Για τους πρόσφυγες στο Σιάτλ, η αύξηση των ενοικίων σημαίνει ότι δεν έχει τελειώσει η έρευνα κατοικίας

Ο Floribert Mubalama πήγε στις ΗΠΑ πριν τρία χρόνια, αφού έζησε για οχτώ χρόνια σε καταυλισμό προσφύγων. Τώρα ζει στο SeaTac στη Ουάσινγκτον με την οικογένειά του — και δύο άλλους πρόσφυγες που φιλοξενεί. Φωτογραφία: Isabel Vázquez/NextGenRadio

Το άρθρο της Isabel Vázquez αρχικά εμφανίστηκε στο PRI.org στις 8 Μαίου 2017. Είναι αναδημοσιευμένο εδώ ως μέρος κοινής συνεργασίας μεταξύ του PRI και του Global Voices.

 

Υπάρχει ένα γράμμα στην τραπεζαρία της Yulina Bilombele που δεν μπορεί να διαβάσει.

“Η εναγόμενη παρέλειψε να πληρώσει το ενοίκιο της κατοικίας και απέτυχε να το αδειάσει και να το παραδώσει”.

Η Bilombele είναι πρόσφυγας από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Είναι 80 χρονών. Δεν μιλάει αγγλικά. Είναι πολύ αδύναμη για να δουλέψει και δεν έχει χρήματα να πληρώσει το ενοίκιο.

Οπότε ζητά βοήθεια από τον άνθρωπο, στον οποίο Πολλοί Κονγκολέζοι πρόσφυγες καταφεύγουν στο Σιάτλ: τον Floribert Mubalama.

“Θέλουν να τους βοηθήσουμε,” είπε. “Χρειάζονται να πάνε σε ένα ραντεβού, χρειάζονται μεταφορά. Χρειάζονται να πάνε στην πρώτη τους δουλειά”. Ή σε αυτή την περίπτωση χρειάζονται να  διαβάσουν μία ειδοποίηση έξωσης.

Ο 36χρονος Mubalama έκανε αποστολή του να βοηθήσει τους μετανάστες συμπατριώτες του να ενσωματωθούν και ειδικά να τους βρει στοιχειώδη οικονομική κατοικία, το οποίο είναι από τα μεγαλύτερα εμπόδια για να ξαναρχίσουν μία καινούργια ζωή στις ΗΠΑ, στο Σιάτλ.

Οι Κονγκολέζοι ήταν η μεγαλύτερη ομάδα προσφύγων που έφθασε στις ΗΠΑ την προηγούμενη χρονιά σύμφωνα με δεδομένα του Υπουργείου Εξωτερικών που συνέλεξε το Κέντρο Διαχείρισης Προσφύγων, περίπου 16.000 το τελευταίο οικονομικό έτος. Οι σχεδόν 300 Κονγκολέζοι που έφθασαν στην περιοχή του Σιάτλ τα τελευταία πέντε χρόνια βρέθηκαν εν μέσω μίας τοπικής στεγαστικής κρίσης.

Ο Mubalama κρατά ακόμα το πράσινο βιβλιαράκι που του δόθηκε κατά την διάρκεια της ενημέρωσης του ως πρόσφυγας στο σαλόνι του. Γυρνά τις σελίδες που χρονολογούν τη διαδικασία μετεγκατάστασης στις ΗΠΑ.

“Η αναμενόμενη περίοδος σύμφωνα με το βιβλιαράκι είναι δύο με πέντε χρόνια,” διάβασε. Τόσο φαινομενικά χρόνο χρειάζεται ένας πρόσφυγας για να απορροφηθεί ολοκληρωτικά στην καινούργια ζωή με σταθερή εργασία και στέγη”.

Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικότητα.

Οι πρόσφυγες που φθάνουν στις ΗΠΑ λαμβάνουν χρηματοδότηση από τα γραφεία εγκατάστασης, που καλύπτει ενοίκιο για 90 μέρες. Μετά πρέπει να βρουν μόνοι τους το πώς να πληρώσουν το κόστος κατοικίας, αλλά ο Mubalama λέει ότι δεν είναι αρκετός χρόνος για τους Κονγκολέζους πρόσφυγες στην κοινότητα του να ανεξαρτητοποιηθούν .

Ο Μubalama ήρθε στις ΗΠΑ το 2014, αφού έμεινε σε καταυλισμό προσφύγων στο Μαλάουι για οχτώ χρόνια. Εκεί γνώρισε την γυναίκα του, παντρεύτηκε και ξεκίνησε την οικογένειά του.

Στην αρχή έδωσαν στον ίδιο, την έγκυο γυναίκα του, τα δύο τους παιδιά και τον αδελφό του ένα δυάρι στην Tukwila, περίπου 10 μίλια νότια από το κέντρο του Σιάτλ. Με την βοήθεια κοινωνικού λειτουργού, ο Mubalama και η σύζυγός του κατάφεραν, παρότι είχαν ενοικιαστήριο για ένα χρόνο, να μετακομίσουν σε ένα τεσσάρι στην κοντινή SeaTac, όπου μένουν τώρα. Δεν είναι εύκολη διαδικασία, λέει, για τους Κονγκολέζους πρόσφυγες.

“Οι ιδιοκτήτες διστάζουν να νοικιάσουν σε πρόσφυγες” είπε ο Mubalama. “Δεν ξέρουν από πού έρχεσαι”.

Άλλες δυσκολίες είναι η γλώσσα, η έλλειψη πιστωτικής ιστορίας και η τραυματική εμπειρία, τα οποία δυσκολεύουν του πρόσφυγες να βρουν και να διατηρήσουν μόνιμη κατοικία. Οπότε ο Mubalama ίδρυσε το Δίκτυο Ενσωμάτωσης Κονγκολέζων, έναν οργανισμό, που συνδέει πρόσφυγες από την Λαϊκή δημοκρατία του Κονγκό με πόρους και ανθρώπους που μπορούν να τους βοηθήσουν να μετεγκατασταθούν. Είναι ένα εθελοντικό πρόγραμμα γι’ αυτόν.

“Δεν το βλέπω σαν εργασία”, είπε. “Είναι σαν να ξεπληρώνω ένα χρέος. Όλο τον καιρό που έμενα σε προσφυγικούς καταυλισμούς, έζησα από την συμπόνια των άλλων”.

Μόλις 10 λεπτά με αυτοκίνητο από το σπίτι του Mubalama, βρίσκεται μία τεράστια πολυκατοικία, όπου έχουν βρει μέρος να μείνουν πολλοί Κονγκολέζοι πρόσφυγες: τα διαμερίσματα Buena Casa στο Kent.

Ο Mubalama λέει ότι αυτά τα διαμερίσματα μέχρι τώρα μπορούσαν ιδανικά οι πρόσφυγες να πληρώσουν, μία φθηνότερη λύση από πολλά άλλα διαμερίσματα στην περιοχή του Σιάτλ.  Παρ’ όλα αυτά, την 1η Ιουνίου τα ενοίκια θα αυξάνονταν 25-200 δολάρια ανάλογα με το μέγεθος. Εξαιτίας αυτής της αύξησης, πολλοί που ήδη δυσκολεύονταν να πληρώσουν το μήνα δεν θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα.

Ο Gurmeet Singh είναι συνιδιοκτήτης στα διαμερίσματα Buena Casa Apartments. Δήλωσε ότι η αύξηση των ενοικίων είναι ο μόνος τρόπος να πληρωθούν οι αυξημένοι φόροι κατοικίας, οι οποίοι αυξήθηκαν σε 390.000 δολάρια το χρόνο. Όταν αγόρασε την ιδιοκτησία το 2009, ανέφερε ότι οι φόροι ήταν περίπου 200.000 δολάρια. Το ενοίκιο στα διαμερίσματα θα γίνει 850 δολάρια για ένα δυάρι και 1.300 για ένα τριάρι.

“Οι γονείς μου μετανάστευσαν στις ΗΠΑ το 1981, οπότε καταλαβαίνω τις δυσκολίες που περνάνε,” είπε ο Singh. “Εάν τα έξοδα μας δεν είχαν αυξηθεί, δεν θα το είχαμε κάνει αυτό”.

Τα διαμερίσματα στο Kent δεν είναι μοναδική περίπτωση.

Στο κέντρο τα ενοίκια αυξάνονται κατά 6,7% ετήσια σύμφωνα με τις πρόσφατες αναφορές στο Zillow. Άλλες περιοχές με ενοίκια που αυξάνονται με ταχύ ρυθμό είναι το Λος Άντζελες και το Σακραμέντο, όπου αυξάνονται περίπου 4,7% τον χρόνο. Οι ενοικιαστές στο Σιάτλ χρειάζονται μεγαλύτερη αύξηση εισοδήματος από τους ενοικιαστές σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ για να συμβαδίσουν.

Για τους πρόσφυγες, αυτό δημιουργεί μία πρόσθετη δοκιμασία στο ξεκίνημα μιας καινούργιας ζωής. Με αυτή ασχολήθηκε στις 21 Μαΐου 2017 το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών στην Σύνοδο King County Refugee Housing. Το Δίκτυο Ενσωμάτωσης Κονγκολέζων ήταν ανάμεσα στους πολλούς οργανισμούς, που συμμετείχαν σε αυτή την συζήτηση.

Τώρα όμως ο Floribert Mubalama ανησυχεί για την ειδοποίηση έξωσης της Yulina Bilombele.

Η 80χρονη Yulina Bilombele μαζεύει την ειδοποίηση έξωσης και τις αποδείξεις των ενοικίων για να τα μεταφράσει ο Floribert Mubalama διότι η ίδια δεν μιλά αγγλικά. Και οι δύο είναι πρόσφυγες από την Λαϊκή δημοκρατία του Κονγκό που ζουν στο Σιάτλ. Φωτογραφία: Isabel Vázquez/NextGenRadio

Η Bilombele δεν μπορούσε να βρει μόνιμη κατοικία, όταν έφθασε στις ΗΠΑ πριν από δύο χρόνια. Έμεινε με τον Mubalama για μερικές μέρες και μετά πήγε σε ένα καταφύγιο άστεγων. Τελικά μετακόμισε με μία οικογένεια σε ένα διαμέρισμα στα διαμερίσματα Buena Casa, αλλά αυτοί έφυγαν στην αρχή του μήνα. Τώρα μόνη της στο μικρό διαμέρισμα, η Bilombele πρέπει να πληρώσει όλο το ενοίκιο ή να γίνει άστεγη πάλι.

“Ο φόβος μου είναι μήπως και δεν έχω αρκετή δύναμη εξαιτίας της ηλικίας μου”, μετέφρασε ο Mubalama για την Bilombele. “Τα χρήματα που ζητάνε, δεν τα έχω.”

Ο Mubalama είπε ότι ο αγώνας για την βασική κατοικία στις ΗΠΑ αποθαρρύνει πρόσφυγες που είχαν πολλές ελπίδες για μία καινούργια ζωή στην Αμερική.

“Όταν μετεγκατασταθούμε, το πρώτο πράγμα που περιμένουμε είναι ένα σπίτι να μείνουμε”, είπε. “Αυτό είναι που δεν πήραμε. Η μεγαλύτερη πρώτη προσδοκία μας δεν έγινε πραγματικότητα: ένα σπίτι”.

Αυτή την φορά, ίσως δεν υπάρχει χώρος για την Bilombele στο σπίτι του Mubalama. Η οικογένεια ήδη φιλοξενεί δύο άλλους άστεγους πρόσφυγες και δεν έχει χώρο για περισσότερους.

Η Isabel Vázquez έγραψε το δημοσίευμα, ενώ συνεργαζόταν με την ΝextGenRadio στο Σιάτλ. Δείτε περισσότερα για το πρόγραμμα αυτό.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.