- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Μας αρέσει να μιλάμε, αλλά λέμε τη γνώμη μας;

Κατηγορίες: Καραϊβική, Τρινιδάδ και Τομπάγκο, Εκπαίδευση, Ελευθερία του Λόγου, Θρησκεία, Ιστορία, ΛΟΑΤΚΙΑ+, Μέσα των πολιτών, Νεολαία, Περιβάλλον, Πολιτική, Γέφυρα

Ήμουν μία ιδεαλίστρια έφηβη όταν πλήρωσα για πρώτη φορά το τίμημα να μιλάω λέγοντας ό,τι σκέφτομαι. Θεωρώντας ότι το σκηνικό ήταν η θρησκευτική τάξη σε ένα αριστοκρατικό Καθολικό σχολείο θηλέων, υποθέτω ότι δεν έπρεπε να εκπλαγώ. Πολύ σύντομα, έπαιζα τον συνήγορο του διαβόλου σε θέματα όπως το διαζύγιο, η άμβλωση και το προγαμιαίο σεξ. Η δασκάλα δεν το εκτίμησε. Οι συμμαθητές μου το έκαναν, αλλά συνήθως μου το έλεγαν όταν η δασκάλα ήταν πολύ μακριά για να το ακούσει.

Σύντομα, παρατήρησα ότι οι βαθμοί μου έπεφταν σε ένα άλλο μάθημα που με δίδασκε εκείνη. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι ήμουν πράγματι θύμα, έτσι για λίγο, αμφέβαλλα για τον εαυτό μου και συνέχισα με επιπλέον μαθήματα – δηλαδή την προσπάθεια προσηλυτισμού – που η δασκάλα σκέφτηκε ότι θα βοηθούσε. Αυτό στο οποίο βοήθησε ήταν η τελική μου απόφαση να μπω στο γραφείο του διευθυντή, οπλισμένη με αποδείξεις, με τη μορφή συγκριτικών φύλλων εξετάσεων, ότι η εκφραστικότητα μου στην τάξη των θρησκευτικών, μου κοστίζει αλλού. Η απόφαση του διευθυντή να απομακρύνει την δασκάλα από την τάξη των θρησκευτικών, αποκατέστησε την πίστη μου στη δικαιοσύνη, την αξία της ανεξάρτητης σκέψης και τη σημασία του να μιλάμε ανοιχτά.

Μπρος ολοταχώς (αρκετά) μερικά χρόνια. Έχουμε το διαδίκτυο [1]. Και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης [2]. Και υπηρεσίες microblogging [3]. Αυτά τα εργαλεία θα πρέπει να διευκολύνουν τον ακτιβισμό, να τον πάνε σ’ έναν απεριόριστο διαδικτυακό χώρο – αλλά στο Τρινιδάδ και Τομπάγκο, έχει ενισχύσει ως επί το πλείστον αυτό που οι άνθρωποι συζητούν στα σαλόνια τους. Γνωρίζουμε λοιπόν όλα όσα λατρεύουν οι άνθρωποι για δείπνο και με τι μοιάζουν οι αποκριάτικες φορεσιές τους [4], αλλά οι σοβαρές συζητήσεις είναι πιο δύσκολο να βρεθούν και ακόμα και όταν οι κάτοικοι του Τρινιδάδ μοιράζονται τις απόψεις τους για βαρύτατα θέματα, τείνουν να το κάνουν στην αντιληπτή ασφάλεια του εικονικού κόσμου [5] – συνήθως στον “ιδιωτικό” τοίχο Facebook κάποιου.

Οι κάτοικοι του Τρινιντάντ περιγράφονται συχνά ως άνθρωποι του Καρναβαλιού [6], αλλά στην πραγματικότητα, είμαστε παριστάμενοι. Θεατές. Πολύ λίγοι από μας αφήνουν την εξέδρα για να πάρουν μέρος στην παρέλαση [7]και αυτοί που το κάνουν, καταλήγουν σε ένα ξεφάντωμα [8], συνήθως με κάποιο επίπεδο διασυρμού, για να αντισταθούν στο στάτους κβο. Πίσω στη δεκαετία του 1960, η Gene Miles πυροδότησε κακές φήμες ως κατάσκοπος [9] για την εκτεταμένη διαφθορά σε αυτό που έγινε γνωστό ως Η Κομπίνα του Βενζινάδικου [10]. Έχασε τη δουλειά της, τη φήμη της και τελικά πέθανε, προδομένη και μόνη. Πιο πρόσφατα, ο Δρ. Wayne Kublalsingh [11], ο οποίος έκανε απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθεί για την κατασκευή ενός αυτοκινητοδρόμου ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων στο νοτιοανατολικό Τρινιδάδ, που απειλούσε τις αγροτικές κοινότητες και το γειτονικό περιβάλλον γελοιοποιήθηκε δημοσίως από τους πολιτικούς [12].

Όμως, καθώς το Τρινιδάδ και Τομπάγκο αγωνίζονται με πιο αχαλίνωτες περιπτώσεις διαφθοράς [13], η ιστορία της  Miles αναπαράγεται – ειλικρινά, αυτή τη φοράστο θέατρο [14] και στο Κρναβάλι [15]. Ο Δρ. Kublalsingh και το Κυκλοφοριακό Κίνημα Αυτοκινητοδρόμων κέρδισαν τη μάχη [16] μέσω των ενεργειών της κοινωνίας των πολιτών και της λειτουργίας του νομικού συστήματος. Αναρωτιέμαι λοιπόν, σε μία εποχή όπου τα μέσα ενημέρωσης των πολιτών έχουν αποδείξει ότι μπορούν να βοηθήσουν να επιστρέψουν τα ηνία της εξουσίας στους πραγματικούς πολίτες [17], γιατί οι κάτοικοι του Τρινιδάδ εξακολουθούν να είναι τόσο επιφυλακτικοί για να πάρουν θέση;

Νομίζω ότι ξεκινά με τον τρόπο με τον οποίο κοινωνικοποιούμαστε. Αντί να ενθαρρύνουν την ατομικότητα, τα σχολεία ενισχύουν την ξεπερασμένη αντίληψη ότι τα παιδιά είναι άδεια σκάφη που περιμένουν να γεμίσουν και πιο ανησυχητικά, ότι πρέπει να συμβαδίσουν με τους κανόνες. Έχουμε ένα σύστημα εξετάσεων για την είσοδο στο γυμνάσιο [18] που έχει επιδεινωθεί με τα χρόνια – ακόμα και ο Υπουργός Παιδείας το αποκαλεί “τρομακτικό” [19]όμως, οι γονείς εξακολουθούν να αποδέχονται την αναχρονιστική διδακτική προσέγγιση, τα αμείλικτα τυποποιημένα διαγωνίσματα και την “μάθηση” της γρήγορης παπαγαλίας παρά την ικανοποίηση της περιέργειας ή την τροφοδότηση του ενδιαφέροντος.

Και θα πρέπει οι μαθητές να τολμούν να είναι διαφορετικοί – ή ακόμη και συνηθισμένοι, στην περίπτωση αρκετών εφήβων που πρόσφατα εστάλησαν σπίτι από το σχολείο επειδή είχαν γένια στο πρόσωπο [20]κινδυνεύουν να τιμωρηθούν λόγω της ιδιοτροπίας και της φαντασίας των υπευθύνων. Η αληθινή ιστορία, φυσικά, και αυτή που πρέπει να κατευθύνει την αφήγηση [21], είναι η εξαιρετική ένδειξη αλληλεγγύης από έναν φρεσκοξυρισμένο μαθητή, που ζωγράφισε ένα μούσι στο πρόσωπό του ως μόνιμο σημάδι για να καταδείξει το νόημα ότι η απόφαση ήταν καταναγκαστική και ότι το σπουδαστικό σώμα δεν ήταν προετοιμασμένο να το υποστηρίξει.

Καλό για αυτόν. Όπως λέει ο Activized [21], “εάν [οι νέοι] δεν διαμαρτυρηθούν πρώτοι για τις δικές τους ταυτότητες στις κοινότητες στις οποίες είναι ενεργά μέλη, τότε πώς περιμένουν να διαμαρτυρηθούν για οποιονδήποτε άλλον; Μπορεί να μην είναι μία πορεία ή απεργία πείνας, και μπορεί να μην είναι εναντίον των αυξανόμενων ποσοστών εγκληματικότητας ή της κακής καπιταλιστικής δομής, αλλά είναι εξίσου σημαντικό κατά την άποψή μου. Είναι ένα παράδειγμα συναδελφικότητας, ενότητας και δύναμης της θέλησης σε ένα μέρος όπου έκανε αίσθηση αν καθόσουν κάτω και φώναζες. Κι εκεί ξεκινάει η αληθινή επανάσταση.”

Αυτή η δήλωση, μου δίνει την ελπίδα ότι οι νεαρές φωνές, οι ορθολογικές φωνές, οι μετρημένες φωνές, οι έξυπνες φωνές θα αρχίσουν να πνίγουν την κακοφωνία εκείνων που φαίνεται να κάνουν όλη τη συζήτηση [22], που λαμβάνουν όλη την προσοχή των μέσων ενημέρωσης και που λειτουργούν λες και μιλάνε για λογαριασμό της πλειοψηφίας.

Ως απάντηση στην γελοία, μη πραγματική [23] σχέση μεταξύ της ομοφυλοφιλίας και όλων όσων πλήττουν την κοινωνία του Τρινιδάδ και Τομπάγκο [24], του εικαστικού καλλιτέχνη LeRoy Clarke, ο Activized βροντοφωνάζει για την άγνοια του διαλόγου [25], λέγοντας: “Ενδυναμώνουμε ορισμένους ηγέτες της κοινής γνώμης για να κάνουν δηλώσεις ανεξάρτητα από τα αποδεικτικά στοιχεία. Είναι αυτό που θέλει να ακούσει το κοινό που ψηφίζει. Η πολιτική των δεξιών κομμάτων του έθνους είναι μία κοινωνικά αποδεκτή άγνοια, λέγοντας πράγματα που αντιτίθονται στη λογική και στην πληροφορία, ως εργαλείο διατήρησης μίας ομάδας ανθρώπων. Εξασφαλίζει ότι οι άνθρωποι δεν ξοδεύουν αρκετό χρόνο να αναλύσουν τα θέματα για να μάθουν οποιαδήποτε πραγματική αλήθεια”.

Για ‘μένα, αυτό μας δίνει το δικαίωμα να μιλήσουμε – την ευκαιρία να φτάσουμε στην αλήθεια. Και αναρωτιέμαι πότε οι κάτοικοι του Τρινιδάδ και Τομπάγκο θα φτάσουν να αντιληφθούν, όπως η Ντόροθι στη χώρα του Όζ [26], ότι είχαμε πάντοτε τη δύναμη, αλλά την απομακρύναμε από φόβο και άγνοια. Ελπίζω να μην διαψευστώ.

Η μικρογραφία που χρησιμοποιείται σε αυτήν την ανάρτηση είναι από την HazzHarry, και χρησιμοποιείται με την άδεια χρήσης γενικής χρήσης Creative Commons Attribution-NoDerivs 2.0. Επισκεφτείτε τη φωτογράφηση του flickr του HazzHarry. The μικρογραφία που χρησιμοποιείται [27] σε αυτήν την ανάρτηση είναι από τον HazzHarry, και χρησιμοποιείται με την άδεια χρήσης Attribution-NoDerivs 2.0 Generic Creative Commons [28]. Επισκεφθείτε την έκθεση φωτογραφιών του HazzHarry [29].