- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Μία Παρέλαση Υπερηφάνειας κάνει το ντεμπούτο της στην πρωτεύουσα του καρναβαλιού της Καραϊβικής

Κατηγορίες: Ανθρώπινα Δικαιώματα, Θρησκεία, ΛΟΑΤΚΙΑ+, Μέσα των πολιτών, Γέφυρα

Το αίσθημα της χαρούμενης περιπλάνησης στους δρόμους της πόλης όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, στους ίδιους δρόμους που είναι αποδεκτό, καθώς περνούν τα χρόνια, για χιλιάδες γλετζέδες να παρελαύνουν κατά τη διάρκεια του ξεφαντώματος του Καρναβαλιού.” ΦΩΤΟ: Maria Nunes. Χρησιμοποιείται με άδεια.

Από τον Andre Bagoo

Ακόμα χαμογελάω για το Σάββατο 28 Ιουλίου. Γράφτηκε ιστορία στο Τρινιδάδ και Τομπάγκο με την πρώτη παρέλαση Υπερηφάνειας. Από εκείνη την ημέρα, επεξεργάστηκα την εμπειρία. Το αίσθημα της χαρούμενης περιπλάνησης στους δρόμους της πόλης όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, στους ίδιους δρόμους όπου που είναι αποδεκτό, καθώς περνούν τα χρόνια, για χιλιάδες γλεντζέδες να παρελαύνουν κατά τη διάρκεια του ξεφαντώματος του Καρναβαλιού. Τι διαφορετικό υπήρξε το περασμένο Σάββατο; Η διαφορά ήταν ότι όλοι μας είχαμε πράγματι έναν λόγο να παρελάσουμε: όλοι μας είχαμε μια σημαντική δήλωση. Τόσοι πολλοί ΛΟΑΤΚΙ φίλοιμερικοί από τους οποίους επέστρεψαν στο Τρινιδάδ μετά την μετανάστευσή τους επιδιώκοντας καλύτερη ποιότητα ζωής στο εξωτερικό, μια ζωή όπου καλύπτονται από βασικές διατάξεις που τους προστατεύουν από τις διακρίσεις στο χώρο εργασίας, από την πρόσβαση σε κυβερνητικές υπηρεσίες και αναγνωρίζονται πλήρως ως ανθρώπινα όντα επί ίσοις όροις με οποιονδήποτε άλλον.

Πολλοί φίλοι μου είπαν σε ιδιωτικές συζητήσεις ότι ποτέ δεν πίστευαν ότι θα έβλεπαν την ημέρα που το Τρινιδάδ θα είχε παρέλαση Υπερηφάνειας. Μπορούσα να νιώσω το συναίσθημά τους καθώς ξαναθυμούνταν χρόνια εμπειρίας σε αυτή τη χώρα, όπου οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι υπόκεινταν σε διακρίσεις σε καθημερινή βάση στα πιο συνηθισμένα μέρη: στο σχολείο, στο σπίτι, στο κομμωτήριο, στο σούπερ μάρκετ, στη δουλειά, στην εκκλησία, στο γήπεδο, και, ναι, απλά περπατώντας στο δρόμο. Η παρέλαση του Σαββάτου ήταν μια στιγμή αγνής χαράς και αγάπης.

Από τότε, έχω παρατηρήσει τις αντιδράσεις των θρησκευτικών αξιωματούχων. Κάποιος περιέγραψε την παρέλαση ως “ανησυχητική”. Άλλες σιωπηρές μειονοτικές ομάδες δεν πρέπει να προστατεύονται: “Η χώρα στο σύνολό της έχει το δικαίωμα να καθορίσει τις αξίες που θέλει να προωθήσει.” Όλα αυτά έχουν ειπωθεί με ένα ευθύ πρόσωπο (λογοπαίγνιο). Αλλά υπήρχαν περισσότερα από τους ιερείς. Ένας υπάλληλος αμφισβήτησε το αν οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι γεννήθηκαν ομοφυλόφιλοι. “Δεν υπάρχουν πουθενά στοιχεία ότι οι άνθρωποι από τη φύση τους γεννιούνται με αυτόν τον τρόπο.” Είπε ότι το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι επιλογή. Και φυσικά, η φυσική συνέπεια ήταν ότι όλοι εμείς που παρελάσαμε το Σάββατο επιλέξαμε την υποταγή μας.

Ένας άλλος έφτασε στο σημείο να λέει ότι οι ομοφυλόφιλοι απομονώνονται από μόνοι τους: “Αναλαμβάνουν αυτή τη θέση κοινωνικά και απομονώνονται λες κι όλοι είναι εναντίον τους, αλλά αυτό που κάνουν είναι ενάντια στις φυσιολογικές κοινωνικές πράξεις”. Αυτός ο αξιωματούχος φάνηκε να προτείνει ότι είναι οι ομοφυλόφιλοι που ασχολούνται με το να αστυνομεύουν τα υπνοδωμάτια των άλλων, είναι αυτοί που έχουν αφήσει ομοφοβικούς νόμους από την αποικιοκρατία στα βιβλία, είναι αυτοί που έχουν ρητά εισαγάγει μια διάταξη στον νόμο κατά των διακρίσεων απομακρύνοντας τους εαυτούς τους από την προστασία του κράτους. Αυτή είναι η εκδοχή του για τις “συνήθεις κοινωνικές λειτουργίες”.

Έχω κάποια νέα γι αυτούς τους ειδήμονεςκαι για όσους αισθάνονται ότι οι ομοφυλόφιλοι προσγειώθηκαν ξαφνικά από ένα διαστημόπλοιο. Τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα υπήρχαν εδώ και αιώνες. Ρωτήστε τις εκατοντάδες χιλιάδες που διώχθηκαν και σφαγιάστηκαν από τους Ναζί. Ρωτήστε τον Σαίξπηρ. Και οι ομοφυλόφιλοι βρίσκονται στο Τρινιδάδ πολύ καιρό πριν το περασμένο Σάββατο. Το να ισχυριστούμε ότι είμαστε μια ξαφνική εισαγωγή από τα ξένα είναι μια πράξη ρεβιζιονισμού τόσο σκόπιμα τυφλή ώστε να είναι μισητή.

Βλέπετε, αυτό που πραγματικά ανατρέπει τους θρησκευτικούς ηγέτες δεν είναι ένα εύκολο επιχείρημα για τη βιολογία (αν γεννηθήκατε ή αν γίνατε ομοφυλόφιλος είναι το γεγονός ότι είσαστε ομοφυλόφιλος). Δεν είναι ούτε το ζήτημα των θρησκευτικών δικαιωμάτων (κανείς δεν επιδιώκει να αλλάξει το ιδιωτικό δόγμα τους). Αυτό που απασχολεί αυτούς τους ηγέτες δεν είναι κάτι που να σχετίζεται με κάποιο είδος αρχής προτιμήσεων για οχλοκρατία (διαφορετικά τα ίδια τα μέλη τους θα ξεσηκώνονταν εναντίον τους και θα μπορούσαν να συστήσουν αλλαγές στα οπισθοδρομικά θεωρητικά δόγματα). Ούτε είναι κάποια πίστη στη Βίβλο (η οποία διδάσκει τα πάντα εκτός από την αγάπη).

Αυτό που πραγματικά αναστατώνει τους θρησκευτικούς ηγέτες είναι το γεγονός ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλοι σε αυτή τη χώρα και δεν ντρεπόμαστε.

Μπορούν να μου αφαιρέσουν το δικαίωμά μου στην ισότητα με τη χρήση οποιασδήποτε πολύτιμης σοφιστείας που θα ήθελαν να επινοήσουν. Αλλά ξέρετε τι δεν θα πάρουν ποτέ μακριά; Χάρη στους διοργανωτές του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας και Τεχνών του Τρινιδάδ και Τομπάγκο [1] δεν θα πάρουν ποτέ το δικό μου #Pride2018 [2].

Ο Andre Bagoo είναι ποιητής του Τρινιδάδ και δημοσιογράφος. Η τέταρτη ποιητική συλλογή του, “The City of Dreadful Night”, δημοσιεύθηκε τον Μάιο του 2018.