Κεμπάπ ναι, επανάσταση όχι: Μετανάστες και ο αγώνας για την Καταλονία

“Σημαία της Καταλονίας στην πόλη Φιγέρες”. Φωτογραφία: Kippelboy, Wikipedia. CC BY 3.0

Το ακόλουθο απόσπασμα αποτελεί συντομευμένη εκδοχή ενός άρθρου της Irina Illa Pueyo για το Afroféminas σχετικά με το δημόσιο διάλογο για την ανεξαρτησία της Καταλονίας. 

«Χωρίς μετανάστες, δεν υπάρχει επανάσταση», ήταν ένα από τα συνθήματα που φώναζαν στη διαδήλωση στις 3 Οκτωβρίου στη Βαρκελώνη. Ήμαστε ένα μεγάλο πλήθος, κρίνοντας από τα συνθήματα που προέρχονταν από διάφορα μεγάφωνα.

Φωνάζονταν λέξεις όπως «γυναίκα», «γιαγιάδες», «άνθρωποι», «εργάτες», «προλεταριάτο», «αντι-καπιταλισμός», «αντιφασισμός», «ανεξαρτησία», αλλά όταν ήρθε η ώρα για τη λέξη “μετανάστες”, βρεθήκαμε μόνοι μας. Μεγάφωνο στο χέρι, συγκεντρώσαμε όλη μας την αναπνοή για να φωνάξουμε πιο δυνατά, αλλά από τις πέντε αισθήσεις που διαθέτει κάθε άνθρωπος, οι μόνες που απάντησαν σε εκείνη τη λέξη εκείνη την στιγμή ήταν αυτιά και μερικά μεγάλα, έκπληκτα μάτια. Φάνηκε ότι ο όρος ήταν άγνωστος ή, ακόμα καλύτερα, ότι οι παρόντες δεν ήταν διατεθειμένοι να συμπεριλάβουν, ακόμη και συμβολικά, τη λέξη αυτή σε αυτή την ομάδα.

Με εκπλήσσει πολύ το γεγονός ότι οι νέοι που έχουν ράστα μαλλιά, λεπτά κοτσιδάκια, φοράνε τουρμπάνια και άλλα αφροκεντρικά ενδύματα δεν κατάφεραν να αναγνωρίσουν τη λέξη “μετανάστης” σε μια εκδήλωση υπέρ των ατόμων που διώκονται στην Καταλονία: των κατοίκων της. Ακόμα πιο περίεργο ήταν ότι κατά τη διάρκεια του διαλείμματος μεταξύ των πρωινών και απογευματινών διαδηλώσεων, πολλοί άνθρωποι πήγαν να φάνε κεμπάπ – το δημοφιλέστερο γρήγορο φαγητό σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις – που προέρχεται από τη Μέση Ανατολή. Με άλλα λόγια, ενώ είναι βολικό να φάτε κεμπάπ σε ένα μαγαζί μεταναστών, δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον να τους συνδέσετε ή να τους συμπεριλάβετε στο σκοπό. Με εξέπληξε επίσης το γεγονός ότι οι ίδιοι άνθρωποι με τα ράστα, τις πλεξούδες και τα τουρμπάνια αγόραζαν esteladas, τις καταλανικές σημαίες που εμφανίζονται συνήθως σε διαδηλώσεις υπέρ της ανεξαρτησίας, που παράγονται από μετανάστες υπό εκμετάλλευση στην Κίνα.

Στο σχολείο όπου δουλεύω, ένα κορίτσι μου είπε ότι η μητέρα της, η οποία είναι Βολιβιανή, είχε ξυλοκοπηθεί, επειδή πήγε για δουλειά. Μια μετανάστρια ξυλοκοπείται, επειδή πάει για δουλειά και δεν υποστηρίζει την απεργία ενάντια στην αστυνομική βία, αλλά δεν της επιτρέπεται καν να ψηφίσει. Όταν βγαίνει σε πορεία εναντίον της αστυνομικής βίας, η λευκή κοινότητα μόλις και μετά βίας θα είναι παρούσα.

Φαίνεται ότι το ζήτημα της μετανάστευσης είναι πάντα ένα βήμα πίσω από τις ανησυχίες της λευκής κοινότητας, στις σκιές σαν ένα απλό υπόβαθρο, που εκτελεί εξαντλητική χειρωνακτική εργασία για να διευκολύνει τους λευκούς διανοούμενους και να τους επιτρέπει να σκέφτονται.

Υπάρχει μια γενική απροθυμία να ακουστούν οι μετανάστες σε περιβάλλοντα που δεν είναι αποκλειστικά φυλετικοποιημένα, επειδή η θεωρία φαίνεται να είναι κάτι των “λευκών”, ενώ η εμπειρία και η θυματοποίηση είναι των “μεταναστών”. Πρέπει να αρχίσουμε να θεωρούμε την παρουσία των μεταναστών σε όλους τους τύπους χώρων ως κάτι φυσιολογικό και όχι ως απειλή για την ομοιογένεια της σκέψης και του πολιτισμού.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.