- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Στο Al-Waer της Συρίας, η αβεβαιότητα της φυγής βαραίνει τους κατοίκους

Κατηγορίες: Μέση Ανατολή & Βόρεια Αφρική, Συρία, Μέσα των πολιτών, Μετανάστευση, Πόλεμος - Συγκρούσεις, Πρόσφυγες

Κάτοικοι του Al-Waer επιβιβάζονται στα λεωφορεία, που θα τους πάνε στην Τζαραμπλούς στη βόρεια Συρία, έναν από τους προορισμούς, όπου διάλεξαν να μετοικήσουν, έπειτα από την τελευταία συμφωνία μεταξύ καθεστώτος και ένοπλης αντιπολίτευσης. Πλατεία Madinat Al-Maared Square, Al-Waer, Χομς. 27 Μαρτίου 2017. Πηγή: Maher Al-Khaled/SyriaUntold.

Οι Σύριοι αντάρτες και οι οικογένειές τους βρίσκονται στη διαδικασία εκκένωσης του τελευταίου προπυργίου τους στο Al-Waer, το οποίο έχει χαρακτηριστεί “πρωτεύουσα της επανάστασης [1]“, μετά από συμφωνία [2], στην οποία έχει μεσολαβήσει η Ρωσία. Η έξοδος θα πραγματοποιηθεί σε παρτίδες, μέχρι την αναχώρηση του τελευταίου που επιθυμεί να εγκαταλείψει την περιοχή, οπότε θα παραδοθεί σε συριακές κυβερνητικές δυνάμεις.

Οι κάτοικοι, ωστόσο, έχουν τη δυνατότητα να παραμείνουν.

Ο άμαχος πληθυσμός έχει διχαστεί τώρα ανάμεσα στις δύσκολες προοπτικές της εκτοπίσεως και του ξεριζωμού αφενός ή αφετέρου της παραμονής σε κατάσταση αβεβαιότητας. Καθεμία από αυτές παραμένει απείρως δύσκολη επιλογή.

Αυτό είναι το δεύτερο μέρος ενός κειμένου, που γράφτηκε για το Syria Untold [3] από την Jood Mahbani [4], δημοσιογράφο και ακτιβιστή πολιτικών δικαιωμάτων, που ζει στη Χομς, και μεταφράστηκε από τον Yaaser Azzayyaat [5]. Αρχικά δημοσιεύθηκε στις 8 Μαΐου 2017 και αναδημοσιεύεται εδώ ως μέρος συμφωνίας εταιρικής σχέσης. Διαβάστε το πρώτο μέρος: “Να μείνουμε ή να φύγουμε;” Oι κάτοικοι του Al-Waer της Συρίας αντιμέτωποι με ένα αβέβαιο μέλλον. [6]

Βάσει της συμφωνίας, όσοι επιθυμούν να φύγουν με τους αντάρτες επιτρέπεται να εκκενώσουν την περιοχή σε εβδομαδιαίες παρτίδες, σε ποσοστό 1.500 έως 2.000 ατόμων την εβδομάδα. Αναμένεται ότι οι παρτίδες θα συνεχιστούν μέχρι τα μέσα Μαΐου, ακολουθούμενες από την ανάπτυξη της πολιτοφρουράς Συρίας και Ρωσίας.

Αφού εξεταστεί η περιοχή και εξασφαλιστεί η ασφάλεια των υπολοίπων κατοίκων υπό ρωσική εποπτεία, η οποία υποτίθεται ότι αποθαρρύνει οποιαδήποτε δράση αντιποίνων, η γειτονιά θα παραδοθεί εξ ολοκλήρου στις δυνάμεις της Συριακής Κυβέρνησης. Αυτό το συγκεκριμένο σημείο φοβίζει τους ανθρώπους και αφήνει περιθώριο να κυκλοφορήσουν φήμες: ποια είναι η μοίρα όσων παραμείνουν μετά την παράδοση της περιοχής;

Καμία από αυτές τις ερωτήσεις δεν μπορεί να απαντηθεί, αν και η συριακή κυβέρνηση έχει επανειλημμένως δηλώσει, μέσω του κυβερνήτη της Χομς Talal Al-Barazi [7], ότι δεν θα υποστεί βλάβη κανένας πολίτης που θα παραμείνει στην περιοχή και ότι η κυβέρνηση ενθαρρύνει τους ανθρώπους να παραμείνουν.

Σε μια προσπάθεια προβολής καλών προθέσεων προς τους κατοίκους, η συριακή κυβέρνηση ζήτησε [8]από την επιτροπή που εκπροσωπεί τη γειτονιά να καταγράψει τα ονόματα όσων έφυγαν ή φεύγουν προς Τζαραμπλούς και Ιντλίμπ και ενδεχομένως να επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην περιοχή – σε περίπτωση που φύγουν και αργότερα το μετανιώσουν και αποφασίσουν να επιστρέψουν στο Al-Waer.

Όλες αυτές οι διαβεβαιώσεις, ωστόσο, δεν φαίνεται να αποθαρρύνουν τις υπόλοιπες οικογένειες στην περιοχή από το να φύγουν μαζί με τις επερχόμενες παρτίδες. Το σκηνικό της εκτόπισης επαναλαμβάνεται εβδομαδιαίως, όταν η πλατεία Madinat Al-Maared αποτελεί το θέατρο μαζικών συγκεντρώσεων γύρω από τα πράσινα λεωφορεία, που εισέρχονται στην περιοχή για να μετεγκατασταθούν οικογένειες στους επιλεγμένους προορισμούς τους. Εκεί, οι άνθρωποι αποχαιρετούν ο ένας τον άλλο, τα βλέμματά τους στερούνται ελπίδας και πολλοί αρνούνται να μιλήσουν στα ΜΜΕ.

Μπροστά σε ένα από τα λεωφορεία, μια νεαρή γυναίκα διστάζει να επιβιβαστεί, αφού αποχαιρέτησε πρώτα κάθε συγγενή της. Βλέπει τα πάντα γύρω της και στη συνέχεια κοιτάζει το βήμα της και στέκεται ακίνητη. Η γυναίκα φαίνεται να έχει συγκλονιστεί με την συνειδητοποίηση ότι πρόκειται για το τελευταίο της βήμα στη γειτονιά της, στην οποία μπορεί να μην ξαναγυρίσει για χρόνια. Δεν μένει έτσι για πολύ, καθώς οι άλλες γυναίκες γίνονται ανήσυχες και την σπρώχνουν στο λεωφορείο, όπου σύντομα χάνεται από το βλέμμα.

Στο απέναντι λεωφορείο στέκεται ένας γέρος που δεν φέρει αποσκευές, αναφέροντας ότι σκοπεύει να μείνει. Κρατά σφιχτά το χέρι του εγγονού του, προτού το παιδί μπει στο λεωφορείο συνοδευόμενο από τους γονείς του. Ο γέρος αγκαλιάζει τον γιο του με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο εξακολουθεί να κρατά το χέρι του εγγονού του.

«Σε ικετεύω, μπαμπά, αφήστε με να μείνω με τον παππού”, λέει το παιδί με δάκρυα στα μάτια. Με προφανή δυσκολία, ο πατέρας τραβάει το χέρι του γιου του μακριά από του παππού του, στη συνέχεια φιλά το μέτωπο του γέρου πατέρα του για δεύτερη φορά και λέει την τελευταία φράση του: «Συγχώρα με, πατέρα, δεν ήταν ποτέ επιλογή μου να φύγω». Σκαρφαλώνει γοργά στο λεωφορείο με τη γυναίκα και το παιδί του, κρύβεται ανάμεσα στους άλλους επιβάτες και αφήνει τον γέρο να στέκεται μόνος στην πλατεία.

Στις 24 Απριλίου 2017, οι ρυθμίσεις για την έκτη εκκένωση, η οποία κατευθυνόταν προς την Τζαραμπλούς, συνέχισαν για μια ολόκληρη μέρα, προκαλώντας μεγάλη αδυναμία και κούραση στους κατοίκους. Η γειτονιά θα αιμορραγεί ξανά από τον αναγκαστικό εκτοπισμό των ανθρώπων της από την αρχή της επόμενης εβδομάδας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Al-Waer, στα χέρια των επαναστατών, έχει υποβληθεί σε διάφορες βίαιες στρατιωτικές εκστρατείες. Η τελευταία πολιορκία πλήρους κλίμακας [9]επιβλήθηκε σταδιακά από τις δυνάμεις του συριακού καθεστώτος τα τελευταία πέντε χρόνια, με αποτέλεσμα κύματα εκτοπισμού, που οδήγησαν σε μείωση του άμαχου πληθυσμού της.

Στην πρόσφατη στρατιωτική κλιμάκωση στις αρχές Φεβρουαρίου 2017, έπεσαν βόμβες με αλεξίπτωτα [10] για πρώτη φορά από το 2011, σύμφωνα με μαρτυρίες τοπικών ακτιβιστών και γιατρών, [11] στο Al-Waer. Οι ένοπλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης παραδόθηκαν τελικά και συμφώνησαν να εγκαταλείψουν τη γειτονιά, υπό την προϋπόθεση ότι όσοι επιθυμούν να φύγουν να μπορέσουν επίσης να μεταβούν σε περιοχές που βρίσκονται στην αντιπολίτευση.