Ένας οικισμός έξω από την Αβάνα δεν είναι το καταφύγιο που ήλπιζαν πολλοί

Αυτό το άρθρο είναι ένα αποκλειστικό απόσπασμα για το Global Voices. Μπορείτε να βρείτε το αρχικό άρθρο “Οικιστικές Περιοχές των Φτωχών” εδώ ^[1]και να διαβάσετε άλλα άρθρα της Geisy Guia Delis για το Periodismo de Barrio εδώ ^[2].

Η Ιντάγια είναι μια κοινότητα στην άκρη του ποταμού Κιμπού, δυτικά της πρωτεύουσας της Κούβας. Εκεί φτάνει κανείς, αφού αφήνει πίσω του έναν κόσμο ασφάλτου και τσιμέντου και περιβάλλεται από έναν κόσμο βρωμιάς, σκόνης και υγρασίας. Κόσμος που έρχεται από άλλες επαρχίες με πρόθεση να ζουν στην Αβάνα δημιούργησαν αυτήν την ομάδα “σπιτιών”.

Πεντακόσια μέτρα από την αρχική Ιντάγια, αυτήν με τη λάσπη και τα σπίτια που κατασκευάστηκαν με ανακυκλωμένα υλικά ή υλικά από τα σκουπίδια όπως τσίγκος, ταπετσαρίες ή χαρτόνια – διάφορες κρατικές επιχειρήσεις κατασκεύασαν έναν οικισμό με 102 κατοικίες στην ανεπτυγμένη έκταση, με το ίδιο όνομα.

Το 2012, μπουλντόζες αφαίρεσαν τη βρωμιά στο χώρο που είχε επιλεγεί για την κατασκευή.

Αρχικά, το Συμβούλιο Επαρχιακής Διοίκησης ^[3] (CPA) της Λαϊκής Δύναμης σχεδίαζε τα νέα σπίτια να είναι έτοιμα το 2013. Έκτοτε, έχουν ανατεθεί ετησίως 9 έως 14 εκατομμύρια πέσος (9 έως 14 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ) για το έργο. Σύμφωνα με την Greta Rodríguez, τεχνική βοηθό διευθύντρια της Living in Marianao, δόθηκαν 11 εκατομμύρια πέσος (11 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ) το 2016 και πρόσθεσε:

El Estado quiere que esas casas se hagan, y no es poco el dinero que está dando para la obra.

Το Κράτος θέλει αυτά τα σπίτια να γίνουν και δεν είναι ένα μικρό το χρηματικό ποσό που παρέχουν για το έργο.

Η αστάθεια των προμηθειών και η έλλειψη χειρωνακτικής εργασίας, καθώς και οι μη ρεαλιστικές προθεσμίες που παραβίασαν τις κατασκευαστικές διαδικασίες ανέβαλαν το έργο και δεν έχει ακόμα προγραμματιστεί ημερομηνία ολοκλήρωσης.

Σύμφωνα με την Tania Oliva, εκπρόσωπο της Διεύθυνσης Αρχιτεκτονικών και Μηχανολογικών Έργων της Αβάνας ^[4], η οποία διαχειρίζεται την κατασκευή, η CPA υπολόγισε ότι θα παραβιάζονταν τα ενδιάμεσα στάδια της κατασκευής, ορίζοντας το 2013 ως την ημερομηνία λήξης του έργου.

Η εταιρεία Design City Havana (CDH) ήταν υπεύθυνη για τον προγραμματισμό του οικισμού το 2009. Η Idania Galíndez, μια από τους αρχιτέκτονες που ήταν στην ομάδα εργασίας, λέει ότι κάθε μονάδα είχε τέσσερις κατοικίες στην αρχική εγκεκριμένη πρόταση: μια με τρία υπνοδωμάτια, μια με δύο υπνοδωμάτια και δύο με ένα υπνοδωμάτιο. Ο νέος οικισμός θα περιλάμβανε πράσινο, χώρο για αθλήματα και άλλες επιχειρήσεις.

Ο πολιτικός μηχανικός René Rosabal ζήτησε να εργαστεί με τα καλύτερα υλικά και το έργο ανέφερε ειδικά τη χρήση υλικών υψηλής ποιότητας για να δοθεί αντίσταση και ένα φινίρισμα που θα εξασφάλιζε 50 χρόνια αντοχής (αριθμός που υπολογίστηκε από τον Rosabal).

Το CDH είχε διευκρινίσει ότι οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια συμπεριελήφθησαν στο αρχικό σχέδιο κατασκευής για τον οικισμό, μεταξύ άλλων λόγων, διότι εάν χτίζονταν πρώτα τα σπίτια, οι δονήσεις από άλλα μηχανήματα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ρωγμές και να αυξήσουν τον κίνδυνο σοβαρών επιπτώσεων στις δομές.

Παρ’ όλα αυτά, έκαναν μια πρώτη εκτίμηση του εδάφους, κάλυψαν τις αυλές με τεχνική συσκευασία και αμέσως άρχισαν να κατασκευάζουν τα πρώτα σπίτια. Μέχρι την προθεσμία, φέρεται να είχαν χτιστεί 48 σπίτια, αλλά δεν υπήρχε ούτε ένας δρόμος.

Κατά τη γνώμη όλων σχεδόν των ερωτηθέντων, αυτό που ξεχώριζε περισσότερο, σε συνδυασμό με την απειρία και την πραγματική εκτέλεση του έργου, ήταν η ποιότητα των χορηγούμενων υλικών. Σε αρκετές περιπτώσεις, η Oliva έπρεπε να επιστρέψει ολόκληρες παραγγελίες άμμου και άλλων προμηθειών, που δεν ήταν κατάλληλες για χρήση. Εάν ο προϋπολογισμός για τον οικισμό αυτό ήταν υψηλός σε σύγκριση με παρόμοια κατασκευαστικά έργα, δεν βγάζει νόημα το ότι ελήφθησαν τέτοια υλικά χαμηλής ποιότητας.

Τα πρώτα σπίτια τελείωσαν το 2015. Περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, κανένας από αυτούς τους κατοίκους δεν είχε τα έγγραφα που πιστοποιούν ότι είναι ιδιοκτήτες – χαρτιά που απαιτούνται για την πραγματοποίηση επισκευών στο σπίτι. Δεν γνωρίζουν καν πόσα πρέπει να πληρώνουν για την ιδιοκτησία.

Ο Carmelo Morejón έζησε σε ένα από τα σπίτια από το 2016. Όταν βρέχει λίγο, παραμένουν ίχνη υγρασίας στη στέγη και σε μερικά από τα εσωτερικά του τοιχώματα. Κατά τους πρώτους μήνες, έπρεπε να διορθώσει μια φραγμένη αποχέτευση, επειδή το αίθριο και η κουζίνα είχαν γεμίσει με νερό. Διαρροές έχουν επίσης εμφανιστεί στην παιδική κρεβατοκάμαρα και στο μπάνιο.

Ο Morejón δεν ζητά να έρθει μια ταξιαρχία να λύσει όλα τα προβλήματά του. Απλά θέλει να του δοθεί ο τίτλος ιδιοκτησίας για το σπίτι του, διότι έτσι δεν θα πρέπει να ανησυχεί για τους επιθεωρητές. Αυτή τη στιγμή, κάθε φορά που προσπαθεί να διορθώσει κάτι, οι επιθεωρητές του επιβάλλουν πρόστιμο.

Ο Ibrahim Masó παραπονιέται, γιατί δυο από τις πόρτες του ανοίγουν ανάποδα. Υπάρχουν κι άλλα προβλήματα στο σπίτι:

Estoy muy agradecido porque yo vivía muy mal, pero como yo hay gente que cuando recibió su casa no sabía qué hacer, si comprar los muebles o si comenzar a reparar una vivienda nueva.

Είμαι πολύ ευγνώμων επειδή ζούσα πολύ άσχημα, αλλά όπως και εγώ, υπάρχουν άνθρωποι που όταν έλαβαν το σπίτι τους, δεν ήξεραν τι να κάνουν, να αγοράσουν έπιπλα ή να αρχίσουν να επισκευάζουν ένα νέο σπίτι.

Η Bárbara Díaz μετακόμισε επίσης τον Μάιο. Την ημέρα που έφτασε, ήταν εξαιρετικά ικανοποιημένη με τη νέα της στέγη, τόσο πολύ ώστε δεν άνοιγε τα μάτια της, ενώ σήκωνε το πρόσωπό της στα ουράνια για ευχαριστώ.

Τρεις ημέρες μετά την μετακόμιση, όμως, η Bárbara άρχισε να παρατηρεί τις ρωγμές στην οροφή, που εξαπλώθηκαν σε όλο το σπίτι και η ευτυχία της εξαφανίστηκε σύντομα. Αυτό έγινε το Μάιο. Μέχρι τον Σεπτέμβριο, το γυαλισμένο δάπεδο είχε ραγίσει και φούσκωνε, αφήνοντας τρύπες στο σκληρό τσιμέντο.

Το κτίριο της Bárbara στερείται προστατευτικής χειρολαβής στις σκάλες. Η Juana Herdia, η 83χρον μητέρα της Bárbara, έχει περιορισμένη όραση. Για εκείνη και τα δυο της μικρά εγγόνια, το ανεβοκατέβασμα στα σκαλοπάτια κάθε μέρα έχει γίνει ένα τρομακτικό βάδισμα σε τεντωμένο σχοινί.

Η ιδέα του οικισμού είναι ευγενής, αλλά είναι απαραίτητο να είναι και αξιοπρεπής.