[1]Η αποθήκη των γραφείων Περίθαλψης και Επανεγκατάστασης στην επαρχία Mayangone, όπου παρέχονται προσωρινά καταλύματα σε 17 επαναπατριζόμενους. Φωτογραφία και λεζάντα: Hein Htet/The Irrawaddy.
Αυτό το επιμελημένο άρθρο [1]του Tin Htet Paing προέρχεται από το The Irrawaddy, ανεξάρτητο ιστοχώρο ειδήσεων στη Μιανμάρ, και αναδημοσιεύεται στο Global Voices στο πλαίσιο συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου.
Το άρθρο παρουσιάζει την κατάσταση ορισμένων επαναπατρισθέντων προσφύγων, οι οποίοι αγωνίζονται να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους στη Μιανμάρ. Μια στρατιωτική δικτατορία κυβερνούσε τη χώρα από το 1962 έως το 2010, αλλά μόλις το τρέχον έτος ο στρατός έχασε τον απόλυτο έλεγχο της κυβέρνησης μετά την ήττα του κόμματος στις εκλογές. Κατά τη διάρκεια της χούντας, ένας εμφύλιος πόλεμος με κρατικές δυνάμεις και εθνοτικές ένοπλες ομάδες εντατικοποιήθηκε [2]σε ολόκληρη τη χώρα, εκτοπίζοντας κατοίκους και εξαναγκάζοντας χιλιάδες να αναζητήσουν καταφύγιο [3]στις κοντινές χώρες.
Ο μόνος λόγος που ο 46χρονος πρώην πρόσφυγας U Aye Lwin επέστρεψε στη Μιανμάρ ήταν, ώστε τα έξι του παιδιά να μπορούν να λάβουν επίσημη εκπαίδευση στην πατρίδα του – τη χώρα που άφησε πριν από οκτώ χρόνια λόγω πολιτικής αναταραχής.
Αφού βρήκε καταφύγιο σε στρατόπεδο στα σύνορα Ταϊλάνδης-Μιανμάρ από το 2008, αποφάσισε να επαναπατριστεί, μόλις ανέλαβε η κυβέρνηση υπό την ηγεσία της Εθνικής Ένωσης για τη Δημοκρατία τον Απρίλιο του 2016 και χαιρέτισε την επιστροφή των προσφύγων.
Ο U Aye Lwin είναι ένας από τους 17 πρώην πρόσφυγες, οι οποίοι επέστρεψαν πρόσφατα στη Γιανγκόν, τη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, από το στρατόπεδο Nu Po, το οποίο βρίσκεται στα σύνορα Ταϊλάνδης-Μιανμάρ και ιδρύθηκε σύμφωνα με επίσημη συμφωνία των κυβερνήσεων Ταϊλάνδης και Μιανμάρ, της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) και του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (IOM).
Η πρώτη παρτίδα από 65 επαναπατριζόμενους γύρισε στη Μιανμάρ μέσω της γέφυρας φιλίας Myawaddy-Mae Sot στα τέλη Οκτωβρίου. Δεκαεφτά από αυτούς ζήτησαν να σταλούν στα σπίτια τους στη Γιανγκόν.
Ο U Aye Lwin αποφάσισε να κερδίσει χρήματα κάνοντας οποιαδήποτε εργασία διαθέσιμη, ώστε τα παιδιά του – από τον 4χρονο γιο του έως την 18χρονη κόρη του – να μπορούν να πάνε στο σχολείο.
Αλλά η επιστροφή του στο σπίτι δεν εξελίχθηκε όπως πίστευε.
Από την άφιξη στη Γιανγκόν τον Οκτώβριο, οι 17 επαναπατρισθέντες – τέσσερις οικογένειες – έχουν λάβει προσωρινό κατάλυμα σε αποθήκη, η οποία διευθύνεται από το γραφείο Περίθαλψης και Επανεγκατάστασης στο δήμο Μαγιανγκόν, αναμένοντας την περιφερειακή κυβέρνηση να οργανώσει μακροχρόνια διαμονή.
Το τμήμα, το οποίο λειτουργεί υπό το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, Περίθαλψης και Επαναπατρισμού, παρέχει σε 3.000 κιατ (2,33 δολάρια) σε κάθε επαναπατρισθέντα για ημερήσια έξοδα. Επιπλέον, κάθε οικογένεια έχει λάβει 300.000 κιατ (230 δολάρια) από την κυβέρνηση και η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης προσέφερε 8.300 μπατ (230 δολάρια ΗΠΑ) ανά ενήλικα και 6.500 μπατ (180 δολάρια ΗΠΑ) ανά παιδί, πριν εγκαταλείψει την Ταϊλάνδη.
Η 59χρονη Daw Khin San Yee είναι πρώην πολιτική κρατούμενη και, μαζί με τον σύζυγό της, ήταν πρόσφυγας στο στρατόπεδο Nu Po το 2009. Αν και ήταν πρόσφυγας, παρακολούθησε τα νέα σχετικά με τη δημοκρατική μετάβαση της Μιανμάρ στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, τις μόνες διαθέσιμες πηγές ειδήσεων στο στρατόπεδο.
Ήμουν πρόθυμη να επιστρέψω στη Μιανμάρ από τότε που έγινε η μετάβαση στη νέα κυβέρνηση [πέρυσι]. Η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες και αξιωματούχοι της κυβέρνησης της Μιανμάρ ήρθαν στο στρατόπεδο και μας είπαν ότι μπορούσαμε να εγγραφούμε επισήμως για να επιστρέψουμε στην πατρίδα – με αξιοπρέπεια.
[1]Η 59χρονη Daw Khin San Yee είναι πρώην πολιτική κρατούμενη και, μαζί με τον σύζυγό της, ήταν πρόσφυγας στο στρατόπεδο Nu Po το 2009. Φωτογραφία και λεζάντα: Hein Htet/The Irrawaddy.
Και οι τέσσερις οικογένειες που μίλησε μαζί τους το Irrawaddy δήλωσαν ότι η εθελοντική τους επιστροφή οφείλεται στο γεγονός ότι το κόμμα NLD είναι στην εξουσία.
Η περιφερειακή κυβέρνηση της Γιανγκόν παρείχε κατοικίες χαμηλού κόστους αξίας 9,8 εκατομμυρίων κιατ (7.400 δολάρια) στη βιομηχανική ζώνη Shwe Linn Ban του δήμου Hlaing Tharyar για τους πρώην πρόσφυγες, αλλά τους ζήτησε να πληρώσουν σε δόσεις, προκαταβάλλοντας το 30% και το υπόλοιπο μέσα σε οκτώ χρόνια.
Ωστόσο, οι οικογένειες αρνήθηκαν να αγοράσουν τα διαμερίσματα, λέγοντας ότι δεν μπορούσαν να το αντέξουν οικονομικά. Οι τιμές ενοικίασης της εμπορικής πρωτεύουσας για κατοικίες έχουν τριπλασιαστεί σχεδόν σε λιγότερο από 10 χρόνια. Ερωτηθέντες αν τους ανήκε κάποια ιδιοκτησία στη Γιανγκόν πριν φύγουν από τη Μιανμάρ, οι Daw Khin San Yee και U Aye Lwin είπαν στο The Irrawaddy ότι ποτέ δεν είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν διαμερίσματα και ότι προηγουμένως αναγκάζονταν να πληρώνουν ενοίκιο. Η Daw Khin San Yee εξήγησε:
Επιστρέψαμε από στρατόπεδο προσφύγων. Δεν επιστρέψαμε κουβαλώντας τσουβάλια με λεφτά. Πώς να μπορούμε να πληρώσουμε 3 εκατομμύρια κιατ [2.200 δολάρια];
Ο 47χρονος U Thant Zin Maung επέστρεψε στην πατρίδα για να βρει παραδοσιακή ιατρική θεραπεία για τη γυναίκα του, η οποία δεν μπορεί να περπατήσει λόγω μυϊκής ατροφίας στα πόδια της. Είπε ότι θα έκανε κάθε είδους δουλειά για να αντέξει οικονομικά τη νοσηλεία της συζύγου του και την εγγραφή των δύο παιδιών του στο σχολείο, μόλις λάβει μακροχρόνια στέγη για την οικογένειά του.
Ο U Win Shwe, διευθυντής στο τμήμα Περίθαλψης και Επανεγκατάστασης στην Γιανγκόν, δήλωσε στο The Irrawaddy ότι το τμήμα του έχει αναφέρει στην περιφερειακή κυβέρνηση της Γιανγκόν την τρέχουσα κατάσταση και αναμένει νεότερα για μια πιθανή λύση, ενδεχομένως σύντομα. Είπε ότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να αγωνίζεται να προσφέρει οικονομικά προσιτή στέγαση σε παράνομους καταληψίες στην πόλη.
Δεν μπορούμε να παρέχουμε [δωρεάν] διαμονή σε όλους όσοι επιστρέφουν. Είναι αδύνατο να το κάνουμε αυτό, δεδομένου ότι υπάρχουν και άνθρωποι που βρίσκονται σε χειρότερη θέση. Η Μιανμάρ δεν είναι αρκετά πλούσια, ώστε να μπορεί να προσφέρει δωρεάν στέγαση. Υπάρχουν επίσης εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που ζουν σε συνοριακούς καταυλισμούς, ελπίζοντας να επιστρέψουν. Εάν η κυβέρνηση της Γιανγκόν είχε να προσφέρει δωρεάν στέγη στους επαναπατριζόμενους, άλλοι στο μέλλον θα ήθελαν επίσης να επιστρέψουν στη Γιανγκόν και η κατάσταση θα ξέφευγε. Έχουν επιστρέψει στη Βιρμανία [όπως είναι επίσης γνωστή η Μιανμάρ] και δεν είναι πλέον πρόσφυγες. Δεν πρέπει να τους παρέχονται προνόμια υπό τον τίτλο «πρόσφυγας».
Ο αξιωματούχος δήλωσε επίσης ότι κάθε περιφερειακή κυβέρνηση προβλέπει για τους επαναπατριζόμενους την υποστήριξη και τα δικαιώματα που προσφέρονται σε κάθε πολίτη.
[1]Οι Mg Aung San Suu Kyaw, 14 ετών, Mg Kaung Myat Kyaw, 10 ετών, και ο Mg Zin Ko Win, 4 ετών, εμφανίζονται στην αποθήκη του Γραφείου Περίθαλψης και Επανεγκατάστασης της Γιανγκόν στο δήμο Mαγιανγκόν. Φωτογραφία και λεζάντα: Hein Htet / The Irrawaddy.
Ο U Soe Aung, μόνιμος γραμματέας και εκπρόσωπος του Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας, Ανακούφισης και Επαναπατρισμού, δήλωσε στο The Irrawaddy ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να στηρίξει τους επαναπατριζόμενους και να βρει ευκαιρίες απασχόλησης γι’ αυτούς.
Ο περιφερειακός υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας της Γιανγκόν, U Naing Ngan Linn, επισκέφθηκε το προσωρινό καταφύγιο μετά την άφιξη των επιστρεφόντων στη Γιανγκόν και δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι η κυβέρνηση ήταν “υπεύθυνη” για τη διευθέτηση μακροχρόνιων καταλυμάτων για τις νέες αφίξεις.
Ο Daw Khin San Yee είπε ότι οι επαναπατριζόμενοι δεν ζητούν δωρεάν τη στέγαση στο Shwe Linn Ban, αλλά μάλλον απλά ένα μέρος όπου μπορούν να αντέξουν οικονομικά να ξαναρχίσουν τη ζωή τους. Άλλοι επαναπατριζόμενοι επανέλαβαν αυτές τις λέξεις, λέγοντας ότι δεν θέλουν να εξαρτώνται μόνο από δωρεές, ότι είναι έτοιμοι να εργαστούν.
Ο U Thant Zin Maung είπε ότι τώρα συνειδητοποιούν ότι η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική από ό,τι προσδοκούσαν.
[1]Η Μa Thiri Suu Kyi, 16 ετών, φαίνεται μαζί με τον μικρό αδελφό της Mg Zin Ko Win. Αποφάσισε να μην συνεχίσει να πηγαίνει σχολείο στη Γιανγκόν, επειδή ντρέπεται που πηγαίνει στην 7η τάξη με μαθητές πολύ μικρότερούς της. Φωτογραφία και λεζάντα: Hein Htet / The Irrawaddy.
Η δεκαεξάχρονη Ma Thiri Suu Kyi έξυνε τα χέρια της, αποφεύγοντας να μας κοιτάξει κατάματα. Καθισμένη μπροστά σε μια αποθήκη στο Ρανγκούν, μίλησε για το πώς συνήθιζε να βγαίνει με την παρέα της σε ένα προσφυγικό στρατόπεδο στην Ταϊλάνδη.
«Δεν ήθελα να επιστρέψω στη Βιρμανία», είπε, προσθέτοντας ότι δεν ξέρει τι να κάνει στη ζωή της.
Ήταν 8 ετών, όταν έφυγε μαζί της και ο πατέρας της, U Aye Lwin, έφυγε για την Ταϊλάνδη το 2008 και μόλις θυμάται πώς ήταν τότε η Μιανμάρ. Ήταν στην 7η τάξη στο στρατόπεδο Nu Po και σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να συνεχίσει το σχολείο, όταν επέστρεψε στη Μιανμάρ. Αλλά όχι πια.
“Δεν είναι ταιριαστό για κάποιον στην ηλικία μου να είναι στην 7η τάξη”, είπε. “Πρέπει να παρακολουθώ το μάθημα με αυτά τα μικρά παιδιά, οπότε δεν θέλω να συνεχίσω το σχολείο εδώ”, συνέχισε, δείχνοντας τον 10χρονο μικρό αδελφό της.