“Οι Φωνές της Βίας”: το καινούριο hashtag προκάλεσε διάλογο σχετικά με τη σεξουαλική βία στην Αρμενία. Εικόνα από τον Tom Venner.

Προειδοποίηση: Αυτό το άρθρο παρουσιάζει περιγραφές σεξουαλικής επίθεσης που κάποιοι αναγνώστες ίσως βρουν ενοχλητικές.

Τη Δευτέρα 1η Ιουλίου μία ανεξάρτητη Αρμένισσα δημοσιογράφος με την ονομασία Lucy Kocharyan άρχισε να δημοσιεύει ανώνυμους προσωπικούς λογαριασμούς σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας στη σελίδα της στο Facebook. Μέχρι το τέλος της ημέρας, στις 2 Ιουλίου, είχαν κοινοποιηθεί πάνω από 200 ιστορίες και το συσχετιζόμενο hashtag, #բռնության_ձայնը (ή “η φωνή της βίας” στα αγγλικά), έγινε το δημοφιλέστερο στην Αρμενία.

Η εκστρατεία αναπτύχθηκε μετά από μια υπόθεση σεξουαλικής επίθεσης εναντίον μιας Τσέχας ονόματι Eva και δημοσιεύθηκε από την ερευνητική υπηρεσία ειδήσεων Hetq.am. Η Eva, που έζησε για μια χρονιά στην Αρμενία, είχε εργαστεί εθελοντικά στο Βαναντζόρ, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, όταν επέζησε μιας επίθεσης και μιας απόπειρας βιασμού. Αφότου το έσκασε από τον επιτιθέμενο, αναζήτησε καταφύγιο στα σπίτια των γειτόνων, αλλά εκδιώχθηκε και της είπαν ότι “είναι αδύνατο κάτι τέτοιο να συμβεί στην Αρμενία”.

Η ιστορία της Eva είναι σημαντική όχι μόνο για τα κοινωνικά προβλήματα που αποκαλύπτει — ειδικά για τα θύματα και την ευρεία άρνηση του προβλήματος — αλλά επειδή η Eva επιδίωξε τη δικαιοσύνη και ο επιτιθέμενός της καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκισης.

Μετά την δημοσίευση της Kocharyan σχετικά με την ιστορία της Eva στο Facebook, εκείνη προσεγγίστηκε από γυναίκες της Αρμενίας που ήθελαν να δείξουν στο κοινό ότι η σεξουαλική βία δεν βιώνεται μόνο από ξένες γυναίκες στη χώρα, αλλά και από γυναίκες της Αρμενίας. Αυτές οι γυναίκες ήθελαν επίσης να πολεμήσουν το στερεότυπο ότι οι γυναίκες της Αρμενίας δεν είναι ειλικρινείς και άρχισαν να στέλνουν στην Kocharyan τις προσωπικές τους αναφορές περί σεξουαλικής επίθεσης, τις οποίες η Kocharyan δημοσίευσε ανώνυμα στη σελίδα της στο Facebook. Σε μια απροσδόκητη στροφή, τα μέλη του κοινού — κυρίως γυναίκες αλλά και άντρες — που εμπιστεύονται τα δημοσιογραφικά διαπιστευτήρια της Kocharyan και την ικανότητά της να διατηρεί την ταυτότητά τους μυστική, άρχισαν να της στέλνουν τις ιστορίες τους ζητώντας της να τις μοιραστεί. Το κύμα των κοινοποιήσεων αυξήθηκε, προωθώντας το θέμα στο προσκήνιο της προσοχής του Αρμενικού κοινού.

Η εκστρατεία της Kocharyan υποστηρίχθηκε δημόσια από τουλάχιστον δύο μέλη της κυβέρνησης: την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Zara Batoyan και τον υπουργό Υγείας Arsen Torosyan. Από την δημοσιογράφο πήραν συνεντεύξεις διάφοροι ειδησεογραφικοί οίκοι σχετικά με την εκστρατεία, όπως το CivilNet, το Radio Free Europe / Radio Liberty Azatutyun και ο Petros Ghazarian, ο οποίος φιλοξενεί μια δημοφιλή πολιτική εκπομπή.

Εντούτοις, ορισμένα τμήματα της αρμενικής κοινωνίας είναι σκεπτικά σχετικά με την ειλικρίνεια των ιστοριών, που κοινοποιήθηκαν. Δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι τόσα πολλά περιστατικά θα μπορούσαν πραγματικά να συμβούν στην Αρμενία, ειδικά εκείνα όπου ο κακοποιητής είναι μέλος της οικογένειας. Για παράδειγμα, η Sofya Hovsepyan, μέλος του κοινοβουλίου της κυβερνητικής οργάνωσης My Step Coalition της Αρμενίας, επέκρινε την εκστρατεία στη σελίδα της στο Facebook ότι δημιουργεί αυτό που εκείνη θεωρεί μια άδικα αρνητική εικόνα της Αρμενίας. Η Kocharyan ανταπάντησε σε τέτοιον σκεπτικισμό σε συνεντεύξεις λέγοντας ότι “η σεξουαλική παρενόχληση συμβαίνει σε κάθε κοινωνία, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας. Η δική μας πρόκληση είναι τι κάνουμε γι’ αυτήν αργότερα”. Όπως δήλωσε ο δημοσιογράφος Samson Martirosyan στη σελίδα του στο Facebook, ο μεγάλος αριθμός των ιστοριών που αναδύθηκαν είναι δύσκολο να γίνει δεκτός από τους ανθρώπους, καθώς αγνοούσαν πραγματικά την ύπαρξη του προβλήματος. Ωστόσο, συνέχισε, θα έπρεπε να αποδεχτούν την πραγματικότητα σε κάποιο σημείο.

Οι περισσότερες από 200 ιστορίες που κοινοποιήθηκαν καταγράφουν κάθε είδους σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση. Υπάρχουν ιστορίες κακοποίησης από συγγενείς, συμμαθητές, ρομαντικούς συντρόφους και ξένους. Οι περισσότερες μαρτυρίες προέρχονταν από γυναίκες, αλλά ορισμένοι άνδρες μοιράζονταν και τις δικές τους επίσης, εκφράζοντας την ελπίδα ότι οι εμπειρίες τους θα έδειχναν ότι οι άνδρες υποβάλλονται επίσης σε σεξουαλική βία.

Η Kocharyan εξετάζει και ελέγχει πραγματικά όλες τις ιστορίες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, απευθύνεται στους συγγραφείς για να επαληθεύσει ορισμένες λεπτομέρειες. Η Kocharyan λέει ότι εκπλήσσεται από την ανταπόκριση, ειδικά επειδή δεν είχε κάνει καμία ανακοίνωση ή κλήση για συνεισφορές. Θεωρεί ότι η κοινοποίηση είναι αυτοτροφοδοτούμενη και ότι τα άτομα που την πλησίασαν απλώς ήθελαν να ακουστούν.

Η εκστρατεία θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα αρμένικο #MeToo. Έχει οδηγήσει σε μια μεγάλη δημόσια αμφισβήτηση για το τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια των ιδεαλιστικών αντιλήψεων της αρμενικής κοινωνίας, το πώς λειτουργεί η εξουσία στην παραδοσιακή και πατριαρχική κοινωνία της Αρμενίας, γιατί πολλοί άνθρωποι δεν μίλησαν νωρίτερα, ποια είναι η υποχρέωση της ευρύτερης κοινωνίας για τους επιζώντες, και τι συνιστά την συγκατάθεση. Επιπλέον, έχει υπογραμμίσει τη σημασία μιας αποτελεσματικής επιβολής του νόμου που μπορεί να ανταποκρίνεται στα άτομα που αντιμετωπίζουν κακοποίηση και θέλουν να κυνηγήσουν τους δράστες.

Ίσως η πιο σημαντική πτυχή αυτής της εκστρατείας ήταν η συντριπτικά θετική αντίδραση του Αρμενικού κοινού. Ενώ η Kocharyan έχει διαγράψει τα σχόλια που γελοιοποιούν τους επιζώντες και έχει μπλοκάρει τους συγγραφείς τους, τα σχόλια των αναγνωστών εξακολουθούν να επικυρώνουν τη φρίκη που βίωσαν οι επιζώντες, εκφράζοντας συμπόνια και υποστήριξη.

Αν μη τι άλλο, αυτή η εκστρατεία δημιούργησε μια νέα κοινότητα στην Αρμενία: μια κοινότητα εκείνων που πιστεύουν και υποστηρίζουν τους επιζήσαντες της κακοποίησης και οι οποίοι δεν θα αγνοήσουν ούτε θα καταστείλουν τέτοια περιστατικά. Αυτό αποδείχθηκε μετά από μια ιδιαίτερα οδυνηρή αναφορά μιας γυναίκας που κακοποιήθηκε ως παιδί από το σύντροφο της μητέρας της.

Μετά την περιγραφή της κακοποίησης, η γυναίκα έγραψε: “Τώρα θέλω να πεθάνω κάθε μέρα. Θέλω να τον ρωτήσω, γιατί μου το έκανες αυτό, γιατί κατέστρεψες τη ζωή ενός μικρού κοριτσιού; Γιατί μου προκάλεσες τόσο πόνο; Ήμουν ένα μικρό, όμορφο, σγουρομάλλικο, γενναίο και δυνατό παιδί. Γιατί με μετέτρεψες σε ένα τόσο εξαντλημένο και φοβισμένο δειλό;”

Το πρώτο σχόλιο κάτω από τη μαρτυρία αναφέρει:

“Σγουρομάλλικο κορίτσι, θέλω να ξαναγεννηθείς”.

Διαβάστε παρακάτω τέσσερις ιστορίες από τη σελίδα της Kocharyan στο Facebook:

Μία νεαρή γυναίκα γράφει:

«15 տարեկան էի, շփվում էի ինձնից 2-3 տարի մեծերի հետ:
ընկերներիցս մեկի ծնունդն էր, 18 ամյակը որոշել էր փաբում նշեր, ես էլ ուրախացա որ ինձ մեծի տեղ են դրել կանչել 
գնացի, ծանոթացա իր ընկերների հետ, բարձր երաժշտություն էր, ալկոհոլ, իսկ ես չէի խմում: մի տղա առանձահատուկ ուշադրություն էր ինձ դարձնում, անընդհատ ուզում էր խմեի, իսկ ինձ դա տհաճ էր, որոշեցի որ տուն գնալուս ժամանակնա: 
հատուկ քննադատողների համար, չէ կարճ յուբկայով չէի, խմած չէի, ծխած չէի, տարիքս էլ բոլորը գիտեին: գնացի զուգարան, ինձ հարդարեմ ու գնամ տուն: իմ հետևից նա մտավ, ես սկսեցի վախենալ, իսկ ինքը մոտենում էր ավելի, ու ժպտում: գրկեց ինձ, ես լացում էի, ձեռքերով խփում, փորձում ազատվել: գոռում էի, բայց երաժշտությունն էր բարձր թե ինչ, տենց էլ ոչ ոք չեկավ:
ու վերջում եղավ բռնաբարությունը, իսկ ես կույս էի: նա արյունը տեսավ, վախեցավ: մազերս քաշեց ասեց «մեկը իմացելա կոկորդդ կկտրեմ, հասկացար?»:
ընտանիքս չիմացավ, ոչ ոք չիմացավ: դե որտև մայրս կասեր ես եմ մեղավոր, ինչի եմ գնացել ընդեղ: իսկ ես էդ դեպքից հետո 3 ամիս տանից դուրս չեկա:
փորձեցի ինքնասպան լինեմ, դեղեր խմեցի: արթնացա հիվանդանոցում, իսկ տնեցիք կարծեցին որ ուղղակի հիմար դեռահաս եմ որը որոշելա մեռնել:
անցավ գնաց: բոլորի հետ կապը կտրեցի, տղամարդկանց շրջանցում էի, չէի խոսում հետները: 2 տարի անց սկսեցի աշխատել որ հոգեբանի գնալու փող ունենամ, էլ ապրել չէի ուզում:
փորձում էի գեղեցիկ չհագնվեմ,չշպարվեմ, որ չնկատվեմ:
4 տարի անց, քիչ քիչ հաղթահարեցի վախս տղաների հետ շփվելու: բայց մեկա, շատ շատ լարված եմ, երբ շուրջս քիչ վստահելի տղամարդիկ կան:
շնորհակալ եմ որ հնարավորություն ունեցա թեկուզ 5 տարի անց կիսվելու: էն ինչ դու անում ես էս ամենը բարձրաձայնելով աննկարագրելիա»։

“Ήμουν 15 ετών και ήμουν φίλη με ανθρώπους ηλικίας δύο έως τριών ετών μεγαλύτερης ηλικίας από μένα. Ήταν τα 18α γενέθλια ενός φίλου. Τα γιορτάζαμε σε μια παμπ. Ήμουν χαρούμενη που με αντιμετώπιζαν σαν συνομήλικη και με προσκάλεσαν. Πήγα και συναντήθηκα με τους άλλους φίλους τους. Υπήρχε δυνατή μουσική και αλκοόλ, αλλά εγώ δεν ήπια. Ένα αγόρι φαινόταν να ενδιαφέρεται για μένα και συνέχεια ήθελε να με κάνει να πιω, αλλά η κατανάλωση αλκοόλ ήταν δυσάρεστη για μένα, έτσι αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να πάω σπίτι. Για τους επικριτικούς ανθρώπους εκεί έξω: όχι, δεν φορούσα κοντή φούστα, δεν ήμουν μεθυσμένη, δεν κάπνιζα και όλοι εκεί γνώριζαν την ηλικία μου. Πήγα στην τουαλέτα για να πλυθώ και να πάω σπίτι.

Το αγόρι μπήκε στην τουαλέτα μετά από μένα. Ήμουν φοβισμένη κι εκείνος συνέχισε να με πλησιάζει και να χαμογελάει. Με αγκάλιασε κι εγώ ήδη έκλαιγα, χτυπώντας τον με τις γροθιές μου, προσπαθώντας να ξεφύγω. Φώναζα, αλλά υποθέτω ότι η μουσική ήταν πολύ δυνατή και κανείς δεν ήρθε. Με βίασε. Ήμουν παρθένα. Όταν είδε το αίμα, φοβήθηκε. Τράβηξε τα μαλλιά μου και είπε: “Αν κάποιος το μάθει, θα σου κόψω το λαιμό. Κατάλαβες;” Η οικογένειά μου δεν το έμαθε ποτέ, κανείς δεν το έμαθε. Επειδή η μητέρα μου θα έλεγε ότι ήταν δικό μου λάθος: “Γιατί πήγες εκεί;”

Δεν έφυγα από το σπίτι για τρεις μήνες. Προσπάθησα να αυτοκτονήσω. Πήρα υπερβολική δόση χαπιών και ξύπνησα στο νοσοκομείο. Η οικογένειά μου σκέφτηκε ότι ήμουν απλά μία ηλίθια έφηβη, που αποφάσισε να πεθάνει. Έκοψα τους δεσμούς με όλους, απέφευγα τους άνδρες και δεν τους μιλούσα. Δύο χρόνια αργότερα, βρήκα μια δουλειά, ώστε να μπορέσω να δω έναν ψυχολόγο, γιατί δεν ήθελα να ζήσω. Προσπάθησα να μην προσέχω το ντύσιμό μου, να μην είμαι χαρούμενη, να περνάω απαρατήρητη. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια κι εγώ ξεπερνώ σταδιακά τον φόβο μου για αλληλεπίδραση με τους άνδρες. Αλλά ακόμα, είμαι πολύ, πολύ ανήσυχη όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν εμπιστεύομαι γύρω μου. Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία να μοιραστώ αυτή την ιστορία. Αυτό που κάνετε είναι απίστευτο.”

— Lucy Kocharyan, Facebook, July 3, 2019

Μια άλλη γυναίκα περιέγραψε την κακοποίηση που υπέστη ως παιδί:

«Ես 8տարեկան էի, մենք վարձակալներ ունեինք մեր բակում,կին ու ամուսին,միշտ իրանց հետ խոսում էի, իրանք էլ իբր ինձ շատ էին սիրում , որովհետև խելոք երեխա էի, դաստիարակված))))

Մի անգամ իրանց տան մոտով անցնում էի ամուսինը ասեց արի քեզ բան եմ ցույց տալիս, գնացի(որովհետև ինձ սովորեցրել էին, որ մեծերին չի կարելի հակաճառել) հարցրեցի բա կինն ուր ա, ասեց հեսա կգա։” Տես մեր առաստաղին ինչքան ճանճեր կան, վերցրու ես շլյոպկան ու ինձ օգնի սատկացնենք” վերցրեցի, ինձ գրկեց, իբր որ բոյս հասնի….գրկել էր տուտուզից, ու սկսեցի զգալ իրա մատերը ոտքերիս արանքում, ու զգում էի որ մի բան են չի ,զզվելի ժպիտով ինձ էր նայում ու ծանր շնչում, ասեցի ուզում եմ իջնեմ,գնամ դասերս չեմ արել, իջեցրեց նստեցրեց իրա գիրկը ու սկսեց վիզս համբուրել,զզվելի ծանր շնչելով ու ասում էր գիտես քեզ ինչքան եմ սիրում, քեզ ինչքան եմ սիրում…,
ես իջա , ու փախա….գնացի տուն, երևի դեմքիս լրիվ գրված էր, մամաս ասեց ուր էիր, ասեցի…”բայց կինը տանը չի…Ինչ գործ ունեիր ամուսնու հետ մենակ…” , “ինձ գրկել էր ու ճանճերին էինք սատկացնում..” , ես ինձ ետ ամենին մասնակից էի զգում, ոնց որ թե ես էի մեղավոր ու ետ տխմար հետ գաղտնի զզվել պակտի մեջ էի….են ինչ ասեց մամաս ինձ վերջնականապես համոզեց նրա մեջ , որ ես էի մեղավոր եղածի մեջ, ասեց “ԼԿՏԻ” ու են հայացքը որով նայեց մամաս, երբեք չեմ մոռանա…երբեք…»։

Ήμουν 8 χρονών, είχαμε νοικάρηδες στην αυλή μας – ένα αντρόγυνο… πάντα τους μιλούσα, και υποτίθεται ότι με συμπαθούσαν πολύ, γιατί ήμουν ένα παιδί με καλή συμπεριφορά.

Μια μέρα περπατούσα κοντά στο σπίτι τους και ο άντρας είπε “Έλα εδώ, θέλω να σου δείξω κάτι” και πήγα (επειδή είχα διδαχθεί να υπακούω στους μεγαλύτερους). Ρώτησα, “Πού είναι η γυναίκα σας;”. Εκείνος είπε: “Τώρα έρχεται σπίτι. Δες πόσες μύγες βρίσκονται στο ταβάνι; Πάρε την μυγοσκοτώστρα και βοήθησέ με να τις σκοτώσω”. Εγώ πήρα την μυγοσκοτώστρα κι εκείνος με κράτησε για να με σηκώσει. Με κρατούσε από τον πισινό μου και άρχισα να νιώθω τα δάχτυλά του ανάμεσα στα πόδια μου και ένιωθα ότι κάτι δεν ήταν σωστό. Με κοιτούσε με ένα αηδιαστικό χαμόγελο και ανάσαινε βαριά. Είπα ότι ήθελα να κατέβω για να μπορώ να φύγω και να κάνω την σχολική μου εργασία. Με άφησε κάτω και με κάθισε στα γόνατά του και άρχισε να φιλάει το λαιμό μου με την αηδιαστική βαριά αναπνοή του, λέγοντάς μου: “Ξέρεις πόσο μου αρέσεις…”

Κατέβηκα και έτρεξα στο σπίτι. Ίσως να γράφτηκαν όλα στο πρόσωπό μου επειδή η μητέρα μου με ρώτησε πού ήμουν, και της είπα. Είπε: “Αλλά η σύζυγός του δεν είναι στο σπίτι. Τι δουλειά έχεις μόνη με αυτόν τον άντρα;”. Εγώ είπα: “Με κρατούσε και σκοτώναμε μύγες”. Ένιωθα σαν συνεργός στο περιστατικό, σαν να ήταν δικό μου λάθος και ότι ήμουν σε μια μυστική, αηδιαστική συμφωνία με αυτόν τον ανόητο άνθρωπο. Αυτό που μου είπε η μητέρα μου με έπεισε γι’ αυτό. Ότι αυτό που συνέβη ήταν δικό μου λάθος.

Είπε “ΑΝΩΜΑΛΗ”, και δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα στο πρόσωπό της. Ποτέ.

— Lucy Kocharyan, Facebook, July 3, 2019

Αυτός ο άνδρας θυμήθηκε ένα περιστατικό από τότε που ήταν έφηβος:

«Մի անգամ կանգառում սպասում էի, մեքենա մոտեցավ ու մի տղամարդ, հարցրեց ուր եմ գնում, ասեց նստեմ կտանի: Սկզբից մերժեցի, բայց համոզեց հետո, ասեց հարևան մարդ ա, ճանաչում ա ընտանիքիս ու նույն ուղղությամբ ա գնում, խնդիր չկա:
Հիմար երեխա էի, նստեցի: Սկսեց տարբեր բաներ պատմել ու խոսել, հետո գնաց սեռական թեմաներին: Պատուհանին կպած նստել էի, երազում էի արագ հասնենք գնամ: Մեկ էլ ձեռքս տարավ առնանդամին, ասեց «գիտեմ ուզում ես հետը խաղաս»: Մինչ ես քարացած ուշքի էի գալիս, ինքը պատմում էր որ կին ունի ու պետք ա մի օր կազմակերպել, որ երեքով հանդիպենք «լավ ժամանակ անցկացենք»:
Տեղ հասանք, գնացի ու փորձեցի կյաքում չհիշել դա: Էդ մարդուն էլ երբեք չհանդիպեցի մեր բակերում, բայց միշտ սովորություն էր աջ ու ձախ նայել: Մեկ էլ տեսար: Դեռ անչափահաս էի, տարիներ են անցել, ոչ ոքի չեմ պատմել:
Չեմ պատմել մի հրեշավոր պատճառով, անիծյալ պատճառով… Երբ մի հասարակությունում արական սեռի կենդանին մանկուց դաստիարակվում ա ոնց բռնարար ու բռնաբար դառնա, բայց զոհ ա դառնում, պատմի ավելի կթիրախավորվի: Նշանակում ա ինքը այլևս գայլերի ոհմակից չի, իրեն էլ կարելի ա «որսալ»:

“Περίμενα στη στάση του λεωφορείου και ένα αυτοκίνητο πλησίασε και ο οδηγός με ρώτησε πού πηγαίνω, μου είπε να μπω, καθώς θα με πήγαινε εκεί. Αρχικά αρνήθηκα, αλλά με έπεισε. Είπε ότι ήταν ο γείτονάς μου, ότι γνωρίζει την οικογένειά μου και ότι πηγαίνει προς την ίδια κατεύθυνση και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ήμουν ένα ανόητο παιδί, έτσι μπήκα μέσα. Άρχισε να μιλά για διαφορετικά πράγματα και στη συνέχεια άρχισε να μιλά για σεξουαλικά θέματα. Είχα γείρει επάνω στο παράθυρο και προσευχόμουν να φτάσουμε σύντομα, ώστε να μπορέσω να φύγω. Στη συνέχεια πήρε το χέρι μου και το τράβηξε προς το πέος του και είπε: “Ξέρω ότι θέλεις να παίξεις μ’ αυτό”. Ενώ πάγωσα και προσπαθούσα να συνέλθω, εκείνος μιλούσε για το ότι είχε μια σύζυγο και ότι μια μέρα οι τρεις μας θα έπρεπε να συναντηθούμε και να “περάσουμε καλά”. Πήγαμε στον προορισμό μου και έφυγα και προσπάθησα να ξεχάσω τι συνέβη μια για πάντα. Δεν είδα ποτέ ξανά αυτόν τον άνθρωπο κοντά στο κτίριο μας, είχα τη συνήθεια να κοιτάω αριστερά και δεξιά. Ποτέ δεν ήξερα αν θα τον δω ξανά. Ήμουν ακόμα παιδί. Έχουν περάσει χρόνια από τότε που συνέβη, αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν. Δεν το έχω πει σε κανέναν και για έναν πολύ γκροτέσκο και σιχαμένο λόγο. Όταν ένα αρσενικό μεγαλώνει σε μια κοινωνία και διδάσκεται από την παιδική ηλικία πώς να είναι βίαιος, πώς να είναι βιαστής, αλλά στη συνέχεια γίνεται θύμα ο ίδιος, αν μιλήσει, θα είναι ακόμη περισσότερο στόχος. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι πλέον μέλος της αγέλης των λύκων. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί επίσης να “θηρευτεί”.

— Lucy Kocharyan, Facebook, July 2, 2019

Ένας άνθρωπος έγραψε για έναν φίλο που του είχαν επιτεθεί στο στρατό:

«Դե լավ։ Որ հերթը հասավ տղաներին, ես էլ պատմեմ։
Ընկերոջս բանակ էին ճանապարհում, շատ պաթոսի հետևից չընկնեմ՝ օտպուսկ եկավ, շատ դեպրեսված էր, ես իրան ընդհանրապես էդ ձև չէի ճանաչում, ոնց որ մի տարի կուբախտում անցկարած լիներ։ Ինչ անում էի, մի բառ հետս չէր խոսում թե ինչի համար ա էդ վիճակում։ 2 տարի անցավ, ետ եկավ։ Գալու օրը լաաավ հարբել էր, ուզում էր իրան վնաս տար, ինքնասպան լիներ։ Մի ձև բրիտվեն ձեռքից վեկալեցի։ Հանգստացավ սկսեց խոսալ, ընկերոջս բանակում 3 հոգով բռնաբարել էին, որտեղից որ հնարավոր է։ ստիպել էին, որ կոշիկները լիզեր, անդամները 2 հոգով միանգամից մցրել էին հետանցքը ու բերանը։ Ահավոր ա հիմա որ հիշում եմ ինչ վիճակ էր իրա մոտ։ 5 տարի ա անցել, հիմա ուրիշ երկրոմ է։ Հետը շատ չեմ շփվում, բայց երևում է որ անդառնալի հետքեր չեն թողել, կամ էլ թողել են ես չեմ նկատում
Ինքը գյուղից էր, ոստիկանության մասին խոսք էլ չէր կարող լիներ։ Ավելի ուշ էլ իմացա, որ եռյակից 2ը դատվել են նույն բռնաբարության հոդվածով։ Էս անգամ զոհը չէր լռել։
Իմ սուբյեկտիվ կարծիքով, սենց դեպքեր ահռելի շատ են։
Անանուն, խնդրում եմ։ Չեմ ուզում ընկերս տեսնի, հասկանա որ իր մասին է խոսքը»։

Τώρα που είναι η σειρά των ανδρών, θέλω επίσης να πω μια ιστορία. Ο φίλος μου πήγε στο στρατό και λίγο αργότερα, όταν επέστρεψε για την άδεια, ήταν πολύ καταθλιπτικός. Δεν τον γνώριζα καλά, αλλά ήταν σαν να είχε βγει από τη φυλακή. Δεν μου είπε ούτε μια λέξη για το γιατί ήταν τόσο καταθλιπτικός, ανεξάρτητα από το τι έκανα. Πέρασαν δύο χρόνια και επέστρεψε. Την ημέρα που επέστρεψε μέθυσε ξαφνικά και προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Με κάποιον τρόπο, κατάφερα να πάρω το ξυράφι από το χέρι του. Ηρέμησε και άρχισε να μιλάει. Τρεις άντρες τον βίασαν, με κάθε τρόπο που μπορείτε να φανταστείτε. Τον έκαναν να γλείφει τα παπούτσια τους. Δύο από αυτούς τον βίαζαν ταυτόχρονα από πίσω και έπειτα από το στόμα. Είναι τρομακτικό να θυμάται την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Έχουν περάσει πέντε χρόνια και τώρα βρίσκεται σε διαφορετική χώρα. Δεν αλληλεπιδρώ μ’ αυτόν συχνά, αλλά φαίνεται ότι δεν του έγινε καμία μη αναστρέψιμη βλάβη, ή ίσως απλά να μη γνωρίζω καλύτερα. Ήταν από χωριό. Το να το πει αυτό στην αστυνομία δεν ήταν ούτε καν επιλογή. Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι ένας από τους τρεις άνδρες είχε καταδικαστεί για βιασμό σε άλλη περίπτωση. Μόνο που αυτή τη φορά, ο επιζών δεν σιώπησε. Κατά την υποκειμενική μου γνώμη, τα περιστατικά αυτά είναι πάμπολλα. [Κρατήστε] ανώνυμη, παρακαλώ την μαρτυρία. Δεν θέλω να την δει ο φίλος μου και να καταλάβει ότι είναι γι’ αυτόν.

— Lucy Kocharyan, Facebook, July 2, 2019