Χρόνια μετά το γάμο τους, Ινδές τολμούν να πουν τα ονόματα των συζύγων τους για πρώτη φορά

Γυναίκες στο μικρό Ινδικό χωριό Gumla Jam Gayi στο κρατίδιο Τζαρκάντ. Εικόνα από το Flickr από τον Chris Freeman. CC BY-NC 2.0

Αυτή η δημοσίευση γράφτηκε από την Kayonaaz Kalyanwala και αρχικά εμφανίστηκε στο Video Volunteers, μία βραβευμένη διεθνή οργάνωση μέσων ενημέρωσης με βάση την Ινδία. Μία τροποποιημένη έκδοση δημοσιεύεται παρακάτω ως μέρος συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου.

Σε πολλά μέρη της Ινδίας, μια γυναίκα θα κάνει τα πάντα για να αποφύγει να πει το όνομα του συζύγου της και ακόμη και το όνομα των ηλικιωμένων ανδρών της οικογένειας. Αντ’ αυτού, θα χρησιμοποιήσει μία αντωνυμία ή τη φράση “πατέρας του παιδιού μου”. Από το Τσατίσγκαρ έως τη Μαχαράστρα και το Ούταρ Πραντές, οι γυναίκες επιβεβαιώνουν ότι η κοινωνική πίεση για σεβασμό προς τον σύζυγο και ο φόβος για τις συνέπειες της μη τήρησης του κανόνα διατηρούν αυτή την πρακτική ζωντανή. Πέρυσι, ένα λαϊκό δικαστήριο καταδίκασε την Malati Mahatoto από την πολιτεία Οντίσα σε εξοστρακισμό από την οικογένειά της και ολόκληρο το χωριό, αφότου απευθύνθηκε στον πεθερό της με το όνομά του.

Μολονότι πολλοί άντρες ανταποδίδουν επίσης την παράδοση μη αποκαλώντας τις συζύγους τους με τα ονόματά τους, αντιμετωπίζουν πολύ μικρότερη τιμωρία, αν υπάρχει, όταν δεν ακολουθούν την πρακτική.

Σε ένα μικρό χωριό που ονομάζεται Walhe, στην περιοχή Πούνε, της Μαχαράστρα, εννέα γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων εργαζομένων στην υγειονομική περίθαλψη και νοικοκυρών, έχουν γίνει μέλη μίας μοναδικής λέσχης, που γίνεται γρήγορα το θέμα συζήτησης της πόλης. Ένας χώρος δικός τους για να συζητήσουν και να κάνουν δημόσιο διάλογο για τις αποχρώσεις της πατριαρχίας. Ο σύλλογος είναι ένας από τους 56, που υπάρχουν σε 13 πολιτείες στην Ινδία, και αποτελεί μέρος της #KhelBadal, μίας εκστρατείας για την αποσύνθεση της πατριαρχίας, που τη διαχειρίζονται οι Video Volunteers. Η Rohini Pawar, η οποία τα τελευταία επτά χρόνια έχει χρησιμοποιήσει την βιντεοκάμερά της για να εκθέσει πρακτικές, που κυμαίνονται από παιδικούς γάμους μέχρι εξοστρακισμό των ανθρώπων, που ζουν με HIV/AIDS, διαχειρίζεται αυτές τις ομάδες. Μοιράζεται το πώς αυτές οι ομάδες έχουν δημιουργήσει έναν ασφαλή χώρο για αυτές τις γυναίκες και τις έχουν μετατρέψει σε παράγοντες αλλαγής.

Το πρώτο βίντεο, που η Rohini αποφάσισε να προβληθεί στο σύλλογο συζήτησής της, ήταν σχετικά με την πρακτική των γυναικών να μην απευθύνονται στους συζύγους τους με το όνομά τους. Το επέλεξε αυτό, γιατί ήθελε να ανοίξει τη συζήτηση σχετικά με την πατριαρχία με ένα ζήτημα, στο οποίο θα μπορούσαν εύκολα να συμμετάσχουν οι γυναίκες. Το να μην μπορούν να λένε τα ονόματα των συζύγων τους είναι μία πρακτική, που όλες τους έχουν δεχτεί με σεβασμό και δεν την αμφισβητούν. Σύμφωνα με την Rohini:

Αυτό το έθιμο δείχνει ότι μία γυναίκα σέβεται τον σύζυγό της και θέλει να ζήσει μία μεγάλη ζωή. Μία γυναίκα, που δεν την ακολουθεί, θα θεωρηθεί πονηρή, χωρίς ηθική. Η παράδοση είναι τόσο βαθιά ριζωμένη, που δεν την είχαμε σκεφτεί μέχρι αυτή τη λέσχη συζήτησης.

Αρχικά, η Rohini ήθελε να το δοκιμάσει αυτό στο σπίτι της, όπου δεν είχε αποκαλέσει ποτέ το σύζυγό της με το όνομά του. Έδειξε το βίντεο της λέσχης συζήτησης στο σύζυγό της και στη πεθερά της. Η Rohini αφηγείται:

Η πεθερά και ο σύζυγός μου ήταν σιωπηλοί για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά τη λήξη του βίντεο. Ο Prakash, ο σύζυγός μου, γύρισε και μου είπε να τον αποκαλώ με το όνομά του από εδώ και πέρα.

Οπλισμένη με αυτή την εμπιστοσύνη, η Rohini ξεκίνησε την πρώτη της λέσχη συζήτησης. Πολλές γυναίκες δεν είχαν ακούσει ποτέ τη λέξη “πατριαρχία”. Μερικές πίστευαν ότι ήταν καλό, διότι σήμαινε ότι τα νεότερα μέλη μίας οικογένειας, ιδιαίτερα τα κορίτσια και οι γυναίκες, θα παραμείνουν προστατευμένα. Η συζήτηση ξεκίνησε με την Rohini να προβάλλει ένα βίντεο για το θέμα από το Ούταρ Πραντές. Αφότου παρακολούθησαν το βίντεο, οι γυναίκες έκαναν μία άσκηση για να ξεκινήσουν μία συζήτηση. Η Rohini ζήτησε από κάθε συμμετέχουσα να πει το όνομα του συζύγου της σε μια ποικιλία συναισθημάτωνευτυχισμένα, θυμωμένα, λυπημένα, με αγάπη και ούτω καθεξής. Τις ρώτησε όλες: “Αν δεν μπορούμε να πούμε τα ονόματα των συζύγων μας και αυτοί μπορούν να μας αποκαλέσουν όπως θέλουν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας σέβονται; Δεν πρέπει να είμαστε ίσοι;”

“Κάποιες από αυτές τις γυναίκες έχουν παντρευτεί εδώ και 30 χρόνια και αυτή ήταν η πρώτη ημέρα, που πρόφεραν τα ονόματα των συζύγων τους”, λέει η Rohini Pawar, από το χωριό Walhe της Μαχαράστρα, για το σπάσιμο ενός παλαιού έθιμου, όπου οι παντρεμένες γυναίκες δεν πρέπει ποτέ να λένε τα ονόματα των συζύγων τους. Η Rohini λέει:

Κατά τη διάρκεια της άσκησης, μία γυναίκα ήταν τόσο ντροπαλή, που μόνο γελούσε. Μία άλλη αποφάσισε να εξαπολύσει όλη της τη μαζική απογοήτευση εναντίον αυτού και της οικογένειάς του, ρίχνοντας κατάρες. Το βλέμμα στα πρόσωπά τους ήταν εκστατικό. Δεν νομίζω ότι θα το ξεχάσω ποτέ.

Ακόμα μεθυσμένες από μία έκρηξη αδρεναλίνης, που έσπασε ένα παλιό έθιμο, οι γυναίκες αποφάσισαν ότι θα προσπαθούσαν πραγματικά να προφέρουν τα ονόματα των συζύγων τους, όταν θα έφταναν στο σπίτι τους. Και κράτησαν το λόγο τους. Τις επόμενες μέρες, η Ροχίνι έλαβε μία ποικιλία ενημερώσεων.

Ο σύζυγος μίας γυναίκας κάλεσε την Rohini για να ρωτήσει τι ιδέες έβαζε στα κεφάλια των γυναικών: η σύζυγός του δεν σταματούσε να φωνάζει το όνομά του. Ένα άλλο μέλος της λέσχης αποφάσισε να το κάνει στο δείπνο μπροστά σε όλη την οικογένειά του. Όταν η πεθερά της την κοίταξε, φοβήθηκε και είπε ότι ήταν λάθος. Μία άλλη γυναίκα είπε: “Η Rohini μου είπε να το κάνω.” Ο σύζυγος μίας συμμετέχουσας έδειξε λιγότερη κατανόηση και η κατάσταση κατέληξε βίαια.

Η Ροχίνι μοιράστηκε το πώς οι γυναίκες προσπάθησαν να σταματήσουν άλλες πρακτικές, όπως το να φορούν κιννάβαρι στο μέτωπό τους:

Γιατί μόνο οι γυναίκες πρέπει να δείχνουμε ότι είμαστε παντρεμένες; Είπα στον σύζυγό μου ότι, αν το φορούσε εκείνος, θα το έκανα κι εγώ. Εκείνος απλά γέλασε κι εγώ σταμάτησα να το φοράω.

Οι άλλες γυναίκες δεν έχουν σταματήσει εντελώς, αλλά αισθάνονται ότι είναι σε καλύτερη θέση να επιλέξουν να μην το φορέσουν μερικές ημέρες.

Για πολλές από τις γυναίκες, αυτή η λέσχη συζήτησης είναι ένας ασφαλής χώρος, όπου μπορούν να μοιραστούν τις απόψεις και τις φιλοδοξίες τους. “Κάνουμε μία εκδρομή σε κάθε λέσχη συζήτησης. Συνήθως πακετάρουμε το μεσημεριανό γεύμα και το νερό και πηγαίνουμε στην εξοχή. Δεν θέλω οι γυναίκες να ανησυχούν για το ποιος μπορεί να ακούσει τι λένε. Τους τελευταίους μήνες, γιόρτασαν τα γενέθλια με τούρτες για πρώτη φορά στη ζωή τους. Χόρευαν και τραγουδούσαν και μίλησαν για πράγματα, που δεν έχουν σκεφτεί ποτέ ξανά.

Η Rohini λέει:

Έχω δουλέψει πάνω σε αυτά τα θέματα για τόσα χρόνια και μάλιστα δεν μίλησα για κάποια από αυτά τα πράγματα, όπως το πώς οι ταυτότητες μας είναι συνδεδεμένες με αυτές των συζύγων μας, τόσο ειλικρινά. Αισθάνομαι υπέροχα να μπορώ να πω μερικά πράγματα δυνατά, ανεξάρτητα από το πόσο μικρά φαίνονται.

Σε μία λέσχη συζήτησης μιλούσαμε για την έννοια της τιμής και για το πώς σχετίζεται με τα ρούχα. Πολλές γυναίκες στην ομάδα δεν φορούσαν τίποτα άλλο παρά σάρι, από τότε που παντρεύτηκαν. Οι περισσότερες δεν έχουν πρόβλημα, αλλά μερικές ήθελαν να φορούν ένα σαλβάρ καμίζ (Ινδικό πουκάμισο και φαρδύ παντελόνι). Δεν τολμούσαν.

Μετά από πολλή συζήτηση και διάλογο για τα πλεονεκτήματα της επιλογής των δικών σας ρούχων, της ηθικής που σχετίζεται με το σάρι και ούτω καθεξής, η Ροχίνι εισήγαγε το δικό της σετ kurtas (ρούχο για το επάνω μέρος του σώματος) σε μία λέσχη συζήτησης, ώστε οι γυναίκες να τα φορούν. Οι γυναίκες αποφάσισαν τώρα να σχεδιάσουν ένα ταξίδι στη Γκόα, ώστε να μπορούν να φορούν τζιν, και η Ροχίνι είναι σίγουρη ότι μπορεί να το φέρει εις πέρας.

Ερωτηθείσα αν τα πράγματα έχουν αλλάξει τους πέντε μήνες από την πρώτη λέσχη συζήτησης, η Rohini εξηγεί πώς ένας τροχός αρχίζει να γυρίζει:

Τα βήματά μας ήταν μικρά. Πολλές γυναίκες το δοκίμασαν λίγες φορές, αλλά έπαψαν να λένε το όνομα του συζύγου τους. Μερικές, συμπεριλαμβανομένου και εμού, το κάνουν μόνο όταν είναι μόνοι και κανένα άλλο μέλος της οικογένειας δεν είναι γύρω. Μόνο μία ή δύο συνεχίζουν να λένε τα ονόματα των συζύγων τους. Τώρα μόνο μία ή δύο γυναίκες φορούν κιννάβαρι στο μέτωπό τους όλο το χρόνο.

Οι γυναίκες στη λέσχη συζητήσεων γνωρίζουν ότι οι αλλαγές που θέλουν να δημιουργήσουν στις ζωές τους, η συμφωνία για περισσότερη αυτενέργεια σχετικά με την ευκινησία τους ή την επιλογή των ρούχων είναι ένας πολύπλοκος ποταμός για να περιηγηθούν. Στηρίζοντας η μία την άλλη, αναγνωρίζουν ότι βρίσκονται μαζί σ’ αυτό. Όπως εξηγεί η Ροχίνι:

Η κάθε μία από εμάς είναι θύμα της πατριαρχίας. Είμαι κι εγώ επίσης. Αλλά αυτή η λέσχη δίνει σε όλες μας την εμπιστοσύνη ότι η αλλαγή θα έρθει. Και γνωρίζω ότι δεν θα περιοριστεί σε μόλις 30 οικογένειες, θα υπάρξει αλυσιδωτή αντίδραση όταν κάθε γυναίκα στη λέσχη θα επιστρέψει στο σπίτι και θα μοιραστεί αυτά που λέμε και κάνουμε. Σ’ αυτό, είμαστε όλες μαζί.

Τα μέλη της κοινότητας ανταποκριτών Video Volunteers, προέρχονται από περιθωριοποιημένες κοινότητες στην Ινδία και παράγουν βίντεο σχετικά με ανείπωτες ιστορίες. Αυτές οι ιστορίες είναι “ειδήσεις από εκείνους που τις ζουν”, προσφέροντας υπερπεριφερειακό πλαίσιο στην κάλυψη των παγκόσμιων προκλήσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανάπτυξη.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.