφωνεί με το Διάβολο, ώστε να μπορέσει να πάρει πίσω τη νιότη του και να κερδίσει την αγάπη της Μαργαρίτας. Με βαθύ φιλοσοφικό στυλ, ο Φάουστ πολεμά τους νόμους της Φύσης και όσα ιερά και όσια για να γίνει ένας ρομαντικός επαναστάτης. Το πιο σημαντικό πράγμα εδώ είναι η μυστηριακή αύρα που περιβάλλει τους κύριους χαρακτήρες και η τρομερή συμφωνία του Φάουστ με τον διάβολο για να πάρει πίσω τη νιότη του. Αλλά εκτός από τα ρομαντικά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα, υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει πάνω απ’ όλα: ο Φάουστ θα γίνει ένα πραγματικό διαχρονικό είδωλο, όπως ο Δον Κιχώτης και ο Δον Ζουάν, ένας χαρακτήρας που θα κάνει τον δημιουργό του, Γκαίτε, πραγματικό κύριο της λογοτεχνίας που θα έχει αποφασιστική επιρροή κατά τη διάρκεια της εποχής του και αργότερα.