[1]Το τελευταίο τέυχος των Cheng Ming και The Trend. Φωτογραφία: HKFP.
Αυτό το κείμενο γράφτηκε από τον Kris Cheng [2] και δημοσιεύτηκε αρχικά στο Hong Kong Free Press [1] στις 3 Οκτωβρίου 2017. Η παρακάτω εκδοχή δημοσιεύεται στο Global Voices βάσει συμφωνίας συνεργασίας.
Το αντικομουνιστικό περιοδικό Cheng Ming, που εδρεύει στο Χονγκ Κονγκ, ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει τη δημοσίευσή του μετά από 40 χρόνια κυκλοφορίας. Το αδελφικό περιοδικό The Trend θα εξαφανιστεί επίσης από τα ράφια. Ενώ η απόφαση σχετίζεται με τον πρόσφατο θάνατο του ιδρυτή των δύο περιοδικών, πολλοί έχουν σχολιάσει ότι η εξαφάνιση των περιοδικών, που επικρίνουν το Κινεζικό Κομουνιστικό Κόμμα, τα τελευταία χρόνια σημαίνει το τέλος του ελεύθερου Τύπου του Χονγκ Κονγκ.
Το μηνιαίο Cheng Ming ξεκίνησε την 1η Νοεμβρίου 1977, ενώ το The Trend άρχισε να κυκλοφορεί ένα χρόνο αργότερα. Τα δυο περιοδικά κυκλοφόρησαν ένα τελευταίο κοινό τεύχος την 1η Οκτωβρίου, που επέτρεψε σε μέλη του προσωπικού από τα δύο περιοδικά να αποχαιρετήσουν τους αναγνώστες.
Ενώ ο λόγος για το κλείσιμο δεν αναφέρθηκε με σαφήνεια, η επιστολή ευχαρίστησε τους αναγνώστες για την υποστήριξή τους τα τελευταία 40 χρόνια:
Over the past 40 years, the two magazines provided a freedom of speech platform to call for democracy, human rights, freedom, and to criticise dictatorship and corruption – we have witnessed history together…The two magazines are fortunate to bear the dream and mission of a generation, leaving behind our footsteps, to make humble contributions with our very limited resources and capability.
Τα τελευταία 40 χρόνια, τα δύο περιοδικά παρείχαν μια πλατφόρμα ελευθερίας λόγου για να ζητήσουν δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία και να επικρίνουν τη δικτατορία και τη διαφθορά – έχουμε δει την ιστορία μαζί…Τα δύο περιοδικά έχουν την τύχη να φέρουν το όνειρο και αποστολή μιας γενιάς, αφήνοντας πίσω μας τα βήματά μας, να κάνουμε ταπεινές συνεισφορές με τους πολύ περιορισμένους πόρους και τις ικανότητές μας.
Ο ιδρυτής των δύο περιοδικών, Wen Hui, γεννήθηκε στο Γκουανγκζού της Κίνας το 1921 και μετακόμισε στο Χονγκ Κονγκ τη δεκαετία του '40. Συμμετείχε στο υπόγειο πρακτορείο ειδήσεων του κινεζικού Κομουνιστικού Κόμματος στο Χονγκ Κονγκ, πριν μεταφερθεί στην εφημερίδα Wen Wei Po. Αλλά μετά την Πολιτιστική Επανάσταση, διώχθηκε από το κόμμα.
Τα δυο περιοδικά επικρίθηκαν από το κόμμα ως “αντεπαναστατικά”, μετά από ένα άρθρο του Wen το 1982, όπου επέκρινε τον Κινέζο ηγέτη Ντενγκ Σιαοπίνγκ. Ο Wen έφυγε από το Χονγκ Κονγκ για τις ΗΠΑ το 1997.
Ο Gao Yu, παλαίμαχος δημοσιογράφος στην ηπειρωτική Κίνα, παρείχε μια ολοκληρωμένη εικόνα [3] της εμφάνισης του Wen ως de facto διανομέα εκδότη στο Twitter:
【告别温晖先生！告别《争鸣》】文革結束第二年，香港與中共有千絲萬縷聯系的老報人在統戰部、僑辦、港辦默許之下成立了一批雜志社，為中國擺脫毛思想的禁锢鼓與呼。1979年3月30日，鄧小平在理論工作務虛會上提出了《四項基本原則》，遭到香港這批左傾雜志的公開批評，高壓之下，有的被迫做了公開檢討，唯有溫晖先生宣布要與《四項基本原則》鬥爭到底，他主辦的《爭鳴》雜志從此就被打成反動雜志。80年代我在中新社，親眼目睹整部宣傳機器對《爭鳴》的打壓，但是《爭鳴》越戰越勇創下月銷8萬本的戰績。銅鑼灣事件，使得香港出版業遭到重創，藍金黄之下的香港傳媒已無自由的空間，世界新聞中心名實俱亡。選擇十九大前的十月一日出版《爭鳴》《動向》最後一期合刊，發表“難說再見”的停刊詞，是因為96歲高齡的溫晖先生辭世。向一生铮铮鐵骨的老前輩致敬！他58歲時講的“與四項基本原則鬥爭到底”，會播之萬古。
[Αποχαιρετισμός στον Wen Hui. Αποχαιρετισμός στο Cheng Ming] Μετά το τέλος της Πολιτιστικής Επανάστασης, το δεύτερο έτος, μια ομάδα παλαιών εκδοτών, που είχε πολλούς δεσμούς με το Κινεζικό Κομουνιστικό Κόμμα, ίδρυσε μια σειρά εκδοτικών οίκων με τη συναίνεση του Τμήματος Εργατικών Ενώσεων, του Γραφείου Υπερπόντιων Υποθέσεων της Κίνας και του Γραφείο Υποθέσεων Χονγκ Κονγκ και Μακάο. Διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην απελευθέρωση της σκέψη του κόσμου από μαοϊκές επιρροές.
Εντούτοις, στις 30 Μαρτίου 1979, ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ πρότεινε την ιδέα των «τεσσάρων βασικών αρχών [4]» [Οι τέσσερις αρχές είναι: να διατηρήσουμε το σοσιαλιστικό μονοπάτι, τη δικτατορία του προλεταριάτου, την ηγεσία του Κομουνιστικού Κόμματος και τη Μαρξιστική-Λενινική-Μαοϊκή Σκέψη] στη συνεδρίαση της ομάδας εργασίας για τη θεωρία του κόμματος. Η ομάδα περιοδικών απάντησε με ανοικτές κριτικές. Κάτω από τεράστια πολιτική πίεση, ορισμένοι εκδότες αναγκάστηκαν να αναθεωρήσουν την στάση τους ανοιχτά. Ο Wen Hui παρέμεινε ο μόνος, που αφιερώθηκε στον αγώνα ενάντια στις “Τέσσερις Βασικές Αρχές [4]“. Το περιοδικό του Cheng Ming χαρακτηρίστηκε εφεξής ως “αντεπαναστατική” έκδοση. Δούλευα για το China News και βίωσα πώς η μηχανή προπαγάνδας κατέστελλε τον Cheng Ming. Αλλά η διανομή του Cheng Ming βελτιώθηκε. Κατάφερνε να πουλήσει 80.000 αντίτυπα ανά τεύχος.
Η εξαφάνιση των βιβλιοπωλών στο Χονγκ Κονγκ [5] [το 2015] έπληξε σκληρά τον εκδοτικό τομέα του Χονγκ Κονγκ. Επιπλέον, σύμφωνα με τον Guo Wengui, έναν εξόριστο Κινέζο δισεκατομμυριούχο, που ισχυρίστηκε ότι εργάστηκε για το δίκτυο κατασκοπείας της Κίνας, οι ενέργειες αυτές έχουν σχεδιαστεί για να ασκούν τον έλεγχο του επιχειρηματικού και πολιτικού τομέα στις υπερπόντιες κινεζικές κοινότητες. Το Χονγκ Κονγκ δεν έχει πλέον ελευθερία Τύπου και δεν είναι πλέον παγκόσμιο κέντρο Τύπου. Η συγκυρία της δημοσίευσης του τελευταίου τεύχους του Cheng Ming και The Trend πριν από το 19ο Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΚ την 1η Οκτωβρίου […] σχετίζεται με το θάνατο του 96χρονου Wen Hui. Εδώ πρέπει να χαιρετίσουμε τον γέρο, που κρατούσε σταθερή την πίστη του όλη τη ζωή του. Η ομιλία του για τον αγώνα με τις Τέσσερις Βασικές Αρχές μέχρι το τέλος της ζωής του θα μείνει στην ιστορία.
Αναφερόμενη σε ανώνυμες πηγές, η Oriental Daily ανέφερε [6] ότι το κλείσιμο σχετίζεται με το θάνατο του Wen, ο οποίος πέθανε πρόσφατα στην Νέα Υόρκη σε ηλικία 96 ετών. Η οικογένειά του, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν ήθελε να συνεχίσει να δημοσιεύει τα περιοδικά, τα οποία είχαν χάσει χρήματα.
Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί όπως ο Gao Yu, οι οποίοι πιστεύουν ότι το κλείσιμο συμβολίζει το τέλος του ελεύθερου Τύπου στο Χονγκ Κονγκ. Για παράδειγμα, ο @Moli, ένας Κινέζος συγγραφέας, που είχε συνεισφέρει σε πολλά αντικομουνιστικά περιοδικά στο Χονγκ Κονγκ, αναφώνησε στο Twitter:
我长期写稿的三家香港杂志——开放、动向、争鸣，全都停刊。我想写点什么，却无话可说。时代如此，我又能说什么？ https://t.co/n578xskJ4Z [7]
— 瑞典茉莉 (@SwedenMoli2017) October 3, 2017 [8]
Τα τρία περιοδικά, στα οποία είχα συνεισφέρει εδώ και πολύ καιρό, το Open Magazine [έπαυσε να λειτουργεί τον Δεκέμβριο του 2014], το Trend και το Cheng Ming, όλα έπαψαν να λειτουργούν. Ήθελα να γράψω κάτι, αλλά έμεινα άφωνος. Σε μια εποχή όπως αυτή, τι μπορώ να πω;