[1]“Manish Kumar, 16 χρονών. Αγνοείται από τις 19 Φεβρουαρίου 2016″. Στιγμιότυπο οθόνης από βίντεο των Video Volunteers
Αυτό το δημοσίευμα γράφτηκε από την Madhura Chakraborty [1] και εμφανίστηκε αρχικά στο Video Volunteers, μία βραβευμένη διεθνή κοινοτική οργάνωση μέσων ενημέρωσης που εδρεύει στην Ινδία. Μία τροποποιημένη έκδοση δημοσιεύεται παρακάτω ως μέρος συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου με το Global Voices.
Μεταξύ 2015 και 2016, έξι αγόρια ηλικίας μεταξύ 8 και 16 ετών εξαφανίστηκαν στο συγκρότημα Karpi της περιοχής Arwal [2] στο Ινδικό κρατίδιο Μπιχάρ [3]. Δύο από αυτά επέστρεψαν, αφού κατάφεραν να ξεφύγουν από τους απαγωγείς τους. Αφηγήθηκαν θλιβερές ιστορίες για το πώς απασχολούνταν ως παιδιά δούλοι.
Τα αγόρια δεν είναι τα μοναδικά που τους συνέβη αυτό. Κάθε χρόνο, χιλιάδες παιδιά στην Ινδία πέφτουν στα χέρια διακινητών παιδιών [4] και πολλά απ’ αυτά καταλήγουν στην καταναγκαστική παιδική εργασία [5].
Ο κοινοτικός ανταποκριτής της κοινότητας των Video Volunteers, S. M. Zafar Iqubal [6] αναφέρεται στην υπόθεση Arwal στο παρακάτω βίντεο και μιλά σε έναν από τους απαχθέντες, τον Manoj Kumar (το όνομά του έχει αλλαχτεί για να προστατευτεί η ταυτότητά του). Εκείνος ξαναθυμάται τη δοκιμασία που πέρασε:
Αυτοί οι άνδρες με χτύπησαν στο πρόσωπο και έπεσα αναίσθητος. Όταν ξύπνησα, ήμουν σε διαφορετικό μέρος. Μου είπαν ότι ήταν η Λουντιάνα.
Ο Manoj ήταν αναγκασμένος να κόβει ξύλα από τις εννέα το πρωί μέχρι τις έξι κάθε βράδυ:
Ήμαστε οχτώ. Τα άλλα αγόρια ήταν από το Σουλτανπούρ, το Αουρανγκαμπάντ, την Άγκρα, την Τζαρκάντ. Είκοσι άντρες μας φρουρούσαν. Μας χτυπούσαν αν δεν κόβαμε ξύλα και δεν μας έδιναν φαγητό. Δεν υπήρξε καθόλου πληρωμή. Σκότωσαν τέσσερα αγόρια. Και τα έριξαν στον ποταμό εκεί κοντά.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Δείκτη Δουλείας [7], η Ινδία φιλοξενεί το 40% των 45,8 εκατομμυρίων σκλάβων στον κόσμο. Η δουλεία [8] είναι ένας ευρύς όρος που περιλαμβάνει όλες τις μορφές καταναγκαστικής εργασίας, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Όμως, το μόνο είδος εμπορίας και εκμετάλλευσης, που επισημαίνεται κατά κόρον από τα ΜΜΕ και τους διεθνείς παράγοντες, παραμένει η σεξουαλική εκμετάλλευση των κοριτσιών και των γυναικών σε οίκους ανοχής [9]. Τα έφηβα αγόρια όπως ο Manoj, τα οποία απάγονται και εξαπατούνται και αναγκάζονται να εργαστούν σε απάνθρωπες συνθήκες, αγνοούνται σε μεγάλο βαθμό.
Μία ερευνητική έκθεση του 2013 σχετικά με την κομπίνα της εμπορίας ανθρώπων [10] που προμηθεύει νεαρά αγόρια ως δούλους σε γεωργικές φάρμες ζαχαροκάλαμου της βόρειας Ινδίας περιγράφει λεπτομερώς το βάθος της αστυνομικής απάθειας, ακόμη και όταν αντιμετωπίζουν σκληρά αποδεικτικά στοιχεία συστηματικής εκμετάλλευσης. Η συμπεριφορά που αντιμετωπίζουν οι δύστυχοι γονείς που περιμένουν τα παιδιά τους στο Arwal από τις αρχές δεν είναι διαφορετική.
Ο Mohammad Ansari, του οποίου ο 15άχρονος αδερφός χάθηκε το 2015, δήλωσε ότι η αστυνομία απέρριψε αρχικά την καταγγελία τους: “Μας είπαν ότι πρέπει να το είχε σκάσει.”
Ο Bittu Kumar ήταν μόλις 8 ετών, όταν χάθηκε τον Αύγουστο του 2016. Ο Fekan Yadav, ο πατέρας του, θυμάται με πικρία:
Έπρεπε να στήσουμε οδόφραγμα και να διαδηλώσουμε μπροστά στον Αστυνομικό Επιθεωρητή και μόνο τότε ανέλαβε η αστυνομία να ερευνήσει. Μόνο όταν πάμε στη διοίκηση λειτουργεί το οτιδήποτε. Αν δεν πάμε, δεν κάνουν τίποτα.
Ο κοινοτικός ανταποκριτής των Video Volunteers, Zafar Iqubal, ο οποίος βοήθησε τις οικογένειες να προσεγγίσουν τις αρχές, δεν έχει μεγάλη ελπίδα για μία δυναμική στάση εκ μέρους της διοίκησης. Ο ίδιος εξηγεί:
Όταν συνοδεύω τα μέλη της οικογένειας στο αστυνομικό τμήμα, οι υπεύθυνοι αξιωματούχοι μας μιλούν ευγενικά. Αλλά κάθε φορά που τα μέλη της οικογένειας πηγαίνουν μόνα τους, τους διώχνουν με απότομο τρόπο. Στον αδερφό ενός από τα αγνοούμενα αγόρια έγινε παρατήρηση επειδή έρχεται και ενοχλεί επανειλημμένα την αστυνομία.
Ο Zafar Iqubal πήγε πρόσφατα να ενημερωθεί για την υπόθεση από τον υπεύθυνο επιθεωρητή:
Συνέχισε να ισχυρίζεται ότι η αστυνομία δεν έχει καμία πληροφορία σχετικά με την τύχη αυτών των αγοριών και έτσι δεν μπορεί να τα σώσει.
Αυτό αντικατοπτρίζεται στη μαρτυρία του Marmun Khatun, του οποίου ο γιος του, ο Arshad, αγνοείται:
Έρχονται και μας ζητούν πληροφορίες, λέγοντάς μας ότι μπορούν να κάνουν κάτι μόνο αν βρούμε περισσότερες λεπτομέρειες.
Η αδράνεια της αστυνομίας φαίνεται να παραβιάζει τις ισχύουσες νομικές διατάξεις. Σύμφωνα με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του 2013 [11], όλοι οι ανήλικοι που αγνοούνται θεωρείται ότι έχουν απαχθεί ή έχουν διακινηθεί, μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.
Οι οικογένειες των αγνοουμένων αγόρων στο Arwal, ωστόσο, έχουν πει επανειλημμένα ότι τα αγόρια πιθανότατα πήγαν να εργαστούν κάπου και θα επιστρέψουν πίσω μόνα τους. Αυτή η λογική έχει χρησιμοποιηθεί από την αστυνομία για την καθυστέρηση στην καταχώρηση των πρώτων εκθέσεων πληροφόρησης (FIRs [12]).
Σε μία τυποποιημένη διαδικασία λειτουργίας [13] για περιπτώσεις αγνοουμένων παιδιών, το Υπουργείο Ανάπτυξης Γυναικών και Παιδιών προβλέπει περαιτέρω ότι εάν το παιδί δεν έχει σωθεί εντός τεσσάρων μηνών, η υπόθεση θα διερευνηθεί από την Περιφερειακή Μονάδα Καταπολέμησης της Διακίνησης (AHTU). Ούτε αυτό γίνεται.
Τα αποτελέσματα είναι εδώ και τα βλέπουμε: 180 παιδιά εξαφανίζονται κάθε μέρα στην Ινδία [14] και δύο στα τρία δεν έχουν βρεθεί τρία χρόνια μετά την εξαφάνισή τους.
Τα δύο έφηβα αγόρια που επέστρεψαν στο σπίτι τους το έκαναν εξ’ ολοκλήρου μόνα τους, καταφέρνοντας να ξεγλιστρήσουν και να ξεφύγουν από τους διακινητές τους με μεγάλο κίνδυνο για τη ζωή τους. Ήταν τυχερά. Αλλά τι γίνεται με τους άλλους τέσσερις νέους που λείπουν ακόμα; Το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, που προορίζεται να τα προστατεύσει, θα τεθεί τελικά σε δράση; Μόνο ο χρόνος θα δείξει.
Εν τω μεταξύ, υπάρχει μόνο η ατελείωτη, ανυπόφορη αναμονή για τις οικογένειες των Manish Kumar (16), Arshad Ansari (14), Bittu Kumar (8) και Sonu Ansari (17).