Φωτογραφία: Lens Young Halabi. Φαίνεται ένας τοίχος το 2013 με την πρόταση “είμαστε ζωντανοί και μένουμε ακόμα εδώ. Για το όνειρο μένουμε”. Χρησιμοποιείται με άδεια.
Αυτή η δημοσίευση είναι μέρος μιας ειδικής σειράς [1] άρθρων της blogger και ακτιβίστριας Marcell Shehwaro, που περιγράφουν τις πραγματικότητες της ζωής στη Συρία κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ των δυνάμεων που παραμένουν πιστές στο ισχύον καθεστώς και εκείνους που επιδιώκουν να το εκδιώξουν.
Προς όλους όσοι θα κατοικήσουν τους τόπους που αφήσαμε πίσω…
Κάποτε εκεί είχαμε μια επανάσταση. Δεν κατοίκησα ποτέ εκείνες τις γειτονιές, ήμουν επισκέπτρια, μια ξένη, με όλα μου τα μικρά τελετουργικά: να χαιρετώ το γείτονα στις σκάλες το πρωί, τις μανιώδεις μου αναζητήσεις για προϊόντα που δεν πωλούνταν συνήθως εκεί, τις μεγάλες έμμονες συζητήσεις μου με οδηγούς ταξί για να εκτιμήσω τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και τις απόψεις τους για τα σημεία ελέγχου.
Ακόμα έχουμε εκεί επανάσταση, στο Bustan Al Qasr. Εκεί, εκτός κι αν το έχουν σβήσει οι Βάρβαροι, θα δεις ένα παιδικό σκίτσο ενός στρατιώτη και ενός γενειοφόρου άνδρα με ένα σφυρί από πάνω τους και τη φράση: “μια επανάσταση που θα τσακίσει κεφάλια”. Αυτό σηματοδότησε την αρχή της δεύτερης επανάστασής μας, αυτή τη φορά εναντίον όσων προσπαθούσαν να κατασχέσουν τα δικαιώματά μας με τη βία των όπλων ή της θρησκείας. Πιθανόν όμως δεν γνωρίζεις για τις πολλές επαναστάσεις που είχαμε εκεί και τις ζωγράφισε ο Abu Maryam. Πιθανόν δεν θα άκουγες και τις φωνές μας, που θα σου εξιστορούσαν ποιος είναι ο Abu Maryam.
Έχουμε μια επανάσταση εκεί. Στο μπλόκο “Karaj IlHajez” ορισμένοι φίλοι μας δέχτηκαν τέτοιο ξυλοκόπημα! Διαδήλωναν, προκειμένου να ανοίξουν το μπλόκο για τους αμάχους.
Έχουμε μια επανάσταση εκεί. Στο ιατρικό κέντρο, είπαμε το τελευταίο αντίο σε μάρτυρες, τον έναν μετά τον άλλο, και είχαμε αμέτρητες συζητήσεις, διαλόγους, φίλους, τραύματα.
Έχουμε μια επανάσταση εκεί. Στο νεκροταφείο, έχουμε φίλους. Ο κοντινότερος για μένα ήταν ο Mustafa. Εγκαινιάσαμε ένα σχολείο εκεί με το όνομά του. Κι αυτό εκεί είναι ακόμα. Το σχολείο μας χάρισε ένα λόγο να συνεχίσουμε. Πιστεύαμε ότι ξεπληρώνουμε το χρέος μας. Ο τάφος του Mustafa και το σχολείο του ανήκουν τώρα σε σένα. Αν ποτέ περάσεις δίπλα τους, φέρσου τους με αξιοπρέπεια, γιατί ο άνδρας αυτός ήταν μια πηγή αγάπης, γενναιοδωρίας και αφοσίωσης. Ήμαστε κομμάτι του οράματός του και τον απογοητεύσαμε.
Έχουμε μια επανάσταση εκεί. Ένας ανόητος ξένος μαχητής έγραψε στους τοίχους: “Μασόνοι τέλος”. Συχνά περιγελούσαμε τα γραμματικά του λάθη. Κι όταν άρχισε να ξεσπά λεϊσμανίαση και κάποιοι από εμάς κάνανε εκστρατεία με σπρέι φτιάξαμε και το δικό μας γκραφίτι που έλεγε: “Λεϊσμανίαση τέλος”. Έτσι προσαρμοζόμαστε, έτσι ψάχναμε για λύσεις. Γι’ αυτό θα βρεις σε υπόγεια τα σχολεία και τα νοσοκομεία μας. Προσαρμοζόμαστε στους βομβαρδισμούς. Προσπαθούσαμε να αντισταθούμε. Είχαμε εκεί μια επανάσταση…
Το Οφθαλμιατρείο! Εκεί διαδηλώναμε ξανά και ξανά ενάντια στα Δικαστήρια της Σαρία [ΣτΜ: Ισλαμικός Θρησκευτικός Κώδικας]. Εκεί, το Ισλαμικό Κράτος δολοφόνησε 35 δικούς μας. Εκεί, ξέσπασαν οι διαδηλώσεις μας για να τους εκδιώξουμε. Εκεί με φυλάκισαν, αλλά μην καταριέσαι ακόμα, γιατί εκεί επίσης με άφησαν κι ελεύθερη, επειδή έχουμε μια επανάσταση εκεί.
Ξαναφτιάξτο και κάντο νοσοκομείο. Όχι σαν τα υπόγεια νοσοκομεία μας: ένα για όλο τον κόσμο. Ο τόπος σφύζει από πνεύματα, που θα προσέχουν τους αρρώστους.
Το Παλιό Χαλέπι ήταν ο τόπος αναπαύσεώς μας. Εκεί πήγαινα για να τραγουδήσω. Εμείς οι κακοί τρομοκράτες λατρεύαμε να τραγουδάμε, να αγαπάμε, να μαγειρεύουμε και στο “Falafel House” να τρώμε τα πάντα εκτός από φαλάφελ.
Θα σε εξέπλητταν οι σωροί από πέτρες. Ήταν κάποτε σπίτια οικογενειών ολόκληρων, μάλλον το μοναδικό κομμάτι περιουσίας που είχαν. Τους ανάγκασαν να φύγουν. Ξόδεψε λίγο χρόνο για λίγα δάκρυα εις μνήμην των αναμνήσεών τους.
Δε θα το αναγνώριζες. Έφευγα για μήνες, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να συνηθίσω το μέγεθος της καταστροφής, όποτε επέστρεφα. Αυτό είχαν να αντιμετωπίσουν οι γείτονές σου: λίγα δάκρυα κακό δε θα κάνουν.
Θα έβρισκες, αν το επέτρεπαν, αμέτρητα νεκρά σώματα κάτω από τα ερείπια. Δεν ήταν πρόθεσή μας να αφήσουμε τα κορμιά μας έτσι χωρίς μια πρέπουσα ταφή. Δεν το αμελήσαμε, αλλά τα αεροσκάφη στόχευαν όλες τις ομάδες και ήταν αδύνατον τους τελευταίους μήνες να μετακινήσουμε οχήματα.
Αν σου το επιτρέψουν ποτέ, κάνε τους μια πρέπουσα ταφή. Δε θα σου επιτρέψουν να ψάξεις τα ονόματά τους, σίγουρα, αλλά, σε παρακαλώ, μην τους δώσεις απλά τυχαίους αριθμούς. Χρησιμοποίησε τη φαντασία σου και θάψε τους μαζί. Οι οικογένειες των Συρίων έχουν διασκορπιστεί αρκετά και σε κανέναν δεν του αρέσει να θάβεται μονάχος.
Έχουμε μια επανάσταση εκεί. Ρίξε της κατάρα ή θρήνησέ την. Εκεί είναι: στις πέτρες, στους τάφους, στη γη και στον ουρανό ψηλά.
Στον τοίχο ενός νεκροταφείου γράψαμε μια μέρα: “Είμαστε ζωντανοί, θα συνεχίσουμε και το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα”. Πάρε ό,τι έχει απομείνει από εμάς και συνέχισε να ονειρεύεσαι. Σύντομα, ό,τι άλλο σου ανήκει θα κατασχεθεί.