Χαλί. Για λόγους εικονογράφησης μόνο. Φωτογραφία: Chai-Khana.org, [1] χρησιμοποιείται με άδεια.
Το ακόλουθο κείμενο [1] προέρχεται από το Chai-Khana.org [2] και αναδημοσιεύεται από το Global Voices βάσει συμφωνίας συνεργασίας. Κείμενο και βίντεο: Lilit Mkhitaryan. [3]
Ως μικρό αγόρι, ο Samvel Mikayelyan μαγευόταν από τα δάχτυλα της γειτόνισσάς του, καθώς πετούσαν πάνω από τον μεγάλο αργαλειό και ύφαινε νήματα και κόμπους. Αποφάσισε τότε να γίνει υφαντής χαλιών, ανεξάρτητα από το αν η παράδοση στην Αρμενία λέει ότι είναι γυναικείο επάγγελμα.
Ο Mikayelyan παρέμεινε πιστός στο όνειρό του, όταν μεγάλωσε και, τώρα, 53 ετών, ως ένας από τους ελάχιστους άνδρες υφαντές στην Αρμενία, είναι ανένδοτος ότι τα χαλιά δε γνωρίζουν φύλο.
Τρεις μέρες την εβδομάδα, συναντιέται με τις δύο συγχωριανές και συνεργάτιδές του, τη Srbuhi Martirosyan και τη Marta Gasparyan, στο Σπίτι Πολιτισμού στο Σασουνίκ, ένα χωριό περίπου 30 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, Γιερεβάν, όπου η οικογένειά του μετακόμισε στις αρχές της δεκαετίας του '70 από το τότε σοβιετικό Αζερμπαϊτζάν. Ήταν επτά ετών και ζει από τότε στο χωριό. Η γιαγιά του, Αρμένισσα από την Τουρκία, ήταν κι αυτή υφάντρα χαλιών, αλλά κανένα από τα χαλιά της δεν έφτασε ως την Αρμενία.
Την υπόλοιπη εβδομάδα, ο Mikayelyan κάνει διάφορα πράγματα: ψήνει λαβάς, την παραδοσιακή λεπτή μαλακή πίτα της Αρμενίας, που ψήνεται σε ένα φούρνο, σαν ινδικό ταντούρ, και ράβει κατ’ οίκον. Ανύπανδρος πατέρας, μεγαλώνει επίσης τους δυο γιους του.