[1]Ο κινηματογράφος Det Udom έχει περάσει αρκετές αλλαγές στην εξηκονταετή ιστορία του.
Αυτό το συντομευμένο άρθρο [1] του Jirasuda Saisom προέρχεται από το The Isaan Record, ένα ανεξάρτητο ιστότοπο ειδήσεων στην Ταϊλάνδη και αναδημοσιεύεται από το Global Voices στο πλαίσιο συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου.
Ένα κύμα αλυσίδων κινηματογράφων μέσα σε εμπορικά κέντρα έχει σαρώσει τις περισσότερες από τις ανεξάρτητες κινηματογραφικές αίθουσες που βρίσκονταν κάποτε σχεδόν σε κάθε πόλη της βορειοανατολικής Ταϊλάνδης. Ωστόσο, στις μικρότερες πόλεις της περιοχής, αυτόνομοι κινηματογράφοι όπως ο Det Udom στην επαρχία Ubon Ratchathani συνεχίζουν να προσελκύουν ένα πιστό κοινό.
Βρίσκεται στην πόλη Det Udom, περίπου 30 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Ubon Ratchathani, το οικογενειακό θέατρο λειτουργεί εδώ και 60 χρόνια. Η αρχική του ξύλινη αίθουσα θεάτρου χτίστηκε το 1959, ακόμη και πριν από την έκρηξη της κινηματογραφικής αίθουσας της Ταϊλάνδης που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Το Isaan Record μίλησε με τον Kittiphong Thiamsuvan, ιδιοκτήτη του θεάτρου Det Udom και πρώην βουλευτή, για την ιστορία του κινηματογράφου και τον τρόπο, με τον οποίο επέζησε από τον ανταγωνισμό μεγάλων αλυσίδων κινηματογράφου.
Μπορείτε να μας πείτε για την ιστορία του χώρου;
Η κινηματογραφική αίθουσα άνοιξε τις πόρτες της το 1959. Αρχικά ονομάστηκε Det Udom Movie Theater. Το 1987, ανέλαβα τη διοίκηση από τον πατέρα μου και άλλαξα το όνομα σε Det Udom Mini Theatre. Καθώς υιοθετήσαμε την προβολή ψηφιακών ταινιών το 2013, αποκτήσαμε και πάλι νέο όνομα: Det Udom Theater.
H αρχική αίθουσα ήταν μια ξύλινη κατασκευή με κυματοειδείς τοίχους από χάλυβα. Οι αίθουσες προβολής διέθεταν 800 θέσεις σε δύο ορόφους. Είχε επίσης μια σκηνή για μουσικές παραστάσεις. Τότε το 1959, τα εισιτήρια πωλούνταν στην τιμή του ενός μπατ.
Το 1997 κατεδαφίσαμε το παλιό θέατρο και χτίσαμε ένα νέο από σκυρόδεμα με δύο αίθουσες προβολής. Κάθε αίθουσα έχει 170 θέσεις και εισιτήρια που πωλούνταν 30-40 μπατ.
Όταν προχωρήσαμε στις ψηφιακές προβολές το 2013, οι τιμές των εισιτηρίων αυξήθηκαν στα 50-80 μπατ [περίπου 1,50-2,50 δολάρια].
Όταν η είσοδος ήταν ακόμα ένα μπατ, είχαμε περίπου 100 έως 500 θεατές ανά προβολή. Περί το 1987, ο μέσος όρος ήταν ακόμη μεγαλύτερος, αλλά σήμερα δεν έχουμε περισσότερα από 100 άτομα για κάθε προβολή.
Γιατί οι αριθμοί των θεατών κινηματογράφου μειώθηκαν τα τελευταία χρόνια;
Η οικονομική κατάσταση δεν είναι καλή και η κυβέρνηση δεν ενθάρρυνε τους ανθρώπους να επισκέπτονται κινηματογραφικές αίθουσες. Για παράδειγμα, στο παρελθόν, η κυβέρνηση προσέφερε δωρεάν προβολές, όπως τις ταινίες του Βασιλιά Ναρεσουάν και ταινίες για τον Βούδα. Το αν προσφέρουν δωρεάν προβολή ή όχι εξαρτάται πάντα από τις ιδέες των κυβερνητικών ηγετών κάθε περιόδου.
[1]Ο Kittiphong Thiamsuvan κληρονόμησε την οικογενειακή επιχείρηση από τον πατέρα του και ανέλαβε τη διοίκηση το 1987.
Πώς κατορθώσατε να επιβιώσετε μέσα στον ανταγωνισμό μεγάλων αλυσίδων κινηματογραφικών εταιρειών;
Υπάρχουμε εδώ και 59 χρόνια, οι άνθρωποι μας γνωρίζουν και είμαστε σε καλή θέση. Είμαστε η μόνη κινηματογραφική αίθουσα στην επαρχία Udom Det. Ο επόμενος κινηματογράφος απέχει 54 χιλιόμετρα. Είναι ένα από τα μεγάλα θέατρα Cineplex σε ένα εμπορικό κέντρο.
Πάντα προσαρμοζόμαστε στις μεταβαλλόμενες προτιμήσεις των ανθρώπων. Γι’ αυτό επανασχεδιάσαμε το θέατρο τρεις φορές. Η επιχείρησή μας είναι οικογενειακή επιχείρηση και οι υπάλληλοί μας είναι ως επί το πλείστον συγγενείς. Μπορούν να αναλάβουν διαφορετικά καθήκοντα ταυτόχρονα, ώστε να μην χρειαστεί να προσλάβουμε πολλούς υπαλλήλους. Αυτό είναι πολύ οικονομικό και σχεδόν δεν έχουμε έξοδα μίσθωσης.
Πώς διαφημίζετε το θέατρο και τις ταινίες που προβάλλετε;
Χρησιμοποιούμε διαφημιστικές πινακίδες από ξύλο και ζωγραφισμένες με ακουαρέλα επειδή είναι επαναχρησιμοποιήσιμες. Μόλις τελειώσεις με μια ταινία, μπορείς να ζωγραφίσεις από πάνω της την επόμενη. Δεν μας αρέσουν αυτά τα πανό βινυλίου, επειδή είναι ακριβά και τα πετάνε μετά. Δεν μπορούμε να τα επαναχρησιμοποιήσουμε. Αλλά για τις πολύ δημοφιλείς ταινίες όπως το Pee Mak Phra Kanong, εκτυπώνουμε διαφημιστικά πανό βινυλίου.
Εκτός από αυτό, έχουμε φορτηγά που γυρνάνε με διαφημιστικές πινακίδες και μεγάφωνα που προωθούν τις ταινίες μας στα γύρω χωριά.
Σκέφτεστε ποιος θα αναλάβει τον κινηματογράφο μετά από σας;
Α, δεν το σκέφτομαι. Διότι όταν έρθει η ώρα, οι καλές πράξεις που έκανα θα δείξουν την επίδρασή τους. Αποφοίτησα από τη Σχολή Γεωργίας του Πανεπιστημίου Kasetsart και βοηθώ τους ανθρώπους χωρίς να ζητώ οποιαδήποτε αποζημίωση.
Η γη εδώ αξίζει σχεδόν 100 εκατομμύρια μπατ. Εάν θέλουμε να την αναπτύξουμε περαιτέρω, θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε μια νέα κινηματογραφική αίθουσα. Δεν θα ήταν δύσκολο και θα μπορούσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε για άλλα 70 χρόνια, όταν αναλάβει η επόμενη γενιά.
Αλλά ο παλιός κινηματογράφος έχει ακόμα αξία, αν και δεν θα έβγαζε πολλά στο πούλημα. Αν ρωτάς αν εξακολουθεί να έχει κάποιο όφελος: φυσικά κι έχει! Απλά η Ταϊλάνδη δεν ενδιαφέρεται πολύ για παλιά πράγματα.
Αν η χώρα επιβιώσει από αυτούς τους καιρούς, οι άνθρωποι θα πρέπει να σκεφτούν πολύ. Οι ηγέτες θα πρέπει να σκεφτούν τρόπους να προσφέρουν ευκαιρίες στον λαό και να μην προωθούν το πώς να παρακαλάς για να σου δώσουν μια ευκαιρία. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ηγέτες ζουν από τους φόρους του λαού [γελάει.]