Στην Αρμενία, “όταν έχεις ένα καλό περιστέρι, κερδίζεις μέγα σεβασμό”

Ashot Metsoyan, 65χρονος ghushbas στο Γκιουμρί, ταΐζει τα περιστέρια του. (Armine Avetisyan)

Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί συνεργατική δημοσίευση από το EurasiaNet.org και την Armine Avetisyan. Αναδημοσιεύεται με άδεια.

Στην ιστορία του «Περιστέρια», ο συγγραφέας του 19ου αιώνα Vahan Totovents, περιέγραψε τη χαμηλή κοινωνική θέση των περιστεροτρόφων στην Αρμενία.

“Οι εκτροφείς περιστεριών ήταν δακτυλοδεικτούμενοι, σαν να ήταν κλέφτες ή εγκληματίες”, έγραφε ο Totovents. «Κανείς δεν θα έδινε τις κόρες του για παντρειά στο γιο ενός εκτροφέα περιστεριών και κανένας δεν έκανε πρόταση γάμου στις κόρες ενός εκτροφέα περιστεριών. Και το έψαχναν περαιτέρω για να βεβαιωθούν ότι κανείς στην οικογένεια του νεαρού άνδρα ή γυναίκας δεν ήταν εκτροφέας περιστεριών”.

Ο David Shirvanyan γελάει, όταν θυμάται το διάσημο ρητό. “Τώρα η συμπεριφορά έχει αλλάξει, κανείς δεν μας επικρίνει πια. Είμαστε αποδεκτοί από την κοινωνία”, λέει ο 38χρονος πτηνοτρόφος από το Γιερεβάν. “Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν θα αφήσω τα παιδιά μου να εκτρέφουν περιστέρια. Είναι σαν ασθένεια: δεν θέλω να ζήσουν σαν κι εμένα, όλα για χάρη αυτών των πουλιών”.

Ο Shirvanyan εκτρέφει περιστέρια από την ηλικία των πέντε ετών, όταν πήρε ένα πουλί ως δώρο από συγγενή. Το ερωτεύτηκε και σήμερα έχει 300.

Πηγαίνει στην αγορά πτηνών του Ερεβάν, η οποία λειτουργεί τα Σαββατοκύριακα, προσφέροντας ζώα τόσο για φαγητό όσο και για κατοικίδια.

Τα περιστέρια ξεκινούν στα 5000 ντραμ (περίπου 10 δολάρια). Η ψηλότερη τιμή που έχει λάβει ο Shirvanyan για ένα περιστέρι είναι 5.000 δολάρια, αλλά υπάρχουν μερικά που θεωρεί ανεκτίμητης αξίας. Πρόσφατα, λέει, ένας αγοραστής προσφέρθηκε να ανταλλάξει ένα σχεδόν νέο αυτοκίνητο Opel Astra για το αγαπημένο του περιστέρι, αλλά απέρριψε την προσφορά.

“Ακόμα κι αν μου προσφερθεί μια τιμή ενός πολυτελούς διαμερίσματος στην Βόρεια Λεωφόρο, δεν θα το πουλήσω. Ακόμα κι αν μου βάλουν στο κεφάλι ένα περίστροφο, δεν θα το πουλήσω. Ο κόσμος δεν το πιστεύει, αλλά όταν είσαι δεμένος με ένα περιστέρι, είναι σαν το μωρό σου”, λέει ο Shirvanyan.

Ο Shirvanyan και οι άλλοι εκτροφείς περιστεριών – γνωστοί ως ghushbas στα αρμενικά – ετοιμάζονται για την άνοιξη. Αυτή είναι η περίοδος διαγωνισμού περιστεριών στην Αρμενία, όταν οι ghushbas βάζουν τα καλύτερα πουλιά δίπλα-δίπλα για να δουν ποιο μπορεί να πετάξει μακρύτερα.

Οι διαγωνισμοί κρατούν εβδομάδες ολόκληρες: κάθε περιστέρι πετάει μια ξεχωριστή μέρα. Το χρηματικό έπαθλο προέρχεται από ένα κόστος συμμετοχής 100 δολάρια ανά πτηνό, αλλά αυτό δεν είναι το κύριο κίνητρο, λέει ο Shirvanyan: “Τα χρήματα δεν είναι τόσο σημαντικά όσο το ζήτημα τιμής: όταν έχεις ένα καλό περιστέρι, λαμβάνεις μεγάλο σεβασμό”.

Το ρεκόρ του Ερεβάν είναι μια πτήση 11 ωρών. Εάν ένα περιστέρι μπορεί να παραμείνει στον ουρανό για λιγότερο από μία ώρα, από την άλλη πλευρά, θεωρείται ντροπή και ο ιδιοκτήτης το αποχωρίζεται το πουλί.

Το Γκιουμρί, η δεύτερη πόλη της Αρμενίας, έχει επίσης διαγωνισμούς περιστεριών, αλλά με διαφορετικούς κανόνες. Τα στοιχήματα είναι μικρότερα – τα τέλη συμμετοχής για κάθε πουλί είναι μεταξύ 10-20 δολαρίων – και τα περιστέρια δεν κρίνονται από την αντοχή τους, αλλά την ικανότητά τους να εκτελούν εναέρια τρικ.

“Η πόλη μας είναι το πολιτιστικό κέντρο της Αρμενίας, εκτιμούμε την ομορφιά και στην περίπτωση αυτή την ομορφιά της πτήσης των περιστεριών”, λέει ο Ashot Metsoyan, ένας 65χρονος ghushbas του Γκιουμρί. “Υπάρχουν διαφορετικά είδη άλματος στο πατινάζ, έτσι και τα περιστέρια μας πρέπει επίσης να εκτελέσουν παρόμοια άλματα”.

Τα περιστέρια δεν χρησιμοποιούνται μόνο για ανταγωνισμό. Ένα παγανιστικό έθιμο, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα στο Γκιουμρί, θεωρεί το περιστέρι ως ένα “αγνό” πουλί που θυσιάζεται κατά τη γέννηση ενός παιδιού ή όταν ένα μέλος της οικογένειας επιβιώνει από ένα ατύχημα. Τα περιστέρια τα σκοτώνουν σπάζοντας το λαιμό τους, έπειτα καθαρίζονται και τα τρώνε για γεύμα.

Τα περιστέρια αγοράζονται επίσης για γάμους σε ολόκληρη την Αρμενία και τα νιόπαντρα ζευγάρια απελευθερώνουν παραδοσιακά ένα ζευγάρι περιστεριών για να διασφαλίσουν μια ευτυχισμένη, ειρηνική ζωή μαζί.

Ο παππούς του Metsoyan ήταν εκτροφέας περιστεριών και ο γιος και ο αδελφός του ανέλαβαν την τέχνη επίσης. Αλλά ο ίδιος ο Metsoyan δεν είχε καμία σχέση με τα πουλιά μέχρι τον καταστροφικό σεισμό του 1988 στο Spitak, κοντά στο Γκιουμρί.

“Ο πατέρας μου, ο γιος, ο αδελφός μου και η έγκυος σύζυγος του αδελφού μου πέθαναν”, λέει ο Metsoyan. “Τρελάθηκα. Ήθελα να αυτοκτονήσω. Δεν νοιαζόμουν για τίποτα”. Μια μέρα, όμως, περπατούσε έξω από το σπίτι του και είδε μια φωλιά περιστεριών που φαινόταν να λιμοκτονούν. “Μου ράγισε την καρδιά”, θυμάται. “Αποφάσισα να τα ταΐσω και από εκείνη τη στιγμή η ζωή μου άλλαξε”.

Ο Metsoyan υπολογίζει ότι από τη σύνταξή του 36.000 ντραμ το μήνα, αφιερώνει περίπου τα 20.000 σε εκτροφή περιστεριών: “Εγώ μπορώ να μείνω χωρίς τροφή και νερό, αλλά αυτά πρέπει να έχουν τροφή”.

Όπως και άλλοι ghushbas, ο Metsoyan λέει ότι βάζει την αγάπη του για τα πουλιά πέρα ​​από τα εμπορικά συμφέροντά του.

Θυμάται να πουλά ένα περιστέρι σε έναν αγοραστή, που πήρε το πουλί στην Τιφλίδα. Λίγες μέρες αργότερα, το περιστέρι επέστρεψε στο Γκιουμρί. “Τηλεφώνησα στον αγοραστή και του είπα να έρθει και να πάρει τα χρήματά του πίσω, καθώς το πουλί μου δεν θέλει να μείνει μαζί του”, λέει ο Metsoyan.

Και δείχνει ένα κίτρινο περιστέρι, το οποίο το αποκαλεί το αγαπημένο του. “Μου έχουν υποσχεθεί σπίτι, αυτοκίνητο, πολλά χρήματα, αλλά δεν θα το πουλήσω ποτέ”.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.