ΗΠΑ: Οδοιπορικό προσκύνημα στην άγρια φύση

Στις 24 Αυγούστου 2009, δύο νεαροί πεζοπόροι, ένας 19χρονος Αμερικανός και ένας 21χρονος Κινέζος βρέθηκαν χαμένοι στο Stampede Trail, κοντά στο Φέρμπανκς της Αλάσκας. Οι στρατιώτες που τους ανακάλυψαν δήλωσαν ότι φορούσαν μόνο καθημερινά ρούχα πόλης και κουβαλούσαν λίγο φαγητό. Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν βρεθεί απροετοίμαστοι ταξιδιώτες σε αυτήν την άγρια ​​και αφιλόξενη περιοχή.

Όπως κι άλλοι πριν από αυτούς, πήγαιναν να δουν το “Magic Bus”, έναν από τους δύο κύριους χαρακτήρες ενός βιβλίου με τίτλο “Into the Wild” το 1996. Αργότερα έγινε ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία Σον Πεν το 2007.

Το βιβλίο του Jon Krakauer αφηγείται την αληθινή ιστορία του Christopher “Alexander Supertramp” McCandless, απόφοιτου κολεγίου που άφησε πίσω φίλους και οικογένεια για μια οδύσσεια στους αμερικανικούς δρόμους, που θα οδηγούσε στο μοιραίο προορισμό του: την Αλάσκα. Βρέθηκε νεκρός το 1992 σε ένα δημόσιο λεωφορείο, που είχε μετατραπεί σε καταφύγιο κυνηγών.

Υπάρχουν ακόμα ερωτήματα σχετικά με την πραγματική αιτία θανάτου, που ποικίλουν από πείνα μέχρι δηλητηρίαση ή τραυματισμό, κάτι που προσδίδει μυστήριο στην ιστορία.

Christopher McCandless in the front of the "Magic Bus" (photo found undevelopped in his own camera)

Ο Christopher McCandless μπροστά από το “Magic Bus” (η φωτογραφία βρέθηκε στη δική του φωτογραφική μηχανή)

Σύμφωνα με την εφημερίδα The Star του Καναδά, περίπου 100 άτομα από όλο τον κόσμο ακολουθούν τα βήματα του McCandless σε οδοιπορικά προσκυνήματα κάθε χρόνο. Ο ίδιος θεωρείται σύμβολο της ελευθερίας και της επιστροφής του ανθρώπου στη φύση.

Προσκύνημα στο λεωφορείο

Ο ταξιδιώτης περιπέτειας και blogger Dan του Ο δρόμος με επέλεξε, περιγράφει τις δυσκολίες που είχε αντιμετωπίσει, ταξιδεύοντας μέχρι το σημείο όπου πέθανε ο McCandless.

I met two cool Austrian characters, Thomas and (roll the ‘R’) Roland on the Dalton Highway and it took all of 10 seconds to convince them to join me on a trip to ‘The Bus’. We were able to drive about 12.5 miles down Stampede Road before we had to leave the vehicles behind and continue on foot. The first hour and a half of hiking the next morning saw us travel on a really good quad trail, through some small swamps, through a couple of shin-deep river crossings and spat us out at the edge of the Teklinika River.

Γνώρισα δύο κουλ Αυστριακούς, τον Thomas και τον Roland (με κελαρυστό ρο) στον Αυτοκινητόδρομο Dalton και μου πήρε μόλις 10 δευτερόλεπτα να τους πείσω να έρθουν μαζί μου σε ένα ταξίδι στο Λεωφορείο. Μπορέσαμε να οδηγήσουμε περίπου 12,5 στο Stampede, προτού αφήσουμε τα οχήματα και συνεχίσουμε με τα πόδια. Η πρώτη μιάμιση ώρα πεζοπορίας το επόμενο πρωί μας ταξίδεψε σε ένα πολύ καλό μονοπάτι μέσα από μερικούς μικρούς βάλτους, μερικά βαθιά περάσματα του ποταμού και μας έβγαλε στην άκρη του ποταμού Teklinika.

Περιπλανήθηκαν αντίθετα από τη ροή του ποταμού και βρήκαν ένα μέρος για να διασχίσουν τον ποταμό. “Ήμουν αρκετά φοβισμένος, όταν έφτασε το νερό στο μηρό μου και άρχισα πραγματικά να σπρώχνω πολύ”, γράφει ο Dan. Τελικά έφθασαν στο “Fairbanks Bus 142″:

When bus 142 appeared on the side of the trail, seemingly out of thin air I was quite startled […] but somehow wasn’t ready to be there yet. I paused on the edge of the clearing for a moment, then again in the doorway, trying to take everything in. Even though I’d never been there before, it was very familiar – from the description in the book, the movie and also from the pictures I’ve seen online.

I thought The Magic Bus would be a quiet, sad place to spend time – I was quite surprised to find the opposite was the case.

Όταν το λεωφορείο 142 εμφανίστηκε στην άκρη του μονοπατιού, φαινομενικά στη μέση του πουθενά, εξεπλάγην […] αλλά κατά κάποιο τρόπο δεν ήμουν έτοιμος να είμαι ακόμα εκεί. Σταμάτησα για λίγο στην άκρη, στη συνέχεια ξανά στην πόρτα, προσπαθώντας να τα δω όλα. Παρόλο που δεν είχα βρεθεί ποτέ πριν εκεί, ήταν πολύ οικεία: από την περιγραφή στο βιβλίο, την ταινία και επίσης από τις εικόνες που έχω δει διαδικτυακά.

Σκέφτηκα ότι το Μαγικό Λεωφορείο θα ήταν ένα ήσυχο, θλιβερό μέρος για να περάσεις το χρόνο σου. Εξεπλάγην αρκετά που ανακάλυψα ότι ίσχυε το αντίθετο.

Βεβήλωση του λεωφορείου

Φαίνεται ότι ορισμένοι επισκέπτες δεν σέβονται αυτό το «μαυσωλείο». Ο blogger από το Φέρμπανκς της Αλάσκας Ed Plumb το περιγράφει στο ιστολόγιό του The Edventures. Σχετικά με τη δεύτερη επίσκεψή του στο λεωφορείο, έγραψε:

So we arrived at the bus to find it in complete disarray. A handful of windows had been bashed in, broken glass was scattered about, and most of the items in the bus had been overturned. Garbage was strewn all around the perimiter and into the adjacent stand of spruce trees.

Φτάσαμε στο λεωφορείο και το βρήκαμε σε πλήρη αταξία. Κάμποσα παράθυρα είχαν σπάσει, σπασμένα γυαλιά βρίσκονταν παντού διάσπαρτα και τα περισσότερα από τα αντικείμενα στο λεωφορείο ήταν αναποδογυρισμένα. Σε όλη την περίμετρο ήταν πεταμένα σκουπίδια και στο παρακείμενο σημείο με τα ερυθρέλατα.

Φυσικά, το λεωφορείο δεν προσελκύει μόνο ατρόμητους τυχοδιώκτες ή συλητές. Η ζωγράφος και blogger Heather Horton παρουσιάζει έναν πίνακα στην ιστοσελίδα της, εμπνευσμένη από την επίσκεψή της στο λεωφορείο:

"Fairbanks Bus 142", courtesy of Heather Horton

“Fairbanks Bus 142″, με την ευγενική παραχώρηση της  Heather Horton

Chris McCandless was on my mind when I worked on this painting as much as he was when I was actually at the bus. Fortunately I took a lot of photo reference which helps to bring the emotions and memories back in a flood. I thought of the 113 days he spent at the bus, what he might have thought about, the windows he looked through, the reflections he saw within himself as much as through the panes of glass. This painting is the beginning of my own journey by examining where he experienced the last, fateful part of his own odyssey.

Ο Chris McCandless ήταν στο μυαλό μου όταν εργαζόμουν σε αυτόν τον πίνακα, τόσο όσο ήταν εκεί κι όταν βρισκόμουν πραγματικά στο λεωφορείο. Ευτυχώς τράβηξα αρκετές φωτογραφίες, που βοηθούν στο να ξανάρθουν τα συναισθήματα και οι μνήμες. Σκέφτηκα τις 113 ημέρες που πέρασε στο λεωφορείο, τι θα μπορούσε να έχει σκεφτεί, τα παράθυρα που κοίταζε, τις σκέψεις μέσα του, το καθρέφτισμα πάνω στα τζάμια. Αυτός ο πίνακας είναι η αρχή του δικού μου ταξιδιού, εξετάζοντας το πού βίωσε το τελευταίο, μοιραίο κομμάτι της οδύσσειας του.

Δυστυχώς, αυτές οι πολυάριθμες εκστρατείες μπορεί να αποτελέσουν εμπόδιο για την τοπική κοινότητα, όταν εμπλέκονται δαπανηρές αποστολές διάσωσης. Κατά συνέπεια, υπάρχει συζήτηση μεταξύ των κατοίκων της πολιτείας της Αλάσκας ότι ίσως μια μέρα μετακινήσουν το “Magic Bus”, κάπου όπου θα ήταν ευκολότερο για τους επισκέπτες να έχουν πρόσβαση.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.