Φωτογραφία μου το 2016
Υπάρχουν πράγματα που ξεκίνησαν μαζί μας ή περάσαμε με αυτά την παιδική μας ηλικία, τα οποία δεν μπορούμε να διαγράψουμε από τη μνήμη μας. Όχι μόνο αυτά, αλλά μερικά μας επηρέασαν και μέχρι να τα συνηθίσουμε, καθώς μεγαλώναμε. Για μένα, υπάρχουν πολλά πράγματα, που με επηρέασαν από την παιδική μου ηλικία. Ένα από αυτά είναι το να πίνω ένα φλιτζάνι τσάι στις καφετέριες στα πεζοδρόμια και στους δρόμους, κάτι που έκανα ως παιδί με τον πατέρα μου, όταν πηγαίναμε συχνά να πιούμε ένα φλιτζάνι τσάι και “κόβαμε κίνηση” και χαζεύαμε τι έκανε ο κόσμος. Ήταν η καλύτερη στιγμή για μένα. Μερικές φορές άφηνα το τσάι μου να κρυώσει, να μην καίει, και έκανα βόλτα τριγύρω στις αγορές. Ένιωθα σαν να ανακαλύπτω τον κόσμο, ενώ ο πατέρας μου έμενε πίσω περιμένοντάς με να επιστρέψω να πιω το τσάι μου αργά, απολαμβάνοντάς το. Τέλος, πηγαίναμε σπίτι. Το επαναλαμβάναμε πολλές φορές στο ίδιο καφενείο, που ήταν λίγα βήματα μακριά από το παλιό μας σπίτι.
Τα χρόνια πέρασαν και όλα άλλαξαν. Η κατάσταση δεν είναι πλέον όπως στο παρελθόν. Μεγάλωσα και έγινα γυναίκα και δεν πηγαίνω πλέον για καφέ με τον πατέρα μου τόσο εύκολα και αυτό το καφενείο δεν υπάρχει πια, λίγα βήματα μακριά από το παλιό μας σπίτι. Η κοινωνία της Υεμένης δεν έχει συνηθίσει να βλέπει γυναίκες να κάθονται σε ανοιχτές καφετέριες στους δρόμους, να τρωγοπίνουν μπροστά στον κόσμο. Σε γενικές γραμμές, το θεωρούν αγενές και επαίσχυντο. Στην Υεμένη, είναι σπάνιο να βλέπεις γυναίκες σε ανοιχτές καφετέριες στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, οι θέσεις αυτές είναι γεμάτες μόνο από άντρες. Επομένως, έχει γίνει σπάνιο να βγαίνω με τον πατέρα μου σε καφετέριες, αλλά ο πατέρας μού αγόραζε ένα τσάι για να το πάρω μαζί μου στο λεωφορείο, όταν πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει το πρόβλημα των απόψεων της κοινότητας, που γεμίζει ντροπή, και δεν αλλάζει, παρόλο που δε βρίσκομαι μέσα στο καφενείο με τον πατέρα μου, παρά απ’ έξω, περιμένοντάς τον να μου δώσει το τσάι να το πάρω μαζί μου.
Παρ’ όλα αυτά, οι φάτσες των ανθρώπων όλο απορία και τα βλέμματα δε σταματούν. Πώς μπορεί ένα ενήλικο κορίτσι να περιμένει κοντά σε ένα καφενείο γεμάτο άντρες; Τελικά, ο πατέρας μού φέρνει το τσάι μου και ένα κομμάτι ψωμί να φάω μέχρι να φτάσω στο πανεπιστήμιο και με χαιρετά. Στη συνέχεια μπαίνω στο λεωφορείο και συνεχίζω να πίνω το τσάι με εκείνο το κομμάτι ψωμί μέχρι το τέλος της μετακίνησής μου.
Φωτογραφία μου από καφετέρια στο δρόμο το 2017.
Σκεφτόμουν πάρα πολύ, γιατί δεν μπορώ να μείνω μαζί με τον πατέρα μου να φάω εκείνο το κομμάτι ψωμί και να πιω το τσάι σαν να ήμουν παιδί, αλλά η κοινότητα και τα άρρωστά της βλέμματα παρέμεναν εμπόδιο σε αυτό και επιβάλλονταν στη ζωή μας. Καταλήξαμε να κάνουμε πράγματα, που δε θέλουμε, πράγματα, που μας έκαναν ψεύτικους ανθρώπους και όχι τους αληθινούς εαυτούς μας. Η ζωή μου όμως, όπως ήταν στην παιδική ηλικία μου, παραμένει ζωντανή μνήμη στο μυαλό και στην ψυχή μου, επομένως, δε θα μπορούσα να αλλάξω. Συνέχισα να κάνω πολλά πράγματα, παρόλο που πολλοί άνθρωποι στην κοινότητά μου τα βλέπουν παιδαριώδη. Ή έπρεπε να σταματήσω να τα κάνω, αφότου μεγάλωσα και ενηλικιώθηκα, αλλά τα βλέπω ως κάτι φυσικό, μέρος της φυσιολογικής μου ζωής και μέρος της προσωπικότητάς μου.
Έτσι, δε σταμάτησα να πηγαίνω σε καφετέριες στο δρόμο, όχι με τον πατέρα μου ως παιδί, αλλά συνηθίζω να πηγαίνω μόνη μου και επέλεξα κάποια μέρη, που έγιναν τα αγαπημένα μου. Σε ορισμένα από τα μέρη αυτά, οι σερβιτόροι εκπλήσσονται που κάθομαι στο τραπέζι και παραγγέλνω, αλλά κάνουν τη δουλειά τους και στο τέλος συνηθίζουν στην παρουσία μου ως επί το πλείστον, καθώς γίνεται κάτι φυσιολογικό γι’ αυτούς, όπως είναι φυσιολογικό εξαρχής για μένα. Έχω περάσει στιγμές μου χαρούμενα σε εξωτερικούς χώρους με ένα φλιτζάνι τσάι χαζεύοντας τον κόσμο και την κίνηση, σαν να ήμουν παιδί, ενώ ο κόσμος συνεχίζει να με κοιτάει με άσχημο τρόπο ψιθυρίζοντας αναμεταξύ τους: “Κοίτα την κοπέλα αυτή! Είναι αγενής και άσεμνη!”, όσο εγώ ζω στο δικό μου κόσμο περνώντας στιγμές ευτυχίας, στιγμές από την παιδική μου ηλικία, με κάθε γουλιά από ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι ανάμεσα στα πλήθη…