Μία νεπαλέζικη εκδοχή του Humans of New York αφηγείται τις ιστορίες ατόμων από όλα τα κοινωνικά επίπεδα
“Έχω ταξιδέψει σε 71 από τις 75 συνοικίες και σ’ όλο το δρόμο από το Μέτσι μέχρι το Μαχακάλι, μόνος μου στην αναπηρική πολυθρόνα μου, για να υψώσω τη φωνή μου για τα ίσα δικαιώματα για τα άτομα με αναπηρίες στο νέο σύνταγμα.” Surya Bahadur Ranabhat Yatri, Ποκάρα. 1 Ιανουαρίου 2016.
Φωτογραφία από τον Jay Poudyal. Χρησιμοποιείται με άδεια.
Ως παιδί, ο Jay Poudyal απολάμβανε να ακούει τη γιαγιά του να λέει παραμύθια. Ως ενήλικας, άρχισε να ενδιαφέρεται για την ανάγνωση, το ταξίδι και τη λήψη φωτογραφιών. Άρχισε επίσης να πίνει πολύ, γινόμενος αλκοολικός.
Αφότου ο Poudyal ολοκλήρωσε την αποτοξίνωση με τη βοήθεια της συζύγου του, ανακάλυψε το Humans of New York (HONY), ένα ιστολόγιο στο οποίο ο Brandon Stanton φωτογραφίζει και παίρνει συνεντεύξεις από τυχαίους ανθρώπους στο δρόμο. Ο Poudyal εμπνεύστηκε για να ξεκινήσει μια νεπαλέζικη έκδοση κι έτσι δημιούργησε μια σελίδα στο Facebook, δημοσίευσε μια ιστορία και άρχισε να την μοιράζεται με φίλους.
Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του “Stories of Nepal”.
Ο φωτογράφος Jay Poudyal. Εικόνα από τον Yasodha Gauchan.
Στο φωτογραφικό του blog, γράφει:
[…] Ταξιδεύω για να ανακαλύψω και να μοιραστώ ιστορίες του καθημερινού Νεπάλ. Τα τελευταία δύο χρόνια, έχω περιπλανηθεί στους δρόμους του Κατμαντού και ταξίδεψα στη χώρα μου για να μιλήσω στους ανθρώπους, να ακούσω τι έχουν να πουν και να ακούσω τις ιστορίες τους για χαρά και θλίψη. Ξεκίνησα ως φωτογράφος, συλλαμβάνοντας στιγμές και ανθρώπους, αλλά εμπνευσμένος από το Humans of New York άρχισα να μοιράζομαι αυτές τις εικόνες μαζί με τις συνομιλίες που είχα με τα άτομα. Άλλωστε, μια εικόνα μπορεί να πει χιλιάδες λέξεις, αλλά μερικά λόγια μπορούν να αλλάξουν την ιστορία. Έτσι έγινε και γεννήθηκε η σελίδα στο Facebook “Stories of Nepal” και η κοινότητα της έχει προοδεύσει πολύ. […]
Το Stories of Nepal παρουσιάζει ιστορίες ατόμων από όλα τα μέρη του Νεπάλ — τα βουνά, τις κοιλάδες και τις νότιες πεδιάδες.
Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικές από τις ιστορίες των φωτογραφιών του.
Ο θρύλος του Bara
Ο θρύλος του Bara. Φωτογραφία από τον Jay Poudyal. Χρησιμοποιείται με άδεια.
Ως παιδί, παρακολουθούσα τον παππού μου και έπειτα τον πατέρα μου να φτιάχνουν Bara Aloo από το ακριβές σημείο που με τραβάς φωτογραφίες. Είμαι η τρίτη γενιά που συνεχίζω αυτή την κληρονομιά.
Διευθύνουμε το μέρος και σερβίρουμε Bara τα τελευταία 80 χρόνια. Ο παππούς μου, ο Krishna Raj Shrestha, άνοιξε αυτό το κατάστημα έτσι ώστε οι ταξιδιώτες / αχθοφόροι που κατευθύνονται προς το Μπακταπούρ από το Κατμαντού να σταματάνε στο δρόμο για ένα σνακ εμπλουτισμένο με πρωτεΐνη. Στη συνέχεια μεταβιβάστηκε στον πατέρα μου Ramsharan Shrestha. Μετά το θάνατό του ανέλαβα εγώ και ακόμα συνεχίζουμε δυνατά.
Το Bara είναι ένα ελαφρύ και σπογγώδες μπιφτέκι με φακές που μοιάζει με μια μικρή επίπεδη τηγανίτα.
Τι σε καθιστά ειδικό του Bara;
“Το πάθος μου για τον τέλειο Bara. Επίσης, χρησιμοποιώ μόνο τοπικό ηλιέλαιο για το Bara, το οποίο μαγειρεύεται σε ξύλινη φωτιά και σερβίρεται σε φύλλα.”
Ο Mukesh Shrestha, διευθύνει ένα μικρό Bara Pasa (κατάστημα Bara) στο νούμερο 7 της αγοράς Pahakha του Madyapur Thimi.
Ψάρια για απόψε
Ψάρια για απόψε. Φωτογραφία από τον Jay Poudyal. Χρησιμοποιείται με άδεια.
“Πρέπει να φάμε, ό,τι και να γίνει. Δεν έχει σημασία πόσο χαρούμενος ή πόσο λυπημένος είμαι. Δεν έχει σημασία πόσο πλούσιος ή πόσο φτωχός. Ψάρια για απόψε, ελπίζω, αν μου επιτρέψεις να ψαρέψω (γέλια). “(Ποταμός Rapti κοντά στο Patiyani, Chitwan)
Βία εναντίον των γυναικών
Βία εναντίον των γυναικών. Φωτογραφία από τον Jay Poudyal. Χρησιμοποιείται με άδεια.
“Τις καίνε ζωντανές. Τις ξυλοκοπούν και τις αναγκάζουν να φάνε ανθρώπινες ακαθαρσίες ώστε να είναι “μάγισσες”. Τις βιάζουν. Τις παρενοχλούν. Τις κακοποιούν σωματικά και ψυχολογικά σε δημόσιους χώρους, μπροστά σε σιωπηλούς παρευρισκόμενους. Τα νέα σχετικά με τη βία κατά των γυναικών στις κοντινές και απομακρυσμένες κοινότητες μας είναι βίαια και συγκλονιστικά σε σταθερή βάση. Ως καλλιτέχνης, πιστεύω ότι αξίζει ένας εξίσου σοκαριστικός προβληματισμός και ανταπόκριση – τουλάχιστον αρκετός για να προκαλέσει μια αίσθηση ενόχλησης με αυτό που επιτρέπουμε και αποδεχόμαστε στην κοινωνία μας όπου γίνονται σεβαστές γυναικείες θεότητες στη χώρα της ζωντανής θεάς Κουμάρι, ένας κόσμος που χτίστηκε από μητέρες, αδελφές, συζύγους. Η Κουμάρι είναι μια ζωντανή θεά και μερικά από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ μας βασίζονται σ’ αυτήν. Αλλά γιατί ο σεβασμός των γυναικών προορίζεται για τους θεούς, και όχι τους θνητούς ομολόγους τους στους οποίους βασίζονται οι θεότητες;”
– Aditya Aryal, Gairidhara, Κατμαντού
“Κοστίζει 1 lac ρουπίες” (περίου 1.000 δολάρια Αμερικής)
Κοστίζει 1 lac ρουπίες. Φωτογραφία από τον Jay Poudyal. Χρησιμοποιείται με άδεια.
“Υπάρχουν περίπου 50 άλογα στον σταύλο μου. Μερικές φορές φτάνουν μέχρι και 75 αν κάποιος μου ζητήσει να βγάλω τα άλογά του μαζί μου. Αυτός ονομάζεται Sete και είναι πολύ υπάκουος αλλά ντροπαλός. Μπορεί να μεταφέρει μέχρι 100 κιλά τη φορά.
Κοστίζει 1 lac ρουπίες.”
– Subash Subedi, τον συνάντησα στο Syangboche, Mustang.
“Ήμουν τρελός“
Ήμουν τρελός. Φωτογραφία από τον Jay Poudyal. Χρησιμοποιείται με άδεια.
“Ήμασταν Σαμάνοι από τα παλιά τα χρόνια. Όταν πέθανε ο πατέρας, έγινε δική μου ευθύνη να ακολουθήσω τα βήματά του. Αλλά πραγματικά δεν ήθελα να γίνω σαμάνος. Ήθελα να κάνω κάτι φυσιολογικό. Ίσως να γίνω απλά ένας αγρότης και να πάω στο σχολείο. Αλλά κάθε φορά που έφτανα στο σχολείο, ο πατέρας άρχιζε να παίζει τα τύμπανα του και να ψάλλει τα ξόρκια του. Έλεγε ότι ήμουν δαιμονισμένος. Έτσι έπαθα κατάθλιψη και τρελάθηκα. Δεν αναγνώριζα ανθρώπους και μέρη και μερικές φορές περπατούσα γύρω από τις όχθες του ποταμού χωρίς ρούχα. Μια μέρα ένα κορίτσι ήρθε σε μένα και μου έδωσε να φάω λεβιθόχορτο (αρτεμισία) και λίγο νερό. Μου ζήτησε να μασήσω το λεβιθόχορτο και να πιω το νερό. Έτσι έκανα και θεραπεύτηκα. Έβαλα τα ρούχα μου και πήγα στο σπίτι και είπα στον πατέρα μου, θα τον υπακούσω. Εκείνη την ημέρα έγινε μεγάλη γιορτή στο σπίτι. Ο πατέρας θυσίασε μια κατσίκα και ένα κοτόπουλο και έφαγα του σκασμού μετά από πολύ καιρό.”
– Lakpa Dorje Sherpa, Gadi, Sankhuwasabha
“Όλα θα πάνε καλά“
Όλα θα πάνε καλά. Φωτογραφία από τον Jay Poudyal. Χρησιμοποιείται με άδεια.
“Ήμαστε και οι δύο στην ίδια ηλικία όταν παντρευτήκαμε. Ίσως 17. Έχουμε περάσει σχεδόν 50 χρόνια μαζί. Κλάψαμε μαζί και γελάσαμε μαζί. Αλλά πέρυσι πέθανε και με άφησε μόνο. Ερχόταν και καθόταν δίπλα μου και με βοηθούσε να πλέξω καλάθια και μιλούσαμε για ώρες. Όταν το γεύμα ήταν έτοιμο, μου το έφερνε. Ήταν χαρούμενη γυναίκα. Σήμερα, αισθάνομαι ότι είναι κάπου εδώ γύρω. Κάθε φορά που αισθάνομαι την παρουσία της γυρίζω για να δω αν είναι στη θέση της. Μερικές φορές ακούω τον ψίθυρό της να μου λέει, ‘Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά.’”
– Nati Kazi Maharjan, Chapagaun, Λάλιτπουρ
Τατουάζ για την μετα θάνατον ζωή
Τατουάζ για την μετά θάνατον ζωή. Φωτογραφία από τον Jay Poudyal. Χρησιμοποιείται με άδεια.
“Στις παλιές μέρες, όταν τα κορίτσια της εποχής μου ήταν μικρά, ένας άντρας από την Ινδία ερχόταν και έκανε αυτά τα τατουάζ στο σώμα μας. Όταν η φίλη μου τρυπιόταν, μπορούσα να δω δάκρυα στα μάτια της εξαιτίας του πόνου και θυμάμαι να φοβάμαι καθώς ήμουν η επόμενη. Εκείνη τη νύχτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Την επόμενη μέρα ρώτησα τη μητέρα μου γιατί έπρεπε να κάνω το τατουάζ. Μου είπε: “Ποιος θα παντρευτεί ένα κορίτσι χωρίς τατουάζ; Κανείς δεν θα σας πάρει αν δεν τα έχετε”. Ποτέ δεν το κατάλαβα. Αργότερα έμαθα επίσης ότι στον πολιτισμό μας τα τατουάζ ήταν επίσης μια λατρεία στη φύση. Δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας όταν πεθαίνουμε, αλλά εγώ θα πάρω αυτά τα τατουάζ. Είναι σαν δώρο αυτής της ζωής και αυτής της φύσης για ‘μένα να τα πάρω στην μετά θάνατον ζωή μου.”
– Thagani Mahato, Meghauli, Chitwan
