‘Είμαι υπερήφανος που έχω φτάσει μέχρι τώρα που είμαι και δεν υποχώρησα’, λέει ο Drago. (Tamuna Chkareuli / OC Media)
Το ακόλουθο είναι μια εκδοχή μιας συνεργαζόμενης ανάρτησης [1] από την Tamuna Chkareuli [2] που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον ιστότοπο OC Media [3].
Ο Ντράγκο — καλλιτεχνικό ψευδώνυμο — είναι ένα 17χρονο αγόρι από το Ρουστάβι της Γεωργίας. Είναι μακιγιέρ, μοντέλο και καλλιτέχνης ντραγκ. Όπου περπατάει, δέχεται σκληρά βλέμματα: φορώντας δημόσια γυναικεία ενδυμασία, έχοντας τα μαλλιά του βαμμένα και φορώντας μακιγιάζ, δεν περιμένει τίποτε άλλο. Το θάρρος του να είναι ο εαυτός του, λέει, προέρχεται από τη μητέρα του, που τον στήριζε πάντα στην πορεία του.
“Είχα πολλά διαφορετικά ενδιαφέροντα από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Είχα πάντα μακριά μαλλιά, είχα κορίτσια φίλες και ποτέ δεν ήθελα να συμμετάσχω σε αγορίστικα παιχνίδια. Υπήρξαν προσπάθειες να με αλλάξουν, κυρίως από τον πατέρα μου, αλλά εγώ πάντα αντιστεκόμουν.”
“Με αυτή την αντίσταση μεγάλωσα. Θυμάμαι μια φορά προσπάθησε να κόψει τα μαλλιά μου, ενώ εγώ κοιμόμουν, αλλά ξύπνησα και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Με πήγε για μαθήματα πυγμαχίας και μου αγόρασε γάντια του μποξ, αλλά ούτε αυτό δεν λειτούργησε.”
“Ο πατέρας μου, μερικές φορές, μου επιτέθηκε στο δρόμο, ζητώντας μου τουλάχιστον να ντύνομαι “κανονικά”. Αλλά δεν θέλω να κρύψω το ποιος είμαι. Και δεν ήταν μόνο αυτός, αλλά και άλλοι άρρενες συγγενείς μου. Για τη δική μου ασφάλεια, σταμάτησα να έχω σχέση με το θείο μου και τον παππού μου.”
Ο Ντράγκο συχνά ταξιδεύει με μίνι λεωφορείο για να ξεφύγει από το Ρουστάβι. Πριν από δύο εβδομάδες, ένας άνθρωπος χτύπησε τον Ντράγκο έξω από το λεωφορείο και προσπάθησε να δραπετεύσει. (Tamuna Chkareuli/ OC Media)
“Η μητέρα μου ήταν το μόνο λαμπρό φως της ζωής μου. Ήταν πάντα δίπλα μου και μέχρι σήμερα μένει δίπλα μου ανεξάρτητα από το οτιδήποτε. Στην παιδική μου ηλικία, πάντα αντιστεκόταν στον πατέρα μου και με υπερασπιζόταν και τώρα μετά από χρόνια γίνεται το αντίστροφο. Συχνά υπερασπίζομαι τη μαμά, όταν οι άνθρωποι της λένε άσχημα πράγματα. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά. Η πλειοψηφία αυτών προέρχεται από τον πατέρα μου, αλλά για τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ευτυχώς, ζούμε ξεχωριστά και αισθάνομαι ελεύθερος”.
“Ο πατέρας μου ήθελε, λόγω της ταυτότητάς μου, να μας πάρει το διαμέρισμα στο Ρουστάβι και να πετάξει έξω εμένα και τη μητέρα μου, αλλά χάρη στην υποστήριξη του Κινήματος Ισότητας [μια ομάδα δικαιωμάτων κουήρ], κερδίσαμε την υπόθεση στο δικαστήριο”.
“Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι τώρα. Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος και έχω όλα όσα ζητώ χάρη στη μητέρα μου. Ονειρεύομαι να πάω στο εξωτερικό και να γίνω επαγγελματίας μακιγιέζ κι αυτή υποστηρίζει αυτήν την ιδέα. Φυσικά, στην αρχή, δεν της άρεσε αυτό που έκανα. Αλλά έχω ένα αρκετά αξιοπρεπές εισόδημα από τη δουλειά μου και της αρέσει το ότι είμαι ανεξάρτητος.”
“Ήμουν μόλις 13 ετών, όταν τηλεφώνησα για πρώτη φορά στην αστυνομία”
“Στο σχολείο, όλοι με αποδέχτηκαν εκπληκτικά καλά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Με ήξεραν καλά και κανείς δεν ήταν επιθετικός απέναντί μου. Ήμουν ο πρώτος που ντυνόμουν διαφορετικά στο σχολείο και δέχθηκα εκφοβισμό εξαιτίας αυτού, αλλά δεν υπήρξε ποτέ φυσική βία. Νομίζω ότι γνώριζαν επίσης ότι ήμουν ενήμερος για τα δικαιώματά μου και ότι πάντα θα τα υπερασπιζόμουν.”
“Ήμουν μόλις 13 ετών, όταν τηλεφώνησα για πρώτη φορά στην αστυνομία. [Οι επιτιθέμενοι] προσπάθησαν να αφαιρέσουν μερικά από τα προσωπικά μου αντικείμενα, που έμοιαζαν διαφορετικά. Έπρεπε να καλώ την αστυνομία σχεδόν κάθε χρόνο από τότε κι έπειτα”.
“Η μητέρα μου ήταν το πρόσωπο που μου δίδαξε το πιο σημαντικό πράγμα — πρέπει να είμαι σε θέση να επιβιώσω μόνος μου. Υπάρχουν καταστάσεις που κανείς δεν θα με βοηθήσει, εκτός από τον εαυτό μου.”
“Η τελευταία επίθεση συνέβη πριν από περίπου δύο εβδομάδες, όταν καθόμουν σε ένα μίνι λεωφορείο και ένας άνθρωπος μου επιτέθηκε από έξω και προσπάθησε να δραπετεύσει. Πήρα τα στοιχεία επαφής των μαρτύρων, βγήκα έξω και φωτογράφησα τις πινακίδες του αυτοκινήτου από έξω, και έχω απομνημονεύσει το πρόσωπο του επιτιθέμενου. Ήμουν σε θέση να τον εντοπίσω αργότερα και τώρα ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη.”
“Ένας αληθινός γονιός αγαπάει το παιδί του ανεξάρτητα από το ποιος είναι”
“Θα ήθελα πολύ να έχω μια οικογένεια στο μέλλον και να μεγαλώσω και το παιδί μου με αποδοχή, ό,τι και να γίνει”. Ένας αληθινός γονιός αγαπάει το παιδί του ανεξάρτητα από το ποιος είναι. Ο πατέρας μου δεν είναι αληθινός γονιός για μένα και δεν ντρέπομαι να το πω.”
“Οι συμμαθητές μου, οι φίλοι μου και οι άνθρωποι στη γειτονιά μου στο Ρουστάβι, επίσης, με αναγνωρίζουν και με βοηθούν. Με γνωρίζουν καλύτερα από ό,τι ο πατέρας μου. Είμαι περήφανος που έφτασα μέχρι εδώ, που είμαι αυτός που είμαι και που δεν υποχώρησα. Έχω αρκετούς συγγενείς, που μοιράζονται αυτήν την άποψη, μεταξύ των οποίων και ο σύζυγος ενός από τους συγγενείς της μητέρας μου, που πραγματικά ανησυχεί για την ασφάλειά μου.”
“Για τη 17η Μαΐου, Διεθνή Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, της Τρανσφοβίας και της Αμφιφοβίας, μου ζήτησε να πάω μαζί τους σε ένα πικνίκ για να μείνω ασφαλής. Η μαμά μου δεν φοβάται τόσο, παρεμπιπτόντως. Υπάρχουν πολλά πράγματα που άλλαξαν προς το καλύτερο στην κοινωνία, και ελπίζουμε.”
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης με τους δικηγόρους του, ο Ντράγκο δήλωσε ότι είναι βέβαιος ότι ο νόμος θα είναι δίπλα του. (Tamuna Chkareuli / OC Media)
“Η πιο σημαντική ημέρα για ένα κουήρ άτομο”
“Η 17η Μαΐου είναι μια μέρα μάχης για μένα. Είναι μια μέρα που στεκόμαστε όλοι μαζί και αισθάνομαι ότι είναι η πιο σημαντική μέρα για τους κουήρ ανθρώπους… Δυστυχώς αυτή την όμορφη μέρα έκλεψε η Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία και έγινε η μέρα της Οικογενειακής Αγνότητας. Λοιπόν, θα ήθελα να τους πω ότι οι οικογένειές μας είναι κι αυτές καθαρές και μπορούμε να συμμετέχουμε κι εμείς στη γιορτή τους.”
“Θα έλεγα σε όσους θέλουν να μιλήσουν με τις οικογένειές τους αλλά φοβούνται να έχουν το θάρρος να κάνουν τα πρώτα βήματα. Αν το κάνετε προσεκτικά, έχετε μια καλή πιθανότητα να γίνετε αποδεκτοί, αλλά εξαρτάται και από τον γονιό. Δεν νομίζω ότι ένας γονιός πρέπει να έχει ‘σύγχρονη σκέψη’. Δεν υπάρχει τίποτα σύγχρονο στην ιδέα ότι πρέπει να αγαπάς το παιδί σου.”