Φωτογραφικό εγχείρημα προτρέπει τους Μεξικανούς να μην ξεχάσουν ποτέ ατιμώρητα εγκλήματα

“Mientras Orabamos”. Φωτογραφία: Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes. Χρησιμοποιείται με την άδεια του δημιουργού.

Προειδοποίηση: Ορισμένες φωτογραφίες της δημοσίευσης, αν και στημένες, απεικονίζουν σκληρή βία.

Ο φωτογράφος Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes δημιούργησε το “Sin Olvido” (Δεν Ξεχνάμε), μια σειρά από εντυπωσιακά φωτομοντάζ για να παρουσιάσει εννέα περιπτώσεις αμέριστων εγκλημάτων στο Μεξικό.

Ο Tonatiuh λέει ότι επιδιώκει να επικρίνει τη συλλογική μνήμη των Μεξικανών, που ξεχνούν εύκολα εγκλήματα που παραμένουν ατιμώρητα, πολλά από τα οποία καλύπτονται από πολιτικούς. Αυτές οι αδικίες συχνά διαπράττονται εναντίον μερικών από τους πιο ευάλωτους ανθρώπους στο Μεξικό.

Οι φωτογραφίες χρησιμοποιούν ένα στυλ καλλιτεχνικής παρουσίασης που ονομάζεται ταμπλό βιβάν (στα γαλλικά σημαίνει “ζωντανός πίνακας”). Η τεχνική περιλαμβάνει στημένα αντικείμενα, θεατρικά φωτισμένα για δραματικό αποτέλεσμα, κάτι που δημιουργεί υπερρεαλιστική αισθητική.

Έχει μέχρι στιγμής κυκλοφορήσει επτά από τα εννέα κομμάτια της συλλογής Sin Olvido στη σελίδα του στο Facebook. Σε μια συνέντευξη με το Global Voices, εξήγησε ότι τα φωτομοντάζ δεν είναι μόνο τέχνη, αλλά και ακτιβισμός, κι έτσι προγραμματίζει τη δημοσίευση κάθε φωτογραφίας για να έχει μέγιστο αντίκτυπο.

Mientras Orabamos (Ενώ προσευχόμαστε)

Το φωτομοντάζ “Mientras Orabamos” (Ενώ Προσευχόμαστε) στην αρχή αυτής της δημοσίευσης απεικονίζει τη σφαγή του Ακτεάλ, στην οποία παραστρατιωτικοί σκότωσαν 45 άτομα, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, που παρευρίσκονταν σε προσευχή στο μικρό χωριό Ακτεάλ στη μεξικανική πολιτεία Τσιάπας στις 22 Δεκεμβρίου 1997. Η σφαγή πραγματοποιήθηκε εν μέσω ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ του κράτους και της αριστερής μαχητικής ομάδας γνωστής ως Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης Ζαπατίστας, μετά την εφαρμογή το 1994 του “Plan de Campaña Chiapas”, αντιεπαναστατική επιχείρηση, η οποία προοριζόταν να διεισδύσει στις ζώνες επιρροής των Ζαπατίστας με παραστρατιωτικές ομάδες, προκειμένου να αποφευχθεί η εξάπλωση της ιδεολογίας τους.

Στη συνέντευξή μας με τον Tonatiuh, εξήγησε τη σημασία της παρουσίασης των αυτοχθόνων θυμάτων αυτής της σφαγής:

Habla sobre la matanza que ocurrió en una pequeña localidad en Acteal, en Los Altos de Chiapas, ahí se encontraba orando indígenas tzotziles en una iglesia cristiana pentecostal, cuando llegó un grupo de paramilitares, a disparar contra ellos, el resultado fueron 45 muertos, entre los que se encontraban mujeres y niños, se culpó a un grupo paramilitar contrario al EZLN de haber perpetrado el crimen, pero nunca se esclareció de manera correcta quienes fueron los instigadores, pero la respuesta más obvia, es que fue el mismo gobierno federal que buscaba dar un escarmiento a la guerrilla en Chiapas.

Hablar de este sucesos significa darle voz a un grupo poco escuchado en el país, los indígenas.

Το “Mientras Orabamos” (Ενώ Προσευχόμαστε) μιλάει για τη σφαγή που έλαβε χώρα στη μικρή πόλη Ακτεάλ στα υψίπεδα της Τσιάπας. Μια ομάδα αυτοχθόνων λαών Τσοτσίλ προσεύχονταν σε μια Πεντηκοστιανή χριστιανική εκκλησία, όταν έφτασε μια ομάδα παραστρατιωτικών και άνοιξε πυρ. Σαράντα πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. Μια παραστρατιωτική ομάδα αντίθετη στο Στρατό Εθνικής Απελευθέρωσης Ζαπατίστας κατηγορήθηκε ότι διέπραξε το έγκλημα, παρόλο που δεν ήταν ποτέ σαφές ποιος ήταν υπεύθυνος, αλλά η πιο προφανής απάντηση είναι ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ήθελε να διδάξει ένα μάθημα στους αντάρτες στην Τσιάπας.

Το να μιλήσουμε για αυτό το γεγονός δίνει φωνή σε μια λιγότερο γνωστή ομάδα στη χώρα: τους αυτόχθονες λαούς.

El Silbato de Mancera (Η σφυρίχτρα του Mancera)

Το El Silbato de Mancera (Η σφυρίχτρα του Mancera) αναφέρεται σε μια πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση της Πόλης του Μεξικού για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών, δίνοντάς τους μια σφυρίχτρα “‘άμυνας”, σε περίπτωση που δεχτούν επίθεση στο δρόμο. Ονομάστηκαν έτσι από τον Miguel Ángel Mancera, τρέχοντα δήμαρχο της Πόλης του Μεξικού. Οι ροζ σφυρίχτρες επικρίθηκαν ως μια επιφανειακή και αναποτελεσματική λύση ενάντια στη γενικευμένη βία κατά των γυναικών στο Μεξικό.

“El Silbato de Mancera” (Η σφυρίχτρα του Mancera). Φωτογραφία: Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes. Χρησιμοποιείται με την άδεια του δημιουργού.

La violencia hacia las mujeres no se arregla separándolas en los vagones del metro, recomendándoles ropas largas, o dándoles silbatos rosas para que pidan auxilio. La violencia se combate desde la educación, cuando se comprende al otro, cuando se le respeta, cuando se le conoce. Medidas paliativas para solucionar problemas graves y profundos, sólo destacan la indiferencia que se tiene hacia el tema, y peor aún, demuestran que mas que una solución son ellos mismos, parte del problema. – Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes

Η βία κατά των γυναικών δεν μπορεί να επιλυθεί χωρίζοντάς τες στα βαγόνια του μετρό, συνιστώντας τους να φορούν μακριές φούστες ή δίνοντάς τους ροζ σφυρίχτρα για να ζητήσουν βοήθεια. Η βία καταπολεμείται μέσω της εκπαίδευσης, όταν ένα άτομο κατανοεί το άλλο, όταν κάποιος αντιμετωπίζεται με σεβασμό, όταν κάποιος είναι γνωστός σε άλλον. Παρηγορητικά μέτρα για την επίλυση σοβαρών και έντονων προβλημάτων απλά τονίζουν περισσότερο την αδιαφορία για το θέμα και, ακόμη χειρότερα, αποδεικνύουν ότι, αντί να είναι λύση, αποτελούν και αυτά μέρος του προβλήματος. – Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes

Peñabot

To “Peñabot” είναι μια φωτογραφία που επικρίνει τη χρήση δημόσιων πόρων για την παραγωγή ψηφιακής προπαγάνδας υπέρ της κυβέρνησης του Προέδρου Ενρίκε Πένια Νιέτο. Peñabot είναι η δημοφιλής ονομασία που δίνεται στα αυτοματοποιημένα μποτ και διαδικτυακά τρολ στα μεξικάνικα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία χρησιμοποιούνται για την εξουδετέρωση δημοφιλών θεμάτων, τα οποία επικρίνουν κατά κύριο λόγο την κυβέρνηση, χειραγωγούν την κοινή γνώμη και παρενοχλούν τους χρήστες.

“Peñabot.” Φωτογραφία: Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes. Χρησιμοποιείται με άδεια του δημιουργού.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Ernesto Villanueva, ακαδημαϊκό και ερευνητή στο Ινστιτούτο Νομικών Ερευνών του Εθνικού Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Μεξικού, η χρήση των peñabots παραβιάζει τα άρθρα 6 και 134 του Μεξικανικού Συντάγματος και πιθανόν κοστίζει περίπου 80 εκατομμύρια πέσος μηνιαίως (περίπου 4 εκατομμύρια δολάρια).

Hasta el Fin del Mundo (Μέχρι το τέλος του κόσμου)

Αυτή η εικόνα αναφέρεται σε μια τραγική πυρκαγιά του 2009 στο Guardería ABC, κέντρο ημερήσιας φροντίδας στην πολιτεία Σονόρα στο βόρειο Μεξικό. Η πυρκαγιά κόστισε τη ζωή 49 παιδιών και προκάλεσε σε περισσότερα από 70 αναπνευστικά και άλλα μόνιμα προβλήματα. Υπήρχαν υποψίες ότι η πυρκαγιά, η οποία ξεκίνησε σε μια γειτονική αποθήκη, που φιλοξενούσε τα αρχεία της πολιτείας Σονόρα του Υπουργείου Ελέγχου Οχημάτων Ελέγχου, ξεκίνησε σκόπιμα.

Το κέντρο ημερήσιας φύλαξης ABC χρηματοδοτούνταν ομοσπονδιακά από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Ασφάλισης του Μεξικού, αλλά ήταν ιδιωτική επιχείρηση. Αρκετοί κανόνες ασφαλείας είχαν παραβιαστεί, συμπεριλαμβανομένων έλλειψης πυροσβεστήρων, μη λειτουργικών ανιχνευτών καπνού και ανεπαρκών εξόδων ασφαλείας.

“Hasta el Fin del Mundo” (Μέχρι το τέλος του κόσμου). Φωτογραφία: Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes. Χρησιμοποιείται με άδεια του δημιουργού.

Πραγματοποιήθηκε έπειτα έρευνα για να προσδιοριστεί η αιτία της πυρκαγιάς και ποιος ήταν υπεύθυνος. Ενέπλεξε αρκετούς υψηλόβαθμους αξιωματούχους, όπως τον Juan Molinar Horcasitas, έναν από τους στενότερους συνεργάτες του πρώην προέδρου Φελίπε Καλδερόν, καθώς και τους διαχειριστές και ιδιοκτήτες του κέντρου φροντίδας, συμπεριλαμβανομένου ενός ξαδέλφου της συζύγου του Καλδερόν. Ορισμένοι κρατικοί αξιωματούχοι παραιτήθηκαν μετά το περιστατικό, αλλά δεν τους ασκήθηκε δίωξη. Το μόνο άτομο που συνελήφθη για τη φωτιά του κέντρου φροντίδας βγήκε από τη φυλακή τον Ιανουάριο του 2014.

Το 2016, η Danissa López Arvizu, μητέρα ενός από τα θύματα και πρώην δασκάλα στο ABC, εξήγησε στην εφημερίδα El Universal τον πόνο που προκλήθηκε από την έλλειψη δικαιοσύνης:

Cada día lo recuerdo más, el dolor va a estar ahí siempre, alguien irá a la cárcel? quizás, ¿pero mi hijo qué? Él jamas va a estar conmigo y con sus hermanos. ¿Quién va a pagar por su muerte y las de los otros 48 niños y los otros 70 lesionados? El paso del tiempo no me ayuda, al contrario peor es su ausencia. Mi niño me hace falta y siempre va a estar en mi pensamiento, me hubiera gustado que viviera hasta el fin del mundo.

Κάθε μέρα που το θυμάμαι όλο και πιο πολύ, ο πόνος θα είναι πάντα εκεί, θα μπει κάποιος φυλακή; Ίσως, αλλά ο γιος μου; Ποτέ δεν θα είναι μαζί με τα αδέλφια του κι εμένα ξανά. Ποιος θα πληρώσει για το θάνατό του και τους θανάτους των άλλων 48 παιδιών και των άλλων 70 που τραυματίστηκαν; Το πέρασμα του χρόνου δεν με βοηθά, αντίθετα νιώθω χειρότερα με την απουσία του. Χρειάζομαι το παιδί μου και θα το σκέφτομαι πάντοτε, θα μου άρεσε να ζούσε μέχρι το τέλος του κόσμου.

Las Edecanes (Οι βοηθοί)

“Las Edecanes” (Οι βοηθοί). Φωτογραφία: Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes. Χρησιμοποιείται με άδεια του δημιουργού.

Tonatiuh εξήγησε την ιστορία πίσω από τη φωτογραφία “Las Edecanes”:

Cuando el equipo de la periodista Carmen Aristegui descubrió la red de prostitución encabezada por Gutiérrez de Torre del PRI del Distrito Federal muchos sentimos una gran satisfacción de ver cómo el periodismo había logrado lo que nuestras autoridades corruptas en nuestro país no habían podido, desenmascarar cómo el poder político en nuestro país convierte a las mujeres en prostitutas. Tristemente el gusto duró poco, De la Torre fue exonerado, y anda por la vida como si nada hubiera pasado, por eso me decidí hacer este tableau vivant, para que no se olvida lo que hizo él, para que no se nos olvide lo que representa el PRI en nuestro país, y para que quede constancia de lo que el poder de muchos políticos, radica en su impunidad sin límites.

Que este tableau vivant fotográfico sirva para perpetuar la indignación que tan rápido se disuelve con el tiempo en nuestro país.

Όταν η ομάδα της δημοσιογράφου Carmen Aristegui ανακάλυψε το δίκτυο πορνείας με επικεφαλής τον Gutierrez de Torre του πολιτικού κόμματος PRI της Πόλης του Μεξικού, πολλοί ένιωσαν μεγάλη ικανοποίηση που έβλεπαν πως η δημοσιογραφία είχε επιτύχει ό,τι δεν μπορούσαν οι διεφθαρμένες Αρχές στη χώρα μας: να ξεμπροστιάσει το πώς η πολιτική εξουσία στη χώρα μας μετατρέπει τις γυναίκες σε πόρνες. Δυστυχώς, το συναίσθημα δεν διήρκεσε πολύ και ο De la Torre απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες και συνεχίζει τη ζωή του σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να φτιάξω αυτή τη φωτογραφία, ώστε κανένας να μην ξεχάσει τι έκανε, ώστε να μην ξεχάσουμε τι αντιπροσωπεύει το PRI στη χώρα μας και να καταγράψω πως η δύναμη πολλών πολιτικών βασίζεται σε απεριόριστη ατιμωρησία.

Μακάρι αυτή η φωτογραφία να διαιωνίσει την αγανάκτηση που διαλύεται τόσο γρήγορα με την πάροδο του χρόνου στη χώρα μας.

La Construcción del Nuevo Aeropuerto (Η Κατασκευή του Νέου Αεροδρομίου)

Το Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο είναι μια πόλη στην Πολιτεία του Μεξικού που είναι γνωστή για το κίνημα αντίστασης κατά της κατασκευής νέου αεροδρομίου το 2002. Οι πολίτες οργάνωσαν και δημιούργησαν το Λαϊκό Μέτωπο Υπεράσπισης της Γης (Frente del Pueblo en Defensa de La Tierra) και αντιστάθηκαν στην κατασκευή του αεροδρομίου, οδηγώντας τελικά στην εγκατάλειψη του εγχειρήματος από την κυβέρνηση. Η επιτυχημένη αντίστασή τους προσέφερε στους πολίτες της Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο πανεθνική αναγνώριση.

Αρκετά χρόνια αργότερα, στις 3 Μαΐου 2006, η αστυνομία εμπόδισε 60 πωλητές λουλουδιών να στήσουν τους πάγκους τους στην αγορά Texcoco, κοντά στην πόλη Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο. Όσοι αντιστάθηκαν ξυλοκοπήθηκαν και συνελήφθησαν. Οι πωλητές λουλουδιών κάλεσαν τους γείτονές τους για βοήθεια και οι πολίτες της Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο ανταποκρίθηκαν μπλοκάροντας έναν τοπικό αυτοκινητόδρομο. Ό,τι συνέβη αργότερα θα έμενε γνωστό ως η Σφαγή του Ατένκο. Μια μαζική αστυνομική επιχείρηση, η οποία αρχικά κατέστειλε βίαια και ήρε τον αποκλεισμό του αυτοκινητοδρόμου στις 3 Μαΐου, κλιμακώθηκε στις 4 Μαΐου, όταν η αστυνομία εισέβαλε στα σπίτια ιδιωτών, συνέλαβε και ξυλοκόπησε άτομα αυθαίρετα και τρομοκράτησε την πόλη. Τα ΜΜΕ απεικόνισαν την πολιορκία ως δικαιολογημένη δράση της αστυνομίας εναντίον μιας μικρής ομάδας βίαιων ταραξιών με μασέτες.

Δύο έφηβοι έχασαν τη ζωή τους και περισσότεροι από 200 άνθρωποι βρέθηκαν υπό κράτηση, συμπεριλαμβανομένων γυναικών, ανηλίκων, δημοσιογράφων, παρατηρητών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολλών αλλοδαπών. Περίπου 26 από τις γυναίκες που ήταν υπό κράτηση υπέστησαν τερατώδη σεξουαλικά βασανιστήρια στα χέρια της αστυνομίας, ενώ μεταφέρονταν στη φυλακή. Το ταξίδι, που θα έπρεπε να διαρκέσει μόλις 2 ώρες, μετατράπηκε σε εφιάλτη 6 ωρών. Μαρτυρίες 11 από τις 26 γυναίκες συμπεριλήφθηκαν σε καταγγελία που κατατέθηκε από την Διαμερικανική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (CIDH) εναντίον του μεξικανικού κράτους. Η καταγγελία περιγράφει λεπτομερώς πώς οι γυναίκες απογυμνώθηκαν, ταπεινώθηκαν, αναγκάστηκαν να εκτελέσουν στοματικό σεξ και βιάστηκαν από την αστυνομία

“La Construcción del Nuevo Aeropuerto” (Η Κατασκευή του Νέου Αεροδρομίου). Φωτογραφία: Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes. Χρησιμοποιείται με άδεια του δημιουργού.

Από τους 16 αστυνομικούς που διώχθηκαν για αυτή τη φριχτή κακομεταχείριση, 15 αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς κατηγορίες. Ένας πολιτειακός αστυνομικός καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκισης για «φιλήδονες πράξεις», αλλά κατέληξε να μην εκτίσει καθόλου ποινή φυλάκισης, επειδή η κατηγορία του χαρακτηρίστηκε μη σοβαρό έγκλημα υπό τον Μεξικανικό Ποινικό Κώδικα. Η ποινή του μεταβλήθηκε σε πρόστιμο 8.427 πέσος (περίπου 420 δολάρια).

Ο τότε κυβερνήτης της Πολιτείας του Μεξικού, Ενρίκε Πένια Νιέτο, εμφανίστηκε στις ειδήσεις του εθνικού δικτύου και διαβεβαίωσε το κοινό ότι εκείνος είχε διατάξει την αστυνομική δράση και ότι ήταν απαραίτητη για την αποκατάσταση της ειρήνης και της τάξης. Δήλωσε επίσης δημοσίως ότι θα διεξάγονταν περαιτέρω έρευνες, αλλά πιθανόν οι γυναίκες “να κατασκεύασαν τις κατηγορίες”. Ο Πένια Νιέτο αργότερα έγινε πρόεδρος του Μεξικού.

Πολλές από τις γυναίκες που δέχθηκαν επίθεση από την αστυνομία στην Ατένκο δεν ήταν από το Μεξικό. Η María Sastres από την Ισπανία κατέθεσε στη Διεθνή Αμνηστία:

nos hicieron de todo, y como estábamos encapuchadas no veíamos quiénes eran, cuando mucho veíamos el suelo lleno de sangre y escuchábamos los gritos de dolor de la gente. No quiero entrar en muchos detalles sobre las agresiones sexuales, pero nos quitaron la ropa, nos la rompieron, nos pasaban la mano muchos policías y prefiero ya no decir más cosas…

Μας έκαναν τα πάντα, βλέπαμε όλο το αίμα στο έδαφος και ακούγαμε ανθρώπους να ουρλιάζουν από τον πόνο, αλλά τα πρόσωπά μας ήταν καλυμμένα και δεν μπορούσαμε να δούμε ποιοι ήταν. Δεν θέλω να μπω σε πολλές λεπτομέρειες σχετικά με τις σεξουαλικές επιθέσεις, αλλά μας έβγαλαν τα ρούχα, τα ξέσκισαν, πέρασαν πάνω μας τα χέρια πολλών αστυνομικών και προτιμώ να μην πω περισσότερα …

No Nos Olviden (Μη Μας Ξεχνάτε)

Έχουν περάσει χρόνια από τότε που μια ομάδα φοιτητών από το Κολέγιο Αγροτικών Καθηγητών Raúl Isidro Burgos, με έδρα την Αγιοτσινάπα στη δυτική μεξικανική πολιτεία Γκερέρο, στερήθηκαν την ελευθερία τους από την τοπική αστυνομία και στη συνέχεια φέρεται να παραδόθηκαν στην ένοπλη ομάδα Guerreros Unidos και από τότε δεν έχει μαθευτεί τίποτε ξανά γι’ αυτούς. Η υπόθεση Αγιοτσινάπα, όπως είναι γνωστή αυτή η τραγική σειρά γεγονότων, παραμένει ατιμώρητη και οι οικογένειες των 43 φοιτητών ακόμη δεν γνωρίζουν τι συνέβη στους αγαπημένους τους.

“No Nos Olviden” (Μη Μας Ξεχνάτε). Οι πινακίδες λένε “Ήταν το κράτος” και “Μη μας ξεχνάτε”. Φωτογραφία: Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes. Χρησιμοποιείται με άδεια του δημιουργού.

“Όλοι οι νέοι αγώνες είναι ίδιοι με τους παλιούς”

Ο Tonatiuh συζήτησε για το έργο του σε μια συνέντευξη με το revistakulte.com:

La gente ya no quiere recordar ni pensar en esos hechos, porque tal vez no le ve ningún caso; por ello este proyecto nos dice que no deberíamos olvidar lo que nos ocurrió, como Atenco, el News Divine, que tal vez fue más local, pero todos los sucesos de ese tipo son importantes cuando no han tenido un cierre, cuando no se ha castigado a los responsables. Debemos seguir luchando porque todas las luchas nuevas, también son las viejas, son la misma.

Ο κόσμος δε θέλει πλέον να θυμάται ή να σκέφτεται αυτές τις υποθέσεις, γιατί ίσως δεν βλέπουν καμία σημαντική υπόθεση. Έτσι, αυτό το εγχείρημα μας λέει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τι συνέβη σε εμάς, όπως η Ατένκο, η τραγωδία στην ντίσκο News Divine, η οποία ήταν ίσως πιο τοπική, αλλά όλα αυτά τα γεγονότα είναι σημαντικά όταν δεν έχουν κλείσει, όταν οι υπεύθυνοι δεν τιμωρήθηκαν. Πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, επειδή όλοι οι νέοι αγώνες είναι και αυτοί παλιοί, είναι ίδιοι.

Μπορείτε να ακολουθήσετε το έργο του Tonatiuh στο Facebook στη σελίδα Pablo A. Tonatiuh Fotografía.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.