Δύο νεαροί άντρες στην πόλη της Νέας Υόρκης, οι Aman Ali και Bassam Tariq, έκαναν το 2009 ένα ταξίδι καταγράφοντας επισκέψεις σε “30 τεμένη σε 30 ημέρες” στο ομώνυμο ιστολόγιό τους.

Το προσωπικό εγχείρημα για την επίσκεψη και φωτογράφηση των εσωτερικών από τεμένη κατά τον ιερό μήνα του Ραμαζανιού (κατά τη διάρκεια του οποίου οι Μουσουλμάνοι νηστεύουν από την αυγή μέχρι το ηλιοβασίλεμα) είχε προσελκύσει ακόμη και την προσοχή της τοπικής τηλεόρασης της Νέας Υόρκης.

Η πρώτη τους δημοσίευση στο blog στις 22 Αυγούστου:

Ημέρα 1: Tο ταξίδι ξεκινά

Απόψε ο φίλος μου Bassam Tariq και εγώ σκεφτήκαμε μια παράλογη και τυχαία ιδέα: Κι αν προσευχόμαστε σε διαφορετικό τζαμί κάθε μέρα για το μήνα του Ραμαζανιού; Ως εκ τούτου, αυτός ο ιστότοπος γεννήθηκε …

Σύμφωνα με μια μελέτη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια υπάρχουν περίπου 600.000 μουσουλμάνοι στη Νέα Υόρκη πολλών διαφορετικών πολιτιστικών και εθνοτικών υποβάθρων.

Δεν είναι συνηθισμένο οι άνθρωποι να επισκέπτονται τεμένη που ανήκουν σε άλλες ομάδες, αλλά οι Aman και Bassam (και οι δύο νοτιοασιατικής προέλευσης) βρήκαν μονάχα χαμόγελα και ζεστό καλωσόρισμα παντού, όπως λένε.

Ημέρα 9: Τέμενος Aqsa (δυτικοαφρικανικό τέμενος στο Μανχάταν)

Σήμερα, αποφάσισα να μείνω στη γειτονιά μου και να επισκεφθώ το Masjid Aqsa. Το τέμενος είναι λίγα τετράγωνα νότια από το διαμέρισμά μου στην 116η και Frederick Douglas. Η κοινότητα έχει κατά κύριο λόγο καταγωγή από τη Δυτική Αφρική. Λέγεται ότι αυτή η περιοχή φιλοξενεί επίσης την πλειοψηφία των Σενεγαλέζων στη Νέα Υόρκη.

Παρόμοια με άλλα τεμένη στο Μανχάταν, οι πωλητές περικύκλωναν την είσοδο, πωλώντας τα πάντα από χουρμάδες μέχρι κάλτσες Nike. Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες πωλητές πωλούσε αποξηραμένα ψάρια.

Ημέρα 11: Masjid Al-Hikmah (ινδονησιακό τέμενος στο Κουίνς)

Αγαπώ τους Ινδονήσιους και το φαγητό τους είναι εξίσου καλό. Σπάσαμε τη νηστεία με χουρμάδες αυτός ο τύπος με τη γαλάζια μπλούζα σέρβιρε πολύ νόστιμη ινδονησιακή σούπα.

Η υπέρβαση των πολιτιστικών διαχωρισμών δεν είναι πάντα εύκολη.

Ο Bassam περιγράφει με πολλή ειλικρίνεια τις σκέψεις του την Ημέρα 12, όταν παρουσιάστηκε η επιλογή για δύο τεμένη, μόλις λίγα τετράγωνα μακριά το ένα από το άλλο στο Μπρούκλιν: ένα μπανγκλαντεσιανό τέμενος και ένα δυτικοαφρικανικό.

Όντας Νοτιοασιάτης, το τζαμί του Μπανγκλαντές θα ήταν η ευκολότερη επιλογή, αλλά με την πρόσθετη ενθάρρυνση ενός φίλου, αποφάσισε μια μεγαλύτερη προσωπική πρόκληση.

Ημέρα 12: Masjid Tawhid Inc. (δυτικοαφρικανικό τέμενος στο Μπρούκλιν)

… Τα πράγματα δεν φαινόταν τόσο περίεργα στην αρχή. Στην πραγματικότητα, άρχισα να αισθάνομαι περίεργα, μόλις άρχισα να αναρωτιέμαι πώς με έβλεπε το υπόλοιπο της κοινότητας. Ένιωσα σαν τζαμπατζής – μόλις που άγγιξα το φαγητό που μου προσφέρθηκε – και αμέσως έφυγα απότομα μετά. Ένας κακός επιδειξίας, ίσως. Παρόλο που κανείς στο τέμενος να μην αισθανόταν έτσι, αναρωτιέμαι αν κάποιος να αναρωτήθηκε: “Γιατί δεν πήγε απλά στο μπανγκλαντεσιανό τζαμί;” Ίσως οι δικές μου ανασφάλειες απλά να εγείρουν το ερώτημα αυτό.

Ημέρα 22: Αλβανικό Ισλαμικό Πολιτιστικό Κέντρο (Στέιτεν Άιλαντ)

…Το τέμενος έχει το δικό του σεφ που ετοίμασε το φαγητό, είθε ο Αλλάχ να τον ανταμείψει για το ταλέντο του.

Αλλά το φαγητό δεν συγκρίθηκε με την πραγματική μας εμπειρία στο τζαμί. Καθίσαμε ανάμεσα σε πολλά από τα νεότερα παιδιά στην κοινότητα πειράζοντάς τα για την κοινότητα …

… Ένα πράγμα που πραγματικά μου αρέσει είναι να βλέπεις μικρά παιδιά να έρχονται σε τεμένη, γιατί πραγματικά απολαμβάνουν να είναι εκεί, όχι επειδή τα έχουν σύρει οι γονείς τους. Παιδιά όπως αυτά με κάνουν να αισθάνομαι ωραία για το πού κατευθύνεται η μουσουλμανική κοινότητα στο σύνολό της σε αυτή τη χώρα.