[1]Λεπτομέρεια φωτογραφίας που δημοσιεύτηκε στο Pixabay και χρησιμοποιείται εδώ με την άδεια CC0 των Creative Commons.
Το κείμενο αυτό αποτελεί επιμελημένη εκδοχή δοκιμίου της Ayomide Zuri, που αρχικά δημοσιεύτηκε στο Afroféminas. [2] Το κείμενο αυτό προκάλεσε έντονη διαμάχη, όπως φαίνεται στα σχόλια της αρχικής ανάρτησης.
Πολλές γυναίκες—ιδιαίτερα λευκές που ισχυρίζονται ότι είναι διατομεακές φεμινίστριες [3]—μπερδεύονται όταν λέω ότι δεν είμαι φεμινίστρια. Αναρωτιούνται γιατί δεν συμμετέχω στο κίνημα. Έχουν προσπαθήσει ακόμα και να με πείσουν χρησιμοποιώντας ακαδημαϊκή και κοινωνική επιχειρηματολογία, που υποτίθεται ότι υπογραμμίζει το γιατί θα πρέπει να είμαι φεμινίστρια.
Παραθέτουν, για παράδειγμα, το γεγονός ότι οι γυναίκες ακόμα κερδίζουν λιγότερα από τους άντρες του ίδιου εκπαιδευτικού επιπέδου. Ότι οι γυναίκες συνεχίζουν να υπόκεινται σε εξονυχιστικό έλεγχο σε σχέση με ό,τι έχει να κάνει με το σώμα τους. Ότι η βία κατά των γυναικών είναι μια παγκόσμια επιδημία. Ή ότι πολιτισμικά και κοινωνικά εμπόδια εμποδίζουν τις γυναίκες από το να πετύχουν σε διάφορους τομείς και ότι η διάκριση φύλου είναι η νόρμα σε διάφορες χώρες και θρησκευτικές κοινότητες.
Τα γνωρίζω όλα αυτά. Τα ξέρω, ξέρω ότι είναι αλήθεια και τα έχω βιώσει πολλές φορές. Είμαι μαύρη.
Όμως, όταν αναφέρω τη φυλή, τον ρατσισμό, μαύρες cis [4] γυναίκες, μαύρες τρανς γυναίκες, μαύρες LGBTiQ γυναίκες, ή μαύρες γυναίκες της διασποράς και τον τρόπο με τον οποίο ανέκαθεν γινόμαστε αντικείμενο διαχωρισμού και διακρίσεων, όταν αναφέρω τον τρόπο με τον οποίο έχουμε κακοποιηθεί σωματικά, συναισθηματικά και λεκτικά τόσο μέσα όσο και έξω από το φεμινιστικό κίνημα, πολλές λευκές και διατομεακές λευκές φεμινίστριες παραμένουν σιωπηλές. Κι όμως, συμφωνούν ότι οι γυναίκες, όλες οι γυναίκες, θα πρέπει να ενωθούν για να “σηκώσουν τις φωνές τους και να τραγουδήσουν” “Kumbuyah, Κύριε μου” για (κάποια) γυναικεία δικαιώματα.
Αλλά δεν θέλουν να μιλήσουν για την φυλετικοποιημένη βία του κράτους ως κάτι διαφορετικό από την βία του φύλου, και από την οποία οι μαύρες γυναίκες υποφέρουν διπλάσια. Ή για το πώς οι μαύρες και άλλες έγχρωμες γυναίκες κερδίζουν λιγότερα από τους λευκούς, άντρες και γυναίκες. Ή πώς μαύρες κοπέλες και μετανάστριες απομακρύνονται συχνότερα από το σχολείο, ως αποτέλεσμα του φανερού προβλήματος ένταξης. Ή πώς οι γυναίκες από μαύρες και μεταναστευτικές κοινότητες είναι πιο πιθανό να βιώσουν οικιακή βία από ό,τι οι λευκές.
Κι ενώ εύχομαι για ισότητα για όλες τις γυναίκες, όλους τους άντρες, και όλες τις φυλές, εγώ ως μαύρη γυναίκα δεν μπορώ να ευθυγραμμιστώ με ένα κίνημα, που είναι επικεντρωμένο στις λευκές γυναίκες και το οποίο αρνείται να συμπεριλάβει την φυλετική ανισότητα και την ανισότητα φύλου. Έχω πλέον βαρεθεί και δεν πρόκειται να αγωνιστώ για να συμπεριληφθώ σε ένα χώρο προσανατολισμένο προς τις λευκές φεμινίστριες από τις οποίες εγώ και πολλές άλλες μαύρες γυναίκες έχουμε απορριφθεί ξανά και ξανά. Ακριβώς όπως η Sojourner Truth δήλωσε στην ομιλία της το 1851, “Δεν είμαι εγώ γυναίκα; [5]”, αρνούμαι να είμαι μέλος ενός κινήματος, που αποκτηνώνει και αποξενώνει τις μαύρες γυναίκες. Ομάδες που σφετερίζονται το στυλ και τις παραδόσεις μας με επιτυχία, προκειμένου να προχωρήσουν τα δικά τους εγωκεντρικά προγράμματα.
Δεν θα προσπαθήσω πλέον να διδάξω λευκές φεμινίστριες για τη σπουδαιότητα της διασταύρωσης φυλής και φύλου, επειδή μερικές θα συνεχίζουν να αγνοούν την σχέση των μαύρων γυναικών με το φεμινιστικό κίνημα, ασχέτως του πόσες μαύρες γυναίκες προσπαθούν να τις μορφώσουν. Αν και ο διατομεακός φεμινισμός δημιουργήθηκε για να διαχωριστεί από τον λευκό φεμινισμό και να συμπεριλάβει γυναίκες από άλλες εθνότητες, ακόμα έχει τη λέξη “φεμινισμό” στον τίτλο του. Θα προτιμούσα να διαχωρίσω τον εαυτό μου συνολικά από τον φεμινισμό, ώστε να ζήσω εν ειρήνη σε έναν Γυναικείο [6] χώρο που δημιουργήθηκε με την σκούρα μου επιδερμίδα και το στάτους μου ως γυναίκα κατά νου, από το να υπερασπιστώ ένα λευκό, φεμινιστικό παράδειγμα που είναι τόσο διαβρωτικό που η διατομεακότητα τιμάται ως μια σύγχρονη εφεύρεση.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι ώρα για εμάς τις μαύρες γυναίκες να ορίσουμε τους εαυτούς μας με τους δικούς μας όρους, και να συγκεντρωνόμαστε σε χώρους δημιουργημένους από εμάς για μας. Όπως η Clenora Hudson-Weems, συγγραφέας του “Africana Womanism [7]: Reclaiming Ourselves” μίλησε γύρω από την υπεράσπιση του εαυτού μας καθορίζοντάς τον με τους δικούς μας όρους, οι μαύρες γυναίκες μπορούν να βρουν ασφάλεια μόνο σε χώρους όπου οι πολιτιστικές, νοητικές, συναισθηματικές, σωματικές και ακόμα και πνευματικές ποιότητές μας τιμώνται.
Κάποιες λευκές/διατομεακές φεμινίστριες θα αρχίσουν να κραυγάζουν περί διαχωρισμού και διακρίσεων αφού τα διαβάσουν αυτά, αλλά παρακαλώ χρησιμοποιήστε αυτή την ευκαιρία να μορφωθείτε γύρω από την υποκρισία και τις αντιφάσεις του φεμινιστικού κινήματος σχετικά με τις μαύρες γυναίκες.
Μέσα στο Γυναικείο κίνημα, μπορώ να εξυψώσω τις μαύρες γυναίκες και τις γυναίκες από άλλες κουλτούρες επειδή μέσα σε αυτό το παράδειγμα αναγνωρίζομαι. Αναγνωρίζομαι ως μέρος αυτού του κινήματος εξαιτίας της σκούρας επιδερμίδας μου και επειδή είμαι γυναίκα. Και σε ένα χώρο όπου η ζωτικότητά μου δεν είναι θεωρείται ανάξια σεβασμού, ούτε αγνοείται, ούτε πετιέται, εγώ, ως μαύρη γυναίκα, μπορώ να ανθίσω.