Αυτή η δημοσίευση από την Raisa Wickrematunge εμφανίστηκε αρχικά στο Groundviews, μια βραβευμένη ιστοσελίδα δημοσιογραφίας πολιτών στη Σρι Λάνκα. Παρακάτω δημοσιεύεται μια επεξεργασμένη έκδοση ως μέρος συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου με το Global Voices.
Σε αναγνώριση της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας το 2016, το Groundviews, μια πρωτοβουλία πολιτών για τα μέσα ενημέρωσης, χαρτογράφησε περιστατικά παρενόχλησης στο δρόμο στη Σρι Λάνκα, από τα οποία κανένα δεν αναφέρθηκε στην αστυνομία. Όσοι συνέβαλαν με τις ιστορίες τους στο χάρτη αναφέρθηκαν εμπειρίες που παραμένουν οδυνηρές ή τρομακτικές, ακόμα και χρόνια αργότερα.
Για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας το 2019, το Groundviews προσπάθησε να καθορίσει πόση διαφορά υπήρχε ανάμεσα στις εμπειρίες των γυναικών σχετικά με την παρενόχληση στο δρόμο και τις διαθέσιμες αστυνομικές στατιστικές. Ενώ η περίληψη των σοβαρών εγκλημάτων, η οποία είναι διαθέσιμη στην ιστοσελίδα της Αστυνομίας της Σρι Λάνκα, έχει στατιστικά στοιχεία σχετικά με τον βιασμό, το νομοθετημένο βιασμό και τη σεξουαλική κακοποίηση, δεν προσδιορίζει συγκεκριμένα την παρενόχληση στο δρόμο. Για να διαπιστώσουν ποια στατιστικά στοιχεία ήταν διαθέσιμα για την παρενόχληση στο δρόμο για το 2018, τα μέλη του Groundviews υπέβαλαν αιτήσεις πληροφοριών τόσο στην Αστυνομική Διεύθυνση της Σρι Λάνκα όσο και στο Τμήμα Τουριστικής Αστυνομίας. Η υποψία τους ότι οι αστυνομικοί δεν καταγράφουν στατιστικές για την παρενόχληση από το δρόμο αποδείχθηκε εν μέρει σωστή.
Ο παρακάτω χάρτης (κάντε κλικ εδώ για να το δείτε πιο καθαρά) αντικατοπτρίζει τις διαθέσιμες αστυνομικές στατιστικές σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση: 2312 περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης αναφέρθηκαν το 2018, με 17 περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης να έχουν αναφερθεί από τουρίστες.
Το Groundviews ζήτησε τόσο από την Τουριστική Αστυνομία όσο και από το Γραφείο Προστασίας Γυναικών και Παιδιών από την Κακοποίηση να επιθεωρήσει τα αρχεία της αστυνομίας. Η παροχή των πληροφοριών θα ήταν από υλικοτεχνικής άποψης αδύνατη, δήλωσαν, δεδομένου ότι οι υπεύθυνοι αξιωματούχοι και των δύο μονάδων θα χρειαζόταν να χτενίσουν χειρόγραφες εγγραφές ολόκληρου του έτους. Το έργο τους θα ήταν πιο γρήγορο και πιο εύκολο εάν τα βιβλία συμβάντων ήταν ψηφιοποιημένα, αλλά φάνηκε ότι η μοναδική ένδειξη ότι βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα ήταν η ίδια η περίληψη των σοβαρών εγκλημάτων, παρόλο που ήταν σε μορφή PDF δεν ήταν εύκολο να αναζητηθούν, και δεν κατόρθωσαν να καθορίσουν ποια η σημασία των διαφόρων κατηγοριών (για παράδειγμα, τι χαρακτηρίζεται ως σεξουαλική κακοποίηση).
Τα δεδομένα καταρτίστηκαν επίσης διαφορετικά σε κάθε τμήμα. Το Γραφείο Γυναικών και Παιδιών δεν ήταν εξ’ ολοκλήρου σε θέση να παράσχει στατιστικές για την παρενόχληση στο δρόμο — στα δεδομένα τους, αυτό ανήκε κάτω από την ευρεία κατηγορία της σεξουαλικής κακοποίησης. Το Αρχηγείο της Αστυνομίας διέθετε ένα ξεχωριστό βιβλίο καταγραφής του συνολικού αριθμού των περιπτώσεων σεξουαλικής κακοποίησης που αναφέρθηκαν για το 2018 και αυτό ήταν που έλαβε το Groundviews, αν και ο αξιωματικός υπηρεσίας διαπίστωσε ότι δεν ήταν δυνατό να λάβουν λεπτομέρειες για κάθε αναφερόμενο περιστατικό.
Από την άλλη πλευρά, η Τουριστική Αστυνομία διατήρησε τα δικά της βιβλία συμβάντων, επιτρέποντάς της να παράσχει μια λεπτομερή κατανομή των περιστατικών που περιλάμβαναν περιστατικά παρενόχλησης στο δρόμο, επιδειξίες, σεξουαλική επίθεση και βιασμό. Ο υπεύθυνος αξιωματικός σημείωσε ότι οι τουρίστες δεν διαμαρτύρονται συχνά για παρενόχληση — υπήρχαν πολύ περισσότερες καταγγελίες για κλοπή.
Ωστόσο, η έρευνα δείχνει ότι η παρενόχληση στο δρόμο είναι κοινή — και όχι μόνο για τους τουρίστες. Μια μελέτη του 2015 του Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για το Πληθυσμό (UNFPA) διαπίστωσε ότι το 90% των γυναικών που ερωτήθηκαν είχαν υποστεί παρενόχληση στο δρόμο ενώ χρησιμοποιούσαν τη δημόσια συγκοινωνία. Από αυτά τα περιστατικά, το 74% ήταν σωματικής φύσης και περιλάμβανε ανεπιθύμητη επαφή.
Η επίλυση του προβλήματος είναι το γεγονός ότι τα θύματα που καταγγέλλουν στην αστυνομία ή βγαίνουν μπροστά για να μιλήσουν για παρενόχληση στο δρόμο συχνά γίνονται οι ίδιοι στόχος, ιδιαίτερα στο διαδίκτυο. Οι απαντήσεις στο τουΐτ του διευθυντικού στελέχους Malki Opatha σχετικά με τη δική της εμπειρία παρενόχλησης στο δρόμο γρήγορα μετατράπηκε σε απόδοση ευθυνών στο θύμα, με πολλούς χρήστες του Twitter να την ρωτούν γιατί είχε επιλέξει να καθίσει κοντά στο παράθυρο στο λεωφορείο και άλλοι της έλεγαν ότι θα έπρεπε να βάλει τις φωνές στο δράστη.
18.12.18 #metoo
I was harassed on my way home.
I stood up from my seat near the window, I wanted to shout, I wanted to scream!
I couldn’t shout, I couldn’t scream, I was traumatized & my voice didn’t come out.
He got away!
It’s been 2 days now and it haunts me still ? #lka
— Malki (@MalkiOpatha) December 20, 2018
18.12.18 #metoo
Παρενοχλήθηκα στο δρόμο για το σπίτι μου.
Σηκώθηκα από το κάθισμά μου κοντά στο παράθυρο, ήθελα να φωνάξω, ήθελα να ουρλιάξω!
Δεν μπορούσα να φωνάξω, δεν μπορούσα να ουρλιάξω, τραυματίστηκα και η φωνή μου δεν βγήκε.
Έφυγε!
Έχουν περάσει 2 μέρες τώρα και με στοιχειώνει ακόμα ?
Ως απάντηση, η Malki κινηματογράφησε ένα βίντεο που εξηγούσε γιατί δεν είχε αντιδράσει στο άτομο που την παρενόχλησε: “Δεν αντιδρούμε γιατί δεν είμαστε έτοιμες. Ακόμη και αν έχουμε επίγνωση της παρενόχλησης στις δημόσιες συγκοινωνίες, δεν γνωρίζουμε πώς να αντιδράσουμε. Είμαστε μουδιασμένες. Το σώμα μας παγώνει. Ακόμα κι αν θέλουμε να φωνάξουμε, μερικές φορές δεν μπορούμε.”
Παρά τις ισχυρές αυτές μαρτυρίες, μια πρόσφατη εκστρατεία του UNPFA για την παρενόχληση στο δρόμο, η οποία συνέπεσε με τη διεθνή εκστρατεία 16 Ημέρες Ακτιβισμού ενάντια στη Βία με βάση το φύλο, έβλεπε ακόμα πολλούς σχολιαστές να κατηγορούν όσες έβγαιναν μπροστά για να μοιραστούν τις ιστορίες τους, κολλώντας τους την ταμπέλα ότι ψάχνουν την προσοχή.
“Με το μακιγιάζ σου, μπορεί να [πίστευε] ότι είσαι κάποια σπουδαία. Δεν μου αρέσουν [οι γυναίκες που βάζουν] πολύ μακιγιάζ. Και κάτι άλλο, γιατί θα έπρεπε να [παρενοχλήσει] εσένα; Δεν υπάρχουν άλλα κορίτσια στο λεωφορείο εκτός από εσένα;” είπε ένας σχολιαστής.
“Ζήτησε μόνο τον αριθμό του τηλεφώνου της”, είπε ένας άλλος. “Αυτή δεν ήξερε για ποιο λόγο. Νομίζω ότι [θα μπορούσε] να ήταν επειδή την εμπιστευόταν, ήθελε να είναι φίλοι. Σκεφτείτε θετικά… το να ζητάει κανείς [έναν αριθμό] από ένα κορίτσι είναι σεξουαλική παρενόχληση;”
Κρίνοντας από τα σχόλια, πολλοί από τους νεαρούς άνδρες στα σχόλια δεν θεωρούν ότι η παρενόχληση στο δρόμο αποτελεί σοβαρό ζήτημα. Ούτε η αστυνομία, φαίνεται πως το κάνει. Παρόλο που ο σκοπός του Groundviews ήταν να καταγράψει την παρενόχληση στο δρόμο με παρόμοιο τρόπο με το σχέδιο χαρτογράφησης του 2016, δεν ήταν σε θέση να το πράξει, για λόγους που ξεπερνούν τη συλλογή δεδομένων.
Κατά τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με τη βία που βασίζεται στην τεχνολογία, το Groundviews είπε ότι κατά τη διάρκεια των συζητήσεων σε ομάδες εστίασης η προσέγγιση της αστυνομίας και του Τμήματος Εγκληματολογικών Ερευνών προκαλεί συχνά νέο τραύμα στα θύματα που προσπαθούν να λάβουν κάποια μορφή έννομης προστασίας. Δεν είναι διόλου παράξενο ότι το ίδιο ισχύει και για τη βία που συμβαίνει εκτός διαδικτύου.
Επί του παρόντος, όσες καταθέτουν καταγγελίες — συμπεριλαμβανομένων των κατηγοριών για σεξουαλική κακοποίηση και βία — έρχονται αντιμέτωπες με ένα σύστημα για την αναφορά τέτοιων εγκλημάτων που δεν είναι σχεδιασμένο, ούτε ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους. Τα τρέχοντα προγράμματα ευαισθητοποίησης σχετικά με το φύλο, την γενική σεξουαλικότητα και την εκπαίδευση σχετικά με τη σχέση σε σχολικό επίπεδο και η ψηφιοποίηση των αρχείων καταγραφής της αστυνομίας θα αποτελέσουν ένα καλό ξεκίνημα για την αντιμετώπιση αυτών των ελλείψεων.