Φωτογραφία από την Nan Lwin / The Irrawaddy

Αυτό το άρθρο της Nan Lwin προέρχεται από το “The Irrawaddy”, έναν ανεξάρτητο ειδησεογραφικό ιστότοπο στη Μιανμάρ και αναδημοσιεύεται στο Global Voices στο πλαίσιο συμφωνίας για κοινή χρήση περιεχομένου.

Αυτή η μπανανοφυτεία 500 στρεμμάτων στην κοινότητα Lamyang της πολιτείας Κατσίν κανονικά γεμίζει ζωή στις 7 κάθε πρωί. Οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, οι περισσότεροι από την πολιτεία Ρακάιν, μεταφέρουν φρεσκοκομμένες πράσινες μπανάνες σε ζυγούς σε μια περιοχή επεξεργασίας, όπου οι μπανάνες ξεπλένονται και στη συνέχεια εμποτίζονται σε μια δεξαμενή γεμάτη με ένα λευκό χημικό διάλυμα. Κανείς δεν ξέρει τι είναι το διάλυμα, αλλά λένε ότι “είναι για να κάνει τους καρπούς να διαρκέσουν πολύ”. Στη συνέχεια, οι μπανάνες φορτώνονται — κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των Κινέζων εποπτών — σε 12τροχα φορτηγά που θα τις οδηγήσουν στον τελικό προορισμό τους: στην επαρχία Γιουνάν στην Κίνα.

“Χρειάζονται περίπου τέσσερις ώρες για να φορτωθεί πλήρως ένα φορτηγό. Μετά από αυτό κάνουμε το μεσημεριανό μας διάλειμμα”, είπε ένας εργαζόμενος.

Η σκηνή είναι ένας μικρόκοσμος των ταχέως αναπτυσσόμενων καλλιεργειών φυτικών ιστών μπανάνας στην πολιτεία Κατσίν. Σύμφωνα με το Υπουργείο Γεωργίας, Κτηνοτροφίας και Άρδευσης του κρατιδίου, το Κατσίν έχει πάνω από 60.000 στρέμματα τέτοιων φυτειών. Οι ομάδες της κοινωνίας των πολιτών, ωστόσο, έχουν υπολογίσει πάνω από 170.000 στρέμματα στους δήμους Waimaw, Bhamo, Shwegu, Mansi, Momauk και Dokphoneyan. Οι περισσότερες φυτείες έχουν κινεζική υποστήριξη και κατηγορούνται ότι κλέβουν τη γη, καταστρέφουν το περιβάλλον και παραβιάζουν τα εργασιακά δικαιώματα των εργατών τους.

Οι καλλιέργειες φυτικών ιστών μπανανών απαγορεύονται στο Λάος και την Ταϊλάνδη, αλλά έχουν γίνει πανταχού παρούσες στο διαλυμένο από τον πόλεμο, κρατίδιο του Κατσίν. Το μεγαλύτερο μέρος της γεωργικής γης που έχει μείνει πίσω από τους εκτοπισμένους εθνοτικούς Κατσίν έχει αντικατασταθεί από τις φυτείες.

Σύμφωνα με τις εκθέσεις των ομάδων της κοινωνίας των πολιτών, οι εταιρείες χρησιμοποιούν εντομοκτόνα, ζιζανιοκτόνα και λιπάσματα και τα απελευθερώνουν απρόσεκτα. Λένε ότι οι χημικές ουσίες έχουν μολύνει τις παροχές ύδατος, δηλητηριάζουν το χώμα και σκοτώνουν τα ψάρια και τα ζώα.

Φωτογραφία: Nan Lwin / The Irrawaddy

Φωτογραφία: Nan Lwin / The Irrawaddy

Φωτογραφία: Nan Lwin / The Irrawaddy

Φωτογραφία: Nan Lwin / The Irrawaddy