Bassel Safadi και η γυναίκα του, Noura. Φωτογραφία από τη σελίδα της Noura Ghazi Safadi στο Facebook.
Ενημέρωση: Την 1η Αυγούστου 2017, η σύζυγος του Bassel Khartabil, Noura Ghazi, έμαθε [1]ότι ο σύζυγός της εκτελέστηκε από το συριακό καθεστώς σχεδόν πριν από δύο χρόνια το 2015. Έγραψε αυτήν την ερωτική επιστολή τον Φεβρουάριο του 2015, εννέα μήνες πριν λάβει ανεπιβεβαίωτες ειδήσεις [2]ότι ο Bassel είχε καταδικαστεί σε θάνατο. Μεταξύ εκείνης της ημέρας και της 1ης Αυγούστου, ούτε η Noura ούτε οι υποστηρικτές του Bassel ήταν σε θέση να επιβεβαιώσουν την εκτέλεση ή το πού βρισκόταν και τα τελευταία δύο χρόνια η Noura ζούσε με την ελπίδα ότι θα συναντηθεί ξανά μαζί του.
Η 15η Μαρτίου σηματοδοτεί την τρίτη επέτειο της κράτησης στη Δαμασκό του Bassel Khartabil [3] – επίσης γνωστού ως Bassel Safadi – ενός γνωστού Σύριου-Παλαιστίνιου blogger και προγραμματιστή λογισμικού ανοιχτού κώδικα. Ηγέτης της Creative Commons στη Συρία και με δραστηριότητα σε έργα όπως το Mozilla Firefox και η Wikipedia, πιστώνεται με το άνοιγμα του Συριακού Διαδικτύου και την επέκταση της πρόσβασης στο διαδίκτυο και της γνώσης στο κοινό. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η κράτησή του αποτελεί μέρος των προσπαθειών της κυβέρνησης της Συρίας να περιορίσει την πρόσβαση σε διαδικτυακές κοινότητες και να καταπνίξει την ελευθερία έκφρασης στη χώρα.
Ο Μπάσελ συνελήφθη μέρες πριν από το γάμο του. Η σύζυγός του, Νούρα, επέλεξε την 14η Φεβρουαρίου, ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, για να δημοσιεύσει αυτή την επιστολή:
I cannot write a poem on Valentines’ day, I really must see you, I need to steal words from your eyes, I can only think of your eyes now.
And when I really deal with your eyes, I have no words. I cannot think anymore, I am thinking of Syria, ouch Bassel. It hurts, Syria hurts.
Syria whenever I mention its name I cry
for Syria all the love
I wish we know how to love it, if we loved it we would have never reached where we were…
I think we all love it but we do not know how to love it,
we are not even learning how to love our Syria
Bassel, I am very afraid, I am afraid about the country that is being slaughtered, divided, bleeding, being destroyed..
Ouch Bassel, I am very afraid that our dream is changing from seeing ourselves being the generation freeing their country to the one witnessing its destruction. Ouch Bassel, I am very afraid …
I want to offer a rose
not red like blood
not white like the colour we never carried on our wedding day
I want to offer a blue rose, the colour I wore when we got married,
in the colour of the skirt I was wearing when you told me you loved me
Ouch Bassel, we owe this country soooo much
every moment I am tired
every moment I am weak
every moment I cry
I feel selfish and only thinking of me in Syria
I feel I want to desert it and leave and then I get back and promise my Syria to be strong
I want to say beautiful
I want to stay a human being,
I want to tattoo its name on my hand
Syria is worth it my dear Bassel
let us try this time for Syria’s sake
for Palestine’s sake
the Palestine I live through you
you are my beautiful other half that i live in you
you are my lovely Palestinian half
imagine
I miss myself in you
I miss everything in you
I miss Syria and Palestine in you
Δεν μπορώ να γράψω ποίημα ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, πρέπει να σε δω οπωσδήποτε, να κλέψω κουβέντες απ’ τα μάτια σου. Το μόνο που σκέφτομαι πλέον είναι τα μάτια σου.
Κι όταν σκέφτομαι τα μάτια σου, δεν έχω τι να πω. Δεν μπορώ να σκεφτώ πλέον, συλλογίζομαι τη Συρία, αχ Μπάσελ. Υποφέρω, η Συρία υποφέρει.
Συρία όποτε λέω το όνομά της κλαίω
για τη Συρία όλη την αγάπη που της έχουμε
Μακάρι να ξέραμε πώς να την αγαπήσουμε, αν την αγαπούσαμε, δε θα φτάναμε εκεί που ήμαστε…
Πιστεύω όλοι την αγαπάμε, αλλά δεν ξέρουμε πώς να την αγαπήσουμε,
δεν μαθαίνουμε καν πώς να αγαπάμε τη Συρία μας
Μπάσελ, φοβάμαι πολύ, φοβάμαι για τη χώρα μας, που σφαγιάζεται, που χωρίζεται στα δυο, που αιμορραγεί, που καταστρέφεται…
Αχ Μπάσελ, φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι πως το όνειρό μας αλλάζει και αντί να είμαστε η γενιά που απελευθέρωσε τη χώρα της θα είμαστε η γενιά που υπήρξε μάρτυρας της καταστροφής της. Αχ Μπάσελ, φοβάμαι πολύ…
Θέλω να προσφέρω ένα τριαντάφυλλο
όχι κόκκινο σαν το αίμα
όχι λευκό σαν το χρώμα που δε φορέσαμε στο γάμο μας
θέλω να προσφέρω ένα γαλάζιο τριαντάφυλλο, το χρώμα που φορούσα όταν παντρευτήκαμε,
το χρώμα της φούστας που φορούσα όταν μου είπες πως μ’ αγαπάς
Αχ Μπάσελ, χρωστάμε τόόόσα πολλά σε αυτή τη χώρα
κάθε στιγμή νιώθω κουρασμένη
κάθε στιγμή νιώθω αδύναμη
κάθε στιγμή κλαίω
Νιώθω ότι είμαι εγωίστρια και σκέφτομαι μονάχα τον εαυτό μου σε όλη τη Συρία
Νιώθω πως θέλω να τα παρατήσω όλα και να φύγω και έπειτα αλλάζω σκέψη και υπόσχομαι στη Συρία μου πως θα είμαι δυνατή
Θέλω να μείνω όμορφη
Θέλω να μείνω άνθρωπος
Θέλω να κάνω τατουάζ το όνομά της στο χέρι μου
Το αξίζει η Συρία, αγαπημένε μου Μπάσελ
ας δοκιμάσουμε αυτή τη φορά για χάρη της Συρίας
για χάρη της Παλαιστίνης
της Παλαιστίνης που ζω μέσα από σένα
είσαι το όμορφο άλλο μου μισό, που ζει μέσα σου
είσαι το αγαπημένο μου μισό από την Παλαιστίνη
φαντάσου
μου λείπω εγώ η ίδια σε σένα
μου λείπουν τα πάντα σε σένα
μου λείπει η Συρία και η Παλαιστίνη σε σένα
Η 15η Μαρτίου, η μέρα της σύλληψης του Μπάσελ, είναι επίσης η ημέρα επετείου της έναρξης της λαϊκής εξέγερσης της Συρίας. Την άνοιξη του 2011, όταν πολίτες από όλα τα μέρη κατέβηκαν τους δρόμους για να απαιτήσουν ελευθερία, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη, όλα φαίνονταν πιθανά. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το όνειρο του Bassel, της Noura και πολλών άλλων έχει γίνει ένας εφιάλτης. Η Συρία υφίσταται συνεχώς απειλή, αν και τα βάσανα του πληθυσμού της δεν αποτελούν πλέον είδηση.
Μόλις πρόσφατα, οι κυβερνητικοί βομβαρδισμοί σκότωσαν περισσότερους από 150 ανθρώπους, χωρίς να γίνει τίτλος ειδήσεων. Σήμερα, μόνο οι φρικαλεότητες που διαπράττονται από το Ισλαμικό Κράτος είναι είδηση και ο συριακός λαός είναι επίσης όμηρος και θύμα.
Για όσους από εμάς γνωρίζουμε και αγαπάμε τη Συρία, αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη χώρα μας πονάει βαθιά και μάλιστα όλο και περισσότερο καθίσταται όλο και πιο αόρατο για τον υπόλοιπο κόσμο. Θρηνούμε για τους περισσότερους από 200.000 νεκρούς, τους εκατοντάδες χιλιάδες κρατούμενους, τους εκτοπισμένους, τους πρόσφυγες, όσους συνεχίζουν να υφίστανται αδιανόητα βασανιστήρια στις φυλακές της κυβέρνησης, όσους υποφέρουν από την τυραννία ομάδων όπως το ISIS που έχουν τις δικές τους ατζέντες και συμφέροντα, που είναι εχθροί του πλούτου και της ποικιλομορφίας της Συρίας. Αυτοί οι μοναδικοί και αναντικατάστατοι άνθρωποι έχουν γίνει αριθμοί και στατιστικές τόσο τεράστιες, ώστε ο ΟΗΕ δεν κατάφερε να τις καταγράψει.
Συγκεκριμένα, η αδιαφορία βλάπτει. Οι εικόνες που δεν προκαλούν πλέον αγανάκτηση, η τεκμηρίωση των φρικαλεοτήτων που συσσωρεύονται σε μη ανοιγμένα αρχεία βίντεο. Η επιλεκτική ενσυναίσθηση εκείνων που ταξινομούν τα θύματα ως ιμπεριαλιστές ή αντιιμπεριαλιστές, νόμιμους ή παράνομους με βάση γεωστρατηγικές πολιτικές και εκείνους που προσθέτουν την άρνηση του πόνου στον πόνο.
Πονάει περισσότερο από την απώλεια ενός αγαπημένου, επειδή δεν υπάρχει θεραπεία για την απώλεια μιας χώρας. Οι πληγές δεν θεραπεύονται ποτέ. Για όσους την αγαπούν, ο πόνος που αισθάνεται η Συρία δεν τελειώνει ποτέ.