Η Beetham Gardens, μια κοινότητα χαμηλού εισοδήματος στην περιοχή του Laventille στα περίχωρα της πρωτεύουσας του Τρινιδάδ, αποτελεί μια μελέτη αντιφάσεων. Έχει μια περήφανη ιστορία καινοτομίας και δημιουργικότητας ως τόπος γέννησης του ντενεκεδένιου τύμπανου, του εθνικού μουσικού οργάνου της χώρας, και πολλοί επιτυχημένοι μουσικοί και ψυχαγωγοί προέρχονται από την περιοχή. Ωστόσο, το Laventille έχει χαρακτηριστεί ως “hotspot” από πολιτικούς, με το σκεπτικό ότι εγκληματικότητα και δραστηριότητα συμμοριών ευδοκιμούν στην περιοχή.

Ενώ ορισμένοι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι ικανοποιημένοι με το να αρκούνται σε αυτές τις ταμπέλες, άλλοι τις προκαλούν.

Το 2011, όταν η τότε κυβέρνηση του Ηνωμένου Εθνικού Κογκρέσου (UNC), υπό την ηγεσία της Κάμλα Περσάντ-Μπισεσάρ, διακήρυξε μια περιορισμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, φαινομενικά λόγω του κλιμακούμενου ποσοστού εγκληματικότητας της χώρας, μαύροι άνδρες (πολλοί από αυτούς από το Laventille) συνελήφθησαν και κρατήθηκαν υπό έναν κατά πολλούς κρατικό ρατσισμό. Πολλοί αφέθηκαν έπειτα ελεύθεροι. Ωστόσο, αυτή η εικόνα της περιοχής εξακολουθεί να υφίσταται, συχνά τροφοδοτώντας βαθιά ενσωματωμένα φυλετικά και κοινωνικά στερεότυπα.

Ένα ντοκιμαντέρ του Vice το 2014 με τίτλο «Δολοφονία και Διαφθορά στο Τρινιντάντ», το οποίο υπογράμμιζε το έγκλημα στην περιοχή Laventille, δεν βοήθησε να αλλάξει αυτή η ευρέως διαδεδομένη αντίληψη. Ωστόσο, υπονόησε ότι ορισμένοι πολιτικοί και επιχειρηματίες δεν είναι μόνο συνένοχοι, αλλά εν τέλει αυτοί που έδωσαν την εντολή για τέτοια συμβάντα. Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι οι “μεγαλοκαρχαρίες” λειτουργούν με ατιμωρησία, ενώ οι μικρο-εγκληματίες του δρόμου την πληρώνουν περισσότερο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών κακοποίησης και παραμέλησης στην περιοχή, εξοστρακισμού των ανθρώπων που ζουν εκεί και έλλειψη ανησυχίας για τις δυσκολίες τους. Οι κάτοικοι του Τρινιντάντ συχνά κατηγορούνται ότι δεν υψώνουν τη φωνή τους ενάντια στην αδικία, μέχρι να τους χτυπήσει την πόρτα.

Εν τω μεταξύ, οι κάτοικοι του Laventille διαμαρτύρονται για κακή ποιότητα αέρα (η Beetham Gardens βρίσκεται απέναντι από τον μεγαλύτερο χώρο υγειονομικής ταφής της χώρας), οικονομικές κακουχίες και βία.

Στις 23 Νοεμβρίου 2017, αρκετοί κάτοικοι του Beetham Gardens, που συνορεύει με τον κύριο δρόμο μέσα και έξω από την πρωτεύουσα του Τρινιδάδ, Πορτ οφ Σπέιν, αποφάσισαν πως δεν πάει άλλο. Ξεκίνησαν μια διαμαρτυρία ρίχνοντας πέτρες στα πλησιέστερα αυτοκίνητα, πυροβολώντας και μπλοκάροντας το δρόμο με παλιές συσκευές και άλλα συντρίμμια. Υπήρχαν μερικές αναφορές και για ληστείες.

Οι ενέργειές τους προκλήθηκαν από τη σύλληψη δύο “ηγετών κοινότητας” (όρος που ευρέως θεωρείται ευφημισμός για υποτιθέμενους αρχηγούς συμμοριών) στην περιοχή, τους Kenneth “Ισπανό” Rodriguez και Ancel “Χημικό” Villafana. Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Rhoda Bharath, η οποία παρακολουθεί τα πολιτικά ζητήματα, πρόσθεσε κάποιες πληροφορίες για το υπόβαθρο της κατάστασης αυτής, συνδέοντάς την με το ντοκιμαντέρ του Vice, το οποίο περιέγραφε τον “Ισπανό” ως “τον μοναδικό στην κοινότητα που έφερε θέσεις εργασίας και κοινωνικές υπηρεσίες στη φτωχή γειτονιά”. Οι δύο άνδρες απελευθερώθηκαν στη συνέχεια.

Κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας, οι πολίτες που ήταν παγιδευμένοι γρήγορα στράφηκαν στα κινητά τους τηλέφωνα για να καταγράψουν διάφορα περιστατικά που έλαβαν χώρα. Στη συνέχεια ανέβασαν τα βίντεο και οι εμπειρίες τους κοινοποιήθηκαν ευρέως σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook και σε πλατφόρμες ανταλλαγής μηνυμάτων όπως το WhatsApp.

Τότε, υπήρξε άμεση κατακραυγή από τους χρήστες των κοινωνικών μέσων. Λέξεις όπως “βαρεθήκαμε” και “εμπρηστικοί” βρίσκονταν στα χρονολόγια όλων, με κάποιους να υπονοούν ακόμα και βίαια αντίποινα εναντίον των διαδηλωτών. Φωνές όπως ο Akins Vidale του Wired868, οι οποίοι προειδοποίησαν για τους κινδύνους μιας κοινωνίας “αυτοί και εμείς”, ξεθώριασαν στο παρασκήνιο.

Σε μια προσπάθεια να κατανοήσει και να επισημάνει τις βαθύτερες αιτίες της κατάστασης, και όχι απλά να κραυγάσει με απογοήτευση, ο Vidale δημοσίευσε άλλη μια ανάρτηση στο blog σχετικά με το θέμα. Σημειώνοντας ότι το Νοέμβριο του 2017, η απάντηση της κυβέρνησης στο περιστατικό ήταν «αυστηρή καταδίκη» και «κανείς δεν θα κρατήσει αυτή τη χώρα δέσμια με λύτρα», ρώτησε:

Nine days passed. Has authority addressed the problem?

Πέρασαν εννέα ημέρες. Αντιμετωπίζουν οι Αρχές το πρόβλημα;

“Εννέα ημέρες” είναι μια τοπική έκφραση που ουσιαστικά σημαίνει ότι το θέμα πλέον έχει “μπαγιατέψει σαν είδηση”. Ωστόσο, το “πρόβλημα”, αν και περίπλοκο, συνοψίστηκε σε αυτή την προοπτική από τον χρήστη του Facebook Lisle Waldron:

Y’all are a trip. […] Y’all feel unsafe when you see, hear, and feel the criminal Beetham element. Y’all outraged because Beetham dare crawl out from their holes and gutters.

Y’all weren’t up in arms when the criminals in the opposition inconvenienced you by screwing up the central bank. Y’all weren’t mad when the criminals in the opposition put Jwala [former Central Bank governor] there to assist in the largest transfer of wealth in our nation’s history. Y’all weren’t this upset when the criminals in opposition paid off reporters, shut down SAUTT [Special Anti-Crime Unit of Trinidad and Tobago] […] paid off gang leaders and cartels with construction contracts, and the rest. Y’all weren’t even mad when UNC voters protested after [it lost the 2015] elections up to the other day – blocking roads and burning tires.

Y’all weren’t mad. But I guess it’s maddening when poor people of color step out and do the same things. Cause they have the county crime full. They have the USD short. They gave themselves the handouts and contracts to build police stations. They arranged the 400 million payouts in life sport [a corruption-riddled sports programme run by the previous government].

Y’all weren’t mad. Y’all were complicit. Take a look at self oui. Rest and reflect. The country not in a mess because the UNC’s spin agents say so on your WhatsApp message. It’s in a mess because they did as they pleased and y’all NEVER ONCE GOT MAD.

Όλα είναι ταξίδι. […] Αισθάνεστε όλοι ανασφαλείς, όταν βλέπετε, ακούτε και αισθάνεστε το εγκληματικό στοιχείο Beetham. Είστε εξοργισμένοι, επειδή τολμά να σέρνεται από τις τρύπες του.

Δεν πήρατε τα όπλα, όταν οι εγκληματίες στην αντιπολίτευση σας ενοχλούσαν καταστρέφοντας την κεντρική τράπεζα. Δεν ήσαστε θυμωμένοι, όταν οι εγκληματίες στην αντιπολίτευση έβαλαν εκεί τον Jwala [πρώην διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας] για να βοηθήσει στη μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου στην ιστορία του έθνους μας. Δεν ήσαστε τόσο αναστατωμένοι, όταν οι εγκληματίες της αντιπολίτευσης πλήρωναν δημοσιογράφους, έκλεισαν το SAUTT […], εξαγόρασαν τους ηγέτες των συμμοριών και τα καρτέλ με κατασκευαστικά συμβόλαια και τα ρέστα. Δεν θυμώσατε καν, όταν οι ψηφοφόροι του UNC διαμαρτύρονταν μετά από τις εκλογές το 2015, που έχασαν – μπλοκάροντας δρόμους και καίγοντας ελαστικά.

Δε θυμώσατε. Αλλά υποθέτω είναι εξοργιστικό, όταν φτωχοί μαύροι βγαίνουν και κάνουν τα ίδια πράγματα. Γιατί έχουν μαζί τους το νόμο. Έχουν την τράπεζα μαζί. Έδωσαν οι ίδιοι τα φυλλάδια και τις συμβάσεις για την κατασκευή αστυνομικών σταθμών. Κανόνισαν οι ίδιοι τα 400 εκατομμύρια το κονδύλι για τον διά βίου αθλητισμό [ένα αθλητικό πρόγραμμα με υποψίες διαφθοράς από την προηγούμενη κυβέρνηση].

Δε θυμώσατε. Όλοι ήσαστε συνένοχοι. Ρίξτε μια ματιά στον εαυτό σας. Καθίστε και σκεφτείτε. Η χώρα δεν βρίσκεται σε χάος, επειδή οι πράκτορες της UNC λένε έτσι στο μήνυμα στο WhatsApp. Είναι σε ένα χάος, επειδή έπρατταν όπως γούσταραν κι εσείς δε θυμώσατε ποτέ.

Ο Νοέμβριος του 2017 δεν ήταν η πρώτη φορά, που οι κάτοικοι του Beetham διαμαρτυρήθηκαν, αλλά η εγκληματολόγος Renee Cummings παρατήρησε ότι «το αρχείο Beetham δεν έχει ποτέ ενημερωθεί». Η Cummings μιλάει για την καταπολέμηση του εγκλήματος, αλλά θα μπορούσε επίσης να υποστηριχθεί ότι η προσέγγιση στην κοινότητα Beetham – από τις διαδοχικές κυβερνήσεις, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το ευρύ κοινό – δεν έχει εξελιχθεί επίσης.

Πάρτε, για παράδειγμα, μια πρόσφατη φιλοξενούμενη δημοσίευση στο Wired868, που αναφερόταν σε τέτοιους εγκληματίες ως “παράσιτα” και πρόσφερε συμβουλές “σε όσους γέννησαν τέτοια καταραμένα σιχάματα”:

Keep your blasted legs closed because you are giving birth to unwanted children who become burdens to society. If you don’t want them, you think society will?

Κρατάτε τα γαμω-πόδια σας κλειστά, γιατί γεννάτε ανεπιθύμητα παιδιά, που επιβαρύνουν την κοινωνία. Αν δεν τα θέλετε εσείς, νομίζετε ότι τα θέλει η κοινωνία;

Η δημοσίευση απέδωσε πολλά από αυτά τα κοινωνικά προβλήματα στη σεξουαλική απελευθέρωση και στην «παραβίαση των βιβλικών αρχών». Η συγγραφέας Akilah Holder συνέχισε:

Of course, there are other factors contributing to crime, such as a corrupt Trinidad and Tobago Police Service, an inefficient judiciary and an incompetent government. But sexual freedom plays a big part.

I have no empirical evidence but my feeling is that a lot of these criminals are the products of young, unwed mothers who don’t have a clue what they are doing.

Φυσικά, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν στην εγκληματικότητα, όπως η διεφθαρμένη αστυνομική υπηρεσία του Τρινιδάδ και Τομπάγκο, η αναποτελεσματική δικαστική εξουσία και η ανίκανη κυβέρνηση. Αλλά η σεξουαλική ελευθερία παίζει μεγάλο ρόλο.

Δεν έχω κανένα εμπειρικό αποδεικτικό στοιχείο, αλλά η αίσθησή μου λέει είναι ότι πολλοί τέτοιοι εγκληματίες είναι τα προϊόντα νέων, ανύπανδρων μητέρων, που δεν έχουν ιδέα τι κάνουν.

Γνώμες όπως αυτές δεν είναι ασυνήθιστες. Τον Νοέμβριο, αμέσως μετά τις διαμαρτυρίες του Beetham Gardens, η Jill Lian Goddard εξήγησε:

Many progressive, less damaged people understand when an abused woman ends up killing her abuser of many years against whom the police did nothing even though they saw cuts, burns, broken bones […]

Yet we don't feel the same way when a group of people who have the [worst] schools in the country so there's no hope of escaping anything through education, breathe air so bad from the burning of the national garbage next to their homes that their children sometimes can't leave home, have no real natural community of trees, animals and open spaces, have insanely stressed existences with bullets and crime which no one knows how to manage, receive just enough services to keep them alive (like the abused woman), have little access or exposure of the things required to make one's life more comfortable, suddenly lash out […] we yet trivialize what it takes to uproot oneself with few resources and no family support. […] Us as a community not understanding why we are where we are, bringing judgement to others, doesn't make it easily solvable.

Πολλοί προοδευτικοί, λιγότερο κατεστραμμένοι άνθρωποι καταλαβαίνουν όταν μια κακοποιημένη γυναίκα καταλήγει να σκοτώνει τον κακοποιό της για πολλά χρόνια, εναντίον του οποίου η αστυνομία δεν έκανε τίποτα, παρόλο που έβλεπε κοψίματα, εγκαύματα, σπασμένα κόκαλα […]

Ωστόσο, δεν νιώθουμε το ίδιο, όταν μια ομάδα ανθρώπων που έχουν τα [χειρότερα] σχολεία στη χώρα, ώστε να μην υπάρχει ελπίδα να διαφύγουν μέσω της εκπαίδευσης, αναπνέουν τόσο κακό αέρα από την καύση των εθνικών σκουπιδιών δίπλα στα σπίτια τους, που τα παιδιά τους μερικές φορές δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους, δεν έχουν πραγματική φυσική κοινότητα δέντρων, ζώων και ανοιχτών χώρων, έχουν έντονα άσχημες εμπειρίες με σφαίρες και εγκλήματα που κανείς δεν ξέρει πώς να τους διαχειριστεί, όταν αυτή η ομάδα ανθρώπων λαμβάνει επαρκείς υπηρεσίες για να τους κρατήσει ζωντανούς (όπως η κακοποιημένη γυναίκα), έχουν λίγη πρόσβαση ή έκθεση σε όσα χρειάζονται για να κάνουν τη ζωή κάπως πιο άνετη, και ξαφνικά σκάνε […] εμείς ακόμα αποσαφηνίζουμε τι χρειάζεται για να τα βγάλουμε πέρα με λίγους πόρους και χωρίς οικογενειακή υποστήριξη. […] Εμείς, ως κοινότητα που δεν καταλαβαίνουμε γιατί είμαστε εκεί που είμαστε, κρίνοντας άλλους, δεν το κάνουμε εύκολο να επιλυθεί.

Αυτό μας φέρνει πίσω στην αξιολόγηση του Vidale για την κατάσταση τον Ιανουάριο του 2018:

The State has to respond to such incidents and the full effect of the law must be brought to bear; however, there must also be a process which seeks to prevent recurrences, inclusive of addressing the core problems which led to particular kinds of protests in the first place. […]

The fact that I sought to explain what I thought had happened did not in any way imply condonation of what had happened. […]

But I want to add that I am also well aware that if there are communities where there are more gangs than sport and recreation clubs for young people to join, then something is fundamentally wrong.

Το κράτος πρέπει να ανταποκριθεί σε τέτοιου είδους περιστατικά και να εφαρμοστεί το πλήρες γράμμα του νόμου. Ωστόσο, πρέπει επίσης να υπάρξει μια διαδικασία που να αποτρέπει τις υποτροπές, συμπεριλαμβανομένης της αντιμετώπισης των βασικών προβλημάτων που οδήγησαν σε συγκεκριμένες διαμαρτυρίες. […]

Το γεγονός ότι επεδίωξα να εξηγήσω αυτό που νόμιζα ότι είχε συμβεί δεν σήμαινε με κανέναν τρόπο την αποδοχή του τι είχε συμβεί. […]

Αλλά θέλω να προσθέσω ότι γνωρίζω καλά ότι εάν υπάρχουν κοινότητες όπου υπάρχουν περισσότερες συμμορίες από λέσχες αθλητισμού και αναψυχής για να ενταχθούν οι νέοι, τότε κάτι είναι θεμελιωδώς λανθασμένο.

Πρόσθεσε ότι ο λόγος που ανέδειξε την αποικιακή ιστορία της χώρας το Νοέμβριο του 2017 ήταν επειδή “αν μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας, ενώ υπάρχουν υποδουλωμένοι άνθρωποι, που συνθέτουν την κοινωνία, τότε οι «μικρότερες» παραβάσεις σε τμήματα της κοινωνίας μπορούν επίσης να αγνοηθούν και, χειρότερα, να περάσουν από ορθολογισμό”:

My fundamental point is about us. It is neither about the politician nor about colour of skin nor texture of hair; it is about the character and quality of the individual we are calling Trinbagonian. Individualism, selfishness and greed are not traits exclusive to our poster boys for crime. For many of us, unless there is transgression into our immediate space, we doh business [we aren't concerned]. […]

The reality is, however, that increased security in our homes is not a solution to crime; we are simply compensating and adapting. As a population, we are inflicting wounds on ourselves; the more we adapt, the less we recognise progressive resistance.

Do not be surprised if pretty soon, we find ourselves petitioning the government in unison to trade our freedom for peace.

Το θεμελιώδες σημείο έχει να κάνει με εμάς. Δεν είναι ούτε για τον πολιτικό ούτε για το χρώμα του δέρματος ούτε για την υφή των μαλλιών. Πρόκειται για το χαρακτήρα και την ποιότητα του ατόμου που ονομάζουμε πολίτη του Τρινιντάντ και Τομπάγκο. Ο ατομικισμός, ο εγωισμός και η απληστία δεν είναι γνωρίσματα αποκλειστικά για τα παιδιά-παράδειγμα για εγκλήματα. Για πολλούς από εμάς, εκτός αν υπάρχει παραβίαση στον άμεσο χώρο μας, κάνουμε τη δουλειά μας και δε δίνουμε δεκάρα. […]

Η πραγματικότητα είναι, ωστόσο, ότι η αυξημένη ασφάλεια στα σπίτια μας δεν αποτελεί λύση για το έγκλημα. Απλά αντισταθμίζουμε και προσαρμοζόμαστε. Ως πληθυσμός, προκαλούμε τραύματα στον εαυτό μας. Όσο περισσότερο προσαρμοζόμαστε, τόσο λιγότερο αναγνωρίζουμε την προοδευτική αντίσταση.

Μην εκπλαγείτε εάν πολύ σύντομα, βρεθούμε στο να υποβάλουμε αιτήματα στην κυβέρνηση από κοινού να ανταλλάξουμε την ελευθερία μας για ειρήνη.