- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Τα τελευταία γενναία λόγια ενός Τατάρου δημοσιογράφου σε δικαστήριο της Κριμαίας

Κατηγορίες: Ανατολική - Κεντρική Ευρώπη, Ουκρανία, Ρωσία, Διαδηλώσεις, Μέσα των πολιτών, Πολιτική, Ψηφιακός ακτιβισμός, RuNet Echo

Ο Nariman Memedeminov, Τάταρος δημοσιογράφος της Κριμαίας, στο δικαστήριο. Η φωτογραφία είναι ευγενική προσφορά της Κριμαϊκής Αλληλεγγύης και χρησιμοποιείται με άδεια.

Αυτό το κείμενο συντάχθηκε και μεταφράστηκε από τον Maxim Edwards, αρχισυντάκτη του RuNet Echo, και τον Tom Rowley, κύριο συντάκτη του openDemocracy Russia (oDR), σε μια κοινή δημοσίευση από το GlobalVoices και το openDemocracy [1].

Από τότε που η Κριμαία προσαρτήθηκε από τη Ρωσία πριν από πέντε χρόνια, η χερσόνησος έχει καταληφθεί από μια συνεχή αντιτρομοκρατική επιχείρηση κατά των Τατάρων της Κριμαίας [2]. Και στις 3 Οκτωβρίου, ο δημοσιογράφος Nariman Memedeminov καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 2,5 ετών για “δημόσια υπεράσπιση της τρομοκρατίας”.

Ο 36χρονος Memedeminov συνελήφθη τον Μάρτιο του 2018 και έκτοτε κρατείται υπό ανακριτική κράτηση. Το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Memorial πιστεύει ότι η υπόθεση εναντίον του Memedeminov συνδέεται με την συνηγορία του περί δικαιωμάτων και τη δημοσιογραφία του, καθώς και με την κριτική των ρωσικών Αρχών επιβολής του νόμου. Τα στοιχεία αποτελούνται από βίντεο, που δημοσίευσε ο Memedeminov στο Διαδίκτυο το 2013 και το 2014, στα οποία αναφέρεται στο φονταμενταλιστικό ισλαμιστικό κίνημα Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ.

Ενώ η οργάνωση είναι νόμιμη στην Ουκρανία, η Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ έχει απαγορευτεί ως τρομοκρατική ομάδα στη Ρωσία βάσει απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου του 2003. Αυτή η απόφαση έχει χρησιμοποιηθεί για να στοχοποιήσει τους Τατάρους της Κριμαίας με κατηγορίες για τρομοκρατία από το 2014.

Τον Μάρτιο του 2019, για παράδειγμα, οι ρωσικές υπηρεσίες ασφαλείας συνέλαβαν  [3]20 Τατάρους της Κριμαίας, που συμμετείχαν στην ομάδα Κριμαϊκής Αλληλεγγύης με κατηγορίες για τρομοκρατία για την υποτιθέμενη προσήλωσή τους στη Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ.

Τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, πέντε άνδρες από τη Συμφερούπολη της Κριμαίας (Rustem Ismailov, Teimur και Uzeir Abdullayev, Aider Saleidinov και Emil Dzhemadenov) καταδικάστηκαν σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης για φερόμενη συμμετοχή σε “τρομοκρατική ομάδα της Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ”.

Εδώ δημοσιεύουμε μια συνοπτική εκδοχή της τελικής ομιλίας του Nariman Memedeminov στο δικαστήριο.

Я, Мемедеминов Нариман Ибраимович, 7 мая 1983 года рождения, уроженец Узбекистана, раскаиваюсь в содеянных мной преступлениях и признаю свою вину», – вот это хотят слышать все те, кто причастен к преследованиям и репрессиям относительно крымских татар, мусульман Крыма.

Для чего?

Все очень просто: чтобы говорить: «Мы арестовываем террористов, экстремистов» – как, помните, заявила Поклонская после арестов: «Это не татары, это террористы»? Чтобы оправдаться перед представителями других стран, международными организациями, даже перед своими гражданами. […]

Но ведь это, действительно, нонсенс: жили себе люди, жили десятки лет, после возвращения из мест депортации, а теперь вдруг, в одночасье стали террористами, экстремистами. Стали теми, кто угрожает безопасности государства… Причем, они таковыми стали как раз после того, как вооруженные люди эту безопасность нарушили…

Ах да, о чем это я? Ведь это другое, не наше: «Там можно, а тут, у нас – уж извините, но нельзя. Вы с чем-то не согласны? Вы выделяетесь из общей массы? Так! Значит, мы арестовываем, судим, а вы приходите и начинаете своим мобильным телефоном, да своими репортажами, статьями показывать происходящее… Ой, то есть, своими репортажами и статьями начинаете угрожать безопасности нашего государства… Вот вам 205-я статья – терроризм, а в вашем случае 205.2 – публичное оправдание терроризма!».

Вот поэтому я сейчас не пью кофе с любимой супругой, после того, как мы проводили наших детей в школу, а нахожусь в Ростове-на- Дону, в Южном окружном военном суде, и говорю свое очередное слово, которое, дай Бог, не является последним!

Но беда-то в том, что мои слова должны быть адресованы суду, который не по своей воле является не слышащим. Да-да, именно не слышащим. Та статуя, называемая Фемидой – она с завязанными глазами, и это символизирует объективность, справедливость. В нашем же случае Фемида – с берушами в ушах. Странно, правда? Человечество использует беруши от посторонних шумов, а для российской Фемиды посторонние шумы – это слова правды, истины. Однако, если наша правда не совпадает с шаблонами, то это все – посторонние шумы.

Шаблонное право, или шаблонное судопроизводство – так можно назвать производство в судах и право в России. Почему? Как ни странно, все так же просто. Вот решение Верховного суда России от 14 февраля 2003 года – признать Хизб-ут-Тахрир террористической (организацией – КР). 2019 год: судят Мемедеминова (как осудили Зейтуллаева, Мамутова и других крымских политзаключенных) за публичное оправдание терроризма, так как в видеозаписях, которые ему вменяют, есть слова о Хизб-ут-Тахрир или связанные с Хизб-ут-Тахрир.

Стоп! Но ведь публичное оправдание терроризма – это… Фу, какое отвратительное разъяснение… Вот у нас решение Верховного суда 2003 года: ты говорил о Хизб-ут-Тахрир, или связанное с Хизб-ут-Тахрир – все, значит, публично оправдал терроризм.

Абсурдно? Согласен! Вот только я за решеткой полтора года из-за этого абсурда!

Вот еще пример «шаблонного права»: «Признать Меджлис крымскотатарского народа экстремистской организаций». Так, ты – член меджлиса или сочувствуешь меджлису – на тебе 282-ю статью – экстремизм.

– Как это? Но история народного движения крымских татар насчитывает десятилетия и десятки тысяч человек из народа…

– Так, а ну-ка молчать! Что там насчитывает, нас не интересует, ясно? Вот решение: «Меджлис – экстремисты», значит, и ты экстремист!

Конечно стоит отметить, что опыт, катастрофический и горький опыт шаблонов и ярлыков, уже был в истории моего народа. Там тоже в одночасье наложили ярлык «предатель» и депортировали стариков, женщин и детей (больше некого было). Мой отец пятилетним ребенком ехал в вагонах для скота в Среднюю Азию.

Хочу спросить: что, история повторяется? Что, очередная ложь и новые ярлыки?

Уже нет давно тех, кто посмел посягнуть на мой народ, уже давно все эти «палачи» канули в лету, и история о них только осталась: позорная, низкая, никчемная, осуждаемая. А мой народ вел мирную ненасильственную борьбу и работу повсеместно. И что? И добился своих целей, по милости и дозволению Всевышнего.

В 2019 году мы имеем то, что крымские татары – это «террористы и экстремисты», поэтому слова чиновника из Крыма: «Это не татары, это террористы», меня нисколько не удивили.

Также и не удивило меня поведение силовиков, которые взялись арестовывать всех, кто вышел на одиночные пикеты в поддержку соотечественников с плакатами «Наши дети не террористы и не экстремисты».

Также меня не удивили слова прокурора: «Может, подсудимый сочувствовал арестованным?».

Я скажу почему, меня это все не удивляет (кстати, говорить я должен суду, и говорить буду суду, но если российская Фемида – в берушах, то услышат остальные присутствующие). Хотя я убежден, что и суд слышит и понимает, но…

Так вот, не удивляет меня это все, потому что никак не укладывается в эти просветленные головы структур, государственного обвинения и им подобных: «Ну что вы не сидите дома, что вам приходить на суды и стоять под зданиями? Что вам стоять с этими плакатами, зачем эти пикеты вообще? Что вам деньги носить этим семьям? Зачем собирать монетки на штрафы?».

Ну, не понимают они, природа у нас такая, культура. Когда кому-то из нас плохо, всем не комфортно, поэтому и солидарны друг с другом… Вот где единство!

Сказанное выше – понятно, объективно, обоснованно и отмечено в резолюциях ООН, ПАСЕ, ОБСЕ.

Но, что этот Мемедеминов кричит все время о журналистике? Извините, но тут тоже предельно просто!

Вот он – Крым: зеленые леса, красивые заповедники, море и… террористы, экстремисты, появившиеся вдруг. Их арестовывают, обыскивают, допрашивают, следят. Но никто об этом не знает.

Продолжайте работу в этом отношении, в опровержении обвинений, которые становятся решениями, наподобие решений Верховного суда России от 2003 года, или несправедливыми приговорами, наподобие приговоров крымским политзаключенным.

Продолжайте работу в этом отношении, и даст Всевышний, у вас получится избавить население от шаблонного обвинения.

Журналисты, коллеги – не оставляйте этот процесс, «дело гражданского журналиста Наримана Мемедеминова», так как это – удар по всей журналистике как таковой. Это пример искоренения независимых представителей СМИ, даже в их зачатках и становлении!

Что касается обвинения и суда, то хочу напомнить вам две очень простые мысли: когда завтра прохожие будут, показывая на вас, говорить: «Смотри, палач идет!» – не удивляйтесь. И этому учит меня моя религия: «Между мольбой притесненного и Господом Богом нет никакой преграды!».

А что касается меня – хвала Всевышнему Аллаху за то, что ни на мгновение я не стыдился за своего отца, деда, и весь народ, в то время, когда их несправедливо обвиняли, потому что знал, что это ложь!

Ни у кого нет никакого права сегодня говорить на мой народ: «террористы, экстремисты», потому что это также ложь. И наши дети, дети всех крымских политзаключенных, будут знать, что их отцы не предатели своей культуры, своей основы, своей религии!

Поэтому: «Я – политзаключенный Мемедеминов Нариман Ибраимович, 7 мая 1983 года рождения, гражданин Украины, сын крымскотатарского народа, испокон веков исповедующего Ислам. Журналист, отец троих прекрасных детей, любящий муж, любимый супруг и сын. И, с дозволения Всевышнего, это мое не последнее, а очередное слово!».

Εγώ, ο Nariman Ibraimovich Memedeminov, γεννημένος στις 7 Μαΐου 1983, με καταγωγή από το Ουζμπεκιστάν, μετανοώ για τα εγκλήματα, που έχω διαπράξει, και παραδέχομαι την ενοχή μου.

Αυτό θέλουν να ακούσουν από εμένα όσοι είναι υπεύθυνοι για τη δίωξη και την καταστολή των Τατάρων της Κριμαίας, των μουσουλμάνων της Κριμαίας.

Γιατί; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Θέλουν να μπορούν να πουν: “Συλλαμβάνουμε τρομοκράτες και εξτρεμιστές”.

Θυμηθείτε, μετά από έναν γύρο συλλήψεων [το 2016], [η Γενική Εισαγγελέας της Κριμαίας] Natalya Poklonskaya είπε: “Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι Τάταροι, είναι τρομοκράτες”. Θέλουν να μπορούν να δικαιολογούνται σε εκπροσώπους άλλων χωρών, διεθνών οργανισμών, ακόμη και στους ίδιους τους πολίτες τους.

Αυτό, όμως, είναι πραγματικά μια μεγάλη ανοησία.

Ο λαός μας έζησε ήρεμα και κοιτούσε τη δουλειά του για δεκαετίες μετά την επιστροφή τους από την απέλαση. Και τώρα, ξαφνικά, έγιναν τρομοκράτες και εξτρεμιστές, έγιναν άνθρωποι που απειλούν την ασφάλεια του κράτους.

Έγιναν αυτό, αμέσως αφού ένοπλοι άνδρες κατέστρεψαν αυτήν την ασφάλεια [όταν η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία το 2014].

Α, για τι μιλάω; Αυτό είναι άλλο θέμα, όχι για συζήτηση. “Εκεί [στην Ουκρανία], επιτρέπεται. Αλλά εδώ, λοιπόν, με συγχωρείτε, απαγορεύεται. Διαφωνείς με κάτι; Ξεχωρίζετε από το πλήθος; Καλά! Αυτό σημαίνει ότι σε συλλαμβάνουμε, σε διώκουμε και στη συνέχεια εμφανίζεσαι και αρχίζεις να εμφανίζετε τι συμβαίνει στα ρεπορτάζ και στα βίντεο από το smartphone σου. Που σημαίνει ότι τα άρθρα και τα ρεπορτάζ σου αρχίζουν να απειλούν την ασφάλεια του κράτους μας. Ορίστε: ιδού το άρθρο 205 [του Ρωσικού Ποινικού Κώδικα] για την τρομοκρατία ή, στην περίπτωσή σου, το άρθρο 205.2: Δημόσια υπεράσπιση της τρομοκρατίας!”.

Γι’ αυτό δεν πίνω καφέ με την αγαπημένη μου σύζυγο, αφού πάω τα παιδιά μας στο σχολείο, αλλά βρίσκομαι στο Ροστόφ-στον-Ντον, στο Νότιο Περιφερειακό Στρατοδικείο, και ελπίζω ότι τα επόμενα λόγια μου, ινσαλάχ [ΣτΜ: αν είναι το θέλημα του Αλλάχ], δεν θα είναι τα τελευταία μου!

Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι πρέπει να απευθύνω τα λόγια μου στο δικαστήριο, το οποίο δεν μπορεί να τα ακούσει – όχι από μόνο του. Ναι, το δικαστήριο δεν μπορεί να ακούσει. Το άγαλμα που αποκαλούν Κυρά-Δικαιοσύνη έχει δεμένα τα μάτια, συμβολίζοντας την αντικειμενικότητα και τη δικαιοσύνη. Στην περίπτωσή μας, η Κυρά-Δικαιοσύνη φοράει ωτοασπίδες. Δεν είναι περίεργο αυτό; Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ωτοασπίδες για να αποφύγουν τους θορύβους του περιβάλλοντος. Η Κυρά-Δικαιοσύνη της Ρωσίας τις χρησιμοποιεί για να αποφύγει να ακούσει την αλήθεια. Ωστόσο, αν η αλήθεια μας δεν χωράει στις φόρμουλές τους, τότε γίνεται θόρυβος στο παρασκήνιο.

Τυπικό δίκαιο ή τυπικές νομικές διαδικασίες — έτσι μπορούν να περιγραφούν οι δραστηριότητες των δικαστηρίων της Ρωσίας. Και πάλι όμως: γιατί;

Παραδόξως, η εξήγηση είναι πραγματικά πολύ απλή. Ακολουθεί η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ρωσίας από τις 14 Φεβρουαρίου 2003, όταν αναγνώρισε τη Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ ως τρομοκρατική οργάνωση. Το 2019, διώκουν τον Memedeminov, όπως είχαν διώξει τον [Ruslan] Zeytullayev, τον [Enver] Mamutov [ΣτΜ: Τατάρους της Κριμαίας που διώκονται σε υπόθεση της Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ, που καταδικάστηκαν από ρωσικό δικαστήριο] και άλλους πολιτικούς κρατούμενους της Κριμαίας για δημόσιες υπερασπίσεις τρομοκρατίας, καθώς και βιντεοσκοπήσεις, στις οποίες ο Memedeminov χρησιμοποιεί τις λέξεις “Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ” ή λέξεις, που συνδέονται με τη Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ.

Μια στιγμή, όμως!

Δημόσια αιτιολόγηση της τρομοκρατίας… τι απαίσια εξήγηση… Εδώ έχουμε την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ρωσίας του 2003, έχεις μιλήσει για τη Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ και χρησιμοποιείς λέξεις, που συνδέονται με τη Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ. Αυτό είναι! Δικαιολόγησες δημόσια την τρομοκρατία! Παράλογο, έτσι δεν είναι; Συμφωνώ μαζί σου! Είμαι πίσω από τα κάγκελα για ενάμιση χρόνο εξαιτίας αυτού του παραλογισμού!

Ακολουθεί ένα άλλο παράδειγμα “φορμουλαϊκής δικαιοσύνης”: η “αναγνώριση του Mejlis του λαού των Τατάρων της Κριμαίας ως εξτρεμιστικής οργάνωσης” [το 2016, ένα δικαστήριο της Κριμαίας απαγόρευσε [5] το Mejlis, το κυβερνών σώμα των Τατάρων της Κριμαίας, ως εξτρεμιστικό]. Ορίστε! Είσαι μέλος του Mejlis ή ταιριάζουν οι απόψεις σου με αυτές του Mejlis; Θα αντιμετωπίσεις το άρθρο 282 περί εξτρεμισμού. Πώς συμβαίνει αυτό; Το εθνικό κίνημα των Τατάρων της Κριμαίας έχει μια μακρά ιστορία δεκαετιών και έχει συμπεριλάβει δεκάδες χιλιάδες άτομα από την κοινότητα… Ω, σταμάτα λίγο. Όσοι μας μετράνε δεν ενδιαφέρονται καθόλου, κατάλαβες; Ιδού η απόφαση: “Το Mejlis είναι εξτρεμιστές”, άρα είσαι εξτρεμιστής κι εσύ!

Φυσικά, αξίζει να επισημάνω ότι ο λαός μου είχε ήδη μια πικρή και καταστροφική εμπειρία να “σημαδεύονται” κοινωνικά, να τους “κολλάνε ταμπέλες”. Τότε, αποκαλούσαν τους γέρους, τις γυναίκες και τα παιδιά μας (δεν είχε μείνει και κανένας άλλος) “προδότες” και τους απέλασαν αμέσως [ΣτΜ: οι σοβιετικές δυνάμεις ασφαλείας απέλασαν τους Τατάρους της Κριμαίας από την Κριμαία το 1944].

Για μια στιγμή, όμως! Οι άνθρωποι, που τόλμησαν να επιτεθούν στο λαό μου, έχουν πεθάνει εδώ και καιρό, αυτοί οι “δήμιοι” τους έχει από καιρό πάρει της Λήθης το ποτάμι και έχει απομείνει μόνο η ιστορία: μια επαίσχυντη, άσχημη, άσκοπη και καταδικασμένη ιστορία. Εν τω μεταξύ, ο λαός μου συνέχιζε παντού τον ειρηνικό και μη βίαιο αγώνα και το έργο του. Και; Και πέτυχαν τους στόχους τους, με τη χάρη και την άδεια του Παντοδύναμου!

Το 2019, αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση, στην οποία οι Τάταροι της Κριμαίας είναι “τρομοκράτες και εξτρεμιστές”, και, ως εκ τούτου, όταν ένας αξιωματούχος του Κρεμλίνου τους επανέλαβε: “Δεν είναι Τάταροι, είναι τρομοκράτες”, δεν εξεπλάγην καθόλου. Επίσης, δεν με εξέπληξε η συμπεριφορά των σιλοβίκι [διωκτικών Αρχών, υπηρεσιών ασφαλείας, Στρατού], που ήρθαν να συλλάβουν άτομα που έκαναν διαδηλώσεις του ενός ατόμου με πικέτες για να υποστηρίξουν τους συμπατριώτες τους: “Τα παιδιά μας δεν είναι τρομοκράτες ή εξτρεμιστές”. Επίσης, δεν με εξέπληξε η ομιλία του εισαγγελέα: “Ίσως ο κατηγορούμενος συμπάσχει τους κρατούμενους;”.

Θα σας πω γιατί τίποτα από αυτά δεν με εκπλήσσει. Αν και πρέπει να το πω στο δικαστήριο, και θα το κάνω, αλλά αν η Κυρά-Δικαιοσύνη της Ρωσίας, η Θέμις, φοράει ωτοασπίδες, τότε τουλάχιστον όλοι οι άλλοι παρόντες θα με ακούσουν. Είμαι σίγουρος ότι το δικαστήριο θα με ακούσει και θα με καταλάβει, αλλά…

Δεν εκπλήσσομαι, γιατί δεν θα χωρέσει στα πεφωτισμένα κεφάλια των δημοσίων λειτουργών μας, στου εισαγγελέα και σε όλων των άλλων σαν αυτούς. “Γιατί δεν μένετε σπίτι, γιατί παρακολουθείτε δίκες και στέκεστε έξω από το δικαστικό μέγαρο; Γιατί διαμαρτύρεστε με αυτά τα πλακάτ, γιατί χρειάζεστε καν αυτές τις πικετοφορίες; Γιατί δίνετε χρήματα σε αυτές τις οικογένειες; Γιατί μαζεύετε χρήματα για να πληρώσετε πρόστιμα;”. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτός είναι ο χαρακτήρας μας, ο πολιτισμός μας. Όταν κάποιος από εμάς είναι σε κακή κατάσταση, όλοι νιώθουν άβολα και αυτός είναι ο λόγος, που νιώθουμε αλληλεγγύη ο ένας προς τον άλλον. Αυτή είναι η ενότητά μας.

Όσα είπα είναι ξεκάθαρα, αντικειμενικά, τεκμηριωμένα και αντικατοπτρίζονται σε ψηφίσματα, που εγκρίθηκαν από τον ΟΗΕ, την ΚΣΣΕ και τον ΟΑΣΕ. Αλλά γιατί, ρωτάτε, αυτός ο Memedeminov φωνάζει συνεχώς περί δημοσιογραφίας; Με συγχωρείτε, αλλά είναι ξεκάθαρο γιατί.

Αυτή είναι η Κριμαία: πράσινα δάση, πανέμορφα φυσικά καταφύγια, θάλασσα και… Εξτρεμιστές και τρομοκράτες που ήρθαν από το πουθενά. Συλλαμβάνονται, ερευνώνται τα σπίτια τους, ανακρίνονται και παρακολουθούνται. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει για αυτό.

Συνάδελφοί μου δημοσιογράφοι, μην αφήσετε αυτή τη δίκη να είναι η “Υπόθεση του πολιτικού δημοσιογράφου Nariman Memedeminov”. Αυτή η δίκη είναι μια επίθεση στη δημοσιογραφία ως επάγγελμα, είναι ένα παράδειγμα του πώς οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι εξοντώνονται, στην αρχή της σταδιοδρομίας τους.

Κρατήστε τη δουλειά σας στον σωστό δρόμο: αντικρούοντας κατηγορίες, που θα γίνουν αποφάσεις, όπως αυτή του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ρωσίας το 2003, ή που θα γίνουν άδικες αποφάσεις, όπως αυτές κατά των πολιτικών κρατουμένων της Κριμαίας.

Όσον αφορά την εισαγγελία και το δικαστήριο, θέλω να σας υπενθυμίσω δύο πολύ απλά πράγματα: όταν οι άνθρωποι σας δείχνουν με το δάχτυλο αύριο και λένε “Κοίτα, ένας δολοφόνος!”, μην εκπλαγείτε. Αυτό μου διδάσκει η θρησκεία μου: “Μεταξύ της προσευχής του καταπιεσμένου και του Παντοδύναμου δεν μπορεί να υπάρχει εμπόδιο!”.

Όσο για μένα, δόξα στον Παντοδύναμο – δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή ντροπή για τον πατέρα μου, τον παππού μου και άλλους ανθρώπους, όταν κατηγορήθηκαν άδικα, γιατί ήξερα ότι ήταν ψέμα!

Κανείς σήμερα δεν έχει το δικαίωμα να αποκαλεί τον λαό μου “τρομοκράτες και εξτρεμιστές”. Ψέμα είναι κι αυτό. Και τα παιδιά μας, τα παιδιά όλων των πολιτικών κρατουμένων της Κριμαίας, θα ξέρουν ότι οι πατεράδες τους δεν πρόδωσαν τον πολιτισμό τους, τα ιδανικά τους, τη θρησκεία τους!

Λοιπόν, θα κλείσω την ομιλία μου ως εξής:

Είμαι ο Nariman Ibraimovich Memedeminov, πολιτικός κρατούμενος, που γεννήθηκε στις 7 Μαΐου 1983. Είμαι πολίτης Ουκρανίας, γιος του λαού των Τατάρων της Κριμαίας, ο οποίος από αμνημονεύτων χρόνων ομολογεί το Ισλάμ. Είμαι δημοσιογράφος, πατέρας τριών υπέροχων παιδιών, ένας τρυφερός σύζυγος, ένας αγαπητός σύζυγος και γιος.crime Και με τη χάρη του Παντοδύναμου, αυτά δεν θα είναι τα τελευταία μου λόγια.