Παρελαύνοντες στην ιστορική παρέλαση της 22ας Ιουλίου στο Μπριτζτάουν, των Μπαρμπάντος. (ΦΩΤΟ: Khalil Goodman για το B-GLAD. Χρησιμοποιείται με άδεια).
Την Κυριακή 22 Ιουλίου 2018 σηματοδοτήθηκε η πρώτη μεγάλη δημόσια πορεία ΛΟΑΤΚΙ στα Μπαρμπάντος. Την περίμεναν εδώ και πολύ καιρό. Υπήρξαν εκδηλώσεις Υπερηφάνειας στο παρελθόν: οι μήνες Ιούνιος και Ιούλιος συνήθως έβλεπαν μερικές εκδηλώσεις και το 2017 έγιναν τόσο μια μικρής έκτασης επίδειξη για την συμμετοχικότητα, εκτός του Κοινοβουλίου όσο και μια εξίσου μικρή αντι-διαμαρτυρία με μία θρησκευτική πορεία με υποβόσκουσα αντι-ομοφυλοφιλικά μηνύματα.
Φέτος, όμως, η επιτροπή υπερηφάνειας των Μπαρμπάντος, στην οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι αρκετών τοπικών οργανώσεων και ΛΟΑΤΚΙ ομάδων, ανέλαβε την ευθύνη για μια σειρά εκδηλώσεων υπερηφάνειας τον Ιούνιο και τον Ιούλιο. Η Ro-Ann Mohammed, συν-διευθύντρια του Οργανισμού Γκέι και Λεσβιών Ενάντια στις Διακρίσεις των Μπαρμπάντος (B-GLAD), ήταν επιφορτισμένη με τη διοργάνωση της πορείας και κατάφερε να συγκεντρώσει μια σεμνή αλλά ισχυρά ορατή ομάδα που περιλάμβανε περίπου 120-150 μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας των Μπαρμπάντος και συμμάχους. Αυτό δεν είναι μικρό επίτευγμα.
Η Ro-Ann Mohammed, συν-διευθύντρια του Οργανισμού Γκέι και Λεσβιών Ενάντια στις Διακρίσεις των Μπαρμπάντος (B-GLAD). Η Mohammed ήταν στόχος πολλών κριτικών και ύβρεων στην πορεία προς την παρέλαση της 22ας Ιουλίου. (ΦΩΤΟ: Mandy Cummings. Χρησιμοποιείται με άδεια.)
Στις εβδομάδες που προηγήθηκαν της πορείας, η Mohammed έλαβε μία εντυπωσιακή ποσότητα επικρίσεων από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μαζί με αξιόπιστες απειλές για την ασφάλεια τη δικής της καθώς και των συμμετεχόντων στην πορεία, που δημοσιεύτηκαν τόσο στην προσωπική σελίδα της στο Facebook όσο και στη σελίδα του B-GLAD. Ήταν σαν να έγινε το ουσιαστικό αλεξικέραυνο για το μίσος εναντίον της κοινότητας. Έλαβε επίσης κριτική από μέλη της ίδιας της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, μερικοί από τους οποίους δεν πίστευαν ότι η κοινωνία των Μπαρμπάντος ήταν έτοιμη για μια τέτοια δημόσια προβολή. Επιπλέον, οι θρησκευτικοί ηγέτες καταδίκασαν δημοσίως την πορεία, χρησιμοποιώντας τυπικά αντι-ΛΟΑΤΚΙ προπαγανδιστικά επιχειρήματα όπως το “γκέι ατζέντα” και παραθέτοντας στίχους από την Βίβλο. Τα Μπαρμπάντος εξακολουθούν να διατηρεούν νόμους κατά του σοδομισμού και η συζήτηση του κοινού αλλά και των μέσων μαζικής ενημέρωσης γύρω από τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων εξακολουθεί να κυριαρχείται από συντηρητικό χριστιανικό συναίσθημα. Σε αυτό το πλαίσιο πιθανής απειλής, πιθανής έλλειψης υποστήριξης και γενικού κοινωνικού ανταγωνισμού, πραγματοποιήθηκε η πορεία.
Ένας συμμετέχων στην πορεία Υπερηφάνειας της 22ας Ιουλίου, στα Μπαρμπάντος, επαναπροσδιορίζει μια φράση δημοφιλή από τους ρέγκε καλλιτέχνες της Τζαμάικας σε ομοφοβικούς στίχους τραγουδιών. (ΦΩΤΟ από τον συγγραφέα. Χρησιμοποιείται με άδεια).
Καθώς η πορεία ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, οι διοργανωτές προειδοποίησαν ότι ίσως να συναντούσαμε φωνητικές διαμαρτυρίες κατά μήκος της διαδρομής—κάτι που οι περισσότεροι διαδηλωτές γνώριζαν πλήρως, έχοντας δει τις απειλές και τον φανατισμό των προηγούμενων ημερών και εβδομάδων. Μας δόθηκε επίσης ένας βασικός κανόνας: μην ασχολείστε. Έτσι αυτή η αίσθηση προσοχής, μαζί με ένα αόριστο συναίσθημα ανησυχίας, μας συνόδευαν στην πορεία. Ωστόσο, αυτό σιγά-σιγά ξεθώριασε στο παρασκήνιο καθώς περπατούσαμε και χορεύαμε στους δρόμους και έγινε ξεκάθαρο ότι δεν συναντήσαμε ανοικτή διαμαρτυρία ή μίσος.
Ζήτησα από την Mohammed να περιγράψει τα συναισθήματά της κατά τη διάρκεια της πορείας. Είπε ότι βίωσε “υπερβολική ανακούφιση” που δεν υπήρξε βία ή ανοιχτή σύγκρουση και “εξεπλάγει ευχάριστα” από όλη την εμπειρία. Περίμενε ότι “κάτι κακό θα συνέβαινε”, και όταν αυτό δεν έγινε—όταν το μόνο που είδε ήταν θετικότητα—η εμπειρία έγινε “κατά κάποιο τρόπο σουρεαλιστική”.
Η σύντροφός μου και εγώ μοιραστήκαμε αυτό το σουρεαλιστικό συναίσθημα. Αμφιταλαντευόμασταν για το αν θα παρευρισκόμασταν ή όχι στην πορεία. Αν και είμαστε σχετικά ανοιχτοί για τη σεξουαλικότητά μας, η σκέψη της εθνικής ορατότητας είναι πάντα τρομακτική. Ο προγραμματισμένος συμβιβασμός μας ήταν να συναντήσουμε τους διαδηλωτές στο δρόμο προς το τελικό σημείο, να σταθούμε στο περιθώριο και να χαρούμε. Η πορεία δεν έφυγε εγκαίρως από την αφετηρία της, διότι τόσο οι διοργανωτές όσο και οι συμμετέχοντες έδιναν συνεντεύξεις στα ΜΜΕ. Αποφασίσαμε, αντ’ αυτού, να περάσουμε λίγο χρόνο στο σημείο εκκίνησης και να φύγουμε καθώς η πορεία θα ξεκινούσε. Δυόμιση ώρες αργότερα, βρεθήκαμε στο τελικό σημείο της πορείας, μπλεγμένοι σε ένα περιβάλλον που ήταν περιεκτικό, ενδυναμωτικό, εορταστικό και γεμάτο αγάπη. Σχεδόν ασυνείδητα μας πήραν μαζί τους. Κάπου στο δρόμο, ξεχάσαμε τις ανησυχίες μας για την ορατότητα και αποκαλύψαμε αντ’ αυτού τη χαρά και την ευφορία της εμπειρίας. Άλλοι συμμετέχοντες αισθάνθηκαν ομοίως.
Περιγράφοντας την εμπειρία της, η Mandy Cummins—μία επαγγελματίας καλλιτέχνης του μακιγιάζ και μουσικός— είπε:
Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου ως σύμμαχο στα θέματα ισότητας, αλλά ως κάποια που πολύ πρόσφατα κατέληξε να αυτοπροσδιοριστεί ως πανσέξουαλ, η υπερηφάνεια έγινε πολύ πιο ξεχωριστή. Είμαι τυχερή που έχω μεγάλη υποστήριξη από το στενό κύκλο μου, αλλά γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι δεν το έχουν, κι αυτό μου ζέστανε την καρδιά μου και με έκανε λίγο συναισθηματική που βίωσα την απόλυτη χαρά στο δρόμο. Όλοι χόρευαν, τραγουδούσαν και αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλον και γελούσαν, χωρίς καμιά ανησυχία ή φόβο, τουλάχιστον για αυτές τις λίγες ώρες, για απόρριψη ή κρίση. Ήταν ενδυναμωτικό και όμορφο.
Ο Christopher Reynolds, ένας άλλος συμμετέχων, περιέγραψε κάτι ακόμα πιο έμφυτο:
Ήμασταν ακριβώς έξω από την Scotiabank και έπαιζα το ‘I'm Coming Out’ και κάτω από έναν παράλληλο δρόμο έρχεται η Didi [Winston, μία δημοφιλής ακτιβίστρια και ηθοποιός της ΛΟΑΤΚΙ σκηνής των Μπαρμπάντος] που φορούσε φόρεμα Υπερηφάνειας και σήκωνε μια τεράστια σημαία Υπερηφάνειας. Και έτρεχε πάνω στα τακούνια. Όλο το πλήθος εξερράγη. Ήταν το πάρτι μας. Ήταν η στιγμή μας. Δεν μπορούσα καν να ακούσω τι προσβολές μας φώναζαν οι άνθρωποι, ενθαρρύνοντάς μας με αγάπη. Ποιος θα μπορούσε να τα βάλει με μια γυναίκα ουράνιο τόξο; Ποιος θα μπορούσε να τα βάλει με κάποιον από εμάς όταν ήμαστε μαζί;
Ο Khalil Goodman, φωτογράφος και ειδικός των διαφημίσεων, είχε μια πιο μετρημένη απάντηση:
…η παρέλαση Υπερηφάνειας ήταν όμορφη και πιο σημαντική από ότι μπορεί να ειπωθεί. Εκείνοι που αντιτίθενται στην ΛΟΑΤ κοινότητα των Μπαρμπάντος… λένε “σας επιτρέπουμε να υπάρχετε εφόσον δεν είστε ορατοί, μην μιλάτε για τον εαυτό σας. Δεν είναι αρκετό αυτό; “
Η παρέλαση Υπερηφάνειας ήταν η ΛΟΑΤ κοινότητα του λαού των Μπαρμπάντος που επέλεξαν να πουν “είμαστε εδώ, δεν είμαστε αόρατοι και δεν συμφωνήσαμε να παλεύουμε να επιβιώσουμε. Είμαστε ευτυχείς, είμαστε εδώ και δεν θα φυτοζωούμε μόνο. Θα ΖΟΥΜΕ πλήρως, εξίσου με όλους τους άλλους.”
Παρελαύνοντες στην ιστορική παρέλαση της 22ας Ιουλίου στο Μπριτζτάουν, των Μπαρμπάντος. (ΦΩΤΟ: Khalil Goodman για το B-GLAD. Χρησιμοποιείται με άδεια).
Για τους παρελαύνοντες της ημέρας, όμως, η Υπερηφάνεια έγινε μια έντονα προσωπική, αλλά σχεδόν παράδοξη δημόσια εμπειρία. Πέρα από την προφανή κοινωνική δήλωση που έγινε, υπήρξε μια γιορτή της συλλογικής ανθρωπιάς μας, μια διαβεβαίωση της προσωπικής μας ατομικότητας και μια απεικόνιση της αλληλεγγύης που απολαμβάνουμε παρά τις διαφορές μας. Παραμένει να δούμε τη σημασία αυτού για την ευρύτερη κοινωνία των Μπαρμπάντος, αλλά για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, ανεξάρτητα από το αν συμμετείχε ή όχι στην πορεία, αυτή ήταν μια επιβεβαίωση και ίσως ένα σημαντικό βήμα προς την ομολογία και την επίδειξη της όμορφης και ποικίλης κανονικότητας.
Μία συμμετέχουσα στην ιστορική πορεία Υπερηφάνειας της 22ας Ιουλίου, στα Μπαρμπάντος. (ΦΩΤΟ: Khalil Goodman για το B-GLAD. Χρησιμοποιείται με άδεια).