Viviana Muciño. Φωτογραφία χρησιμοποιημένη με άδεια.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά από την Yenn στις Voces De Mujeres [Φωνές των Γυναικών] [1] και αναδημοσιεύθηκε στο Global Voices με την άδεια της συγγραφέως.
Στις 12 Φεβρουαρίου 2004, η Nadia Muciño δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της, Bernardo, και τον κουνιάδο της, el Matute. Στα είκοσι τέσσερά της χρόνια άφησε τα αγόρια της, Carlos και José, και την κόρη της Fernanda, στους γονείς, στους φίλους και στα αδέλφια της. Ωστόσο, αυτή η ιστορία δεν είναι η δική της, αλλά αυτή της Viviana, της νεότερης από τις αδελφές της, η οποία από τότε που συνέβη αυτό, μετατράπηκε σε μια επιζήσασα της γυναικοκτονικής [2] βίας που υπάρχει στο Μεξικό [3], και τώρα, ισχυρότερη από ποτέ στην Πολιτεία του Μεξικού.
Εκείνον τον Φεβρουάριο, για οικονομικούς λόγους, η Viviana είχε εγκαταλείψει τις σπουδές της στο λύκειο και τα όνειρά της να γίνει σεφ. Ο γιος της, Jaciel, ήταν μόλις δύο ετών και αυτή έπρεπε να εργαστεί για να συνεισφέρει στο σπίτι της και να στηρίξει το μικρό της.
No me dejó ir a su casa. Yo la volví a ver hasta que me despedí de ella cuando la trajeron para velarla.
Δεν με άφησε να πάω στο σπίτι της. Την είδα ξανά και την αποχαιρέτισα όταν την έφεραν να την φροντίσουμε.
Πριν κλείσει το φέρετρο, η Βιβιάνα έβαλε μια φωτογραφία της με τον Jaciel και βραχιολάκια από χρωματιστά νήματα, που τόσο πολύ της άρεσαν.
Η Nadia , εκτός από την Antonia, ήταν η κύρια υποστήριξη της Viviana κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της και κατά τους πρώτους μήνες του μωρού. Ήταν πάντα ένας συναισθηματικός πυλώνας για αυτήν και για όλη την οικογένεια.
Nadia es mi hermana, éramos cómplices, éramos todo. Por ella soy lo que soy. Nadia para mí es todo.
Η Nadia είναι η αδελφή μου, ήμαστε συνένοχες στις αταξίες, ήμαστε τα πάντα. Λόγω εκείνης είμαι ό,τι είμαι. Η Nadia για μένα είναι τα πάντα.
Μετά από λίγες μέρες η Antonia και η Viviana αποφάσισαν να υιοθετήσουν τα τρία μικρά παιδιά της Nadia. Ο φόρτος εργασίας και η ευθύνη για την Viviana έκτοτε έχουν γίνει τεράστιες, επειδή πρέπει να προχωρήσει μπροστά όχι μόνο ο Jaciel, αλλά και τα νεότερα αδέλφια της και τα ανίψια της.
Ανάμεσα σε πούλιες και φάρους ελπίδας
Όπως συμβαίνει σε πολλά σπίτια στο Μεξικό, το ξυπνητήρι της Viviana χτύπησε στις 6. Σημάδι ότι η μέρα έχει αρχίσει. Με μια αλογοουρά που κρύβει τα όμορφα κυματιστά της μαλλιά, ζεσταίνει το φαγητό του προηγούμενου βραδιού, ενώ ο Jaciel ετοιμάζει το γάλα του με σοκολάτα και στις επτά παρά τέταρτο τρέχουν για το σχολείο.
Όταν επιστρέφει στο σπίτι, κάνει τις δουλειές του σπιτιού και αρχίζει να ράβει, όπως την δίδαξε η Antonia πριν από είκοσι χρόνια. Η μαγεία συμβαίνει σε έναν χώρο τρία επί ένα ογδόντα τ.μ. Τα χέρια της δίνουν μορφή σε κορσέδες εκατοντάδων φορεμάτων, στα οποία δημιουργεί γραμμές, συνδυάζοντας χρώματα και υφές που δίνουν ζωή σε πέτρες, χάντρες, πούλιες και κρύσταλλα. Η παράδοση κάθε κορσέ ή υφάσματος την κάνει να ταξιδεύει σε ολόκληρη την πόλη με τις κίτρινες μπότες της, το σακίδιο στον ώμο και την τετράγωνη τσάντα. Η πληρωμή που λαμβάνει είναι μόλις και μετά βίας επαρκής για να μπορεί να επιβιώσει.
Κεντήματα της Vivi. Φωτογραφία που χρησιμοποιείται με άδεια.
Σπάνια χαμογελά, αλλά το κάνει κάθε φορά που μοιράζεται την εμπειρία της ως μητέρα και ακτιβίστρια. Στα 32 της χρόνια, είναι ιδρυτικό μέλος της Πολιτικής Ένωσης Γυναικών σε Επιρροή, Κινητικότητα, Ενδυναμώνοντας και Αποδομώντας τη Σκέψη (IMED AC). Επίσης, είναι μέλος πολλών συλλόγων, με τους οποίους ανέλαβε το 2014 μια σειρά ενεργειών για την ενεργοποίηση του Συναγερμού της Βίας του Φύλου [4] (AVG) στην Πολιτεία του Μεξικού, το οποίο την οδήγησε να επισκεφθεί τους έντεκα πιο επικίνδυνους δήμους της Πολιτείας.
Σε αυτό το “σταυροδρόμι” – όπως αυτή το ονομάζει – κάθε φορά που βγαίνει στους δρόμους για να ζητήσει δικαιοσύνη από την κυβέρνηση, συνειδητοποιεί ότι δεν είναι η μόνη που αντιμετωπίζει αυτό το πατριαρχικό σύστημα. Στα χρόνια αυτά έχει γνωρίσει συγγενείς θυμάτων γυναικοκτονίας και αγνοουμένων, τους οποίους συμβουλεύει, συνοδεύει και ακολουθεί, με την πεποίθηση ότι ο δρόμος είναι η ένωση. Συχνά αναφέρει ότι «αυτό θα μπορούσε να σώσει τη Nadia», επειδή πιστεύει έντονα ότι όλοι μαζί μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τουλάχιστον ενός ατόμου.
Η Viviana και η οικογένειά της έχουν αντιμετωπίσει το φοβερό μηχανισμό του Κράτους από την άποψη της “απονομής της δικαιοσύνης”. Στην περίπτωση της Nadia, η διαφθορά μεταξύ των δημόσιων λειτουργών, οι οποίοι από την αρχή παρέλειψαν τα δεδομένα και πρόσθεσαν άλλα με την επιθυμία να απαλλάξουν τους εγκληματίες, ήταν ένας εφιάλτης. Η κατάσταση αυτή τής επέτρεψε να αποκτήσει γνώσεις σε νομικά θέματα, καθώς και να εμπλακεί σε φεμινιστικές συλλογικότητες και για γυναίκες επιζήσασες βίας. Για αυτό αποφάσισε να αναλάβει τη θέση της ως φεμινίστρια ακτιβίστρια, εργαζόμενη επίσης ως υποστηρίκτρια των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Γυναικών στην Πολιτεία.
En estos once años nos ha quedado claro que no pararemos hasta obtener justicia para Nadia. No sólo por ella hacemos esto, no queremos que ni una mujer más pase por esta situación.
Σε αυτά τα ένδεκα χρόνια μάς έχει καταστεί σαφές ότι δεν θα σταματήσουμε μέχρι να αποκτήσουμε δικαιοσύνη για τη Nadia. Δεν το κάνουμε μόνο για εκείνη αυτό, δεν θέλουμε ούτε μία γυναίκα ακόμα να περάσει από αυτή την κατάσταση.
Παραμένει σταθερή, ακούραστη και πιστεύει ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξει δικαιοσύνη παρά την αδράνεια της Κυβέρνησης.
Que la memoria de Nadia nos aliente para seguir y seguir. Sé que en donde quiera que esté, nos está echando porras para que sigamos en este camino y por ella vamos a seguir haciendo cosas por las mujeres.
Η μνήμη της Nadia μάς τροφοδοτεί να συνεχίζουμε και να συνεχίζουμε. Ξέρω ότι οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, μας καλεί να συνεχίσουμε σε αυτό το μονοπάτι και για αυτή θα συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα για τις γυναίκες.
Ese angelote ha hecho que me haga más reflexiva, más importante, la experiencia de ser su mamá ha sido hermosa. Él todo lo ha hecho fácil, no ha sido complicado, salir de viaje con mi niño, verlo contento, estar con él es lo que más me hace feliz, el amor de mi hijo es lo más grande que tengo al igual que el de mi familia.
Αυτό το αγγελούδι με έκανε να είμαι πιο σκεπτόμενη, πιο σημαντική, η εμπειρία του να είσαι μητέρα ήταν υπέροχη. Αυτός το έκανε εύκολο, δεν ήταν περίπλοκο, να πηγαίνω ταξίδι με το μικρό μου, να τον βλέπω ευτυχισμένο, το να είμαι μαζί του είναι αυτό που με κάνει περισσότερο χαρούμενη, η αγάπη του γιου μου είναι το σπουδαιότερο πράγμα που έχω, όπως και αυτή της οικογένειάς μου.
Ανάμεσα σε πούλιες και φάρους ελπίδας, η Viviana δεν θα σταματήσει μέχρι να βρει δικαιοσύνη για τη Nadia. Μετακομίζοντας από το ένα μέρος στο άλλο, σκέφτεται ότι κάποια μέρα οι γυναίκες θα είναι καλύτερα: σε μια ασφαλέστερη χώρα.